Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

conjūrātus, a, um, Part., and con-jūrāti, ōrum, subst., v. conjuro.

conjūrō, āvi, ātum (part. conjuratus in act. sense; v. II. infra), 1, v. n. and a., to swear together, or one with another, to band or combine together by an oath.

  1. I. In a good sense (rare but class.): simul omne tumultu Conjurat trepido Latium, Verg. A. 8, 5 Serv.: ipsi inter sese decuriati equitesconjurabant sese fugae ergo non abituros, etc., Liv. 22, 38, 4; 26, 25, 11: in Trojam, Mel. 2, 3, 6.
    And in a Greek constr.: Graecia conjurata tuas rumpere nuptias, Hor. C. 1, 15, 7 (cf. under II.): inter nos conjuravimus, ego cum illo et ille mecum, etc., Plaut. Merc. 3, 1, 38: equites Romanos conjurasse omnes, ut transitionem facerent, Auct. B. Hisp. 26.
    Impers.: si ab omnibus in legem Dei conjuraretur, Lact. 5, 8, 8.
    Esp., of the milit. oath, taken at enlistment: senatus consultum, ut omnes juniores Italiae conjurarent, Caes. B. G. 7, 1 Doberenzad loc.: milites sociique navales conjurati, Liv. 45, 2, 1; cf.: agmina conjurata, Ov. M. 5, 150.
    Honce,
      1. 2. Poet., transf. to inanim. things: conjuratae sequuntur Mille rates, for conjuratorum, Ov. M. 12, 6.
          1. (β) In gen., to unite, be united: (studium, ingenium): alterius sic Altera poscit opem res et conjurat amice, Hor. A. P. 411: conjurati venti, Claud. III. Cons. Hon. 98; cf. id. B. Get. 49.
    1. * B. Act., to assent to by an oath: quae jurat, mens est: nil conjuravimus illa, Ps.-Ov. H. 21, 135 (v the pass. in connection).
  2. II. In a bad sense, to form a conspiracy or plot, to conspire (very freq.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, P. Afric. ap. Gell. 6 (7), 11, 9: inter se, Sall. J. 66, 2: cum aliquo in omne flagitium et facinus, Liv. 39, 16, 5; cf.: in facinora, id. 39, 16, 3: in Philippi caedem, Curt. 7, 1, 6: cum totā Italiā pro partibus suis (sc. Antonii), Suet. Aug. 17: in mortem patris, * Quint. 4, 2, 72: contra rem publicam, Cic. Sull. 25, 70: contra populum Romanum, Caes. B. G. 2, 3: de interficiendo Cn. Pompeio, Cic. Mil. 24, 65: haec (tecta) incendere, Liv. 27, 3, 4: ut urbem incenderent, id. 4, 45, 1: ut quaestio de iis habeatur, qui coierint conjurarintve, quo stuprum flagitiumve inferretur, id. 39, 14, 8.
    Absol.: ut cupiam conjurare, si quisquam recipiat, Cic. Fam. 5, 6, 2.
    In a Gr. constr. with inf.: patriam incendere, Sall. C. 52, 24 Kritz; cf.: caelum rescindere, Verg. G. 1, 280.
    Hence, subst.: conjū-rāti, ōrum, m., conspirators, Cic. Cat. 4, 10, 20; Sall. C. 52, 17; Suet. Caes. 17; 80; 82; id. Tib. 9; id. Claud. 11.
      1. 2. Poet., transf., of inanim, things: conjurata arma, Ov. M. 15, 763 (cf. supra, I. 2.): Ister, Verg. G. 2, 497.