Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

cōmissor (on account of erroneous deriv. from comis, comedo, commensa, etc., often written cōmisor, commisor, commissor, cōmesor, cōmes-sor, commessor, commensor, etc.; v. Vel. Long. p. 2233; Liv. 40, 7, 5 Drak.; Quint. 11, 3, 57; Spald. and Zumpt), ātus, 1, v. dep., = κωμάζω (v. Lidd. and Scott in h. v.), to hold a festive procession, to revel, make merry; of young people, who went about with music and dancing, to celebrate a festival, and finally returned to one of their companions, in order to carouse anew (class.; not in Cic.; cf., however, comissatio and comissator): nunc comissatum ibo ad Philolachetem, Plaut. Most. 1, 4, 5: ad fratrem, Liv. 40, 7, 5; 40, 13, 3: domum, Plaut. Most. 1, 4, 22: qui praetereat comissatum volo vocari, id. Stich. 5, 4, 4: in domum alicujus, * Hor. C. 4, 1, 11: intromittere aliquam comissatum, * Ter. Eun. 3, 1, 52.
Absol.: comissantium modo currum secuti sunt, Liv. 3, 29, 5; * Quint. 11, 3, 57; Suet. Calig. 32; id. Dom. 21; Petr. 25, 1.

com-mercĭum (con-m-; ante-class.; sometimes ‡ commircĭum; cf. Vel. Long. p. 2236 P.), ii, n. [merx].

  1. I. Commercial intercourse, trade, traffic, commerce: mare magnum et ignara lingua commercia prohibebant, Sall. J. 18, 5; Plin. 33, 1, 3, § 7; Plin. Pan. 29; Tac. Agr. 24; Liv. 4, 52, 6: salis, id. 45, 29, 13: commercium hominum in locum aliquem mutui usus contrahunt, id. 38, 18, 12: neque Thraces commercio faciles erunt, id. 40, 58, 1: jus commercii, Dig. 49, 5, 6.
    1. B. Meton.
      1. 1. The right to trade as merchants, a mercantile right: commercium in eo agro nemini est, Cic. Verr. 2, 3, 40, § 93; cf. id. ib. 2, 2, 50, § 124: L. Crasso commercium istarum rerum cum Graecis hominibus non fuisse, id. ib. 2, 4, 59, § 133: ceteris Latinis populis conubia commerciaque et concilia inter se ademerunt, Liv. 8, 14, 10; 43, 5, 9; cf. Dig. 41, 1, 62; 30, 1, 39; 45, 1, 34.
      2. * 2. An article of traffic, merchandise, wares: commercia militaria, Plin. 35, 13, 47, § 168; for provisions, id. 26, 4, 9, § 18; cf. Front. 2, 5, 14.
      3. 3. A place of trade, market-place: commercia et litora peragrare, Plin. 37, 3, 11, § 45; Claud. in Eutr. 1, 58.
  2. II. In gen., intercourse, communication, correspondence, fellowship; lit. and trop.: quid tibi mecum est commerci, senex? Plaut. Aul. 4, 4, 4; id. Bacch. 1, 2, 9; id. Stich. 4, 1, 15: mihi cum vostris legibus Nihil est commerci, I have nothing to do with your laws, id. Rud. 3, 4, 20: commercium habere cum Musis, Cic. Tusc. 5, 23, 66: commercium habere cum virtute, id. Sen. 12, 42: dandi et excipiendi beneficii, Val. Max. 5, 3, ext. 3: agrorum aedificiorumque inter se, Liv. 45, 29, 10: plebis, with them, id. 5, 3, 8; 41, 24, 16: linguae, Ov. Tr. 5, 10, 35; Liv. 1, 18, 3; 9, 36, 6; 25, 33, 3: sermonis, id. 5, 15, 5; cf.: loquendi audiendique, Tac. Agr. 2 fin.: commercia epistularum, Vell. 2, 65, 1: hoc inter nos epistularum commercium frequentare, Sen. Ep. 38, 1: communium studiorum, Suet. Claud. 42: sortis humanae, Tac. A. 6, 19: belli, stipulation, treaty, id. ib. 14, 33: belli tollere, Verg. A. 10, 532; so, belli dirimere, Tac. H. 3, 81.
    Plur.: est deus in nobis, et sunt commercia caeli, Ov. A. A. 3, 549.
    1. B. Esp., forbidden intercourse, illicit commerce: libidinis, Val. Max. 8, 2, 2: stupri, Suet. Calig. 36.
      Absol.: cum mihi fuit commercium, Plaut. Truc. 1, 1, 77.
      1. 2. In law, = collusio, Cod. Th. 3, 11, 4; cf. ib. 11, 4, 1 al.

* commictĭlis, e, adj. [commingo], that deserves to be defiled, despicable, vile: servi, Pomp. ap. Non. p. 83, 5 (Com. Rel. v. 138 Rib.).

commictus, a, um, Part., from commingo.

commī̆grātĭo, ōnis, f. [commigro], a wandering, migration: (siderum) aliunde alio, Sen. Cons. ad Helv. 6, 6.

com-mī̆gro (con-m-), āvi, ātum, 1, v. n., to go or remove somewhere with all one’s effects, to migrate, enter (rare, but in good prose; esp. freq. after the Aug. per.): huc habitatum, Plaut. Trin. 4, 3, 77: huc, id. Pers. 1, 3, 58; Ter. Ad. 4, 5, 15: huc viciniae, id. And. 1, 1, 43: in tuam (domum), * Cic. Q. Fr. 2, 3, 7: Romam, Liv. 1, 34, 1; 5, 53, 7; 41, 8, 7; Suet. Tib. 1: Antium, deinde Alexandriam, id. Calig. 49: Athenas, Plin. 35, 11, 40, § 135: e Germaniā in Gallias, Tac. G. 27.

com-mīlĕs, ĭtis, m., a fellow-soldier (for the class. commilito), Inscr. Murat. 819, 4.

com-mīlĭtĭum, ii, n. [militia], companionship in war (prob. not in use before the Aug. period).

