Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* Ălĕmōna (Ălĭm-), ae, f. [alo], a tutelar goddess of the fœtus, Tert. Anim. 37.

ălĭā, adv., v. alius, adv. B.

Ălĭacmon, v. Haliacmon.

ălĭas, adv., v. alius, adv. C.

ălĭbī, adv. [contr. from aliubi; aliusibi], elsewhere.

  1. I.
    1. A. Elsewhere, otherwhere, somewhere else, in or at another place, = alio loco, ἄλλοθι (very freq. in the post-Aug. per., esp. in Pliny; in Cic. only twice, and then in connection with nusquam and nec usquam. Never in Hor. or Juv.; in the other poets rare): St. Hiccine nos habitare censes? Ch. Ubinam ego alibi censeam? Plaut. Trin. 4, 3, 72: scio equidem alibi jam animum tuum, id. Truc. 4, 4, 13: alibi gentium et civitatum, App. Flor. p. 356, 6; cf. id. ib. 360, 4.
      Hence,
    2. B. Esp.
      1. 1. Alibialibi (even several times), in one place … in another; herethere = hicillic; hence also sometimes hic or illicalibi: alibi pavorem, alibi gaudium ingens facit, Liv. 3, 18; 8, 32; Sen. Ep. 98 al.: exercitus, trifariam dissipatus, alibi primum, alibi postremum agmen, alibi impedimenta, inter vepres delituit, Liv. 38, 46; Plin. 2, 3, 3, § 8; so id. 5, 27, 27, § 99 al.: hic segetes, illic veniunt felicius uvae, Arborei fetus alibi, Verg. G. 1, 54; Plin. 10, 50, 71, § 146. Once alibideinde, Curt. 7, 4, 26.
      2. 2. Joined with words of the same origin (alius; v. alius, aliter, etc.): alibi alius or aliter, one here, another there; one in this, the other in that manner: esse alios alibi congressus materiaï, Qualis hic est, that matter has elsewhere other combinations, similar to that of the world, Lucr. 3, 1065: exprobrantes suam quisque alius alibi militiam, Liv. 2, 23: pecora diversos alium alibi pascere jubet, id. 9, 2; so id. 44, 33: alius alibi projectus, Vulg. Sap. 18, 18: medium spatium torrentis, alibi aliter cavati, Liv. 44, 35.
      3. 3. Alibi atque alibi, at one time here, at another there; now here, now there (cf. aliubi, B.): haec (aqua) alibi atque alibi utilior nobilitavit loca gloriā ferri, Plin. 34, 14, 41, § 144.
      4. 4. With negatives, nec, non, nusquam, nec usquam: nec tam praesentes alibi cognoscere divos, Verg. E. 1, 42: asperrima in hac parte dimicatio est, nec alibi dixeris magis mucrone pugnari, Quint. 6, 4, 4: nusquam alibi, Cic. Ac. 2, 32, 103: omnis armatorum copia dextrā sinistrā ad equum, nec usquam alibi, id. Att. 13, 52. And instead of a negative, an interrogation implying it: num alibi quam in Capitolio? Liv. 5, 52.
      5. 5. Alibi quam, indicating comparison, elsewhere than, commonly with a neg., non, nusquam, etc., nowhere else than: qui et alibi quam in Nilo nascitur, Plin. 32, 10, 43, § 125: posse principem alibi quam Romae fieri, Tac. H. 1, 4; id. A. 15, 20: faciliusque laudes vestras alibi gentium quam apud vos praedicārim, App. Flor. p. 360, 4: nusquam alibi quam in Macedoniā, Liv. 43, 9: ne alibi quam in armis animum haberent, id. 10, 20; Tac. A. 1, 77: nec alibi quam in Germaniā, * Suet. Aug. 23; so Col. R. R. 8, 11, 8.
  2. II. Transf. from place to other objects.
    1. A. Otherwise, in something else, in other things, in other respects: si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam, Plaut. Bacch. 5, 1, 16: neque istic neque alibi tibi erit usquam in me mora, Ter. And. 2, 5, 9; id. Heaut. 2, 3, 38: nec spem salutis alibi quam in pace, Liv. 30, 35, 11: alibi quam in innocentiā spem habere, id. 7, 41: alibi quam mos permiserit, otherwise, in other things, than custom allows, Quint. 11, 1, 47; 4, 1, 53.
    2. B. Of persons, elsewhere, with some other one (very rare): priusquam hanc uxorem duxi, habebam alibi (sc. apud meretricem) animum amori deditum, Ter. Hec. 3, 1, 14: Quantum militum transportatum sit, apud auctores discrepat: alibi decem milia peditum, duo milia ducentos equites, alibi parte plus dimidiā rem auctam invenio, Liv. 29, 25: interdum alibi est hereditas, alibi tutela, Dig. 26, 4, 1; so, in designating another place in an author, Quint. 4, 2, 110; 8, 3, 21 al.
    3. C. In post-Aug. prose sometimes, like alias (v. that word), for alioqui, otherwise: rhinocerotes quoque, rarum alibi animal, in iisdem montibus erant, an animal otherwise rare, Curt. 9, 1, 5: nemus opacum arboribus alibi inusitatis, with trees else rare, id. 9, 1, 13.

ălĭbĭlis, e, adj. [alo], affording nourishment, nutrilious, nourishing (perh. only in Varr.): lac, Varr. R. R. 2, 11, 2: casei, id. ib. 2, 11, 2, § 3.
Pass. of that which readily grows or fattens: ita pulli alibiliores fiunt, Varr. R. R. 3, 9.

ălĭca, ae, f. [from alo, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; akin to ἀλέω, ὀλαί acc. to Doed.], orig. adj., nourishing, sc. farina.

  1. I. A kind of grain, spelt, Cato, R. R. 76 init.; Plin. 18, 7, 10, § 50.
  2. II. Grits prepared from it, spelt-grits, Gr. χόνδρος, later ἄλιξ, Cels. 6, 6; Plin. 22, 25, 61, § 128.
  3. III. A drink prepared from these grits, Mart. 13, 6.

ălĭcārĭus, a, um, adj. [alica], of or pertaining to spelt; hence, ălĭcārĭus, i, m., one who grinds spelt: nemo est alicarius posterior te, Lucil. ap. Charis. p. 75 P.; and ălĭcārĭa, ae, f., a prostitute (as frequenting the place of the spelt-mills): alicariae meretrices appellabantur in Campaniā (where the best spelt-grits were prepared, Plin. 18, 11, 29, § 109), Paul. ex Fest. p. 7 Müll.: pistorum amicas, reliquas alicarias, * Plaut. Poen. 1, 2, 54.

* ălĭcastrum, i, n., sc. frumentum [id.], a kind of spelt, summer-spelt (i. e. sown in the spring), Col. 2, 6; 2, 9; cf. Isid. Aug. 17, 3.

ălĭcŭbi (earlier written ălĭquobi, like neutrobi, acc. to Cassiod. Orth. 2314 P.; cf. Schneid. Gr. 1, 29), adv. [aliquis-ubi], somewhere, anywhere, at any place, or in any thing (Inter alicubi et usquam hoc interest, quod alicubi absolute profertur, ut alicubi fuimus, i. e. in aliquo loco; usquam autem ad omnia loca refertur, Prisc. p. 1058 P.; very rare): si salvus sit Pompeius et constiterit alicubi, hanc ϝεκυίαν relinquas, Att. ap. Cic. Att. 9, 10.

  1. I. In gen.: tu si alicubi fueris, dices hic porcos coctos ambulare, if you shall be anywhere, i. e. wherever you may be, Petr. 45.
  2. II. Esp.
    1. A. Alicubialicubi, repeated, in one place … in another, herethere, like alius, alias, alibi, etc.: ut alicubi obstes tibi, alicubi irascaris, alicubi instes gravius, Sen. Tranq. 2, 2: tecta alicubi imposita montibus, alicubi ex plano in altitudinem montium educta, id. Ep. 89, 21 (in both passages some read aliubi; v. Fickert).
    2. B. Strengthened by other definite words: utinam hic prope adesset alicubi, somewhere here, Ter. Ad. 3, 4, 7: hic alicubi in Crustumenio, Cic. Fl. 29, 71: in quibus (scriptis) et suum alicubi reperiri nomen, Suet. Gram. 7.

ālĭcŭla, ae, f. [ala], a light upper garment (quod alas nobis injecta contineat, Vel. Long. 2230 P., but better acc. to Ferrar. de Re Vest. 2, 3, c. 1, from the collar or cape upon it), * Mart. 12, 82: aliculā subornatus polymitā, a light hunting-dress, Petr. 40, 5; a child’s coat, Dig. 34, 2, 24.

ălĭcunde, adv., of place [aliquis-unde], from somewhere = ab aliquo loco, Gr. ἀμόθεν.

  1. I. Lit.: tu mihi aliquid aliquo modo alicunde ab aliquibus blatis, Plaut. Ep. 3, 1, 13; cf. verse 10: venit meditatus alicunde ex solo loco, Ter And. 2, 4, 3: aliunde fluens alicunde extrinsecus aër, streaming from some part from another source, * Lucr. 5, 522: praecipitare alicunde, Cic. Fin. 5, 11, 31; so id. Caecin. 16, 46.
  2. II. Transf.
    1. A. Of persons: alicunde exora mutuum, Plaut. Pers. 1, 1, 44: non quaesivit procul alicunde. Cic. Verr. 2, 20, 48.
      Hence, alicunde corradere, to scrape together from some source, Ter. Ad. 2, 2, 34, and alicunde sumere, to get from somebody, i. e. to borrow from some one, id. Phorm. 2, 1, 70.
    2. B. Of things: nos omnes, quibus est alicunde aliquis objectuslabor, from any thing, Ter. Hec. 3, 1, 6. (In Cic. Att. 10, 1, 3, B. and K. read aliunde for alicunde.)

ălid for aliud, v. 2. alius init.

* Ălĭdensis, e, adj., of or pertaining to Alida or Alinda, a town in Caria, where splendid garments were manufactured; hence, ălĭdense (sc. vestimentum), a full dress, court-dress, Lucr. 4, 1130; where Lachmann read alidensia, a word not elsewhere found in Latin or Greek, and Munro now reads indusia; v. indusium.

ălĭēnātĭo, ōnis, f. [alieno].

  1. I. Act., the transferring of the possession of a thing to another, so as to make it his property: Alienatio tum fit, cum dominium ad alium transferimus, Dig. 18, 1, 67; Sen. Ben. 5, 10. So, alienatio sacrorum, a transfer of the sacred rites (sacra) of one family (gens) to another, Cic. Or. 42, 144; so id. Leg. 3, 20, 48.
  2. II. Neutr., the transferring of one’s self, i. e. the going over to another; hence,
    1. A. Trop., a separation, desertion, aversion, dislike, alienation (the internal separating or withdrawing of the feeling of good-will, friendship, and the like; while disjunctio designates merely an external separation): tuam a me alienationem commendationem tibi ad impios cives fore, Cic. Phil. 2. 1: alienatio consulum, id. Q. Fr. 1, 4: alienatio disjunctioque amicitiae, id. Lael. 21, 76: alienatio exercitūs (opp. benevolentia), Caes. B. C. 2, 31: in Vitellium alienatio, Tac. H. 2, 60: alienatio patrui, id. A. 2, 43: Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus injustitiam, Vulg. Job, 31, 3.
    2. B. In medic. lang.: alienatio mentis, aberration of mind, loss of reason, delirium, Cels. 4, 2; so Plin. 21, 21, 89, § 155: continua, Dig. 1, 18, 14; also without mentis: alienatio saporque, Sen. Ep. 78: alienationis in commoda, Firm. 4, 1.

ălĭēnĭgĕna, ae, m. (also, ălĭēnĭgĕ-nus, a, um, adj.; cf. Prisc. p. 677 P., and advena) [alienus-gigno], born in a foreign land; hence,

  1. I. In gen., foreign, alien; and subst., a stranger, a foreigner, an alien.
    1. A. Of persons (very freq. in Cic., esp. in his orations): homo longinquus et alienigena, Cic. Deiot. 3: alienigenae hostes, id. Cat. 4, 10; cf. Liv. 26, 13: testes, Cic. Font. 10: dii, id. Leg. 2, 10: mulieres, Vulg. 3 Reg. 11, 1.
      Subst.: quid alienigenae de vobis loqui soleant, Cic. Fl. 27: si ipse alienigena summi imperii potiretur, Nep. Eum. 7, 1; Curt. 5, 11; 6, 3; Vulg. Lev. 22, 10; ib. Luc. 17, 18.
    2. B. Of things: vino alienigenā utere, Gell. 2, 24; and with the adj. form: ălĭēnĭgĕnus, a, um: pisces alienigeni, Col. 8, 16, 9: fetus, id. 8, 5, 10: semina, id. 3, 4, 1: ALIENIGENVM CORPVS, Inscr. Orell. 5048: ne alienigenae justitiae obliti videamur, Val. Max. 6, 5, 1 ext.: exempla, id. 1, 5, 1 ext.: studia, id. 2, 1 fin.: sanguis, id. 6, 2, 1 ext.: conversationis, Vulg. 2 Macc. 4, 13.
  2. II. In Lucr., produced from different materials, heterogeneous: scire licet nobis venas et sanguen et ossa [et nervos alienigenis ex partibus esse], Lucr. 1, 860; 1, 865; 1, 869; 1, 874; 5, 880.

ălĭēnĭgĕnus, a, um, v. the preced.

ălĭēnĭlŏquĭum, ii, n. [alienus-loqui], the talk of crazy persons, Varr. Sent. Mor. p. 28 Devit.; cf.: aliena loqui s. v. alienus, B.

ălĭēnĭtas, ātis, f. [alienus]. In medic. lang.,

  1. I. The causes or materials of disease in the human system, which are extraneous to it: auferre alienitatem, Cael. Aur. Tard. 5, 4: alienitatis obtrusio, id. ib. 5, 64: manens alienitas, id. Acut. 3, 20.
  2. II. For alienatio (q. v. B.): mentis, Cael. Aur. Acut. 2, 39.

ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a. [alienus] (purely prosaic, but class.).

  1. I. Orig., to make one person or thing another: facere, ut aliquis alius sit. Thus, in Plaut., Sosia says to Mercury, who represented himself as Sosia: certe edepol tu me alienabis numquam, quin noster siem, Plaut. Am. 1, 1, 243. So also Pliny: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, is entirely other than, different from, the transmarine one, Plin. 20, 18, 75, § 197.
    Hence, of things, a t. t. in the Roman lang. of business, to make something the property of another, to alienate, to transfer by sale (in the jurid. sense, diff. from vendere: Alienatum non proprie dicitur, quod adhuc in dominio venditoris manet? venditum tamen recte dicetur, Dig. 50, 16, 67; the former, therefore, includes the idea of a complete transfer of the thing sold): pretio parvo ea, quae accepissent a majoribus, vendidisse atque alienāsse, Cic. Verr. 2, 4, 60: venire vestras res proprias atque in perpetuum a vobis alienari, id. Agr. 2, 21, 54: vectigalia (opp. frui), id. ib. 2, 13, 33; so Varr. R. R. 2, 1; Dig. 4, 7, 4.
    Esp., to remove, separate, make foreign: urbs maxuma alienata, Sall. J. 48, 1.
  2. II. Transf. to mental objects, and with esp. reference to that from which any person or thing is separated or removed, to cast off, to alienate, estrange, set at variance, render averse, make enemies (Abalienatus dicitur, quem quis a se removerit; alienatus, qui alienus est factus, Paul. ex Fest. p. 25 Müll.; class., esp. freq. in the part. alienatus).
    1. A. In gen.: eum omnibus eadem res publica reconciliavit, quae alienārat, Cic. Prov. Cons. 9: legati alienati, id. Pis. 96: alienati sunt peccatores, Vulg. Psa. 51, 4; ib. Col. 1, 21: alienari a Senatu, Cic. Att. 1, 14: studium ab aliquo, id. Pis. 76: si alienatus fuerit a me, Vulg. Ezech. 14, 7: alienati a viā Dei, ib. Eph. 4, 18: voluntatem ab aliquo, Cic. Phil. 2, 38; id. Fam. 3, 6: tantā contumeliā acceptā omnium suorum voluntates alienare (sc. a se), Caes. B. G. 7, 10: voluntate alienati, Sall. J. 66, 2; Nep. Alcib. 5, 1: falsā suspitione alienatum esse, neglected, discarded, Sall. C. 35, 3: animos eorum alienare a causā, Cic. Prov. Cons. 21: a dictatore animos, Liv. 8, 35: sibi animum alicujus, Vell. 2, 112; Tac. H. 1, 59; Just. 1, 7, 18.
    2. B. Esp.
      1. 1. Mentem alienare alicui, to take away or deprive of reason, to make crazy, insane, to drive mad (not before the Aug. per., perh. first by Livy): erat opinio Flaccum minus compotem fuisse sui: vulgo Junonis iram alienāsse mentem ferebant, Liv. 42, 28: signum alienatae mentis, of insanity, Suet. Aug. 99: alienata mens, Sall. Rep. Ord. 2, 12, 6 (cf. Liv. 25, 39: alienatus sensibus).
        And absol.: odor sulfuris saepius haustus alienat, deprives of reason, Sen. Q. N. 2, 53.
        Hence, pass.: alienari mente, to be insane, Plin. 28, 8, 27, § 93: ita alienatus mente Antiochus (erat), Vulg. 2 Macc. 5, 17.
      2. 2. In medic. lang.: alienari, of parts of the body, to die, perish: intestina momento alienantur, Cels. 7, 16; 8, 10; 5, 26, n. 23: in corpore alienato, Sen. Ep. 89: (spodium) alienata explet, Plin. 23, 4, 38, § 76.
      3. 3. Alienari ab aliquā re, to keep at a distance from something, i. e. to be disinclined to, have an aversion for, to avoid = abhorrere (only in Cic.): a falsā assensione magis nos alienatos esse quam a ceteris rebus, Cic. Fin. 3, 5, 18: alienari ab interitu iisque rebus, quae interitum videantur afferre, id. ib. 3, 5, 16.

ălĭēnus, a, um [2. alius].

