Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

versūtus (vors-), a, um, adj. [a lengthened form of versus, from verto; cf. astutus init.].

  1. I. In a good sense, adroit, dexterous, versatile; shrewd, clever, ingenious (class.; syn. callidus): homo versutus et callidus (versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur), Cic. N. D. 3, 10, 25: quod (genus acuminis) erat in reprehendendis verbis versutum et sollers, id. Brut. 67, 236: animus acutus atque versutus, id. de Or. 2, 20, 84: versutissimum et patientissimum Lacedaemonium Lysandrum accepimus, id. Off. 1, 30, 109: adulescens docte vorsutus fuit, Plaut. Stich. 4, 1, 55.
  2. II. In a bad sense, cunning, crafty, wily, sly, deceitful (freq. and class.; syn. vafer): vorsutior es quam rota figularis, Plaut. Ep. 3, 2, 35: non esse servus pejor hoc quisquam potest, Nec magis versutus, id. As. 1, 1, 106; cf. id. Ps. 4, 8, 6: hoc est hominis versuti, obscuri, astuti, fallacis, malitiosi, callidi, veteratoris, vafri, Cic. de Or. 3, 13, 57; cf. id. ib. 2, 3, 10: acutus, versutus, veterator, id. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54: Corinna, Ov. Am. 2, 19, 9: propago, id. M. 11, 312 al.
    Sup., Vell. 2, 118, 1.
    With gen.: versutus ingenii, Plin. 7, 12, 10, § 56.
    Adv.: ver-sūtē, cunningly, craftily, slyly, Cic. Or. 7, 22; id. Brut. 9, 35.
    Sup., Aug Trin. 15, 20.