  1. I. Prop., Veil. 2, 29, 5; * Quint. 5, 10, 111; Tac. A. 1, 60; Flor. 4, 4, 2; Just. 5, 10, 3; 11, 5, 3; Plin. Ep. 10, 11, 2; 10, 18, 1.
  2. II. Transf., fellowship, companionship in gen. (very rare): (studiorum), Ov. P. 2, 5, 72; App. Flor. 3, p. 356, 1; Manil. 1, 780.

1. com-mīlĭto, ōnis, m.

  1. I. A comrade, companion in war, fellow-soldier (in good prose; most freq. in the histt., esp. of the post-Aug. per.), * Cic. Deiot. 10, 28; Caesar ap. Suet. Caes. 67; August. ap. Suet. Aug. 25; C. Cassius ap. Quint. 6, 3, 90; Liv. 3, 50, 5 and 7; Vell. 2, 59, 4; Suet. Claud. 10; id. Galb. 20; id. Vit. 11; Flor. 2, 20, 2.
  2. II. Transf., in gen., a comrade: carissimus sibi, Petr. 80: di, Flor. 1, 11, 4; and for a prostitute, Elag. ap. Lampr. Elag. 26.

2. com-mīlĭto, āre, v. n., to be a companion in war, to fight in company; only fig.: luna quasi commilitans, Flor. 3, 5, 23.

* commĭnābundus, a, um, adj. [comminor], threatening (with dat.): comminabundus nobilibus, Tert. adv. Marc. 4, 15.

commĭnātĭo, ōnis, f. [comminor], a threatening, menacing (rare, but in good prose): orationis tamquam armorum, * Cic. de Or. 3, 54, 206 (cf. Quint. 9, 1, 33): taurorum, Plin. 8, 45, 70, § 181; Dig. 26, 7, 7, § 7.
In plur.: imperiosae, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13: Hannibalis, Liv. 26, 8, 3: Tiberii, Suet. Tib. 37.

* commĭnātīvus, a, um, adj. [comminor], threatening, menacing: sensus, Tert. adv. Marc. 2, 25.

* commĭnātor, ōris, m. [comminor], a threatener: ignium, Tert. adv. Gnost. 9.

com-mingo, minxi, minctum, 3, v. a., to pollute, defile: lectum potus (by vomiting), * Hor. S. 1, 3, 90: suavia comminxit spurcā salivā tuā, Cat. 78, 8; cf. id. 99, 10: commictum caenum, as a term of reproach, for a paltry, dirty fellow: commictum caeno stercilinium publicum, Plaut. Pers. 3, 3, 3.

com-mĭniscor (con-m-), mentus, 3, v. a. dep. [miniscor, whence also reminiscor, stem men, whence mens, memini; cf. Varr. L. L. 6, § 44] (lit. to ponder carefully, to reflect upon; hence, as a result of reflection; cf. 1. commentor, II.), to devise something by careful thought, to contrive, invent, feign.

  1. I. (Class., of something untrue; esp. freq. in Plaut.) Reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito, Plaut. Mil. 2, 2, 71: fabricare quidvis, quidvis comminiscere, id. As. 1, 1, 89: mendacium, id. Ps. 2, 3, 23: dolum docte, id. ib. 4, 7, 64: maledicta, id. Bacch. 4, 9, 58: quid agam? aut quid comminiscar, Ter. Heaut. 4, 2, 7: nec me hoc commentum putes, Cic. Att. 6, 1, 8: tantum scelus, * Quint. 5, 13, 30.
    With relative-clause: neque quo pacto celem probrum queo comminisci, Plaut. Aul. 1, 1, 30; 1, 1, 37: fac Amphitruonem ab aedibus Ut abigas quovis pacto commentus sies, id. Am. 3, 3, 24 (cf. infra, P. a.).
    1. B. Of philosophic fiction (cf. commenticius), as antith. to actual, real: Epicurus monogrammos deos et nihil agentes commentus est, Cic. N. D. 2, 23, 59; so, occurrentia nescio quae, id. Fin. 4, 16, 43: quaedam, id. Fat. 3, 5.
  2. II. In gen., to devise, invent, contrive: nihil adversus tale machinationis genus parare aut comminisci oppidani conabantur, Liv. 37, 5, 5: id vectigal commentum alterum ex censoribus satis credebant, id. 29, 37, 4: novas litteras, Suet. Claud. 41: novum balinearum usum, id. Calig. 37; Flor. 2, 6, 27: Phoenices, litteras et litterarum operas, aliasque etiam artes, maria navibus adire, classe confligere, etc., Mel. 1, 12, 1: excubias nocturnas vigilesque, Suet. Aug. 30; id. Ner. 34; id. Vesp. 23.
    Note:
      1. 1. P. a.: commentus, a, um, in pass. signif., devised, invented, feigned, contrived, fictitious: dat gemitus fictos commentaque funera narrat, Ov. M. 6, 565: sacra, id. ib. 3, 558; 4, 37; id. A. A. 1, 319: crimen, Liv. 26, 27, 8: fraus, Paul. Sent. 5, 4, 8.
        Hence,
      2. 2. Subst.: commentum, i, n.
    1. A. (Class.) An invention, fabrication, fiction, falsehood: ipsis commentum placet, Ter. And. 1, 3, 20: opinionum commenta delet dies, Cic. N. D. 2, 2, 5 (cf. just before: opiniones fictas atque vanas): non sine aliquo commento miraculi, Liv. 1, 19, 5: mixta rumorum, Ov. M. 12, 54: animi, id. ib. 13, 38.
    2. B. Since the Aug. per., sometimes, a contrivance, Liv. 29, 37, 6; Suet. Vesp. 18; Just. 22, 4, 3 al.
    3. C. Nefanda, a project, plan, Just. 21, 4, 3: callidum, Dig. 27, 9, 9.
    4. D. A stratagem, in war, Flor. 1, 11, 2.
    5. E. A rhetorical figure, equiv. to commentatio, = ἐνθύμημα, Vitellius ap. Quint. 9, 2, 107; cf. id. ib. 5, 10, 1.