  1. I. Adj.
    1. A. In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one’s own, another’s, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum (the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61: in aedīs inruit Alienas, id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125: alienae partes anni, Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149: pecuniis alienis locupletari, Cic. Rosc. Am. 47, 137: cura rerum alienarum, id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83: alienos mores ad suos referre, Nep. Epam. 1, 1: in altissimo gradu alienis opibus poni, Cic. Sest. 20: semper regibus aliena virtus formidolosa est, Sall. C. 7, 2: amissis bonis alienas opes exspectare, id. ib. 58. 10 Herz.: aliena mulier, another man’s wife, Cic. Cael. 37: mulier alieni viri sermonibus assuefacta, of another woman’s husband, Liv. 1, 46: virtutem et bonum alienum oderunt, id. 35, 43: alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus, Plin. 29, 1, 8, § 19: oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere, Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2: alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi, Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.: pudicitiae neque suae neque alienae pepercit, Suet. Calig. 36: epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio, i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20: te conjux aliena capit, Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116: vulnus, intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139: alieno Marte pugnabant, sc. equites, i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another’s money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also: aliena nomina, debts in others’ names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.
    2. B. Esp.
      1. 1. In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43: alienus est ab nostrā familiā, Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.: multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt, to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31: non alienus sanguine regibus, Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.
        Hence alienus and propinquus are antith., Cic. Lael. 5, 19: ut neque amicis neque etiam alienioribus desim, id. Fam. 1, 9 Manut.: ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur, id. ib. 3, 6.
      2. 2. Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand: in physicis Epicurus totus est alienus, Cic. Fin. 1, 6, 17: homo non alienus a litteris, not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.
      3. 3. Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.
          1. (α) With gen.: pacis (deorum), Lucr. 6, 69: salutis, id. 3, 832: aliarum rerum, id. 6, 1064: dignitatis alicujus, Cic. Fin. 1, 4, 11: neque aliena consili (sc. domus D. Bruti), convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.
          2. (β) With dat.: quod illi causae maxime est alienum, Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.
          3. (γ) With abl.: neque hoc dii alienum ducunt majestate suā, Cic. Div. 1, 38, 83: homine alienissimum, id. Off. 1, 13, 41: dignitate imperii, id. Prov. Cons. 8, 18: amicitiā, id. Fam. 11, 27: existimatione meā, id. Att. 6, 1: domus magis his aliena malis, farther from, Hor. S. 1, 9, 50: loco, tempore, Quint. 6, 3, 33.
          4. (δ) With ab: alienum a vitā meā, Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: a sapiente, Cic. Ac. 2, 43, 132: a dignitate, id. Fam. 4, 7: navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate, id. Att. 16, 3.
            (ε) With inf. or clause as subject: nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri, Cic. Off. 2, 7, 23: non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere, Nep. Milt. 6, 1.
      4. 4. Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to: illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat, Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24: a Pyrrho non nimis alienos animos habemus, id. Lael. 8 fin.: sin a me est alienior, id. Fam. 2, 17: ex alienissimis amicissimos reddere, id. ib. 15, 4 al.: Muciani animus nec Vespasiano alienus, Tac. H. 2, 74.
        Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf. Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt, Caes. B. G. 1, 15: alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit, Nep. Them. 4, 5 Brem.
        So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16: ad judicium corrumpendum tempus alienum, Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67: vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus, id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.
        Of other things: alienum (dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.
      5. 5. In medic. lang.
        1. a. Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.
        2. b. Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio): Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant, Sall. C. 37, 1 Herz.
  2. II. Subst.
      1. 1. ălĭēnus, i, m., a stranger.
        1. a. One not belonging to one’s house, family, or country: apud me cenant alieni novem, Plaut. Stich. 3, 2, 21: ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris, Cic. Cat. 1, 9, 23: quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos, id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19: quasi ad alienos durius loquebatur, Vulg. Gen. 42, 7: a filiis suis an ab alienis? ib. Matt. 17, 24: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, Cic. Lael. 5: quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum, Vell. 2, 76.
        2. b. One not related to a person or thing: in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat, Cic. Mil. 28, 76: vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur, Col. 3, 21, 3.
      2. 2. ălĭēnum, i, n., the property of a stranger: Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc., Cato, R. R. 5, 1: alieno abstinuit, Suet. Tit. 7: ex alieno largiri, Cic. Fam. 3, 8, 8; so, de alieno largiri, Just. 36, 3, 9: alieni appetens, sui profugus, Sall. C. 5; Liv. 5, 5: in aliena aedificium exstruere, Cic. Mil. 27, 74 (cf.: in alieno solo aedificare, Dig. 41, 1, 7).
        Plur.,
        1. a. The property of a stranger: quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena? Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.
        2. b. The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum; humani nihil a me alienum puto, Ter. Heaut. 1, 1, 23: aliena ut melius videant quam sua, id. ib. 3, 1, 95.
        3. c. Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand: Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc., Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person: Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum, Ov. Tr. 3, 19: interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui, Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).
          Note: Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

ālĭger, gĕra, gĕrum (gen. plur. aligerūm, Val. Fl. 7, 171), adj. [ala-gero], bearing wings, winged (a poet. word of the Aug. per.).

  1. I. Adj.: amor, Verg. A. 1, 663: agmen, i. e. of birds, id. ib. 12, 249: aligero tollitur axe Ceres, upon the winged chariot (i. e. drawn by dragons), Ov. F. 4, 562: Jovis Nuntius, i. e. Mercury, Stat. S. 3, 3, 80: genus, Sen. Hippol. 338 al.
    In the prose of Pliny, like many other poet. words: aligeri serpentes, Plin. 12, 19, 42, § 85: Cupidines, id. 36, 5, 4, § 41.
  2. * II. Ālĭgĕri, subst., the winged gods of love, Cupids, Sil. 7, 458.

Alii, ōrum, v. Alis and 1. Alius.

ălĭmentārĭus, a, um, adj. [alimentum], pertaining to or suitable for nourishing (a legal term; in the class. per. only once; later in the lang. of law and in epitaphs).

  1. I. Adj.: lex, relating to the apportionment of provisions among the poor, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6 Manut.: causa, Dig. 2, 15, 8: ratio, ib. 48, 13, 4: res, Amm. 20, 8; cf. id. 21, 12.
  2. II. Subst.: ălĭmentārĭus, i, m., one to whom means of subsistence has been left by will, Dig. 2, 15, 8 al.

ălĭmentum, i, n. [alo], nourishment, nutriment; and concr., food, provisions, aliment (in the poets only in the plur.).

  1. I. In gen.: alimenta corporis, Cic. Univ. 6: plus alimenti est in pane quam in ullo alio, Cels. 2, 18; so id. 8, 1; Plin. 17, 13, 20: alimenta reponere in hiemem, Quint. 2, 16, 16; Suet. Tib. 54; cf. Tac. A. 6, 23: alimenta petens, Vulg. Gen. 41, 55: alimenta negare, Ov. Tr 5, 8, 13: habentes alimenta et quibus tegamur, Vulg. 1 Tim. 6, 8.
    In the jurists: alimenta, all things which pertain to the support of life, aliment, maintenance, support, Dig. 34, tit. 1, De alimentis, and 1. 6.
    Poet. (very freq. in Ovid): picem et ceras, alimentaque cetera flammae, Ov. M. 14, 532: concipit Iris aquas, alimentaque nubibus affert, id. ib. 1, 271: lacrimaeque alimenta fuere, tears were his food, id. ib. 10, 75 (cf.: fuerunt mihi lacrimae meae panes die ac nocte, Vulg. Psa. 41, 4): ignis, Ov. M. 8, 837.
    Trop.: vitiorum, Ov. M. 2, 769: furoris, id. ib. 3, 479: addidit alimenta rumoribus, gave new support to the rumors, Liv. 35, 23 fin.: alimentum famae, Tac. H. 2, 96: alimentum virtutis honos, Val. Max. 2, 6, 5.
  2. II. Esp., for the Gr. τροφεῖα or θρέπτρα, the reward or recompense due to parents from children for their rearing: quasi alimenta exspectarct a nobis (patria), Cic. Rep. 1, 4 Mos. (in Val. Fl. 6, 570, this is expressed by nutrimenta; in Dig. 50, 13, 1, § 14, by nutricia).

alimŏdi: pro alius modi, Paul. ex Fest. p. 28 Müll.

ălĭmŏn, v. halimon.

ălĭmōnĭa, ae, f. [alo] (ante- and postclass. for alimentum), nourishment, food, sustenance, support: quaestus alimoniae, Plaut. Pers. 1, 2, 1: naturalis, Gell. 17, 15, 5: flammae, fuel, Prud. Cath. 5, 19; App. M. 2, p. 115: in alimoniam ignis, for the food of the burnt-offering, Vulg. Lev. 3, 16; ib. 1 Macc. 14, 10.

ălĭmōnĭum, ii, n. [id.; the termination as in testi-monium, parsi-monium, vadimonium] (ante-class. and post-Aug. for the class. alimentum), nourishment, sustenance, support: mellis, Varr. R. R. 3, 16, 15; 3, 1, 8 fin.; 2, 1, 14; 5, 16: infectus alimonio, Tac. A. 11, 16: collationes in alimonium atque dotem puellae recepit, Suet. Calig. 42: quaerere, Juv. 14, 76: denegare, Dig. 25, 3, 4; Arn. 5, p. 167.

ălĭō, adv., v. 2. alius, II. A.

ălĭōquī (Corssen, Ausspr. II. p. 839, questions the MS. authority for the forms ălĭ-ōquin and cĕtĕrōquin, but if they are genuine, he believes they have the prep. in affixed, as in deoin), adv. (prop. abl. alioqui, i. e. alio quo modo, in some other way; used in the ante-Aug. per. only once in Lucr.; but freq. after that per., esp. by the histt., and by Pliny the younger).

  1. I. Lit., to indicate that something has its existence or right in all but the exception given, in other respects, for the rest, otherwise; Gr. ἄλλως, often with adj. standing either before or after it: milites tantum, qui sequerentur currum, defuerunt: alioqui magnificus triumphus fuit, Liv. 37, 46 Madv.; 8, 9: Hannibal tumulum tutum commodumque alioqui, nisi quod longinquae aquationis erat, cepit, id. 30, 29, 10: atqui si vitiis mediocribus ac mea paucis Mendosa est natura, alioquin recta, Hor. S. 1, 6, 66 K. and H.: solitus alioquin id temporis luxus principis intendere, Tac. A. 13, 20 Halm; so id. ib. 4, 37; Curt. 7, 4, 8; 8, 2, 2.
    Sometimes concessive, hence also with quamquam, quamvis, cum, as for the rest, besides: triumphatum de Tiburtibus: alioqui mitis victoria fuit, i. e. although in other respects the victory was, etc., Liv. 7, 19: at si tantula pars oculi media illa peresa est, Incolumis quamvis alioqui splendidus orbis (al though in other respects uninjured and clear) occidit extemplo lumen, Lucr. 3, 414 (Lachmann rejected this line; Munro receives it and reads alioquoi): ideo nondum eum legi, cum alioqui validissime cupiam, Plin. Ep. 9, 35 Keil; so Plin. 10, 69, 93, § 198.
  2. II. Transf.
    1. A. To indicate that something exists, avails, or has influence in other cases beside those mentioned, yet, besides, moreover (syn.: porro, praeterea): sed haec quidem alioquin memoria magni professoris, uti interponeremus, effecit, Cels. 8, 4: ne pugnemus igitur, cum praesertim plurimis alioqui Graecis sit utendum, very many other Greek words besides, Quint. 2, 14, 4 Halm: non tenuit iram Alexander, cujus alioqui potens non erat, of which he had not the control at other times, Curt. 4, 2, 6; Tac. H. 3, 32: quā occasione Caesar, validus alioquin spernendis honoribus hujuscemodi orationem coepit, id. A. 4, 37.
      So in questions, Quint. 4, 5, 3.
      Also et alioqui in Pliny: afficior curā; et alioqui meus pudor, mea dignitas in discrimen adducitur, Plin Ep. 2, 9, 1; so id. ib. 10, 42, 2; id. Pan. 45, 4; 68, 7; 7, 9.
      And in copulative clauses with etet, cumtum, etc., both in general (or in other respects)and: et alioqui opportune situm, et transitus est in Labeates, Liv. 43, 19: mors Marcelli cum alioqui miserabilis fuit, tum quod, etc., id. 27, 27, 11; so Quint. 5, 6, 4; 12, 10, 63.
    2. B. To indicate that something is in itself situated so and so, or avails in a certain manner, in itself, even in itself, himself, etc.: corpus, quod illa (Phryne) speciosissima alioqui (in herself even most beautiful) diductā nudaverat tunicā, Quint. 2, 15, 9 Spald.; 10, 3, 13; 2, 1, 4.
    3. C. Ellipt. like the Gr. ἄλλως, and commonly placed at the beginning of a clause, to indicate that something must happen, if the previous assertion or assumption shall not be (which fact is not expressed), otherwise, else (cf. aliter, b. γ): vidistine aliquando Clitumnum fontem? si nondum (et puto nondum: alioqui narrāsses mihi), Plin. Ep. 8, 8; 1, 20: Nec, si pugnent inter se, qui idem didicerunt, idcirco ars, quae utrique tradita est, non erit; alioqui nec armorum, etc., Quint. 2, 17, 33; so id. 4, 2, 23: non inornata debet esse brevitas, alioqui sit indocta, id. 4, 2, 46: Da mihi liberos, alioquin moriar, Vulg. Gen. 30, 1; ib. Matt. 6, 1; ib. Heb. 9, 17: languescet alioqui industria, si nullus ex se metus aut spes, Tac. A. 2, 38.
    4. D. (Eccl. Lat.) As an advers. conj., but (cf. ceterum and the Gr. ἀλλά): alioquin mitte manum tuam et tange os ejus et carnem, Vulg. Job, 2, 5. Cf. Hand, Turs. I. pp. 234-241.

ălĭorsum or aliorsus, also twice not contr. ălĭo-vorsum and ălĭō-versus, adv.

  1. I. Lit., directed to another place (other men, objects; cf.: alias, alibi, alio, etc.), in another direction, elsewhither, elsewhere (Aliorsum et illorsum sicut introrsum dixit Cato, Paul. ex. Fest. p. 27 Müll.; only ante- and post-class.).
    1. A. Of place: mater ancillas jubetaliam aliorsum ire, Plaut. Truc. 2, 4, 47 (where aliam aliorsum is like alius alio, etc.): jumentum aliorsum ducere, Gell. 7, 15: lupi aliorsum grassantes, App. M. 8, p. 209.
    2. B. Of persons: infantis aliorsum dati facta amolitio, Gell. 12, 1.
    3. C. Of things: sed id aliorsum pertinet, Gell. 17, 1.
  2. II. Fig., = in aliam partem or rationem, in another manner, in a different sense; so in Terence: aliorsum aliquid accipere, to receive something in another manner or otherwise, to take it differently: vereor, ne aliorsum atque ego feci acceperit, Ter. Eun. 1, 2, 1; cf. Plaut. Aul. 2, 4, 8, atqui ego istuc, Antrax, aliovorsum dixeram, with another design, in a different sense: alioversus, uncontr. in Lact. 1, 17, 1. Cf. Hand, Turs. I. pp. 241 and 242.

ălĭōversus, v. the preced.

ālĭpēs, ĕdis, adj. (abl. alipedi, Val. Fl. 5, 612, like aliti from ales) [ala-pes] (poet. and rare; never in Hor.).

  1. I. Lit., with wings on the feet, wing-footed.
    As an epithet of Mercury: sacra alipedis dei, Ov. F. 5, 100; id. M. 11, 312; also simply Alipes for Mercurius: mactatur vacca Minervae, Alipedi vitulus, id. ib. 4, 754.
    So of the horses in the chariot of the Sun, Ov. M. 2, 48.
    Hence,
  2. II. Transf., swift, fleet, quick (cf. ales, I.): cervi, * Lucr 6, 766; equi, Verg. A. 12, 484; also alipes, absol. for equus, id. ib. 7, 277: alipedi curru, Val. Fl. 5, 612; Sil. 7, 700.

Ălīphae and Ălīphānus, v. Allifae.

Ălīphēra or Ălīphīra, ae, f., = Ἀλίφηρα, Paus., Ἀλίφειρα, Polyb., a town in Arcadia, Cic. Att. 6, 2, 3; Liv. 28, 8; 32, 5; its inhabitants: Ălīphīraei, orum, m., Plin. 4, 6, 10, § 22.

ālĭpĭlus, i, m. [ala- 1. pilus], a slave who plucked the hair from the armpits of the bathers (cf. ala, II.): alipilum cogita tenuem et stridulam vocem, Sen. Ep. 56, 2: M. OCTAVIVS PRIMIGENIVS ALIPILVS A TRITONE, Inscr. Grut. 812, 6 (cf. Inscr. Orell. 4302).

ăliptēs or ălipta, ae, m., = ἀλείπτης, the manager in the school for wrestlers, who took care that the wrestlers anointed their bodies with unguents, in order to give them the necessary suppleness, and exercised them in the ring, master of wrestling, or of the ring: ut aliptae, virium et coloris rationem habere, * Cic. Fam. 1, 9, 15: Geometres, pictor, aliptes, Juv. 3, 76; aliptā egere, Cels. 1, 1 Daremb.

ălĭquā, adv., v. aliquis, adv. D.

ălĭquam, adv., v. aliquis, adv. C.

ălĭquamdĭu, v. aliquis, adv. C. 1.

ălĭquandŏ, temp. adv. [aliquis; Corssen, Ausspr. II. p. 856, regards the affix in this word and in quando as from an earlier -da = dies].

