Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. vĭtŭpĕro, āvi, ātum (inf. vituperarier, Plaut. Most. 1, 3, 21), 1, v. a. [vitiumparo, qs. to find fault, accuse of a fault; hence, transf.], to inflict censure, to blame, censure, disparage, vituperate (class.; syn.: culpo, objurgo, damno).

  1. I. In gen.: deos, Plaut. Mil. 3, 1, 142: an mavis vituperarier falso quam vero extolli? id. Most. 1, 3, 21: notare ac vituperare, Cic. de Or. 2, 85, 349: multimodis cum istoc animo es vituperandus, Ter. Phorm. 3, 1, 1: Pompeius noster in amicitiā P. Lentuli vituperatur, Cic. Q. Fr. 2, 6, 5: artem aut scientiam aut studium quodpiam vituperare propter eorum vitia, qui in eo studio sunt, Auct. Her. 2, 27, 44: si quis universam (philosophiam) velit vituperare, Cic. Tusc. 2, 1, 4: mensae, quae a Platone graviter vituperantur, id. Fin. 2, 28, 92: tuum consilium, id. Mur. 29, 60: (Rhodiorum res publica) minime quidem vituperanda, id. Rep. 3, 35, 48.
    Prov.: qui caelum vituperant, who find fault with heaven itself, i. e. are satisfied with nothing, Phaedr. 4, 7, 26.
  2. * II. In relig. lang., to render defective, to spoil an omen: cur omen mihi vituperat? Plaut. Cas. 2, 6, 59 dub.

2. vĭtŭpĕro, ōnis, m. [1. vitupero], a blamer, censurer, vituperator (post-class.), Gell. 19, 7, 16; Sid. Ep. 4, 22; 8, 1.