* com-mĭno, āre, v. a., to drive together: pecus gregatim, App. M. 7, p. 192, 29.

com-mĭnor, ātus, 1, v. dep., to threaten one with something, esp., in milit. lang., to threaten with an attack, to menace (in prose most freq. in the histt.; not in Cic.); constr. usu. alicui aliquid; rarely alicui aliquā re, aliquem, or absol.: comminando magis quam inferendo pugnam, Liv. 10, 39, 6: impetum, Auct. B. Afr. 71: obsidionem, Liv. 31, 26, 6; 42, 7, 5: necem alicui, Suet. Caes. 14: inter se, Liv. 44, 9, 7: alicui cuspide, Suet. Caes. 62: accusationem, Dig. 5, 2, 7.
With acc. pers., Dig. 1, 16, 9, § 3; 1, 12, 1, § 10 al.
Absol.: vox comminantis audita est, Suet. Calig. 22 fin.
Part.: commĭ-nātus, a, um, in pass. signif., threatened: mots alicul, App. M. 6, p. 184, 12: novercae nex, id. ib. 10, p. 241, 16.

com-mĭnŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a., to make small, either by breaking into many small parts, or by removing parts from the whole (class. in prose and poetry).

  1. I. To separate into small parts, to break or crumble to pieces, to crush, split, etc.: saxo cere comminuit brum, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 412 (Ann. v. 586 Vahl.): fores et postes securibus, Plaut. Bacch. 5, 1, 31: ossa atque artua illo scipione, id. Men. 5, 2, 103: tibi caput, id. Rud. 4, 4, 74: illi statuamdeturbant, affligunt, comminuunt, dissipant, Cic. Pis. 38, 93: scalas, Sall. J. 60, 7: anulum, Cic. Verr. 2, 4, 25, § 56: lapidem, Plin. 2, 103, 106, § 233: vitrea, Stat. S. 1, 6, 73: fabas molis, Ov. Med. Fac. 72: vasa crystallina, Petr. 64.
    Also of medicines: calculos, Plin. 20, 4, 13, § 23.
    Fig.: diem articulatim, i.e. to divide into hours, Plaut. ap. Gell. 3, 3, 5.
  2. II. To lessen, diminish.
    1. A. Lit. (very rare): argenti pondus et auri, * Hor. S. 1, 1, 43: opes civitatis, Cic. Verr. 2, 5, 37, § 98: regni opes, Sall. J. 62, 1.
      1. 2. Transf. to persons: re familiari comminuti sumus, Cic. Att. 4, 3, 6.
    2. B. Trop. (freq.), to weaken, impair, enervate: nullum esse officium tam sanctum atque solenne, quod non avaritia comminuere atque violare soleat, Cic. Quint. 8, 26: ingenia, Quint. 1, 7, 33; cf.: ingenii vires, Ov. P. 3, 3, 34; and, animum, Plin. Ep. 9, 2, 1.
      1. 2. Transf. to persons: Viriathus, quem C. Laelius praetor fregit et comminuit, Cic. Off. 2, 11, 40; so of enemies, Flor. 1, 3, 3; 2, 6, 28: nec te natalis origo Comminuit (i. e. animum tuum), Ov. M. 12, 472: lacrimis comminuēre meis, i.e. vinceris, commoveberis, id. H. 3, 134.

com-mĭnus (less correctly cōmĭ-nus), adv. [manus; cf. Beda, Orth. p. 2331 P.; Fronto, Diff. p. 2193 ib.]; orig. belonging to milit. lang., of conflict,