  1. I.
    1. A. In opp. to a definite, fixed point of time, at some time or other, once; at any time, ever (i. e. at an indefinite, undetermined time, of the past, present, and future; mostly in affirmative clauses, while umquam is only used of past and future time, and in negative clauses or those implying doubt; cf. Beier ad Cic. Off. 2, 14, 51).
      Of the past: neque ego umquam fuisse tale monstrum in terris ullum puto: quis clarioribus viris quodam tempore jucundior? quis turpioribus conjunctior: quis civis meliorum partium aliquando? Cic. Cael. 5, 12: Ad quem angelorum dixit aliquando, Sede etc., Vulg. Heb. 1, 13.
      Of the future: erit illud profecto tempus et illucescet aliquando ille dies, etc., Cic. Mil. 26, 69: cave, ne aliquando peccato consentias, Vulg. Tob. 4, 6: huic utinam aliquando gratiam referre possimus! Habebimus quidem semper, Cic. Fam. 14, 4: ne posset aliquando ad bellum faciendum locus ipse adhortari, id. Off. 1, 11, 35.
      Of the present: de rationibus et de controversiis societatis vult dijudicari. Sero: verum aliquando tamen, but yet once, in opp. to not at all, never, Cic. Quint. 13, 43.
    2. B. With non, nec (eccl. Lat.): non peccabitis aliquando, Vulg. 2 Pet. 1, 10: nec aliquando defuit quidquam iis, ib. 1 Reg. 25, 7; 25, 15; ib. Dan. 14, 6; ib 1 Thess. 2, 5.
    3. C. In connection with ullus, and oftener, esp. in Cic., with aliquis: quaerere ea num vel e Philone vel ex ullo Academico audivisset aliquando, Cic. Ac. 2, 4, 11: Forsitan aliquis aliquando ejusmodi quidpiam fecerit. id. Verr. 2, 32, 78; ego quia dico aliquid aliquando, et quia, ut fit, in multis exit aliquando aliquid, etc., id. Planc 14, 35; non despero fore aliquem aliquando, id. de Or. 1, 21, 95: docendo etiam aliquid aliquando, id. Or. 42, 144: Nam aut erit hic aliquid aliquando, etc., id. Fam. 7, 11, 2.
      So with quisquis: nec quidquam aliquando periit, Vulg. 1 Reg. 25, 15; 25, 7.
    4. D. Si forte aliquando or si aliquando, if at any time, if ever; or of a distant, but undefined, point of time, if once, at one time, or one day: si quid hujus simile forte aliquando evenerit, Ter. Heaut. 3, 2, 40: quod si aliquando manus ista plus valuerit quam vestra ac rei publicae dignitas, etc., Cic. Cat. 4, 10, 20: ampla domus dedecori saepe domino fit, et maxime si aliquando alio domino solita est frequentari, once, i. e. at a former time, id. Off. 1, 39, 139.
    5. E. It is often used (opp.: in praesentiā, nunc, adhuc) of an indefinite, past, or future time = olim, quondam, once, formerly; in future time, hereafter: quod sit in praesentiā de honestate delibatum, virtute aliquando et industriā recuperetur, Cic. Inv. 2, 58, 174: aliquando nobis libertatis tempus fuisse, quod pacis vobiscum non fuerit: nunc certe, etc., Liv 25, 29: Iol ad mare, aliquando ignobilis, nunc illustris, Mel. 1, 6: Qui aliquando non populus, nunc autem populus Dei, Vulg. 1 Pet. 2, 10; ib. Philem. 11: quam concedis adhuc artem omnino non esse, sed aliquando, etc., Cic. de Or 1, 58, 246.
      Sometimes the point of time in contrast can be determined only from the context: quaerere num e Philone audivisset aliquando, Cic. Ac. Pr. 2, 4, 11: veritus sum deesse Pompeii saluti, cum ille aliquando non defuisset meae, id. Fam. 6, 6, 10: aut quisquam nostri misereri potest, qui aliquando vobis hostis fuit? Sall. J. 14, 17: Zacynthus aliquando appellata Hyrie, Plin. 4, 12, 19, § 54; Plin. Ep. 6, 10: quae aliquando viderat, Vulg. Gen. 42, 9; ib. 1 Pet. 3, 20.
  2. II. Of that which at times happens, in contrast with that which never or seldom occurs, sometimes, now and then = non numquam, interdum (opp.: numquam, raro; semper, saepe).
    1. A. Te non numquam a me alienārunt, et me aliquando immutārunt tibi, Cic. Fam. 5, 8, 2: liceret ei dicere utilitatem aliquando cum honestate pugnare, id. Off. 3, 3, 12: sitne aliquando mentiri boni viri? id. de Or. 3, 29, 113; Quint. 5, 13, 31: multa proelia et aliquando non cruenta, Tac. Agr. 17; Suet. Aug. 43.
    2. B. With numquam, raro; semper, saepe, saepius, modo in another clause: convertit se aliquando ad timorem, numquam ad sanitatem, Cic. Sull. 5, 17: senatumque et populum numquam obscura nomina, etiam si aliquando obumbrentur, Tac. H. 2, 32: quod non saepe, atque haud scio an umquam, in aliquā parte eluceat aliquando, Cic. Or. 2, 7: raro, sed aliquando tamen, ex metu delirium nascitur, Cels. 3, 18; so id. 8, 4; 1 praef.: aliquandosemper, Liv. 45, 23, 8: aliquando fortuna, semper animo maximus, Vell. 2, 18: Haud semper errat fama; aliquando et elegit, Tac. Agr. 9: aliquandosaepe, Cels. 1 praef.: nec tamen ubique cerni, aliquando propter nubila, saepius globo terrae obstante, Plin. 2, 13, 10, § 56; so Tac. A. 3, 27; id. Agr. 38.
    3. C. In partitive clauses, twice, or even several times, like modomodo, sometimes also alternating with non numquam or modo (so only in the post-Aug. per.), at one timeat another, now.. now: confirmatio aliquando totius causae est, aliquando partium, Quint. 5, 13, 58; Plin. 17, 28, 47, § 262; Sen. Q. N. 2, 36, 2: aliquando emicat stella, aliquando ardores sunt, aliquando fixi et haerentes, non numquam volubiles, id. ib. 1, 14; cf. Suet. Calig. 52: Vespasianus modo in spem erectus, aliquando adversa reputabat, Tac. H. 2, 74; id. A. 16, 10.
    4. D. In colloquial lang., to indicate that there is occasion for a certain thing, once, for once, on this occasion, now: aliquando osculando melius est, uxor, pausam fieri, Plaut. Rud. 4, 6, 1: sed si placet, sermonem alio transferamus, et nostro more aliquando, non rhetorico loquamur, now in our own way, Cic. de Or. 1, 29, 133: sed ne plura: dicendum enim aliquando est, Pomponium Atticum sic amo, ut alterum fratrem, I must for once say it, id. Fam. 13, 1, 14.
    5. E. In commands, exhortations, or wishes, = tandem, at length, now at last: audite quaeso, judices, et aliquando miseremini sociorum, Cic. Verr. 1, 28, 72: mode scribe aliquando ad nos, quid agas, id. Fam. 7, 12, 2: stulti, aliquando sapite, Vulg. Psa. 93, 8: ipse agat, ut orbatura patres aliquando fulmina ponat, Ov. M. 2, 391: Aliquando isti principes sibi populi Romani auctoritati parendum esse fateantur, id. Imp. Pomp. 22, 64; id. Verr. 4, 37, 81; Sall. J. 14, 21; Ov. M. 2, 390: et velim aliquando, cum erit tuum commodum, Lentulum puerum visas, Cic. Att. 12, 28.
      Hence,
  3. F. Of that which happens after long expectation or delay, freq. in connection with tandem, finally, at length, now at last: quibus (quaestionibus) finem aliquando amicorum auctoritas fecit, Cic. Clu. 67, 191: (dii) placati jam vel satiati aliquando, id. Marcell. 6, 18: collegi me aliquando, id. Clu. 18, 51: aliquando idque sero usum loquendi populo concessi, finally. i. e. after I have for a long time spoken in another manner, id. Or. 48, 160: te aliquando collaudare possum, quod jam, etc., id. Fam. 7, 17; Suet. Aug. 70: diu exspectaverant, dum retia extraherentur: aliquando extractis piscis nullus infuit, id. Clar. Rhet. 1.
    With tandem: aliquando tandem huc animum ut adducas tuum, Ter. Hec. 4, 4, 61: spes est et hunc aliquan do tandem posse consistere, Cic. Quint. 30, 94 tandem aliquando L. Catilinam ex urbe ejecimus, id. Cat. 2, 1: ut tandem aliquando timere desinam, id. ib. 1, 7, 18; id. Quint. 30, 94: servus tandem aliquando mihi a te exspectatissimas litteras reddidit, id. Fam. 16, 9: tandem aliquando refloruistis, Vulg. Phil. 4, 10.
    With jam: utile esse te aliquando jam rem transigere, now at length Cic. Att. 1, 4.

* ălĭquantillum, i, n. adj. doub. dim [aliquantulus], a very little indeed, a little bit: foris aliquantillum gusto, Plaut. Capt. 1, 2, 28

ălĭquantisper, adv. temp. [aliquantus-per; analog. to paulisper], for a moderate period of time (neither too long nor too short), for a while, for a time, for some time (ante-class. and post-Aug.): concedere aliquantisper hinc mihi intro libet, * Plaut. Ps. 1, 5, 158: Quor non ludo hunc aliquantisper? Ter. Ad. 4, 5, 5: concedas aliquo ab ore eorum aliquantisper, id. Heaut. 3, 3, 11: si illi egestate aliquantisper jacti forent, Caecil. ap. Non. 511, 27; Flor. 2, 18, 14: sed ille simulato timore diu continuit se, et insultare Parthos aliquantisper passus est, Just. 42, 4, 8; so id. 1, 8, 3.

ălĭquantō and ălĭquantum, adv., v. aliquantus.

ălĭquantorsum, adv. of place [aliquanto-versum], somewhat toward (a place). Perlati aliquantorsum longius, quam sperabamus, pergamus ad reliqua, on some what, Amm. 22, 8, 48.

ălĭquantŭlum, adv., v. aliquantulus.

ălĭquantŭlus, a, um, adj. dim. [aliquantus], little, small: aliquantulus frumenti numerus, Hirt. B. Afr. 21.
In the neutr. as subst. with partit. gen., a little aeris alieni, Cic. Quint. 4, 15: suspitionis, id. Inv. 2, 9: muri, Liv. 21, 12: agri, id. 21, 31: aquae tepidae, Suet. Ner. 48.
Hence, ălĭquantŭlum, and once, ălĭ-quantŭlō, adv., somewhat, a little: pansam aliquantulum, Plaut. Merc. 3, 4, 55: quaeso tandem aliquantulum tibi parce. rer. Heaut. 1, 1, 111: subtristis visust esse aliquantulum mihi, id. And. 2, 6, 16: auri navem evertat gubernator an paleae, in re aliquantulum, in gubernatoris inscitiā nihil interest, something (ironic. for aliquid, multum), Cic. Par. 3, 1: deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum, id. Lael. 12, 40: aliquantulum progredi, id. Div. 1, 33, 73: a proposito declinare, id. Or. 40, 138.
With comp.: stadia aliquantulum breviora, Gell. 1, 1: aliquantulo tristior, Vop. Aur. 38 Gruter.

ălĭquantus, a, um, adj. [alius-quantus; v. aliquis], somewhat, some, moderate, tolerable; considerable, not a little (designating the medium between much and little; cf. Ernest. ad Suet. Caes. 87; Wolf ad Suet. Caes. 10; Hotting. ad Cic. Div. 2, 1; Herz. ad Caes. B. G. 3, 13; 5, 10; Brut. ad Nep. Dion, 3, 3; Kritz ad Sall. C. 8, 2).

  1. I. In gen.: M. sed quaero, utrum aliquid actum superioribus diebus, an nihil arbitremur: A. Actum vero et aliquantum quidem, Cic. Tusc. 5, 6, 15: Romani signorum et armorum aliquanto numero, hostium paucorum potiti, Sall. J. 74, 3: timor aliquantus, sed spes amplior, id. ib. 105, 4: spatium, Liv. 38, 27: iter, id. 25, 35: pecunia, App. Mag. p. 320, 1.
  2. II. Esp.
    1. A. In the neutr. as subst.: ad quos aliquantum ex cotidianis sumptibus redundet, Cic. Cael. 57: Alienus ex facultate, si quam habet, aliquantum detracturus est, somewhat, id. Div. in Caecil. 15: ut aliquantum se arbitrentur adeptos ad dicendum, id. Off. 1, 1; id. Phil. 8, 27; and esp. with partit. gen., some part, some: aliquantum agri, Cic. Off. 1, 10, 33: nummorum aliquantum et auri, id. Clu. 179: temporis, id. Quint. 22: animi, id. Att. 7, 13 fin.: noctis, id. Fam. 7, 25 fin. al.: aliquantum negotii sustinere, id. Q. Fr. 1, 1, 7: itineris, Caes. B. G. 5, 10 Herz.: equorum et armorum, Sall. J. 62, 5: famae et auctoritatis, Liv. 44, 33; 21, 28; 30, 8; 41, 16 al.; Suet. Caes. 81.
    2. B. The plur. rare, and only in later Lat.: aliquanti in caelestium numerum referuntur, Aur. Vict. Caes. 33: aliquanta oppida, Eutr. 4 fin.; Spart. Hadr. 7 fin.: aliquantis diebus, Pall. 1, 19.
      Whence, ălĭquantum and ălĭ-quantō, adv. (on the proportionate use of these forms with the posit. and comp. v. Beier ad Cic. Off. 3, 9, 38; Herz. ad Caes. B. G. 5, 10; Web. ad Luc. 2, 225; Zumpt, Gr. § 488), somewhat, in some degree, a little, rather; considerably, not a little (cf. aliquantus).
      1. 1. In gen.
          1. (α) Aliquantum: Ba. Nam ut in navi vecta es, credo timida es. So. Aliquantum, soror, somewhat so, Plaut. Bacch. 1, 1, 73: quae (consolatio) mihi quidem ipsi sane aliquantum medetur, ceteris item multum illam profuturam puto, Cic. Div. 2, 1, 3: item qui processit aliquantum ad virtutis aditum (has come somewhat near), nihilominus, etc., id. Fin. 3, 14, 48: aliquantum commoveri, id. Clu. 140: quod nisi meo adventu illius conatus aliquantum repressissem, id. Verr. 2, 64: movit aliquantum oratio regis legatos, Liv. 39, 29; so id. 5, 23 al.: huc concede aliquantum (a little), Plaut. Trin. 2, 4, 116: aliquantum ventriosus, id. As. 2, 3, 20: quale sit, non tam definitione intellegi potest (quamquam aliquantum potest), quam, etc., to some extent, in some degree, Cic. Fin. 2, 14, 45: litteris lectis aliquantum acquievi, id. Fam. 4, 6: adjutus aliquantum, Suet. Tib. 13.
          2. (β) Aliquanto: non modo non contra legem, sed etiam intra legem et quidem aliquanto, not a little, considerably so, Cic. Fam. 9, 26, 9: terra etsi aliquanto specie differt, etc., * Tac. G. 5.
      2. 2. Esp., with compp. it has greater or less force, acc. to the context, much more or a little more, somewhat more (the latter sometimes ironic. instead of the former; cf. Quint. 1, 12, 4 Spald.; in class. prose very freq.; most freq. prob. in Suet.; but never perh. in poetry, except in the examples from the ante-class. per.).
          1. (α) With aliquanto: Ch. Abeamus intro hinc ad me. St. Atque aliquanto lubentius quam abs te sum egressus, Plaut. Ep. 3, 2, 43: aliquanto amplius, id. As. 3, 3, 2; so Cic. Verr. 2, 1: aliquanto plus, id. ib. 2, 1: minus aliquanto, id. Div. in Caecil. 18: melius aliquanto, id. Brut. 78, 270: sed certe idem melius aliquanto dicerent, si, etc., id. de Or. 2, 24, 103: carinae aliquanto planiores quam nostrarum navium, much flatter, Caes. B. G. 3, 13 Herz.; so, aliquanto crudelior esse coepit, Nep. Dion, 3, 3: cum majore aliquanto numero quam decretum erat, Sall. J. 86, 4; so id. C. 8, 2; id. J. 79, 4: aliquanto superior, Liv. 5, 26, 6: ad majus aliquanto certamen redit, Liv. 5, 29, 5; so id: 27, 36, 7; Quint. 1, 12, 4; Suet. Caes. 10; 86; id. Tib. 62 al.: soluta est navis aliquanto prius, some time before, Plaut. Stich. 3, 1, 15: maturius aliquanto lupinus seritur, Pall. R. R. 10, 5: aliquanto serius quam per aetatem liceret, Cic. Agr. 2, 3.
            So with ante and post: aliquanto ante in provinciam proficiscitur, quam, Cic. Verr. 1, 149; 3, 44: ante aliquanto quam est mortuus, id. ib. 2, 46; id. Vatin. 25: ad illos aliquanto post venit, id. Verr. 4, 85: porticum post aliquanto Q. Catulus fecit, id. Dom. 102: atque ille primo quidem negavit; post autem aliquanto (but some time afterwards) surrexit, id. Cat. 3, 11: postea aliquanto, id. Inv. 2, 51, 154.
          2. (β) With aliquantum: aliquantum ad rem est avidior, Ter. Eun. 1, 2, 51: fortasse aliquantum iniquior erat, id. Heaut. 1, 2, 27: aliquantum amplior augustiorque, Liv. 1, 7, 9: aliquantum taetrior, Val. Max. 5, 9, 3: Garumna aliquantum plenior, Mel. 3, 2, 5.

ălĭquātĕnus, adv. [aliquā-tenus] (post-Aug.).

  1. I. Of place, for a certain distance, some way: procedere, Mel. 1, 2: Padus aliquatenus exilis et macer, id. 2, 4, 4.
  2. II. Of actions.
    1. A. To a certain degree or extent, in some measure, somewhat: aliquatenus, inquit, dolere, aliquatenus timere permitte: sed illud aliquatenus longe producitur, Sen. Ep. 116, 4: aliquatenus se confirmare, Col. 4, 3, 4; Symm. Ep. 6, 59.
    2. B. In some respects, partly: sed istud (dicendi genus) defenditur aliquatenus aetate, dignitate, auctoritate (dicentium), Quint. 11, 1, 28; 11, 3, 78: hoc quoque Aristoteles aliquatenus novat, id. 3, 9, 5: Philistus, ut multo inferior, ita aliquatenus lucidior, id. 10, 1, 74: caules aliquatenus rubentes, Plin. 21, 12, 80, § 150: aliquatenus culpae reus est, Dig. 44, 7, 5, § 6; so ib. 1, 5, 14; Inst. 1, 68.

ălĭqui, aliqua, aliquod; plur. aliqui, aliquae, aliqua [alius-qui; v. aliquis] (the nom. fem. sing. and neutr. plur. were originally aliquae, analogous to the simple quae, from qui: tam quam aliquae res Verberet, Lucr. 4, 263, and Cic. Fam. 6, 20, 2 MS.; but the adj. signif. of the word caused the change into aliqua; on the other hand, a change of the gen. and dat. fem. sing. alicujus and alicui into aliquae, Charis. 133 P., seems to have been little imitated.
Alicui, trisyl., Ov. Tr. 4, 7, 7.
Dat. and abl. plur. aliquibus, Mel. 2, 5; oftener aliquis, Liv. 24, 42; 45, 32; Plin. 2, 12, 9, § 55; cf. aliquis), indef. adj., some, any (designating an object acc. to its properties or attributes; while by aliquis, aliquid, as subst. pron., an object is designated individually by name; cf. Jahn in his Jahrb. 1831, III. 73, and the commentators on the passages below).

