Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. cūjus (archaic quōjus), a, um, pron. interrog. [pronom. stem quo-], pertaining to whom? of whom? whose? (most freq. in Plaut. and Ter.): quoja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 2, 3, 2; id. Trin. 1, 2, 7: illa mulier, id. Merc. 4, 3, 20; cf. id. ib. 1, 2, 87: fidicina, id. Ep. 2, 2, 109: virgo, Ter. Eun. 2, 3, 29: puer, id. ib. 4, 4, 24: navis, Plaut. Stich. 2, 2, 46: cujum pecus? an Meliboei? Verg. E. 3, 1; 5, 87.
Absol.: quojam esse te vis maxime, ad eum duco te, Plaut. Ps. 4, 4, 5; so id. Cist. 3, 2: is Helenam abduxit, quojā caussā nunc facio opsidium Ilio, id. Bacch. 4, 9, 24: suamne esse dicebat? … nonquojam igitur? Ter. And. 5, 4, 29; cf.: cujā operā, Lucil. ap. Non. p. 81, 31.

        1. (β) With a suffixed nam: quojanam vox prope me sonat? Plaut. Bacch. 4, 9, 55.

2. cūjus (archaic quōjus), a, um, pron. rel. [from cujus, gen. of qui], pertaining to whom, of whom, whose (rare): cujum id censebis esse reddes, ancient form of an oath in Gell. 16, 4, 2; cf.: argentum ego pro istisce ambabus, quojae erant, domino dedi, Plaut. Rud. 3, 4, 40: is denique, cuja ea uxor fuerat, Plin. Secundus, Fragm. ap. Gell. 9, 16, 5: ea caedes si potissimum crimini datur, detur ei cuja interfuit, non ei cuja nihil interfuit, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 950 P.: ut optimā condicione sit is, cuja res, cujum periculum, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.

2. quōjus, a, um, = cujus, a, um, Plaut. Curc. 2, 1, 14.