  1. I. in close contest, hand to hand (with the sword, etc.), Gr. συσταδόν; opp. eminus, also to missilia, sagittae, etc. (class.; most freq. in the histt.): quae mea comminus machaera atque hasta hostibit e manu, Enn. ap. Fest. p. 270, 29 Müll.: nec eminus hastis aut comminus gladiis uteretur, Cic. Sen. 6, 19; Ov. M. 3, 119: undique ex insidiis barbari a fronte ab tergo coörti comminus eminus petunt, Liv. 21, 34, 6; 31, 24, 15; Tac. A. 6, 35; 15, 4; App. M. 5, p. 164, 1: neque ictu comminus neque conjectione telorum (pulsi), Cic. Caecin. 15, 43: jacula inutilia essegladio comminus geri rem, Liv. 44, 35, 12: dum locus comminus pugnandi daretur, Caes. B. C. 1, 58: veteranicomminus acriter instare, Sall. C. 60, 3; Liv. 27, 18, 14: conferre signa, id. 1, 33, 4: conferre vires, id. 42, 47, 8: adversus resistentes niti, Tac. A. 4, 51: trucidato hostium duce, Suet. Tib. 3.
      1. 2. Poet., of copulation, Lucr. 4, 1051; of fighting, Stat. Th. 10, 213; App. M. 2, p. 122, 14.
    1. B. Trop.: sed haec fuerit nobis tamquam levis armaturae prima orationis excursio: nunc comminus agamus, Cic. Div. 2, 10, 26: qui me epistulā petivit, ad te, ut video, comminus accessit, has approached you in person, id. Att. 2, 2, 2: in apros ire, Ov. F. 5, 176; cf.: agrestes comminus ire sues (for in sues), Prop. 2 (3), 19, 22; and so also of game: cervos obtruncant ferro, Verg. G. 3, 374; and of the preparation of the soil (considered as a contest with the same): jacto qui semine comminus arva Insequitur, i. e. manu sive rastro urget, exercet, id. ib. 1, 104; cf. App. M. 2, p. 117, 16; Hand, Turs. II. p. 96.
  2. II. In gen., without the access. idea of contest, nigh at hand, near to, near, = prope, in or ex propinquo (not freq. before the Aug. per.): prius Eminus ardescunt quam comminus imbuat ignis, Lucr. 6, 904: aspicit hirsutos comminus ursa Getas, Ov. P. 1, 5, 74; Tac. A. 12, 12: viso comminus armatorum agmine, id. H. 1, 41; id. G. 8: sole per eos dies comminus facto, Plin. 5, 9, 10, § 55: aliquid comminus judicantur, near at hand, i.e. by the eyesight, Plin. 11, 42, 97, § 240; 35, 3, 6, § 17: recipere a debitore suo pecuniam, Dig. 13, 7, 3.
    1. B. Transf., of time, immediately, = statim, sine intermissione; a very common provincialism in Cisalpine Gaul, acc. to Serv. ad Verg. G. 1, 104.
  3. III. In postAug. poetry sometimes = ad manus, at hand: comminus arma habere, Val. Fl. 5, 583.

commĭnūtus, a, um, Part., from comminuo.

commis, is, v. gummi.

com-miscĕo (con-m-), miscui, mixtum, or mistum, 2, v. a., to mix or mingle together, to intermingle (class.).

  1. I. Lit., constr. with cum, with abl., with in or inter, and absol.
    1. A. With cum and abl.: postea amurcam cum aquā commisceto aequas partis, Cato, R. R. 93; 103; 109: ventusse cum eo commiscuit igni, Lucr. 6, 276: ignem illum sempiternum (Vestae) cum totius urbis incendio, Cic. Dom. 57, 144: servos cum ingenuis, Suet. Aug. 25.
    2. B. With abl.: canes capro commixta, Plaut. Most. 1, 1, 40: commixta. vis venti calore, Lucr 6, 322: liquidum corpus turbantibus aëris auris, id. 5, 502: frusta cruento commixta mero, Verg. A. 3, 633: commixtis igne tenebris, id. ib. 8, 255: aethermagno commixtus corpore, id. G. 2, 327: Chio nota si commixta Falerni est, Hor. S. 1, 10, 24: commixtae salivae melle, Suet. Vit. 2: reliquias Phyllidis cineribus Juliae, id. Dom. 17: crocum aquā pluviali, Scrib. Comp. 265.
    3. C. With in or inter: inter se omnia pariter, Cato, R. R. 96, 1: necesse est ventus et aër Et calor inter se vigeant commixta per artus, Lucr. 3, 283: fumus in auras Commixtus tenuis, Verg. G. 4, 500.
    4. D. Absol.: commisce mulsum, Plaut. Pers. 1, 3, 7: in hac (patinā) scarorum jocinera, phasianarum cerebellacommiscuit, Suet. Vit. 13.
      Esp., in part. perf., mingled, compounded: cibos omnis commixto corpore dicent Esse, Lucr. 1, 861: fert commixtam ad astra favillam, Verg. A. 9, 76; cf.: commixti corpore tantum Subsident Teucri, id. ib. 12, 835.
      Esp., of sexual union: commiscendorum corporum libidines, Cic. N. D. 2, 51, 128: commisceri, Jul. Epit. Nov. 107, § 373.
  2. II. Transf., in gen., to unite, bring together, join, mingle: ego abeo a te, ne quid tecum consili conmisceam, Plaut Mil. 2, 5, 68: siquis cum eo (Neptuno) quid rei conmiscuit, id. Rud. 2, 6, 3: jus accusatoris cum jure testimonii, Auct. Her. 4, 35, 47: numquam temeritas cum sapientiā comm iscetur, Cic. Marcell. 2, 7: gemitu commixta querella, Lucr. 6, 1159: attulit hunc illi caecis terroribus aura Commixtum clamorem, Verg. A. 12, 618: utrasque partis in computatione, Dig. 35, 2, 1, § 14.
    1. B. To produce by mingling: Italo commixtus sanguine Silvius, i. e. of an Italian mother, Verg. A. 6, 762: materiae ex utroque commixtae, Quint. 3, 8, 55.

