Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

pĕr-ōro, āvi, ātum, 1, v. a., to speak from beginning to end, to plead or argue throughout, to harangue at length (class.).

  1. I. Prop.: QVOM PERORANT AMBO PRAESENTES, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 17, 2, 10: contra tales oratores tantam causam perorare, Cic. Quint. 24, 77: a Quinto Hortensio causa est P. Sestii perorata, id. Sest. 2, 3: et breviter peroratum esse potuit, nihil me commisisse, Liv. 34, 31: jus perorandi, Tac. A. 2, 30; 3, 17: tribus horis, Cic. Fin. 4, 1, 1; id. Clu. 51, 145: in Proculas, Juv. 2, 67.
  2. II. In partic., to bring a speech to a close, to wind up, conclude, finish: strepitu senatūs coactus est, aliquando perorare, Cic. Att. 4, 2, 4: alii jubent antequam peroretur digredi, id. de Or. 2, 19, 80: dicta est a me causa et perorata, id. Cael. 29, 70; id. Inv. 2, 15, 48; id. Leg. 2, 27, 69: brevi, id. Inv. 1, 48, 90: peroratā narratione, Auct. Her. 1, 10, 17: quoniam satis multa dixi, est mihi perorandum, id. Ac. 2, 48, 147: de ceteris perorare, Nep. Epam. 6, 3.
    1. B. In gen., to bring to an end; to conclude, finish a thing: res illo die non peroratur, dimittitur judicium, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 70: de quā cum dixero totum hoc crimen decumanum perorabo, id. ib. 2, 3, 66, § 154; id. Att. 5, 10, 2.
      1. 2. To persuade: vultus adest precibus faciesque incesta perorat, Luc. 10, 105.
  3. III. (Acc. to oro, II. B.) To pray, to bring a prayer to an end: et hic quidem ita peroravit, Vulg. 2 Macc. 15, 24.