Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

perjūrĭum, ii, n. [perjurus], a false oath, perjury.

  1. I. Lit. (class.): perjuri caput, Plaut. Ps. 1, 1, 129: fons viti et perjuri, id. Truc. 2, 7, 50: quod ex animi tui sententiā juraris, id non facere perjurium est, Cic. Off. 3, 29, 108: perjurii poena, id. Leg. 2, 9, 22: sceleratorum hominum perjuria, id. Font. 16, 35: Deum genitor fraudem et perjuria Cercopum exosus, Ov. M. 14, 91; id. F. 5, 681: perjuras merito perjuria fallunt, id. A. A. 1, 657: luimus perjuria Trojae, Verg. G. 1, 502; cf. id. A. 4, 542; Ov. H. 20, 185: perjuria dictare, Juv. 8, 82: vendere, id. 14, 218.
  2. II. Transf., concr.: perjuria Graia (poet. for perjuri Graii), the perjured or perfidious Greeks, Sil. 17, 425.

perjūrus, a, um, adj. [per-jus].

  1. I. Lit., who breaks his oath, perjured (class.): quid inter perjurum et mendacem? Cic. Rosc. Com. 16, 46: perjurissimus leno, id. ib. 7, 20: perjura Troja, Verg. A. 5, 811: perjuri arte Sinonis, id. ib. 2, 195: perjuras puellas punire, Prop. 3, 8, 53: perjura fides, Hor. C. 3, 24, 59; Juv. 13, 174.
  2. II. Transf., in gen., who lies under oath, false, lying (Plautin.), Plaut. Mil. 4, 2, 74.
    Comp., Plaut. Mil. 1, 1, 21; id. Trin. 1, 2, 164.
    Sup.: perjurissime hominum, Plaut. Ps. 1, 3, 117; id. Rud. 5, 3, 19.