  1. I. In opp. to a definite object: quod certe, si est aliqui sensus in morte praeclarorum virorum, etc., Cic. Sest. 62, 131 B. and K.: nisi qui deusvel casus aliqui subvenerit, id. Fam. 16, 12, 1 iid.: si forte aliqui inter dicendum effulserit extemporalis color, Quint. 10, 6, 5 Halm: ex hoc enim populo deligitur aliqui dux, Cic. Rep. 1, 44, 68 B. and K.: si ab deus aliqui requirat, id. Ac. Pr. 2, 7, 19 iid.: an tibi erit quaerendus anularius aliqui? id. ib. 2, 26, 86 iid.: tertia (persona) adjungitur, quam casus aliqui aut tempus imponit, id. Off. 1, 32, 115 iid.; so id. ib. 3, 7, 33 iid.: lapis aliqui, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147 Zumpt: harum sententiarum quae vera sit, deus aliqui viderit, id. Tusc. 1, 11, 23 B. and K.: aliqui talis terror, id. ib. 4, 16, 35, and 5, 21, 62 iid.: si te dolor aliqui corporis, etc., id. Fam. 7, 1 iid.; and many other passages, where transcribers or editors have ignorantly substituted aliquis; cf. also Heind. ad Cic. N. D. 3, 38, 91: Ut aliqua pars laboris minuatur mihi, Ter. Heaut. prol. 42 Fleck.: in quo aliqua significatio virtutis adpareat, Cic. Off. 1, 15, 46 B. and K.: Cum repetes a proximo tuo rem aliquam, Vulg. Deut. 24, 10: numquam id sine aliquā justā causā existimarem te fecisse, Cic. Fam. 11, 27, 7: aliquae laudes, aliqua pars, id. ib. 9, 14: aliquae mulieres, Vulg. Luc. 8, 2: aliquod rasum argenteum, Plaut. Truc. 1, 1, 33: rasum aënum aliquod, id. ib. 1, 1, 34: evadet in aliquod magnum malum, Ter. Ad. 3, 4, 64: qui appropinquans aliquod malum metuit, Cic. Tusc. 4, 16, 35: esse in mentibus hominum tamquam oraculum aliquod, id. Div. 2, 48, 100: si habuerit aliquod juramentum, Vulg. 3 Reg. 8, 31: sive plura sunt, sive aliquod unum, or some one only, Cic. de Or, 2, 72, 292: ne aliquas suscipiam molestias, id. Am. 13, 48; id. Off. 1, 36: necubi aut motus alicujus aut fulgor armorum fraudem detegeret, Liv. 22, 28, 8: ne illa peregrinatio detrimentum aliquod afferret, Nep. Att. 2, 3: me credit aliquam sibi fallaciam portare, Ter. And. 2, 6, 1: qui alicui rei est (sc. aptus), who is fitted for something, id. Ad. 3, 3, 4: demonstrativum genus est, quod tribuitur in alicujus certae personae laudem aut vituperationem, to the praise or blame of some particular person, Cic. Inv. 1, 7: alicui Graeculo otioso, id. de Or. 1, 22, 102: totiens alicui chartae sua vincula dempsi, Ov. Tr. 4, 7, 7: invenies aliquo cum percussore jacentem, Juv. 8, 173 al.
  2. II. In opp. to no, none, some: exorabo aliquo modo, Plaut. Stich. 4, 2, 41: ut huic malo aliquam producam moram, Ter. And. 3, 5, 9: olim quom ita animum induxti tuum, Quod cuperes, aliquo pacto efficiundum tibi, id. ib. 5, 3, 13 (= quoquo modo, Don.): haec enim ille aliquā ex parte habebat, in some degree, Cic. Clu. 24 fin.; so id. Fin. 5, 14, 38, and id. Lael. 23, 86: nihil (te habere), quod aut hoc aut aliquo rei publicae statu timeas, in any condition whatever, id. Fam. 6, 2: nec dubitare, quin aut aliquā re publicā sis futurus, qui esse debes; aut perditā, non afflictiore conditione quam ceteri, id. ib. 6, 1 fin.: gesta res exspectatur, quam quidem aut jam esse aliquam aut appropinquare confido, id. Fam. 12, 10, 2: intelleges te aliquid habere, quod speres; nihil quod timeas, id. ib. 6, 2: Morbus est animi, in magno pretio habere in aliquo habenda vel in nullo, Sen. Ep. 75, 10: quin ejus facti si non bonam, at aliquam rationem afferre soleant, Cic. Verr. 3, 85, 195; so id. Off. 1, 11, 35: si liberos bonā aut denique aliquā re publicā perdidissent, id. Fam. 5, 16, 3.
    Pregn., some considerable: aliquod nomenque decusque, no mean, Verg. A. 2, 89; cf. aliquis, II. C.
  3. III. With non, neque, and non.. sed: si non fecero ei male aliquo pacto, Plaut. Bacch. 3, 6, 23: si haec non ad aliquos amicos conqueri vellem, Cic. Verr. 5, 71: non vidistis aliquam similitudinem, Vulg. Deut. 4, 15; ib. Luc. 11, 36; ib. Col. 2, 23: quod tu neque negare posses nec cum defensione aliquā confiteri, Cic. Verr. 1, 55, 154; 4, 7, 14; id. Tusc. 1, 3, 6; Caes. B. C. 1, 85, 5: neque figuras aliquas facietis vobis, Vulg. Lev. 19, 28; ib. 2 Par. 22, 9: sceleri tuo non mentem aliquam tuam, sed fortunam populi Romani obstitisse, Cic. Cat. 1, 6; so id. Balb. 28, 64; Tac. Or. 6.
  4. IV. With numerals, as in Gr. τὶς, and Engl. some, to express an indefinite sum or number: aliquos viginti dies, some twenty days, Plaut. Men. 5, 5, 47: quadringentos aliquos milites, Cato, Orig. ap. Gell. 3, 7, 6, and Non. 187, 24: aliqua quinque folia, Cato, R. R. 156, quoted in Varr. R. R. 1, 2, 28: introductis quibusdam septem testibus, App. Miles. 2: tres aliqui aut quattuor, Cic. Fin. 2, 19, 62 (cf. in Gr. ἐς διακοσίους μέν τινας αὐτῶν ἀπέκτειναν, Thuc. 3, 111; v. Sturtz, Lex. Xen. s. v. τὶς, and Shäfer, Appar. ad Demosth. III. p. 269).
  5. V.
    1. A. Sometimes with alius, any other (cf. aliquis, II. A.): quae non habent caput aut aliquam aliam partem, Varr. L. L. 9, 46, 147: dum aliud aliquid flagiti conficiat, Ter. Phorm. 5, 2, 5: hoc alienum est aut cum aliā aliquā arte est commune, Cic. de Or. 2, 9: aliusne est aliquis improbis civibus peculiaris populus, id. Sest. 58, 125 B. and K.; id. Inv. 1, 11, 15.
    2. B. With alius implied (cf. aliquis, II. B.): dubitas ire in aliquas terras, some other lands, Cic. Cat. 1, 8: judicant aut spe aut timore aut aliquā permotione mentis, id. de Or. 2, 42; id. Tusc. 3, 14, 30; id. Tim. 5: cum mercaturas facerent aut aliquam ob causam navigarent, id. Verr. 5, 28, 72; id. Rep. 3, 14, 23.

(ălĭquĭpĭam, a false read. in Cic. Sest 29, 63, and id. Tusc. 3, 9, 19, for alius quispiam, B. and K.)

ălĭquis, aliquid; plur. aliqui [alius-quis; cf. Engl. somebody or other, i.e. some person obscurely definite; v. Donald. Varron. p. 381 sq.] (fem. sing. rare).
Abl. sing. aliqui, Plaut. Aul. prol. 24; id. Most. 1, 3, 18; id. Truc. 5, 30; id. Ep. 3, 1, 11.
Nom. plur. masc. aliques, analog. to ques, from quis, acc. to Charis. 133 P.
Nom. and acc. plur. neutr. always aliqua.
Dat. and abl. plur. aliquibus, Liv. 22, 13; oftener aliquis, id. 26, 15; 26, 49; Plin. 2, 48, 49, § 131.
Alicui, trisyl., Tib. 4, 7, 2), indef. subst. pron., some one, somebody, any one, something, any thing; in the plur., some, any (it is opp. to an object definitely stated, as also to no one, nobody. The synn. quis, aliquis, and quidam designate an object not denoted by name; quis leaves not merely the object, but even its existence, uncertain; hence it is in gen. used in hypoth. and conditional clauses, with si, nisi, num, quando, etc.; aliquis, more emphatic than quis, denotes that an object really exists, but that nothing depends upon its individuality; no matter of what kind it may be, if it is only one, and not none; quidam indicates not merely the existence and individuality of an object, but that it is known as such to the speaker, only that he is not acquainted with, or does not choose to give, its more definite relations; cf. Jahn ad Ov. M. 9, 429, and the works there referred to).