* commiscĭbĭlis, e, adj. [commisceo], that can be mingled: animus, Tert. Anim. 12.

commiscŭus, a, um, adj. [commisceo], common, κοινός, Gloss Gr. Lat.

commĭsĕrātĭo, ōnis, f. [commiseror]; in rhetoric, a part of an oration intended to excite compassion, Cic. de Or. 2, 28, 125; 3, 58, 219; * Quint. 10, 1, 107; Auct. Her. 2, 31, 50.

com-mĭsĕresco, ĕre, 3, v. inch. a., to commiserate, have sympathy with (anteclass.): servos, Enn. ap. Non. p. 472, 29 (Trag. v. 222 Vahl.): Priamus si adesset, ipse ejus commiseresceret, Pac. ap. Serv. ad Verg. A. 11, 259 (Trag. Rel. v. 391 Rib.): ut illius conmiserescas miserulae orbitudinis, Turp. ap. Non. p. 146, 18 (Com. Rel. v. 211 ib.).
Impers., with acc. pers. and gen. rei: Bacchidem ejus commiseresceret, Ter. Hec. 1, 2, 54.

com-mĭsĕrētur, ĭtum est, ēri, 2, v. impers., with acc. pers. and gen. rei, I, thou, he, etc., have compassion upon, compassionate, commiserate: navitas precum Arionis commiseritum esse, Gell. 16, 19, 11.

com-mĭsĕro, ōnis, m. [miser], a companion in misfortune (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 9, as transl. of Gr. συνταλαίπωρος; id. ib. 4, 37.

com-mĭsĕror, ātus, 1,

  1. I. v. a. dep., to commiserate, pity, to bewail (class. but rare); aliquem or aliquid: aliquem, Att. ap. Non. p. 445, 11: fortunam Graeciae, Nep. Ages. 5, 2: in commiserandā re, Auct. Her. 4. 55, 69: interitum fratris, Gell. 1, 5, 6.
    1. * B. Transf., of inan. objects: leo gemitus edens et murmura dolorem cruciatumque vulneris commiserantia, making it known by complaints, Gell. 5, 14, 19.
  2. II. In rhetoric, absol., of an orator, to excite compassion (cf. commiseratio): quid cum commiserari, conqueri coeperit, Cic. Div. in Caecil. 14, 46: cum commiserandum sit, * Quint. 11, 3, 58.

commissātĭo and commissātor, v. comiss-.

commissĭo, ōnis, f. [committo].

  1. I. (Acc. to committo, I. B.) Lit., a setting or bringing together in contest; hence, the beginning of a contest (in the public games, etc.): tecum ago, ut jam ab ipsā commissione ad mepersequare, etc., Cic. Att. 15, 26, 1; 16, 5, 1: ludorum, Suet. Aug. 43; id. Galb. 6; Plin. Ep. 7, 24, 6; id. Pan. 54, 1; Macr. S. 2, 7.
    1. B. Meton., a speech at the opening of the games; hence, a prize declamation, ostentatious speech, ἀγώνισμα, Calig. ap. Suet. Calig. 53; Suet. Aug. 89; v. Casaub. in h. ll.
  2. II. (Acc. to committo, II. B. 4.) A perpetration, commission: piaculi, Arn. 4, p. 148.

commissor, ōris, m. [committo, II. B. 4.], a perpetrator, Ennod. 1, 4.

commissōrĭus, a, um, adj. [committo]; Lex, in jurid. lang., a clause in the condition of a sale or of a contract (by which a vendor reserved to himself the privilege of rescinding the sale if the purchaser did not pay his purchase-money at the time agreed on), Dig. 18, 3, 14.
So also absol.: com-missōrĭa, ae, f., Dig. 18, 3, 14; 43, 23, 11.

commissum, i, n., v. committo fin.

commissūra, ae, f. [committo].

  1. I. Prop., a joining or connecting together; hence, in concr., a band, knot, joint, seam, juncture, commissure (class.): commissura funis, Cato, R. R. 135, 4; cf. nodorum, Sen. Ben. 5, 12, 2: molles digitorum, Cic. N. D. 2, 60, 150: mirabiles ossium, id. ib. 2, 55, 139; id. Univ. 7 fin.: navium, Plin. 16, 36, 64, § 158: nucum, id. 17, 10, 11, § 64: colorum, a mingling, id. 35, 5, 11, § 29; Sen. Q. N. 1, 3, 4: Piscium, the knot in the constellation Pisces, Plin. 18, 31, 74, § 311: vitis, Col. 3, 17, 4; id. Arb. 26, 9.
  2. II. In Quint. transf., connection in discourse, Quint. 12, 9, 17; cf. id. 7, 10, 16, 9, 4, 90: verborum, id. 9, 4, 37.

commissūrālis, e, adj. [commissura], of or pertaining to a juncture (only in Veg.): loca, Veg. Art. Vet. 3, 13, 4; 3, 3, 51.

commissus, a, um, Part., from committo.

* commistim (commixtim), adv. [commisceo], in a mixed manner, jointly; opp. separatim, Hier. praef. in Isa.

commistus, a, um, Part., from commisceo.

* com-mītĭgo (con-m-), āre, v. a., to make soft, mellow: alicui sandalio caput, humorously for contundo, Ter. Eun. 5, 7, 4 (imitated: misero mihi mitigabat sandalio caput, Turp. ap. Non. p. 343, 15; cf. also: mitis sum fustibus, Plaut. Mil. 5, 1, 31).

com-mitto (con-m-), mīsi, missum, 3, v. a.

