Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

culpātus, a, um, Part. and P. a., from culpo.

culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].

  1. I. To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).
        1. a. With personal objects: quos modo culpavi, Ov. M. 10, 581: illum, Quint. 8, 4, 23: alium, id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers.
          Pass.: laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis, Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: cum ob id culparetur, Suet. Caes. 72: sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas, id. Vesp. 16 init.: num culpandus est qui coepit? Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.
        2. b. With things as objects: hoc (opp. laudare), Plaut. Bacch. 3, 2, 13: quod, Ter. Eun. 2, 3, 96: faciem deae, Ov. M. 11, 322: versus duros (with reprehendere inertes), Hor. A. P. 446: statuas, Mart. 9, 60, 12: modum praemii poenaeve, Quint. 2, 4, 38: factum ipsum, Plin. Ep. 1, 8, 15: plura culpanda sunt quam laudanda, id. ib. 5, 8, 13.
        3. c. Absol.: culpetne probetne, Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.
          Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure: et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet, Quint. 5, 11, 7.
  2. II. Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: arbore nunc aquas Culpante, etc., Hor. C. 3, 1, 31; cf.: agrorum infecunditatem, Col. 1, prooem. § 1: culpantur frustra calami, Hor. S. 2, 3, 7.
    Hence, culpā-tus, a, um, P. a.
    1. A. Worthy of reproach, blamable: Paris, Verg. A. 2, 602: culpatius esse arbitror, Gell. 11, 7, 1.
    2. B. Corrupted, spoiled: vinum, Macr. S. 7, 6.