  1. I.
    1. A. In gen.: nam nos decebat domum Lugere, ubi esset aliquis in lucem editus, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (as a transl. of Eurip. Cresph. Fragm. ap. Stob. tit. 121, Ἔδει γὰρ ἡμᾶς σύλλογον ποιουμένους Τὸν φύντα θρηνεῖν, etc.): Ervom tibi aliquis cras faxo ad villam adferat, Plaut. Most. 1, 1, 65: hunc videre saepe optabamus diem, Quom ex te esset aliquis, qui te appellaret patrem, Ter. Hec. 4, 4, 30: utinam modo agatur aliquid! Cic. Att. 3, 15: aliquid facerem, ut hoc ne facerem, I would do any thing, that I might not do this, Ter. And. 1, 5, 24; so id. Phorm. 5, 6, 34: fit plerumque, ut ei, qui boni quid volunt adferre, adfingant aliquid, quo faciant id, quod nuntiant, laetius, Cic. Phil. 1, 3: quamvis enim demersae sunt leges alicujus opibus, id. Off. 2, 7, 24: quod motum adfert alicui, to any thing, id. Tusc. 1, 23, 53: te donabo ego hodie aliqui (abl.), Plaut. Most. 1, 3, 18; so, gaudere aliqui me volo, in some thing (or some way), id. Truc. 5, 30: nec manibus humanis (Deus) colitur indigens aliquo, any thing, Vulg. Act. 17, 25: non est tua ulla culpa, si te aliqui timuerunt, Cic. Marcell. 6 fin.: in narratione, ut aliqua neganda, aliqua adicienda, sic aliqua etiam tacenda, Quint. 4, 2, 67: sunt aliqua epistulis eorum inserta, Tac. Or. 25: laudare aliqua, ferre quaedam, Quint. 2, 4, 12: quaero, utrum aliquid actum an nihil arbitremur, Cic. Tusc. 5, 6, 15: quisquis est ille, si modo est aliquis (i. e. if only there is some one), qui, etc., id. Brut. 73, 255; so id. Ac. 2, 43, 132, etc.; Liv. 2, 10 fin.: nunc aliquis dicat mihi: Quid tu? Hor. S. 1, 3, 19; so id. ib. 2, 2, 94; 2, 2, 105; 2, 3, 6; 2, 5, 42, and id. Ep. 2, 1, 206.
      Fem. sing.: Forsitan audieris aliquam certamine cursus Veloces superāsse viros, Ov. M. 10, 560: si qua tibi spon sa est, haec tibi sive aliqua est, id. ib. 4, 326.
    2. B. Not unfrequently with adj.: Novo modo novum aliquid inventum adferre addecet, Plaut. Ps. 1, 5, 156: novum aliquid advertere, Tac. A. 15, 30: judicabant esse profecto aliquid naturā pulchrum atque praeclarum, Cic. Sen. 13, 43: mihi ne diuturnum quidem quidquam videtur, in quo est aliquid extremum, in which there is any end, id. ib. 19, 69; cf. id. ib. 2, 5: dignum aliquid elaborare, Tac. Or. 9: aliquid improvisum, inopinatum, Liv. 27, 43: aliquid exquisitum, Tac. A. 12, 66: aliquid illustre et dignum memoriā, id. Or. 20: sanctum aliquid et providum, id. G. 8: insigne aliquid faceret eis, Ter. Eun. 5, 5, 31: aliquid magnum, Verg. A. 9, 186, and 10, 547: quos magnum aliquid deceret, Juv 8, 263: dicens se esse aliquem magnum, Vulg. Act. 8, 9: majus aliquid et excelsius, Tac. A. 3, 53: melius aliquid, Vulg. Heb. 11, 40: deterius aliquid, ib. Joan. 5, 14.
      Also with unus, to designate a single, but not otherwise defined person: ad unum aliquem confugiebant, Cic. Off. 2, 12, 41 (cf. id. ib. 2, 12, 42: id si ab uno justo et bono viro consequebantur, erant, etc.): sin aliquis excellit unus e multis; effert se, si unum aliquid adfert, id. de Or. 3, 33, 136; so id. Verr. 2, 2, 52: aliquis unus pluresve divitiores, id. Rep. 1, 32: nam si natura non prohibet et esse virum bonum et esse dicendiperitum: cur non aliquis etiam unus utrumque consequi possit? cur autem non se quisque speret fore illum aliquem? that one, Quint. 12, 1, 31; 1, 12, 2.
    3. C. Partitive with ex, de, or the gen.: aliquis ex vobis, Cic. Cael. 3: aliquem ex privatis audimus jussisse, etc., Plin. 13, 3, 4, § 22: ex principibus aliquis, Vulg. Joan. 7, 48; ib. Rom. 11, 14: aliquis de tribus nobis, Cic. Leg. 3, 7: si de iis aliqui remanserint, Vulg. Lev. 26, 39; ib. 2 Reg. 9, 3: suorum aliquis, Cic. Phil. 8, 9: exspectabam aliquem meorum, id. Att. 13, 15: succurret fortasse alicui vestrūm, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 1: trium rerum aliqua consequemur, Cic. Part. 8, 30: impetratum ab aliquo vestrūm, Tac. Or. 15; so Vulg. 1 Cor. 6, 1: principum aliquis, Tac. G. 13: cum popularibus et aliquibus principum, Liv. 22, 13: horum aliquid, Vulg. Lev. 15, 10.
    4. D. Aliquid (nom. or acc.), with gen. of a subst. or of a neutr, adj. of second decl. instead of the adj. aliqui, aliqua, aliquod, agreeing with such word: aliquid pugnae, Plaut. Capt. 3, 4, 54: vestimenti aridi, id. Rud. 2, 6, 16: consilii, id. Ep. 2, 2, 71: monstri, Ter. And. 1, 5, 15: scitamentorum, Plaut. Men. 1, 3, 26: armorum, Tac. G. 18: boni, Plaut. Aul. 4, 6, 5; Ter. And. 2, 3, 24; Vulg. Joan. 1, 46: aequi, Ter. Ad. 2, 1, 33: mali, Plaut. Ep. 1, 1, 60; Ter. Eun. 5, 5, 29: novi, Q. Cic. Pet. Cons. 1, 1; Vulg. Act. 17, 21: potionis, Plaut. Men. 5, 2, 22: virium, Cic. Fam. 11, 18: falsi, id. Caecin. 1, 3: vacui, Quint. 10, 6, 1: mdefensi, Liv. 26, 5 al.
      Very rarely in abl.: aliquo loci morari, Dig. 18, 7, 1.
    5. E. Frequently, esp. in Cic., with the kindred words aliquando, alicubi, aliquo, etc., for the sake of emphasis or rhetorical fulness, Cic. Planc. 14, 35: asperius locutus est aliquid aliquando, id. ib. 13, 33; id. Sest. 6, 14; id. Mil. 25, 67: non despero fore aliquem aliquando, id. de Or. 1, 21, 95; id. Rep. 1, 9; id. Or. 42, 144; id. Fam. 7, 11 med.: evadat saltem aliquid aliquā, quod conatus sum, Lucil. ap. Non. 293, 1; App. Mag. p. 295, 17 al.
  2. F. In conditional clauses with si, nisi, quod si, etc.: si aliquid de summā gravitate Pompeius dimisisset, Cic. Phil. 13, 1: si aliquid (really any thing, in contrast with nihil) dandum est voluptati, id. Sen. 13, 44: quod si non possimus aliquid proficere suadendo, Lucc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 5: Quod si de iis aliqui remanserint, Vulg. Lev. 26, 39: si quando aliquid tamquam aliqua fabella narratur, Cic. de Or. 2, 59: si quis vobis aliquid dixerit, Vulg. Matt. 21, 3; ib. Luc. 19, 8: si aliquem, cui narraret, habuisset, Cic. Lael. 23, 88: si aliquem nacti sumus, cujus, etc., id. ib. 8, 27: cui (puero) si aliquid erit, id. Fam. 14, 1: nisi alicui suorum negotium daret, Nep. Dion, 8, 2: si aliquid eorum praestitit, Liv. 24, 8.
  3. G. In negative clauses with ne: Pompeius cavebat omnia, no aliquid vos timeretis, Cic. Mil. 24, 66: ne, si tibi sit pecunia adempta, aliquis dicat, Nep. Epam. 4, 4: ne alicui dicerent, Vulg. Luc. 8, 46.
  4. H. In Plaut. and Ter. collect. with a plur. verb (cf. τις, Matth. Gr. 673): aperite atque Erotium aliquis evocate, open, some one (of you), etc., Plaut. Men. 4, 2, 111 (cf. id. Ps. 5, 1, 37: me adesse quis nuntiate): aperite aliquis actutum ostium, Ter. Ad. 4, 4, 27.
  1. I. In Verg. once with the second person sing.: Exoriare aliquis nostris ex ossibus ultor, Qui face Dardanios ferroque sequare colonos, Verg. A. 4, 625.
    Note: In the following passages, with the critical authority added, aliquis seems to stand for the adj. aliqui, as nemo sometimes stands with a noun for the adj. nullus: nos quibus est alicunde aliquis objectus labos, Ter. Hec. 3, 1, 6 Fleck.; Et ait idem, ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam, Cic. Div. in Caecil. 7, 24 B. and K.: num igitur aliquis dolor in corpore est? id. Tusc. 1, 34, 82 iid.: ut aliquis nos deus tolleret, id. Am. 23, 87 iid.: sin casus aliquis interpellārit, Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 8 iid.: si deus aliquis vitas repente mutāsset, Tac. Or. 41 Halm: sic est aliquis oratorum campus, id. ib. 39 id.: sive sensus aliquis argutā sententiā effulsit, id. ib. 20 id. A similar use of aliquid for the adj. aliquod was asserted to exist in Plaut. by Lind. ad Cic. Inv. 2, 6, 399, and this is repeated by Klotz, s. v. aliquis, but Lemaire’s Index gives only one instance: ni occupo aliquid mihi consilium, Plaut. Men. 5, 2, 94, where Brix now reads aliquod.
  2. II. Esp.
    1. A. With alius, aliud: some or any other, something else, any thing else: dum aliud aliquid flagitii conficiat, Ter. Phorm. 5, 2, 5: potest fieri, ut alius aliquis Cornelius sit, Cic. Fragm. B. VI. 21: ut per alium aliquem te ipsum ulciscantur, id. Div. in Caecil. 6, 22: non est in alio aliquo salus, Vulg. Act. 4, 12: aliquid aliud promittere, Petr. 10, 5 al.
    2. B. And with the idea of alius implied, in opp. to a definite object or objects, some or any other, something else, any thing else: aut ture aut vino aut aliqui (abl.) semper supplicat, Plaut. Aul prol. 24: vellem aliquid Antonio praeter illum libellum libuisset scribere, Cic. Brut. 44: aut ipse occurrebat aut aliquos mittebat, Liv. 34, 38: cum seditionem sedare vellem, cum frumentum imperarem … , cum aliquid denique rei publicae causā gererem, Cic. Verr. 1, 27, 20: commentabar declamitans saepe cum M. Pisone et cum Q. Pompeio aut cum aliquo cotidie id. Brut. 90, 310; Vell. 1, 17; Tac. A. 1, 4: (Tiberius) neque spectacula omnino edidit; et iis, quae ab aliquo ederentur, rarissime interfuit, Suet. Tib. 47.
    3. C. In a pregn. signif. as in Gr. τὶς, τὶ, something considerable, important, or great = aliquid magnum (v. supra. I. B.; cf. in Gr. ὅτι οἴεσθέ τι ποιεῖν οὐδὲν ποιοῦντες, Plat. Symp. 1, 4): non omnia in ducis, aliquid et in militum manu esse, Liv. 45, 36.
      Hence, esp.,
      1. 1. Esse aliquem or aliquid, to be somebody or something, i. e to be of some worth, value, or note, to be esteemed: atque fac, ut me velis esse aliquem, Cic. Att. 3, 15 fin.: aude aliquid brevibus Gyaris dignum, si vis esse aliquis, Juv. 1, 73: an quidquam stultius quam quos singulos contemnas, eos esse aliquid putare universos? Cic. Tusc. 5, 36, 104: exstitit Theodas dicens se esse aliquem, Vulg. Act. 5, 36: si umquam in dicendo fuimus aliquid. Cic. Att. 4, 2: ego quoque aliquid sum, id. Fam. 6, 18: qui videbantur aliquid esse, Vulg. Gal. 2, 2; 2, 6: quod te cum Culeone scribis de privilegio locutum, est aliquid (it is something, it is no trifle): sed, etc., Cic. Att. 3, 15: est istuc quidem aliquid, sed, etc.; id. Sen. 3; id. Cat. 1, 4: est aliquid nupsisse Jovi, Ov. F. 6, 27: Est aliquid de tot Graiorum milibus unum A Diomede legi, id. M. 13, 241: est aliquid unius sese dominum fecisse lacertae, Juv. 3, 230: omina sunt aliquid, Ov. Am. 1, 12, 3; so, crimen abesse, id. F. 1, 484: Sunt aliquid Manes, Prop. 5, 7, 1: est aliquid eloquentia, Quint. 1, prooem. fin.
      2. 2. Dicere aliquid, like λέγειν τι, to say something worth the while: diceres aliquid et magno quidem philosopho dignum, Cic. Tusc. 3, 16, 35; cf. Herm. ad Vig. 731; 755; so, assequi aliquid, to effect something considerable: Etenim si nunc aliquid assequi se putant, qui ostium Ponti viderunt, Cic. Tusc. 1, 20, 45.
      3. 3. In colloquial lang.: fiet aliquid, something important or great, will, may come to pass or happen: Ch. Invenietur, exquiretur, aliquid fiet. Eu. Enicas. Jam istuc aliquid fiet, metuo, Plaut. Merc. 2, 4, 25: mane, aliquid fiet, ne abi, id. Truc. 2, 4, 15; Ter. And. 2, 1, 14.
    4. D. Ad aliquid esse, in gram. lang., to refer or relate to something else, e. g. pater, filius, frater, etc. (v. ad): idem cum interrogantur, cur aper apri et pater patris faciat, il lud nomen positum, hoc ad aliquid esse contendunt, Quint. 1, 6, 13 Halm.
    5. E. Atque aliquis, poet. in imitation of ᾧδε δέ τις, and thus some one (Hom. II. 7, 178; 7, 201 al.): Atque aliquis, magno quaerens exempla timori, Non alios, inquit, motus, etc., Luc. 2, 67 Web.; Stat. Th. 1, 171; Claud. Eutr. 1, 350.
  3. F. It is sometimes omitted before qui, esp. in the phrase est qui, sunt qui: praemittebatque de stipulatoribus suis, qui perscrutarentur, etc., Cic. Off. 2, 7, 25: sunt quibus in satirā videar nimis acer, Hor. S. 2, 1, 1: sunt qui adiciant his evidentiam, quae, etc., Quint. 4, 2, § 63 (cf. on the contr. § 69: verum in his quoque confessionibus est aliquid. quod ex invidiā detrahi possit).
  4. G. Aliquid, like nihil (q. v. I. γ), is used of persons: Hinc ad Antonium nemo, illinc ad Caesarem cotidie aliquid transfugiebat, Vell. 2, 84, 2 (cf. in Gr. τῶν δ’ ἄλλων οὔ πέρ τι … οὔτε θεῶν οὔτ’ ἀνθρώπων, Hom. H. Ven. 34 sq. Herm.).
    Hence the advv.
    1. A. ălĭquid (prop. acc. denoting in what respect, with a verb or adj.; so in Gr. τὶ), somewhat, in something, in some degree, to some extent: illud vereor, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: si in me aliquid offendistis, at all, in any respect, id. Mil. 36, 99: quos tamen aliquid usus ac disciplina sublevarent, somewhat, Caes. B. G. 1, 40: Philippi regnum officere aliquid videtur libertati vestrae, Liv. 31, 29: Nos aliquid Rutulos contra juvisse nefandum est? Verg. A. 10, 84: neque circumcisio aliquid valet, Vulg. Gal. 6, 15: perlucens jam aliquid, incerta tamen lux, Liv. 41, 2: aliquid et spatio fessus, Plin. 5, 9, 10, § 54; cf. Hand, Turs. I. p. 259; Ellendt ad Cic. de Or. 1, 9, 35.
    2. B. ălĭ-quō (from aliquoi, old dat. denoting direction whither; cf.: eo, quo, alio, etc.).
      1. 1. Somewhither (arch.), to some place, somewhere; in the comic poets sometimes also with a subst. added, which designates the place more definitely: ut aliquo ex urbe amoveas, Plaut. Ep. 2, 2, 94: aliquo abicere, Ter. Ad. 4, 7, 26: concludere, id. Eun. 4, 3, 25 (cf. id. Ad. 4, 2, 13, in cellam aliquam concludere): ab eorum oculis aliquo concederes, Cic. Cat. 1, 17: demigrandum potius aliquo est quam, etc., id. Dom. 100: aliquem aliquo impellere, id. Vatin. 15: aliquo exire, id. Q. Fr. 3, 1: aliquo advenire vel sicunde discedere, Suet. Calig. 4; Plaut. Rud. 2, 6, 51; id. Men. 5, 1, 3: in angulum Aliquo abire, Ter. Ad. 5, 2, 10; 3, 3, 6: aliquem rus aliquo educere, Cic. Q. Fr. 3, 3.
        With a gen., like quo, ubi, etc.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 1, 5.
      2. 2. With the idea of alio implied, = alio quo, somewhere else, to some other place (cf. aliquis, II. B.): dum proficiscor aliquo, Ter. And. 2, 1, 28: at certe ut hinc concedas aliquo, id. Heaut. 3, 3, 11: si te parentes timerent atque odissent tui, ab eorum oculis aliquo concederes, Cic. Cat. 1, 7, 17; cf. Hand, Turs. I. p. 265.
    3. C. ălĭ-quam, adv. (prop. acc. fem.), = in aliquam partem, in some degree; only in connection with diu, multus, and plures.
      1. 1. Aliquam diu (B. and K.), or together aliquamdiu (Madv., Halm, Dietsch), awhile, for a while, for some time; also pregn., for some considerable time (most freq. in the histt., esp. Cæs. and Livy; also in Cic.).
        1. a. Absol.: ut non aliquando condemnatum esse Oppianicum, sed aliquam diu incolumem fuisse miremini, Cic. Clu. 9, 25: Aristum Athenis audivit aliquam diu, id. Ac. 1, 3, 12: in vincula conjectus est, in quibus aliquamdiu fuit, Nep. Con. 5, 3; id. Dion, 3, 1: quā in parte rex affuit, ibi aliquamdiu certatum, Sall. J. 74, 3; Liv. 3, 70, 4.
        2. b. Often followed by deinde, postea, postremo, tandem, etc.: pugnatur aliquamdiu pari contentione: deinde, etc., Auct. B. G. 8, 19, 3: cunctati aliquamdiu sunt: pudor deinde commovit aciem, Liv. 2, 10, 9; so id. 1, 16: quos aliquamdiu inermos timuissent, hos postea armatos superāssent, Caes. B. G. 1, 40, 6: controversia aliquamdiu fuit: postremo, etc., Liv. 3, 32, 7; 25, 15, 14; 45, 6, 6: ibi aliquamdiu atrox pugna stetit: tandem, etc., Liv. 29, 2, 15; 34, 28, 4 and 11; Suet. Ner. 6.
        3. * c. With donec, as a more definite limitation of time, some time … until, a considerable time … until: exanimis aliquamdiu jacuit, donec, etc., Suet. Caes. 82.
        4. d. Meton., for a long distance; most freq. of rivers: Rhodanus aliquamdiu Gallias dirimit, Mel. 2, 5, 5; so id. 3, 5, 6; 3, 9, 8 al.
          Of the Corycian cave in Cilicia: deinde aliquamdiu perspicuus, mox, et quo magis subitur, obscurior, Mel. 1, 13.
      2. 2. Aliquam multi, or aliquammulti, somewhat many, considerable in number or quantity (mostly post-class.): sunt vestrūm aliquam multi, qui L. Pisonem cognōrunt, Cic. Verr. 2, 4, 25, § 56 B. and K.: aliquammultos non comparuisse, * Gell. 3, 10, 17 Hertz: aliquammultis diebus decumbo, App. Mag. p. 320, 10.
        Also adv.: aliquam multum, something much, to a considerable distance, considerably: sed haec defensio, ut dixi, aliquam multum a me remota est, App. Mag. p. 276, 7 dub.
        And comp. * aliquam plures, somewhat more, considerably more: aliquam pluribus et amarioribus perorantem, Tert. Apol. 12 dub.; cf. Hand, Turs. I. p. 243.
    4. D. ălĭquā, adv. (prop. abl. fem.).
      1. 1. Somewhere (like mod. Engl. somewhere for somewhither): antevenito aliquā aliquos, Plaut. Mil. 2, 2, 66: aliquā evolare si posset, * Cic. Verr. 2, 1, 26, § 67: si quā evasissent aliquā, Liv. 26, 27, 12.
      2. 2. Transf. to action, in some way or other, in some manner, = aliquo modo: aliquid aliquā sentire, Plaut. Merc. 2, 2, 62: evadere aliquā, Lucil. ap. Non. 293, 1: aliquid aliquā resciscere, Ter. Phorm. 5, 1, 19, and 4, 1, 19: aliquā nocere, * Verg. E. 3, 15: aliquā obesse, App. Mag. p. 295, 17.
    5. E. ălĭqui, adv. (prop. abl. = aliquo modo), in some way, somehow: Quamquam ego tibi videor stultus, gaudere me aliqui volo, Plaut. Truc. 5, 30 (but in this and like cases, aliqui may be treated as the abl. subst.; cf. supra, I. A.); cf. Hand, Turs. I. p. 242.
      Note: The forms aliqua, neutr. plur., and aliquam, acc., and aliquā, abl., used adverbially, may also be referred to the adj. ălĭ-qui, ălĭqua, ălĭquod.

ălĭquis-quam, ălĭquidquam, pron. indef. subst., any one whatever, any thing whatever (perh. only in the two foll. examples): qui negat, aliquidquam deos nec alieni curare nec sui, Cic. Div. 2, 50, 104, where B. and K. now read quicquam: nec ullos alicuiquam in servitutem dari placere, Liv. 41, 6 fin Gron., where Weissenb. now reads alii cuiquam.

ălĭquō, v. aliquis, adv. B.

ălĭquŏt, indef. indecl. num. [alius-quot; cf. aliquis], some, several, a few, not many (undefined in number; while nonnulli indicates an indeterminate selection from several persons, Caes. B. G. 3, 2; cf. Wolf ad Suet. Caes. 10): dies, Ter. And. 2, 1, 13; Vulg. Jud. 14, 8; ib. Act. 9, 19; 10, 48: liberae, Ter. And. 4, 4, 32: amici, id. Phorm. 2, 1, 82: saecula, Cic. Univ. 1: epistulae, id Fam. 7, 18: aliquot abacorum, id. Verr. 4, 57: aliquot de causis, Caes. B. G. 3, 2 al.
Without subst.: aliquot me adierunt, Ter. And. 3, 3, 2: ex quā aliquot praetorio imperio redierunt, Cic. Pis. 38: ille non aliquot occiderit, multos ferro, etc., id. Sex. Rosc. 100.

* ălĭquotfărĭam, adv. [prop. acc. fem.; cf. bi- quadri- multi- omni-fariam], in some or several places: In eo (Picentium) agro aliquotfariam in singula jugera dena cullea vini fiunt, Varr. R. R. 1, 2, 7.

ălĭquŏtĭes (better ălĭquŏtĭens), adv. [aliquot], several times, at different times (now and then in Cic.; elsewhere rare): aliquotiens causam agere, Cic. Quint. 1: audire, id. Font. 11: ferre, id. Prov. Cons. 46: mittere, id. Verr. 2, 171: postulare, id. Sex. Rosc. 77: domi esse, id. Caecin. 58: tangere locum, id. Leg. 2, 4, 9: defensus aliquotiens liberatus discesserat, Nep. Phoc. 2; so Vulg. 1 Macc. 16, 2: neque detrusus aliquotiens terretur, Sall. H. Fragm. ap. Prisc. 1015 P.: aliquotiens usque ad mortem periclitatus sum, Vulg. Eccli. 34, 13: in campum descendere, Liv. 7, 18; Suet. Calig. 11; cf. Lion ad Gell. 1, 18, 2.

* ălĭquō-vorsum, adv. [verto, vorto], toward some place, one way or other: istam jam aliquovorsum tragulam decidero, Plaut. Cas. 2, 4, 18.

1. ălis, old form for alius; v. 2. alius init.

2. Ālĭs, ĭdis, f., = Elis, Ἆλις, Doric for Ἦλις (only in Plaut. Capt.), a town in Achaia: eum vendidit in Alide, Plaut. Capt. prol. 9; 25.
Its inhabitants, Ālĭi, ōrum, m., Plaut. Capt. prol. 24.

Alisales, ium, m., a tribe of Spain, Inscr. Orell. 156.

ălismă, ătis, n., = ἄλισμα, an aquatic plant, water-plantain: Alisma plantago, Linn.; Plin. 25, 10, 77, § 124.

Ălīso or Ălīson, ōnis, m., = Ἄλεισον, Ptolem., a fortress built by Drusus near the present Wesel, now Liesborn, Vell. 2, 120; Tac. A. 2, 7; cf. Mann. Germ. 81; 433.

Ălīsontia, ae, f., a tributary of the Moselle, now the Eltz, or more prob. the Alsitz, Aus. Mos. 371.

ălĭtĕr, v. 2. alius, adv. D.

ălĭtūdo, ĭnis, f. [alo], in Gloss. Gr. Lat. as a transl. of τροφή, nourishment.

* ălĭtūra, ae, f. [alo], a nourishing, rearing: Maro alituram feram et saevam criminatus est, Gell. 12, 1, 20.

1. ălĭtus, Part. of alo.

2. ălĭtus, us, m. [alo], nourishment, sustenance: Parentibus quotannis aurum ad abundantem alitum mittebat, support, Don. Vit. Verg. 6, 25.

ălĭŭbĭ, adv. [2. alius-ubi], a rare form for the contr. alibi, elsewhere (once in Varr.; in Plin. far less freq. than alibi; never in connection with the negatives non, nec, nec usquam; a few times in Seneca and in the Digg.)

  1. I. Vetant hoc aliubi venti, Plin. 14, 1, 3, § 14; so id. 13, 4, 7, § 28; 17, 2, 2, § 16.
  2. II. Esp.
    1. A. Repeated in different clauses: aliubialiubi, in one place … in another; herethere (cf. alibi): aliubi cum decimo redeat, aliubi cum quinto decimo, Varr. R. R. 1, 44: aliubi pro aquā, aliubi pro pabulo pendunt, Plin. 12, 14, 32, § 65; so id. 22, 18, 21, § 45; 34, 14, 41, § 145; Sen. Ben. 1, 5, 5.
    2. B. Aliubi atque aliubi, here and there, now here, now there: Mutatio voluntatis indicat animum natare, aliubi atque aliubi apparere, prout tulit ventus, Sen. Ep. 35 fin.: aliubi atque aliubi diversa poena est, in different places, id. Ben. 3, 6, 2: eadem aquatilium genera aliubi atque aliubi meliora, Plin. 9, 54, 79, § 168.

ālium, i, n., v. allium.

ălĭunde, adv. [2. alius-unde].