  1. I. Of two or more objects, to bring, join, combine into one whole; to join or put together, to connect, unite.
    1. A. In gen. (rare; not in Cic.), constr. inter se, cum aliquā re, alicui, with in and acc., and with acc. only.
          1. (α) Inter se: res in ordinem digestae atque inter se commissae, Quint. 7, prooem. § 1: per nondum commissa inter se munimenta urbem intravit, Liv. 38, 4, 8; cf. thus with inter se: oras vulneris suturis, Cels. 7, 19: duo verba, Quint. 9, 4, 33: easdem litteras, id. ib.: duo comparativa, id. 9, 3, 19.
          2. (β) With cum: costae committuntur cum osse pectoris, Cels. 8, 1.
          3. (γ) With dat.: viam a Placentiā ut Flaminiae committeret, Liv. 39, 2, 10: quā naris fronti committitur, is joined to, Ov. M. 12, 315: quā vir equo commissus erat, id. ib. 12, 478 (of a Centaur); cf. of Scylla: delphinum caudas utero commissa luporum, Verg. A. 3, 428: commissa dextera dextrae, Ov. H. 2, 31: medulla spinae commissa cerebro, Cels. 8, 1: moles, quae urbem continenti committeret, Curt. 4, 2, 16; Flor. 1, 4, 2 Duker.
          4. (δ) With in and acc.: commissa in unum crura, Ov. M. 4, 580: committuntur suturae in unguem, Cels. 8, 1.
            (ε) With acc. only: barbaricam pestem navibus obtulit, commissam infabre, Pac. ap. Non. p. 40, 31 (Trag. Rel. v. 271 Rib.): commissis operibus, Liv. 38, 7, 10: fidibusque mei commissa mariti moenia, Ov. M. 6, 178: (terra) maria committeret, Curt. 3, 1, 13; 7, 7, 14: noctes duas, Ov. Am. 1, 13, 46; cf.: nocte commissā. Sen. Herc. Oet. 1698: commissa corpore toto, Ov. M. 4, 369; Lucil. ap. Non. p. 248, 25: cervix committitur primo artu, Val. Fl. 4, 310: domus plumbo commissa, patched, Juv. 14, 310.
    2. B. In partic., to set or bring men or animals together in a contest or fight, as competitors, etc., to set together, set on (freq. in Suet.; elsewhere rare): pugiles Latinos cum Graecis, Suet. Aug. 45: quingenis peditibus, elephantis vicenis, tricenis equitibus hinc et inde commissis, id. Caes. 39; id. Claud. 34: camelorum quadrigas, id. Ner. 11; Luc. 1, 97: victores committe, Mart. 8, 43, 3; cf. id. Spect. 28, 1: licet Aenean Rutulumque ferocem Committas, i.e. you describe their contest in your poem, you bring them in contact with each other, Juv. 1, 162: eunucho Bromium committere noli, id. 6, 378: inter se omnes, Suet. Calig. 56: aequales inter se, id. Gram. 17.
        1. b. Trop., to bring together for comparison, to compare, put together, match: committit vates et comparat, inde Maronem, Atque aliā parte in trutinā suspendit Homerum, Juv. 6, 436; cf. Prop. 2, 3, 21; Mart. 7, 24, 1.
      1. 2. Transf., of a battle, war: proelium, certamen, bellum, etc.
        1. a. To arrange a battle or contest, to enter upon, engage in, begin, join, commence, Cic. Div. 1, 35, 77: proelii committendi signum dare, Caes. B. G. 2, 21: cum proelium commissum audissent, id. ib. 7, 62: commisso ab equitibus proelio, id. B. C. 1, 40: in aciem exercitum eduxit proeliumque commisit, Nep. Eum. 3 fin.; id. Hann. 11, 3; id. Milt. 6, 3; Just. 2, 12, 7; 15, 4, 22; 22, 6, 6: postquam eo ventum est, ut a ferentariis proelium committi posset, Sall. C. 60, 2: commisso proelio, diutius nostrorum militum impetum hostes ferre non potuerunt, Caes. B. G. 4, 35; id. B. C. 1, 13; 2, 6 Kraner ad loc.: Caesar cohortatus suos proelium commisit, id. ib. 1, 25: utrum proelium committi ex usu esset, necne, id. ib. 1, 50; 1, 52; 2, 19; Nep. Milt. 5, 3: pridie quam Siciliensem pugnam classe committeret, Suet. Aug. 96: avidus committere pugnam, Sil. 8, 619: pugnas, Stat. Th. 6, 143: rixae committendae causā, Liv. 5, 25, 2: cum vates monere eum (regem) coepit, ne committeret, aut certe differret obsidionem, Curt. 9, 4, 27.
          Of a drinking contest for a wager: a summo septenis cyathis committe hos ludos, Plaut. Pers. 5, 1, 19: nondum commisso spectaculo, Liv. 2, 36, 1: musicum agona, Suet. Ner. 23: aciem, Flor. 4, 2, 46: commissum (bellum) ac profligatum conficere, Liv. 21, 40, 11; 8, 25, 5; 31, 28, 1 al.; cf.: si quis trium temporum momenta consideret, primo commissum bellum, profligatum secundo, tertio vero confectum est, Flor. 2, 15, 2: committere Martem, Sil. 13, 155: quo die ludi committebantur, Cic. Q. Fr. 3, 4, 6: ludos dedicationis, Suet. Claud. 21: ludos, Verg. A. 5, 113.
        2. b. In gen., to maintain a contest, etc., to fight a battle, to hold, celebrate games, etc. (rare): illam pugnam navalemmediocri certamine commissam arbitraris? Cic. Mur. 15, 33: levia inde proelia per quatriduum commissa, Liv. 34, 37, 7: commisso modico certamine, id. 23, 44, 5.
