Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].

  1. I. To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).
        1. a. With personal objects: quos modo culpavi, Ov. M. 10, 581: illum, Quint. 8, 4, 23: alium, id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers.
          Pass.: laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis, Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60: cum ob id culparetur, Suet. Caes. 72: sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas, id. Vesp. 16 init.: num culpandus est qui coepit? Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.
        2. b. With things as objects: hoc (opp. laudare), Plaut. Bacch. 3, 2, 13: quod, Ter. Eun. 2, 3, 96: faciem deae, Ov. M. 11, 322: versus duros (with reprehendere inertes), Hor. A. P. 446: statuas, Mart. 9, 60, 12: modum praemii poenaeve, Quint. 2, 4, 38: factum ipsum, Plin. Ep. 1, 8, 15: plura culpanda sunt quam laudanda, id. ib. 5, 8, 13.
        3. c. Absol.: culpetne probetne, Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.
          Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure: et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet, Quint. 5, 11, 7.
  2. II. Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with: arbore nunc aquas Culpante, etc., Hor. C. 3, 1, 31; cf.: agrorum infecunditatem, Col. 1, prooem. § 1: culpantur frustra calami, Hor. S. 2, 3, 7.
    Hence, culpā-tus, a, um, P. a.
    1. A. Worthy of reproach, blamable: Paris, Verg. A. 2, 602: culpatius esse arbitror, Gell. 11, 7, 1.
    2. B. Corrupted, spoiled: vinum, Macr. S. 7, 6.