  1. I. From another place, person, or thing, from a different place, person, or thing, ἄλλοθεν (most freq. in Cic.): sive aliunde ipsi porro (nomen) traxere, from some other place, Lucr. 3, 133; so id. 5, 522; 6, 1020: eum assumpto aliunde uti bono, Cic. de Or. 2, 10, 39: ascendit aliunde (Gr. ἀλλαχόθεν), Vulg. Joan. 10, 1.
  2. II. Esp.
    1. A. With verbs which are regularly constr with ab or ex, like pendere, mutuari, sumere, stare, etc.: non aliunde pendere, Cic. Fam. 5, 13, 2; id. Or. 24, 80: aliunde mutuati sumus, id. Att. 11, 13: audire aliunde, id. Lig. 1, 1: aliunde dicendi copiam petere, id. de Or. 2, 9, 38; Cat. 61, 149; Plin. 33, 8, 40, § 118: nec aliunde magis sues crassescunt, id. 13, 18, 32, § 110: Radice (thyi) nihil crispius nec aliunde pretiosiora opera, id. 13, 16, 30, § 102: adeo ut totum opus non aliunde constet, of nothing else, id. 30, 1, 2, § 5.
    2. B. Repeated: aliun, dealiunde, from one place, etc., .. from another: qui aliunde stet semper, aliunde sentiat, i. e. to be on one side and take part with the other, Liv. 24, 45: Sardonyches e ternis glutinantur gemmis aliunde nigro, aliunde candido, aliunde minio, etc., Plin. 37, 12, 75, § 197.
    3. C. With the kindred words alius, alio, aliter, etc.: aliis aliunde est periculum, danger threatens one from one source, another from another, Ter. Phorm. 2, 2, 19: qui alii aliunde coibant, Liv 44, 12, 3: aliunde enim alio transfugiunt, from one place to another, Sen. Brev. Vit. 16, 2: aliunde alio commigratio est, id. Cons. ad Helv. 6, 6: aliunde alio transiliens, from one subject to another, id. Ep. 64, 1.
    4. D. With quam: nec fere aliunde (invehitur ad nos) quam ex Hispaniā, from any place except, Plin. 33, 8, 40, § 118: sideri assidue aliunde quam pridie exorienti, id. 2, 97, 99, § 213: cum populatio morum atque luxuria non aliunde major quam e concharum genere proveniat, id. 9, 34, 53, § 104.
      With a somewhat changed expression in Cic.: itaque aliunde mihi quaerendum est, ut et esse deos et quales sint di, discere possim, quam quales tu eos esse vis, for quam a te, Cic. N. D. 3, 25, 64.

1. Ālĭus (better Ālĕus), a, um, adj., = Elius (v. Alis and Elis), Elian; subst., a native of Elis, a town in Achaia (only a few times in Plaut. Capt.): postquam belligerant Aetoli cum Aleis, Plaut. Capt. prol. 24; 27; 2, 2, 30.

2. ălĭus, a, ud, adj. and subst. (old form, alis, alid, after the analogy of quis, quid: alis rare, Cat. 66, 28; Sall. ap. Charis, 2, p. 133; Inscr. Orell. 2488: alid more freq., Lucr. 1, 263; 5, 257; 5, 1305; 5, 1456; Cat. 29, 15; cf. Prisc. 13, p. 959.
Gen. sing. masc.: alīus, rare, and not used by Tac.; for which alterius is com. used (v. alter); also alii, Cato and Licin. ap. Prisc. 194 P.; Varr. R. R. 1, 2.
Fem. gen.: aliae, Lucr. 3, 918; Cic. Div. 2, 13, 30; Liv. 24, 27, 8; Gell. 2, 28, 1; Capito ap. Gell. 4, 10, 8.
Masc. dat.: alī, Lucr. 6, 1226: alio, Plaut. Stich. 1, 2, 13.
Fem. dat.: aliae, Plaut. Mil. 3, 1, 207; Gell. 9, 4, 8) [cf. ἄλλος; Osc. allo (nom. sing. fem.); Goth. alis; Erse, aile; O. H. Germ. alles, elles (conj.); Engl. else], another, other (i. e. of many, whereas alter is one of two, v. exceptt. under II. G.); freq. with the indef. pronn. aliquis, quis, aliqui, qui, quidam, and the interrog. quis, qui, etc.