          1. (β) Absol. (post-Aug. and rare): contra quem Sulla iterum commisit, Eutr. 5, 6; 9, 24; Dig. 9, 1, 1: priusquam committeretur, before the contest began, Suet. Vesp. 5.
      2. 3. In gen.: committere aliquid, to begin any course of action, to undertake, carry on, hold (rare): tribuni sanguine commissa proscriptio, Vell. 2, 64 fin.: judicium inter sicarios committitur, Cic. Rosc. Am. 5, 11.
        In part. perf.: egregie ad ultimum in audacter commisso perseveravit, Liv. 44, 4, 11; cf. id. ib. § 8; 44, 6, 14.
      3. 4. In partic., to practise or perpetrate wrong, do injustice; to commit a crime (very freq. and class.).
          1. (α) With acc.: ut neque timeant, qui nihil commiserint, et poenam semper ante oculos versari putent, qui peccaverint, Cic. Mil. 23, 61; cf. Quint. 7, 2, 30: commississe cavet quod mox mutare laboret, Hor. A. P. 168: ego etiam quae tu sine Verre commisisti, Verri crimini daturus sum, Cic. Div. in Caecil. 11, 35: quantum flagitii, id. Brut. 61, 219: tantum facinus, id. Rosc. Am. 23, 65: virilis audaciae facinora, Sall. C. 25, 1: majus delictum, Caes. B. G. 7, 4: nil nefandum, Ov. M. 9, 626: nefarias res, Cic. Phil. 6, 1, 2: scelus, id. Sull. 2, 6; Dig. 48, 9, 7: adulterium, Quint. 7, 2, 11; 7, 3, 1: incestum cum filio, id. 5, 10, 19: parricidium, id. 7, 2, 2: caedem, id. 7, 4, 43; 10, 1, 12; 5, 12, 3: sacrilegium, id. 7, 2, 18: fraudem, Hor. C. 1, 28, 31.
            Aliquid adversus, in, erga: committere multa et in deos et in homines impie nefarieque, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6; cf.: in te, Verg. A. 1, 231: aliquid adversus populum Romanum, Liv. 42, 38, 3: aliquid erga te, Cic. Att. 3, 20, 3.
          2. (β) Committere contra legem, in legem, lege, to offend, sin, commit an offence: quasi committeret contra legem, Cic. Brut. 12, 48: in legem Juliam de adulteriis, Dig. 48, 5, 39; 48, 10, 13: adversus testamentum, ib. 34, 3, 8, § 2: ne lege censoriā committant, Varr. R. R. 2, 1, 16: lege de sicariis, Quint. 7, 1, 9.
          3. (γ) Absol.: hoc si in posterum edixisses, minus esset nefariumnemo enim committeret, Cic. Verr. 2, 1, 43, § 110.
          4. (δ) With ut, to be guilty or be in fault, so that, to give occasion or cause, that, to act so as that: id me commissurum ut patiar fieri, Plaut. Trin. 3, 2, 78: non committet hodie iterum ut vapulet, Ter. Ad. 2, 1, 5: ego nolo quemquam civem committere, ut morte multandus sit: tu, etiam si commiserit, conservandum putas, Cic. Phil. 8, 5, 15: committere ut accusator nominere, id. Off. 2, 14, 50; so Liv. 25, 6, 17: non committam, ut tibi ipse insanire videar, Cic. Fam. 5, 5, 3; 3, 7, 3; id. Att. 1, 6, 1; 1, 20, 3; id. de Or. 2, 57, 233; id. Off. 3, 2, 6; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1, Quint. 1, 10, 30; 5, 13, 27; Cic. Leg. 1, 13, 37.
            More rare in a like sense, (ε) With cur or quare: Caedicius negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret, Liv. 5, 46, 6: neque commissum a se, quare timeret, Caes. B. G. 1, 14.
            (ζ) With inf.: non committunt scamna facere, Col. 2, 4, 3: infelix committit saepe repelli, Ov. M. 9, 632.
        1. b. Poenam, multam, etc., jurid. t. t., to bring punishment upon one’s self by an error or fault, to incur, make one’s self liable to it: poenam, Cic. Verr. 2, 3, 12, § 30; cf. Quint. 7, 4, 20; and: committere in poenam edicti, Dig. 2, 2, 4: ut illam multam non commiserit, Cic. Clu. 37, 103; Dig. 35, 1, 6 pr.
          1. (β) Committi, with a definite object, to be forfeited or confiscated, as a penalty: hereditas Veneri Erycinae commissa, Cic. Verr. 2, 1, 10, § 27; 2, 2, 14, § 36; so, commissae hypothecae, id. Fam. 13, 56, 2: commissa tibi fiducia, id. Fl. 21, 51: merces, Dig. 39, 4, 11, § 2: mancipium, ib. 39, 14, 6: praedia in publicum, ib. 3, 5, 12: hanc devotionem capitis esse commissam, incurred, Cic. Dom. 57, 145.
        2. c. Also (mostly in jurid. Lat.) of laws, judicial regulations, promises, etc., that become binding in consequence of the fulfilment of a condition as the commission of a crime, etc.: in civitatem obligatam sponsione commissa iratis omnibus diis, a promise the condition of which has been fulfilled, Liv. 9, 11, 10 Weissenb. ad loc.; cf.: hanc ego devotionem capitis meiconvictam esse et commissam putabo, Cic. Dom. 57, 145: si alius committat edictum, transgresses, incurs its penalty, makes himself liable to, Dig. 37, 4, 3, § 11; cf.: commisso edicto ab alio filio, ib. lex 8, § 4: commisso per alium edicto, ib. lex 10, § 1 al.: statim atque commissa lex est, ib. 18, 3, 4, § 2: committetur stipulatio, ib. 24, 3, 56.
