Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.

  1. I. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8.
    1. B. In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.
  2. II. Act.
    1. A. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3.
    2. B. To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.