  1. I.
    1. A. In gen.: eorum sectam sequuntur multi mortalesmulti alii ex Trojā strenui viri, Naev. Bell. Pun. 1, 16: alios multos, Vulg. Matt. 15, 30; ib. Marc. 7, 4: plures alios, ib. ib. 12, 5: cum aliis pluribus, ib. Act. 15, 35: an ita dissolvit, ut omnes alii dissolverunt? Cic. Font. 1; Tac. H. 5, 5: dum aliud aliquid flagiti conficiat, Ter. Phorm. 5, 2, 5: nec nobis praeter med alius quisquam est servos Sosia, Plaut. Am. 1, 1, 244: nec quisquam alius affuit, id. ib. 1, 1, 269: panem vel aliud quidquam, Vulg. 2 Reg. 3, 35. utrum hanc actionem habebis an aliam quampiam; Cic. Caecin. 37: quidquid aliud dare, Vulg. Lev. 22, 25: ALIS NE POTESTO, Inscr. Orell. 2488: datum Mi esse ab dis aliis, Plaut. Am. prol. 12: adulescentulo in alio occupato amore, Ter. And. 5, 1, 10: aut aliae cujus desiderium insideat rei, Lucr. 3, 918: ne quam aliam quaerat copiam, Ter. Heaut. 5, 1, 54: nisi quid pater ait aliud, id. And. 5, 4, 47: si verum est, Q. Fabium Labeonem seu quem alium arbitrum a senatu datum, etc., Cic. Off. 1, 10, 33: quodcumque alid auget, Lucr. 5, 257: Est alius quidam, parasitaster paululus, Ter. Ad. 5. 2, 4; so Vulg. Luc. 22, 59: tuo (judicio) stabis, si aliud quoddam est tuum, Cic. Or. 71, 237: L. Aemilius alius vir erat, Liv. 44, 18: Genus ecce aliud discriminis audi, Juv. 12, 24: alius, ne condemnaretur, pecuniam dedit, Cic. Verr. 5, 117; Tac. Agr. 39: nemo alius, Cic. Pis. 94; Vulg. Joan. 15, 24: alius nemo, Cic. Quinct. 76: plus alimenti est in pane quam in ullo alio, Cels. 2, 18: aliud esse causae suspicamur, Cic. Fl. 39: Anne aliud tunc praefecti? Juv. 4, 78: estne viris reliqui aliud, Sall. Fragm. 187, 19: aliud auxilii, Tac. A. 5, 8: aliud subsidii, id. ib. 12, 46: alia honorum, id. ib. 1, 9: alia sumptuum, id. ib. 15, 15: sunt alia quae magis timeam, Cic. Phil. 5, 29: Facete is quidem, sicut alia, many other things, id. Fin. 1, 3, 7 Madv.: haec aliaque, Tac. H. 3, 51 al.
      Hence, alio die, t. t. of the soothsayer, when he wished the Comitia postponed to another day, on the pretence of unfavorable omens: quid gravius quam rem susceptam dirimi, si unus augur alio die dixerit? Cic. Leg. 2, 12, 31; id. Phil. 2, 33, 83 and 84 Wernsd. Perh. there is a reference to the same thing in Plaut. Poen. 2, 52: ita res divina mihi fuit: res serias omnes extollo ex hoc die in alium diem.
      With aliquis, quisquam, or ullus implied (cf. aliqui, V. B., and aliquis, II. B.): ut, etiam si aliud melius fuit, tamen legatorum reditum exspectetis, Cic. Phil. 6, 6: utar post alio, si invenero melius, something else, id. Tusc. 1, 7, 14; so, si in aliud tempus differetur, Caes. B C. 1, 86: an alium exspectamus? Vulg. Matt. 11, 3; ib. Marc. 4, 36: siti magis quam aliā re accenditur, Sall. J. 89, 5: neque sex legiones aliā de causā missas in Hispaniam, Caes. B. C. 1, 85: neque creatura alia poterit nos separare, Vulg. Rom. 8, 39.
      Note: Instances of the rare gen. alīus: alius generis bestiae, Cic. N. D. 2, 48, 123; Varr. L. L. 9, 40, 67 dub.: alius ingenii, Liv. 1, 56, 7 Madv. by conj.: alius ordinis, Amm. 30, 5, 10: artificis aliusve, Front. Controv. Agr. 2, 40, 27: alius coloris, Non. p. 450: nomine vel ejus pro quoaut alius qui, etc., Dig. 39, 2, 24, § 6; v. aliusmodi.
    2. B. In comparisons, with atque, ac, or et, more rarely with nisi and quam; with the latter, in good class. authors, only when preceded by a neg. clause, or by an interrog. implying a neg.; cf. Ruhnk. ad Ter. And. 3, 3, 13; instead of quam, the comp. abl. or praeter, and similar words, sometimes appear, other than, different from, etc.
          1. (α) With atque, ac, or et: illi sunt alio ingenio atque tu, Plaut. Ps. 4, 7, 35: alium esse censes nunc me atque olim quom dabam? Ter. And. 3, 3, 13: potest non solum aliud mihi ac tibi, sed mihi ipsi aliud alias videri, Cic. Or. 71, 237: longe alia nobis ac tu scripseras nuntiantur, id. Att. 11, 10: res alio modo est ac putatur, id. Inv. 2, 6, 21 B. and K.: qui longe aliā ratione ac reliqui Galli bellum gerere coeperunt, Caes. B. G. 3, 28: non alius essem atque nunc sum, Cic. Fam. 1, 9: longe aliam esse navigationem in concluso mari atque in vastissimo atque apertissimo Oceano perspiciebant, Caes. B. G. 3, 9: aliud (se) esse facturum ac pronunciāsset, Nep. Ages. 3, 4: alia atque antea sentiret, id. Hann. 2, 2: lux longe alia est solis et lychnorum, is very different, Cic. Cael. 28.
          2. (β) With nisi or quam (the latter is suspicious in Cic.; cf. Ochsn. Eclog. 252; Orell. ad Cic. Tusc. 1, 31, 75): amare autem nihil aliud est, nisi eum ipsum diligere, quem ames, nothing else than, only, Cic. Lael. 27, 100: neque ulla fuit causa intermissionis epistularum nisi quod, etc., id. Fam. 7, 13: erat historia nihil aliud nisi annalium confectio, id. de Or. 2, 12: Quid est aliud tumultus nisi perturbatio tanta, ut, etc.? id. Phil. 8, 3: nihil aliud agerem, nisi eum, qui accusatus esset, defenderem, id. Sull. 12; id. Att. 5, 10: quid est aliud Gigantum modo bellare cum dis nisi naturae repugnare? id. Sen. 2, 5; id. Sex. Rosc. 19, 54; id. Rosc. Am. 5, 13; id. Leg. 1, 8, 25: pinaster nihil aliud est quam pinus silvestris, Plin. 16, 10; Nep. Arist. 2, 2; id. Paus. 1, 4: Lysander nihil aliud molitus est quam ut omnes civitates in suā teneret potestate, id. Lys. 1, 4: neque aliud huic defuit quam generosa stirps, id. Eum. 1, 2: Nullo quippe alio vincis discrimine quam quod Illi marmoreum caput est, etc., Juv. 8, 54.
            Hence, nihil aliud nisi or quam, = οὐδὲν ἄλλο ἤ, followed by finite verb, nothing else than, nothing but, only (after these words, fecit, factum est may be supplied, or the phraseology changed to nullā aliā re factā; cf. Matth. Gr. 903; Hoogev. ad Vig. p. 475; Kühn. Gr. Gr. II. p. 825): tribunatus P. Sestii nihil aliud nisi meum nomen causamque sustinuit, Cic. Sest. 6, 13: ut nihil aliud nisi de hoste ac de laude cogitet, id. Imp. Pomp. 22, 64; Liv. 2, 8: et hostes quidem nihil aliud (i. e. nullā aliā re factā) quam perfusis vano timore Romanis citato agmine abeunt, id. 2, 63; 31, 24: sed ab lictore nihil aliud quam prehendere prohibito, cum conversus in Patres impetus esset, id. 2, 29: ut domo abditus nihil aliud quam per edicta obnuntiaret, Suet. Caes. 20: mox nihil aliud quam vectabatur et deambulabat, id. Aug. 83.
            So, quid aliud quam? what other thing than? what else than? quibus quid aliud quam admonemus cives nos eorum esse, Liv. 4, 3: quid aliud quam ad bellum vocabantur? Flor. 3, 23 med.; so, Quid Tullius? Anne aliud quam sidus? Juv. 7, 199.
            In affirmative-clauses rare, and only post-Aug.: te alia omnia, quam quae velis, agere, moleste ferrem, Plin. Ep. 7, 15, 2: quod alium quam se coöptāssent, Suet. Ner. 2 al.
            So, with the simple interrogative, quis alius? quid aliud? Qui, malum, alii? Ter. Eun. 4, 7, 10: Quid te aliud sollicitat? id. ib. 1, 2, 82: Quid aliud tibi vis? id. Heaut. 2, 3, 90: Numquid vis aliud? id. Eun. 1, 2, 111: Sed quis nunc alius audet praeferre? etc., Juv. 12, 48: Quid enim est aliud Antonius? Cic. Phil. 2, 70: Quid est aliud furere? id. Pis. 47: Quid est alia sinistra liberalitas? Cat. 29, 15 al.
          3. (γ) With comp. abl. (cf. in Gr. ἄλλα τῶν δικαίων, Xen. Mem. 4, 4, 25): qui quaerit alia his, malum videtur quaerere, other than, Plaut. Poen. prol. 22: quod est aliud melle, Varr. R. R. 3, 16: nec quidquam aliud libertate communi quaesisse, nothing else but, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 2: neve putes alium sapiente bonoque beatum, Hor. Ep. 1, 16, 20: alius Lysippo, id. ib. 2, 1, 240: accusator alius Sejano, Phaedr. 3, prol. 41.
          4. (δ) With praeter: nec nobis praeter me alius quisquam est servos Sosia, Plaut. Am. 1, 1, 249: nec quidquam aliud est philosophia praeter studium sapientiae, Cic. Off. 2, 2, 5: non est alius praeter eum, Vulg. Marc. 12, 32: rogavit numquid aliud ferret praeter arcam? Cic. de Or. 2, 69: Num quid igitur aliud in illis judiciis versatum est praeter hasce insidias? id. Clu. 62: nec jam tela alia habebant praeter gladios, Liv. 38, 21, 5.
            (ε) With extra (eccl. Lat.): neque est alius extra te, Vulg. 1 Reg. 2. 2; ib. Soph. 2, 15.
            (ζ) With absque (eccl. Lat.): non est alius Deus absque te, Vulg. 1 Par. 17, 20.
            (η) With praeterquam: cum aliud, praeterquam de quo retulissent, decemviri dicere prohiberent, Liv. 3, 40.
  2. II. Esp.
    1. A. In distributive-clauses repeated even several times, and also interchanged with non nulli, quidam, ceteri, pars, partim, etc., the one … the other; plur., some … others: quid potes dicere cur alia defendas, alia non cures? Cic. Phil. 2, 111: latera tegentes alios, alios praegredientes amicos, id. ib. 13, 4: cum alii fossas complerent, alii defensores vallo depellerent, Caes. B. G. 3, 25; id. B. C. 1, 55: alii experimentorum notitiam necessariam esse contendunt, alii non satis potentem usum esse proponunt, Cels. prooem.: quae minus tuta erant, alia fossis, alia vallis, alia turribus muniebat, Liv. 32, 5; so Vulg. Matt. 13, 5 sqq.; ib. 1 Cor. 12, 10; Cels. 3, 3, enumerating the different kinds of fever, repeats aliae seventeen times: cum aliis Q. Frater legatus, aliis C. Pomptinus legatus, reliquis M. Anneius legatus etc., Cic. Fam. 15, 4, 8: proferebant alii purpuram, tus alii, gemmas alii, vina non nulli Graeca, id. Verr. 2, 5, 56, § 146: alias bestias nantes, alias volucres, serpentes quasdam, quasdam esse gradientes; earum ipsarum partim solivagas, partim congregatas; immanes alias, quasdam autem cicures, non nullas abditas, id. Tusc. 5, 13, 38: principes partim interfecerant, alios in exsilium ejecerant, Nep. Pelop. 1, 4: nos alii ibimus Afros, pars Scythiam veniemus, Verg. E. 1, 65: alii superstantes proeliarentur, pars occulti muros subruerent, Tac. H. 4, 23.
      Sometimes alius is omitted in one clause: Helvetii spe dejecti navibus junctis, alii vadis Rhodani, etc., Caes. B. G. 1, 8: Veientes ignari in partem praedae suae vocatos deos, alios votis ex urbe suā evocatos, etc., Liv. 5, 21; Plin. 2, 43, 44, § 114: castra metari placuit, ut opus et alii proelium inciperent, Tac. A. 1, 63.
      Also with aliquis: alia sunt tamquam sibi nata, ut oculi, ut aures: aliqua etiam ceterorum membrorum usum adjuvant, Cic. Fin. 3, 19, 63: [putat aliquis esse voluptatem bonum; alius autem pecuniam], id. Tusc. 5, 28, 60 B. and K.; cf. Goer. ad Cic. Ac. 2, 10, 20.
      Sometimes aliudaliud designate merely a distinction between two objects contrasted, one thing … another: Numquam aliud natura, aliud sapientia dicit, Juv. 14, 321: Fuit tempus, quo alia adversa, alia secunda principi, Plin. Pan. 72: aliud est male dicere, aliud accusare, Cic. Cael. 3; id. Lig. 16; Quint. 10, 1, 53: aliud est servum esse, aliud servire, id. 5, 10, 60 al.: jam sciunt longe aliud esse virgines rapere, aliud pugnare cum viris, Liv. 1, 12; cf. infra, e.
    2. B. Alius repeated in another case, or with its derivatives, aliter, alias, alio, alibi, aliunde, etc. (but never with its derivatives in Tac.), in imitation of the Greek (cf. L. and S. s. v. ἄλλος, and Ochsn. Eclog. 110): simul alis alid aliunde rumitant inter se, Naev. ap. Fest. pp. 135 and 225; cf. Bothe, Fragm. Comic. p. 25: alius alium percontamur, cuja est navis? one another, Plaut. Stich. 2, 2, 46: fallacia alia aliam trudit, Ter. And. 4, 4, 40: fecerunt alii quidem alia quam multa, Cic. Phil. 3, 20, 6: signa et ornamenta alia alio in loco intuebantur, some in one place and some in another, id. Verr. 2. 1, 22: alius in aliā est re magis utilis, id. Sex. Rosc. 111: alius ex aliā parte, id. Verr. 1, 66: dies alios alio dedit ordine Luna felicīs operum, Verg. G. 1, 276: ut ipsi inter se alii aliis prodesse possent, Cic. Off. 1, 7, 22; id. Leg. 1, 12, 33: ideo multa conjecta sunt, aliud alio tempore, id. Q. Fr. 3, 1, 7: habes Sardos venales, alium alio nequiorem, one worse than another, id. Fam. 7, 24: quo facto cum alius alii subsidium ferrent, one to another, Fr., l’un à l’autre, Caes. B. G. 2, 26 Herz.: legiones aliae aliā in parte resistunt, id. ib. 2, 22: alius aliā causā illatā, id. ib. 1, 39: cum ceteros alii alium aliā de causā improbarent, Suet. Vesp. 6: alius alii subsidium ferunt, Caes. B. G. 2, 26: alius alio more viventes, each in a different way, Sall. C. 6, 2: alius alii tanti facinoris conscii, id. ib. 22, 2; so id. ib. 52, 28; id. J. 53, 8; Curt. 10, 5, 16; Just. 15, 2: alii autem aliud clamabant, Vulg. Act. 19, 32: illi alias aliud iisdem de rebus sentiunt, now this, now that, Cic. de Or. 2, 7 fin.: aliter ab aliis digeruntur, id. ib. 2, 19; Vulg. 3 Reg. 22, 20: equites alii aliā dilapsi sunt, some in this way, some in that, Liv. 44, 43: cum alii alio mitterentur, id. 7, 39: Alis alibi stantes, omnes tamen adversis volneribus conciderunt, Sall. ap. Charis. 2, p. 133: jussit alios alibi fodere, Liv. 44, 33; Vulg. Sap. 18, 18.
    3. C. Alius ex alio, super alium, post alium, one after another; so often of the connection between ideas: ut aliud ex alio incidit, occurrit, etc., Ter. Heaut. 3, 3, 37: aliud ex alio succurrit mihi, Cic. Fragm. C. 12: alid ex alio reficit natura, Lucr. 1, 263; 5, 1305; 5, 1456: sed, ut aliud ex alio, mihi non est dubium, quin, etc., Cic. Att. 16, 14, Plin. Pan. 18, 1: ex alio in aliud vicissitudo atque mutatio, Cic. Tusc. 5, 24, 69: alias ex aliis nectendo moras, Liv. 7, 39: aliam ex aliā prolem, Verg. G. 3, 65; id. Cir. 364: nos alia ex aliis in fata vocamur, id. A. 3, 494: quae impie per biennium alia super alia es ausus, Liv. 3, 56; 23, 36: aliud super aliud scelus, id. 30, 26; Plin. Ep. 7, 8; Suet. Ner. 49: deinde ab eo magistratu alium post alium sibi peperit, Sall. J. 63, 5.
    4. D. Alius atque alius or alius aliusque, the one and the other; now this, now that; different: eadem res saepe aut probatur aut reicitur, alio atque alio elata verbo, Cic. Or. 22, 72: alio atque alio loco requiescere, in different places, Sall. J. 72, 2: inchoata res aliis atque aliis de causis dilata erat, Liv. 8, 23: aliud ejus subinde atque aliud facientes initium, Sen. Ep. 32, 2: cum alia atque alia appetendo loca munirent, Liv. 1, 8: milites trans flumen aliis atque aliis locis traiciebant, id. 2, 2: luna alio atque alio loco exoritur, Plin. 2, 10: febres aliae aliaeque subinde oriuntur, Cels. 3, 3: cancer aliis aliisque signis discernitur, id. 5, 26: aliis atque aliis causis, Suet. Aug. 97.
      In Sall. also alius deinde alius or alius post alius: saepe tentantes agros alia deinde alia loca petiverant, J. 18, 7: alias deinde alias morae causas facere, id. ib. 36, 2: aliis post aliis minitari, id. ib. 55, 8.
    5. E. Of another kind or nature, i. e. different; hence, alium facere, to make different, to change, transform; and alium fleri, to become different, to be wholly changed: nunc haec dies aliam vitam affert, alios mores postulat, Ter. And. 1, 2, 18 (aliam vitam pro diversam, contrariam, Don.): alium nunc censes esse me atque olim cum dabam, id. ib. 3, 3, 13: Huic aliud mercedis erit, Verg. E. 6, 26: longe alia mihi mens est, Sall. C. 52, 2: Vos aliam potatis aquam, Juv. 5, 52: lectus non alius cuiquam, id. 8, 178: ensesque recondit mors alia, Stat. Th. 7, 806: ostensus est in aliā effigie, Vulg. Marc. 16, 12; ib. Rom. 7, 23; ib. Gal. 1, 6; ib. Jac. 2, 25: alium fecisti me, alius ad te veneram, Plaut. Trin. 1, 2, 123: alius nunc fieri volo, id. Poen. prol. fin.: homines alii facti sunt, Cic. Fam. 11, 12: mutaberis in virum alium, Vulg. 1 Reg. 10, 6; cf. supra, II. A. fin.
      Hence, in alia omnia ire, transire, or discedere, sc. vota, to differ from the thing proposed; and in gen., to reject or oppose it, to go over to the opposite side: qui hoc censetis, illuc transite; qui alia omnia, in hanc partem: his verbis praeit ominis videlicet causā, ne dicat: qui non censetis, Fest. p. 221; Plin. Ep. 8, 14, 19: frequens eum senatus reliquit et in alia omnia discessit, Cic. Fam. 10, 12: de tribus legatis frequentes ierunt in alia omnia, id. ib. 1, 2 Manut.: cum prima M. Marcelli sententia pronunciata esset, frequens senatus in alia omnia iit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13: discessionem faciente Marcello, senatus frequens in alia omnia transiit, Hirt. B. G. 8, 53: aliud or alias res agere, v. ago, II. 7.
  3. F. Of that which remains of a whole, = reliquus, ceteri, the rest, the remainder: Divitiaco ex aliis Gallis maximam fidem habebat, Caes. B. G. 1, 41: inter primos atrox proelium fuit, alia multitudo terga vertit, Liv. 7, 26: vulgus aliud trucidatum, id. 7, 19; 2, 23; so id. 24, 1: legiones in testudinem glomerabantur et alii tela incutiebant, Tac. H. 3, 31; id. A. 1, 30; 3, 42: cum alios incessus hostis clausisset, unum reliquum aestas impediret, id. ib. 6, 33 al.
  4. G. Like alter, one of two, the other of two: huic fuerunt filii nati duo, alium servus surpuit, etc., Plaut. Capt. prol. 8; cf. id. ib. arg. 2 and 9: eis genus, aetas, eloquentia prope aequalia fuere; magnitudo animi par, item gloria, sed alia alii, Sall. C. 54, 1 Kritz: duo Romani super alium alius corruerunt, one upon the other, Liv. 1, 25, 5: ita duo deinceps reges, alius aliā viā, civitatem auxerunt, each in a different way, id. 1, 21, 6; 24, 27: marique alio Nicopolim ingressus, Tac. A. 5, 10 (Ionio, Halm); so, alias partes fovere, the other side, id. H. 1, 8.
    Also in the enumeration of the parts of any thing: Gallia est omnis divisa in partes tres, quarum unam incolunt Belgae, aliam Aquitani, tertiam Celtae, Caes. B. G. 1, 1 Herz.: classium item duo genera sunt: unum liburnarum, aliud lusoriarum, Veg. 2, 1 (cf. in Gr. μείναντες δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν, τῇ ἄλλῃ ἐπορεύοντο, Xen. Anab. 3, 4, 1; and so the Vulg.: Aliā die profecti, the next day, Act. 21, 8).
    Hence, alius with a proper name used as an appell. (cf. alter): ne quis alius Ariovistus regno Galliarum potiretur, a second Ariovistus, Tac. H. 4, 73 fin.: alius Nero, Suet. Tit. 7.
  5. H. A peculiar enhancement of the idea is produced by alius with a neg. and the comp.: mulier, quā mulier alia nulla est pulchrior, than whom no other woman is more beautiful, to whom no other woman is equal in beauty, Plaut. Merc. 1, 1, 100: facinus, quo non fortius ausit alis, Cat. 66, 28: Fama malum quā non aliud velocius ullum, Verg. A. 4, 174: quo neque melius neque amplius aliud in naturā mortalium est, Sall. J. 2, 4: quo non aliud atrocius visum, Tac. A. 6, 24: (Sulla) neque consilio neque manu priorem alium pati, Sall. J. 96, 3: neque majus aliud neque praestabilius invenias, id. ib. 1, 2; Liv. 1, 24: non alia ante Romana pugna atrocior fuit, id. 1, 27; 2, 31; Tac. A. 6, 7 al.; cf. under aliter, 2. b. ζ.
    Hence the advv.
    1. A. ălĭō, adv. (an old dat. form, designating direction to a place; cf.: eo, quo), elsewhither (arch.), elsewhere, to another place, person, or thing, ἄλλοσε (class., esp. among poets; but not found in Lucr. or Juv.).
      1. 1. In gen.
        1. a. Of place: fortasse tu profectus alio fueras, Ter. Eun. 2, 2, 49: ut ab Norbā alio traducerentur, Liv. 32, 2: translatos alio maerebis amores, Hor. Epod. 15, 23: decurrens alio, id. S. 2, 1, 32: nam frustra vitium vitaveris illud, Si te alio pravum detorseris, id. ib. 2, 2, 55.
          With quo: Arpinumne mihi eundum sit, an quo alio, to some other place, Cic. Att. 9, 17: si quando Romam aliove quo mitterent legatos, Liv. 38, 30.
        2. b. Of persons or things (cf. alias, alibi, alicunde, etc.): illi suum animum alio conferunt, Ter. Heaut. 2, 4, 10 (cf. Plaut. Merc. 2, 2, 62: ne ad illam me animum adjecisse sentiat): ne quando iratus tu alio conferas, id. Eun. 3, 1, 60 Don.: hi narrata ferunt alio, Ov. M. 12, 57: tamen vocat me alio (to another subject) jam dudum tacita vestra exspectatio, Cic. Clu. 23, 63; id. Verr. 2, 1, 53, § 139: sed, si placet, sermonem alio transferamus, id. de Or. 1, 29, 133: quoniam alio properare tempus monet, Sall. J. 19, 2; so Tac. A. 1, 18 al.
        3. c. Of purpose or design: appellet haec desideria naturae: cupiditatis nomen servet alio, for another purpose, Cic. Fin. 2, 9, 27: hoc longe alio spectabat, looked quite elsewhere, had a far different design, Nep. Them. 6, 3.
  6. 2.
    1. a. Alioalio, in one way … in another; hither … thither, = hucilluc: hic (i. e. in re) alio res familiaris, alio ducit humanitas, Cic. Off. 3, 23, 89: alio atque alio, in one way and another: nihil alio atque alio spargitur, Sen. Brev. Vit. 11, 2.
        1. b. Alius alio, each in a different way, one in one way, another in another: et ceteri quidem alius alio, Cic. Off. 3, 20, 80: aliud alio dissipavit, id. Div. 1, 34, 76; so Liv. 2, 54, 9; 7, 39.
          So, aliunde alio, from one place to another: quassatione terrae aliunde alio (aquae) transferuntur, Sen. Q. N. 3, 11, 1; cf. aliunde.
        2. c. Like alius or aliter with a negative and the particles of comparison quam or atque; in questions with nisi: plebem nusquam alio natam quam ad serviendum, for nothing but, Liv. 7, 18, 7: non alio datam summam quam in emptionem, etc., * Suet. Aug. 98 Ruhnk.: quo alio nisi ad nos confugerent? Liv. 39, 36, 11; cf. Hand, Turs. I. pp. 232-234.
    2. B. ălĭā, adv. (sc. viá), in another way, in a different manner (in the whole ante-class. and class. per. dub.); for in Plaut. Rud. prol. 10, aliuta has been proposed; in Lucr. 6, 986, Lachm. reads alio; in Liv. 21, 56, 2, Weissenb. alibi; and in id. 44, 43, 2, viā may be supplied from the preced. context; certain only in Don. ad Ter. Hec. 1, 2, 5; cf. Hand, Turs. I. p. 219.
    3. C. ălĭās, adv. (acc. to Prisc. 1014 P., and Corss. Ausspr. I. p. 769, an acc. form like foras; but acc. to Herz. ad Caes. B. G. 5, 57, and Hab. Syn. 79, old gen. like paterfamilias, Alcmenas, etc. In the ante-class. per. rare; only once in Plaut., twice in Ter., twice in Varro; in the class. per. most freq. in Cic., but only three times in his orations; also in Plin.).
      1. 1. Of time, at a time other than the present, whether it be in the past or (more freq.) in the future.
        1. a. At another time, at other times, on another occasion (alias: temporis adverbium, quod Graeci ἄλλοτε, aliter ἄλλως, Capitol. Orth. 2242 P.; cf. Herz. and Hab., as cited above): alias ut uti possim causā hac integrā, Ter. Hec. 1, 2, 4; so id. And. 3, 2, 49 (alias = alio tempore, Don.): sed alias jocabimur, Cic. Fam. 7, 13, 2: sed plura scribemus alias, id. ib. 7, 6: et alias et in consulatūs petitione vinci, id. Planc. 18: nil oriturum alias, Hor. Ep. 2, 1, 17.
          In the future, freq. in contrast with nunc, in praesentiā, tum, hactenus: recte secusne, alias viderimus, Cic. Ac. 2, 44, 135: Hactenus haec: alias justum sit necne poëma, Nunc, etc., Hor. S. 1, 4, 63: sed haec alias pluribus; nunc, etc., Cic. Div. 2, 2 fin.; Liv. 44, 36 fin.: quare placeat, alias ostendemus; in praesentiā, etc., Auct. ad Her. 3, 16, 28.
          In the past: gubernatores alias imperare soliti, tum metu mortis jussa exsequebantur, Curt. 4, 3, 18: alias bellare inter se solitos, tunc periculi societas junxerat, id. 9, 4, 15.
          Freq. with advv. of time; as numquam, umquam, and the like: si umquam in dicendo fuimus aliquid, aut etiam si numquam alias fuimus, tum profecto, etc., Cic. Att. 4, 2, 2: consilio numquam alias dato, Hor. C. 3, 5, 45: numquam ante alias, Liv. 2, 22, 7: non umquam alias ante tantus terror senatum invasit, id. 2, 9, 5; 1, 28, 4: si quando umquam ante alias, id. 32, 5 (where the four advv. of time are to be taken together): Saturnalibus et si quando alias libuisset, modo munera dividebat, Suet. Aug. 75.
        2. b. Aliasalias, as in Gr. ἄλλοτε … ἄλλοτε; ἄλλοτε μέν … ἄλλοτε δέ, at one timeat another; once … another time; sometimes … sometimes; now … now: Alias me poscit pro illā triginta minas, Alias talentum magnum, Plaut. Curc. 1, 1, 63; so Varr. L. L. 8, § 76 Müll.; id. R. R. 2, 1, 15; Cic. Verr. 1, 46, 120: nec potest quisquam alias beatus esse, alias miser, id. Fin. 2, 27, 87: contentius alias, alias summissius, id. de Or. 3, 55, 212: cum alias bellum inferrent, alias inlatum defenderent, Caes. B. G. 2, 29; so id. ib. 5, 57 al.; it occurs four times in successive clauses in Cic. Inv. 1, 52, 99.
          Sometimes plerumque, saepe, aliquando, interdum stand in corresponding clauses: nec umquam sine usurā reddit (terra), quod accepit, sed alias minore, plerumque majore cum foenore, Cic. Sen. 15, 51: geminatio verborum habet interdum vim, leporem alias, id. de Or. 3, 54, 206: hoc alias fastidio, alias contumaciā, saepius imbecillitate, evenit, Plin. 16, 32, 58, § 134; 7, 15, 13, § 63.
          Sometimes one alias is omitted: illi eruptione tentatā alias cuniculis ad aggerem actis, etc., Caes. B. G. 3, 21; Plin. 26, 3, 7, § 13.
        3. c. Alias aliter, alias alius, etc. (cf. alius), at one time in one way … at another in another; now so … now otherwise; now this … now that: et alias aliter haec in utramque partem causae solent convenire, Cic. Inv. 2, 13, 45: alii enim sunt, alias nostrique familiares fere demortui, id. Att. 16, 11 (Madv. interprets this of time): illi alias aliud iisdem de rebus judicant, id. de Or. 2, 7, 30; id. Or. 59, 200: (deos) non semper eosdem atque alias alios solemus venerari, id. Red. in Sen. 30: ut iidem versus alias in aliam rem posse accommodari viderentur, id. Div. 2, 54, 111.
        4. d. Saepe alias or alias saepenunc, nuper, quondam, etc.; also: cum saepe aliastum, etc. (very common in Cic.): quod cum saepe alias tum nuper, etc., Cic. Tusc. 4, 4, 7: fecimus et alias saepe et nuper in Tusculano, id. ib. 5, 4, 11: quibus de rebus et alias saepeet quondam in Hortensii villā, id. Ac. 2, 3, 9: quorum pater et saepe alias et maxime censor saluti rei publicae fuit, id. de Or. 1, 9, 38: cum saepe alias, tum apud centumviros, id. Brut. 39, 144: cum saepe alias, tum Pyrrhi bello, id. Off. 3, 22, 86; 3, 11, 47: neque tum solum, sed saepe alias, Nep. Hann. 11, 7.
          In comparative sentences rare: nunc tamen libentius quam saepe alias, Symm. Ep. 1, 90.
          So,
        5. e. Semper alias, always at other times or in other cases (apparently only post-Aug.): et super cenam autem et semper alias communissimus, multa joco transigebat. Suet. Vesp. 22; id. Tib. 18; Gell. 15, 1.
        6. f. Raro alias, rarely at other times, on other occasions: ut raro alias quisquam tanto favore est auditus, Liv. 45, 20; 3, 69; Tac. H. 1, 89.
        7. g. Non alias, at no other time, never, = numquam (a choice poet. expression, often imitated by the histt.): non alias caelo ceciderunt plura sereno Fulgura, never at any other time did so much lightning fall from a clear sky, Verg. G. 1, 487: non alias militi familiarior dux fuit, Liv. 7, 33; 45, 7: non alias majore mole concursum, Tac. A. 2, 46; 4. 69; 11, 31: non sane alias exercitatior Britannia fuit, id. Agr. 5: haud alias intentior populus plus vocis permisit, id. A. 3, 11, and 15, 46; Suet. Tit. 8; Flor. 3, 6.
      2. 2. Of place, at another place, elsewhere; or in respect of other things, in other circumstances, otherwise (only post-Aug.; v. Madv. ad Cic. Fin. 1, 3, 7): Idaeus rubus appellatus est, quoniam in Idā, non alias, nascitur, Plin. 24, 14, 75, § 123 (Jan, alius): nusquam alias tam torrens fretum, * Just. 4, 1, 9: sicut vir alias doctissimus Cornutus existimat, Macr. S. 5, 19.
      3. 3. Alias for alioqui (only post-Aug.), to indicate that something is in a different condition in one instance, not in others, except that, for the rest, otherwise: in Silaro non virgulta modo immersa, verum et folia lapidescunt, alias salubri potu ejus aquae, Plin. 2, 103, 106, § 224; so id. 18, 6, 7, § 37; 19, 8, 48, § 163; 25, 2, 6, § 16 al.
      4. 4. Non alias quam, for no other reason, on no other condition, in no other circumstances than, not other than; and non alias nisi, on no other condition, not otherwise, except (prob. taken from the lang. of common life): non alias magis indoluisse Caesarem ferunt quam quod, etc., Tac. A. 3, 73: debilitatum vulnere jacuisse non alias quam simulatione mortis tutiorem, by nothing safer than by feigning death, Curt. 8, 1, 24; 8, 14, 16; Dig. 29, 7, 6, § 2: non alias (on no other condition) existet heres ex substitutione nisi, etc., ib. 28, 6, 8; 23, 3, 37, 23, 3, 29.
      5. 5. Alias like aliter, in another manner; flrst in the Lat. of the jurists (cf. Suet. Tib. 71 Oud.; Liv. 21, 56, 2 Drak.; Ter. And. 3, 2, 49 Ruhnk.), Dig. 33, 8, 8, § 8; cf. Hand, Turs. I. pp. 219-227.
    4. D. ălĭtĕr, adv. [alis; v. alius init.], otherwise, in another manner, ἄλλως.
      1. 1. With comparative-clause expressed; constr. both affirm. and neg. without distinction.
        1. a. With atque, ac, quam, and rarely ut, otherwise than, different from what, etc., Ter. Heaut. 2, 3, 23: sed aliter atque ostenderam facio, Cic. Fam. 2, 3, 4; Ter. Ad. 4, 3, 6: aliter ac nos vellemus, Cic. Mil. 9, 23: de quo tu aliter sentias atque ego, id. Fin. 4, 22, 60; id. Att. 6, 3: si aliter nos faciant quam aequum est, Plaut. Stich. 1, 1, 42: si aliter quippiam coacti faciant quam libere, Cic. Rab. Post. 11, 29; id. Verr. 2, 1, 19, § 24; id. Inv. 2, 22, 66: Sed si aliter ut dixi accidisset, quī possem queri? id. Rep. 1, 4, 7.
        2. b. Non (or haud) aliter, not otherwise (per litoten), = just as; with quam si, ac si, quam cum, quam, exactly, just as if: Non aliter quam si ruat omnis Karthago, Verg. A. 4, 669: dividor haud aliter quam si mea membra relinquam, Ov. Tr. 1, 3, 73: nihil in senatu actum aliter quam si, etc., Liv. 23, 4; 21, 63, 9: illi negabant se aliter ituros quam si, etc., id. 3, 51, 12: nec aliter quam si mihi tradatur, etc., Quint. prooem. 5: ut non aliter ratio constet quam si uni reddatur, Tac. A. 1, 6; 1, 49: Non aliter quam si fecisset Juno maritum Insanum, Juv. 6, 619; Suet. Aug. 40: non aliter quam cum, etc., Ov. F. 2, 209; so id. M. 2, 623; 4, 348; 6, 516 al.: nec scripsi aliter ac si, etc., Cic. Att. 13, 51; Suet. Oth. 6; Col. 2, 14 (15), 8: Non aliter quam qui lembum subigit, Verg. G. 1, 201: non aliter praeformidat quam qui ferrum medici, priusquam curetur, aspexit, Quint. 4, 5, 5; so id. 4, 5, 22; 2, 5, 11: neque aliter quam ii, qui traduntur, etc., id. 5, 8, 1: patere inde aliquid decrescere, non aliter quam Institor hibernae tegetis, Juv. 7, 220: successorem non aliter quam indicium mortis accepturum, Tac. A. 6, 30.
        3. * c. Aliter ab aliquo (analog. to alius with the abl., and alienus with ab), differently from any one: cultores regionum multo aliter a ceteris agunt, Mel. 1, 9, 6.
        4. d. Non ali ter nisi, by no other means, on no other condition, not otherwise, except: qui aliter obsistere fato fatetur se non potuisse, nisi etc., Cic. Fat. 20, 48; id. Fam. 1, 9: non pati C. Caesarem consulem aliter fieri, nisi exercitum et provincias tradiderit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14; so Lentulus ap. Cic. Fam. 12, 14, 18; Liv. 35, 39; 45, 11; 38; Tac. Or. 32; Just. 12, 14, 7; Suet. Ner. 36; Dig. 37, 9, 6; 48, 18, 9.
        5. e. Non aliter quam ut, on no other condition than that: neque aliter poterit palos, ad quos perducitur, pertingere, quam ut diffluat, Col. Arb. 7, 5; so Suet. Tib. 15; 24; id. Galb. 8; Curt. 9, 5, 23.
      2. 2. Without a comparative clause expressed.
        1. a. In gen., otherwise, in another manner, in other respects; and in the poets: haud aliter (per litoten), just so: vale atque salve, etsi aliter ut dicam meres, though you deserve that I speak differently, Plaut. Capt. 3, 5, 86 Brix: tu si aliter existimes, nihil errabis, Cic. Fam. 3, 7, 16: ut eadem ab utrisque dicantur, aliter dicuntur, in a different sense, Plin. Pan. 72, 7: Si quis aliter docet, Vulg. 1 Tim. 6, 3: quae aliter se habent, ib. ib. 5, 25: Quippe aliter tunc vivebant homines, Juv. 6, 11: quod uterque nostrūm his etiam ex studiis notus, quibus aliter ignotus est, otherwise, i. e. personally, unknown, Plin. Ep. 9, 23, 3.
          With negatives: non fuit faciendum aliter, Cic. Att. 6, 9; Tac. A. 15, 68: Ergo non aliter poterit dormire? Juv. 3, 281: aliter haud facile eos ad tantum negotium impelli posse, Sall. C. 44, 1; Curt. 8, 10, 27: haud aliter Rutulo muros et castra tuenti Ignescunt irae (the comparison of the wolf precedes), Verg. A. 9, 65: haud aliter (i. e. like a wild beast) juvenis medios moriturus in hostes Irruit, id. ib. 9, 554 al.; Ov. M. 8, 473; 9, 642: non aliter (i. e. than I) Samio dicunt arsisse Bathyllo Anacreonta Teïum, Hor. Epod. 14, 10: neque Mordaces aliter (i. e. than by means of wine) diffugiunt sollicitudines, id. C. 1, 18, 4: neque exercitum Romanum aliter transmissurum, Tac. H. 5, 19: nec aliter expiari potest, Vulg. Num. 35, 33.
          So, fieri aliter non potest or fieri non potest aliter (not fieri non aliter potest): nihil agis; Fieri aliter non potest, Ter. Ad. 5, 8, 13: assentior; fieri non potuit aliter, Cic. Att. 6, 6.
        2. b. Esp.
          1. (α) Pregn., otherwise, in the contrary manner: Pe. Servos Epidicus dixit mihi. Ph. Quid si servo aliter visum est? i. e. if he does not speak the truth? Plaut. Ep. 4, 2, 29: verum aliter evenire multo intellegit, Ter. And. prol. 4 (aliter autem contra significat, Don.): amplis cornibus et nigris potius quam aliter, Varr. R. R. 1, 20, 1: ne aliter quid eveniat, providere de cet, otherwise than harmoniously, Sall. J. 10, 7: dis aliter visum, Verg. A. 2, 428: sin aliter tibi videtur, Vulg. Num. 11, 15: adversisaevaque circuitu curvantem bracchia longo Scorpion atque aliter (in the opposite direction) curvantem bracchia Cancrum, Ov. M. 2, 83: aliterque (and in the opposite course) secante jam pelagus rostro, Luc. 8, 197.
            Hence, qui aliter fecerit, who will not do that: neu quis de his postea ad senatum referat, neve cum populo agat: qui aliter fecerit, etc., Sall. C. 51, 43; Just. 6, 6, 1; cf. Brisson. de Form. p. 200, and de Verb. Signif. p. 66.
          2. (β) Aliter esse, to be of a different nature, differently constituted or disposed: sed longe aliter est amicus atque amator, Plaut. Truc. 1, 2, 70: ego hunc esse aliter credidi: iste me fefellit; ego isti nihilo sum aliter ac fui, Ter. Phorm. 3, 2, 44; id. Ad. 3, 4, 46; Cic. Rosc. Am. 47, 137.
          3. (γ) For alioqui (q. v. II. C.), otherwise, else, in any other case: jus enim semper est quaesitum aequabile: neque enim aliter esset jus (and just after: nam aliter justitia non esset), Cic. Off. 2, 12, 42; 1, 39, 139; id. Lael. 20, 74: si suos legatos recipere vellent, quos Athenas miserant, se remitterent, aliter illos numquam in patriam essent recepturi, Nep. Them. 7 fin.: aliter sine populi jussu nulli earum rerum consuli jus est, Sall. C. 29, 3 Kritz: aliter non viribus ullis Vincere poteris, Verg. A. 6, 147: veniam ostentantes, si praesentia sequerentur: aliter nihil spei, Tac. H. 4, 59: quoniam aliter non possem, Vulg. Sap. 8, 21.
          4. (δ) Like alius (q. v. II. A.) repeated even several times in a distributive manner, in one way … in another: sed aliter leges, aliter philosophi tollunt astutias. Cic. Off. 3, 17, 68; so id. ib. 1, 12, 38; id. Lael. 24, 89; id. Fam. 15, 21, 6: aliter utimur propriis, aliter commodatis, Tac. Or. 32: Aliter catuli longe olent, aliter sues, Plaut. Ep. 4, 2, 9: aliter Diodoro, aliter Philoni, Chrysippo aliter placet, id. Ac. 2, 47, 143: idem illud aliter Caesar, aliter Cicero, aliter Cato suadere debebit, Quint. 3, 8, 49: Et aliter acutis morbis medendum, aliter vetustis; aliter increscentibus, aliter subsistentibus, aliter jam ad sanitatem inclinatis, Cels. prooem. p. 10.
            (ε) With alius or its derivatives, one in one way, another in another (v. alius, II. B.): quoniam aliter ab aliis digeruntur, Cic. de Or. 2, 19, 79; id. Att. 7, 8; Liv. 2, 21; so id. 39, 53: hoc ex locorum occasione aliter alibi decernitur, Plin. 18, 5, 6, § 30; so id. 25, 4, 10, § 29.
            (ζ) Non aliter, analog. to non alius (v. alius, II. H.) with a comp. (only in Plin.): non aliter utilius id fieri putare quam, etc., Plin. 37, 2, 10, § 28: idque non aliter clarius intellegi potest, id. 37, 4, 15, § 59; so id. 22, 22, 36, § 78; 24, 11, 50, § 85; 28, 9, 41, § 148; cf. Hand, Turs. I. pp. 267-276.

ălīus-mŏdi (better written separately) [2. alius-modus], of another kind: res alius modi est ac putatur, * Cic. Inv. 2, 6, 21 (alio modo, B. and K.): quem alius modi atque omnes natura finxit, Caes. ap. Prisc. 694 P.: alius modi isti sunt, Gell. 17, 5, 14.

(ălĭus-vīs, a false read. for alium iis, Cic. Att. 8, 4, 1 B. and K.)

ălĭūta, adv. (orig. acc. plur. of aliutum, a lengthened form for aliud; like actutum, astutus, etc.; cf. Sanscr. anyathā, aliter), in another manner, otherwise: aliuta antiqui dicebant pro aliter . … Hinc est aliud in legibus Numae Pompilii: SEI. QVIS. ALIVTA. FAXIT., Paul. ex Fest. p. 6 Müll. (ad Plaut. Rud. prol. 10, v. Fleck.).

Allĭa (more correct than Alĭa; cf. Wagner, Orthogr. Vergil. p. 415 sq.), ae, f., a little river eleven miles northwards from Rome, near Crustumerium, in the country of the Sabines, passing through a wide plain (cf. Mann. Ital. 1, 520; Müll. Roms Camp. 1, 138; 141 sq.); it was made memorable by the terrible defeat of the Romans by the Gauls A. U. C. 365, XV. Kal. Sextil. (18 July).
Hence, Alliensis, e, adj., of or pertaining to Allia: dies, of this battle, considered ever after as a dies nefastus, Liv. 5, 37-39; 6, 1; Cic. Att. 9, 5; Verg. A. 7, 717; Luc. 7, 408; Suet. Vit. 11; cf. Paul. ex Fest. p. 7 Müll.

Allīfae (Alīphae, Allīphae), ārum, also Alīfa, ae, f., = Ἄλλιφαι, a town of Samnium, in a pleasant valley, near the left bank of the Vulturnus, early colonized by the Romans, now Alife: Tria oppida in potestatem venerunt, Allifae, Callifae, Rubrium, Liv. 8, 25; 9, 42; 9, 38; 22, 18; cf. Mann. Ital. 1, 789.
Hence, Allīfānus (Alīph-), a, um, adj., of or pertaining to Allifœ: ager Allifanus, Cic. Agr. 2, 25: vinum (in high estimation among the Romans), Sil. 12, 526.
Allīfāni, ōrum, m. (sc. calices), or Allīfāna, ōrum, n. (sc. pocula), large-sized drinking-cups made there, Hor. S. 2, 8, 39.
Allīfāni, ōrum, the inhabitants of Allifœ, Plin. 3, 5, 9, § 63.

allĭum (better alium; v. Plaut. Most. 48 Ritschl, and Corp. Ins. tit. iv. 2070), i, n. [cf. ἀλλᾶς, seasoned meat], garlic (much used for food among the poor).

  1. I. Lit.: oboluisti alium, Plaut. Most. 1, 1, 38; so id. Poen. 5, 5, 34 al.; Hor. Epod. 3, 3; Plin. 19, 6, 32, § 101.
    Plur. alia, Verg. E. 2, 11.
  2. II. Trop.: atavi nostri cum alium ac saepe eorum verba olerent, tamen optime animati erant, Varr. ap. Non. 201, 6 (where the double trope olereanimati is worthy of notice).

Ēlis, ĭdis (acc. Elin, Ov. M. 2, 679; 5, 608; 12, 550; Stat. S. 2, 6, 47; Plin. 2, 71, 73, § 181; 7, 20, 20, § 84:

  1. I. Elidem, Nep. Alcib. 4, 4; abl. usually Elide; but Eli, Cic. N. D. 3, 23, 59; id. Fam. 13, 26, 2), f., = [?*H) = LIS ?]; also Ālis, Alidis = Dor. Ἀλις (Plaut. Capt. prol. 9, 26, 31; cf. Aleus, id. ib. 27), the most westerly district of the Peloponnesus, with a capital of the same name, in the vicinity of which Olympia was situated, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 6, 10, § 22; Cic. Div. 1, 41; Verg. A. 3, 694; 6, 588; Ov. M. 9, 187; Val. Fl. 1, 389 et saep.
    Of the capital, Nep. Alcib. 4, 4; Ov. M. 12, 550.
  2. II. Derivv.
    1. A. Ēlēus, a, um, adj., Elean; and in the poets also for Olympian: flumen, i. e. the Alphēus, Ov. M. 5, 576; called also Eleus amnis, Poëta ap. Sen. Q. N. 3, 1: campus, i. e. Olympia, Verg. G. 3, 202; cf.: carcer, Tib. 1, 4, 33; Ov. H. 18, 166: quadriga, Prop. 3, 9, 17 (4, 8, 17 M.): palma, Hor. C. 4, 2, 17: Juppiter, Prop. 3, 2, 20 (4, 1, 60 M.); called also Eleus parens, Val. Fl. 4, 227: lustra, Stat. S. 2, 6, 72.
      In plur. subst.: Ēlēi, ōrum, m., the inhabitants of Elis, Plin. 10, 28, 40, § 175.
    2. B. Ēlĭi, ōrum, m., the inhabitants of Elis, the Eleans, Cic. Div. 2, 12, 28; Plin. 4, 5, 6, § 14.
    3. C. * Ēlēis, ĭdis, f., adj., Elean: humus, Verg. Cat. 11, 32 Heyne.
    4. D. * Ēlĭas, ădis, f., adj., Elean, poet. for Olympian: equae, Verg. G. 1, 59.
    5. E. * Ēlĭdensis, e, adj., of Elis: Phaedo, Gell. 2, 18, 1.

Hălĭacmon (Aliacmon), ŏnis, m., a stream forming the boundary between Macedonia and Thessaly, now Vistritza, Plin. 4, 10, 17, § 34; Caes. B. C. 3, 37; Liv. 42, 53, 5; Claud. B. G. 179.

hālĭtus (alitus), ūs, m. [halo], breath, exhalation, steam, vapor.

  1. I. Lit. (poet. and in post-Aug. prose): Nemeaeus leo Frendens efflavit graviter extremum halitum, his last breath, * Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22: aegris faucibus exsuperat gravis halitus, Pers. 3, 88: quae (i. e. nebulae aestusque) velut halitus sursum feruntur, Lucr. 6, 478: a pulmone halitus graveolentia, i. e. stinking breath, Plin. 28, 12, 53, § 194; so, oris, id. 21, 20, 83, § 142; 28, 4, 14, § 56; cf.: artificis halitus oris, Juv. 10, 238: postero die ex ore (ebriorum) halitus cadi, fumes of wine, Plin. 14, 22, 28, § 142: plumbi fornacium halitus noxius et pestilens, exhalation, fumes, id. 34, 18, 50, § 167: carbonum, Prud. στεφ. 5, 219: terrae, Plin. 11, 12, 12, § 31; Quint. 7, 9, 8: salis, Plin. 17, 4, 2, § 24: Averni, Val. Fl. 4, 494: solis, i. e. heat, Col. 2, 5, 2.
  2. II. Transf., the spirit, soul, Prud. Cath. 10, 11.
        1. b. Wind: frigidus, Claud. Rutil. 1, 105.