  2. II. To place a thing somewhere for preservation, protection, care, etc.; to give, intrust, commit to, to give up or resign to, to trust (syn.: commendo, trado, credo; very freq. and class.); constr. with aliquid (aliquem) alicui, in aliquid, or absol.
          1. (α) Aliquid (aliquem, se) alicui: honor non solum datus sed etiam creditus ac commissus, Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35: nec illi (Catoni) committendum illud negotium, sed inponendum putaverunt, id. Sest. 28, 60: qui capita vestra non dubitatis credere, cui calceandos nemo commisit pedes? Phaedr. 1, 14, 16: ego me tuae commendo et committo fidei, Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf. id. And. 1, 5, 61): ne quid committam tibi, Plaut. Most. 3, 3, 21; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. And. 3, 5, 3; cf.: his salutem nostram, his fortunas, his liberos rectissime committi arbitramur, Cic. Off. 2, 9, 33; id. Att. 1, 13, 1; cf. id. ib. § 4: tibi rem magnam, id. Fam. 13, 5, 1; id. Mil. 25, 68: quia commissi sunt eis magistratus, id. Planc. 25, 61: summum imperium potestatemque omnium rerum alicui, Nep. Lys. 1 fin.: domino rem omnem, Hor. S. 2, 7, 67: caput tonsori, id. A. P. 301: ratem pelago, id. C. 1, 3, 11: sulcis semina (corresp. with spem credere terrae), Verg. G. 1, 223; cf.: committere semen sitienti solo, Col. 2, 8, 4: ulcus frigori, Cels. 6, 18, n. 2: aliquid litteris, Cic. Att. 4, 1, 8; so, verba tabellis, Ov. M. 9, 587: vivunt commissi calores Aeoliae fidibus puellae, Hor. C. 4, 9, 11 al.: committere se populo, senatui, publicis praesidiis et armis (corresp. with se tradere), Cic. Mil. 23, 61; so, se urbi, id. Att. 15, 11, 1: se theatro populoque Romano, id. Sest. 54, 116: se proelio, Liv. 4, 59, 2: se pugnae, id. 5, 32, 4: se publico, to venture into the streets, Suet. Ner. 26: se neque navigationi, neque viae, Cic. Fam. 16, 8, 1; cf. id. Phil. 12, 10, 25; id. Imp. Pomp. 11, 31: se timidius fortunae, id. Att. 9, 6, 4: civilibus fluctibus, Nep. Att. 6, 1 al.
            Prov.: ovem lupo (Gr. καταλείπειν ὄϊν ἐν λύκοισι), Ter. Eun. 5, 1, 16.
          2. (β) Aliquid (aliquem, se) in aliquid (so esp. freq. in Liv.): aliquid in alicujus fidem committere, Ter. Hec. 1, 2, 34; cf. Liv. 30, 14, 4: se in id conclave, Cic. Rosc. Am. 23, 64: se in conspectum populi Romani, id. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf. Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2: se in senatum, Cic. Q. Fr. 3, 2, 2; id. Ac. 2, 21, 68: summae fuisse dementiae dubiā spe impulsum certum in periculum se committere, id. Inv. 2, 8, 27: rem in casum ancipitis eventus, Liv. 4, 27, 6; cf.: duos filios in aleam ejus casus, id. 40, 21, 6: rem in aciem, id. 3, 2, 12; cf.: se in aciem, id. 7, 26, 11; 23, 11, 10; rempublicam in discrimen, id. 8, 32, 4; cf.: rerum summam in discrimen, id. 33, 7, 10.
          3. (γ) Simply alicui, or entirely absol.: sananes, Quae isti committas? in trusting to him, Plaut. Curc. 5, 2, 55: ei commisi et credidi, Ter, Heaut. 5, 2, 13: haec cum scirem et cogitarem, commisi tamen, judices, Heio, Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16: universo populo neque ipse committit neque illi horum consiliorum auctores committi recte putant posse, id. Agr. 2, 8, 20: venti, quibus necessario committendum existimabat, Caes. B. C. 3, 25: sed quoniam non es veritus concredere nobis, accipe commissae munera laetitiae, intrusted, Prop. 1, 10, 12: instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt, quod deesse nobis putant, often hazard the most important advantage, Quint. 6, 4, 17: cum senatus ei commiserit, ut videret, ne quid res publica detrimenti caperet, Cic. Mil. 26, 70.
            With de: iste negat se de existimatione suā cuiquam nisi suis commissurum, Cic. Verr. 2, 3, 60, § 137.
            Hence, P. a. as subst.: commissum, i, n.
    1. A. (Acc. to I. 3.) An undertaking, enterprise: nec aliud restabat quam audacter commissum corrigere, Liv. 44, 4, 8: supererat nihil aliud in temere commisso, quam, etc., id. 44, 6, 14.
    2. B. (Acc. to I. 4.) A transgression, offence, fault, crime: sacrum, Cic. Leg. 2, 9, 22: nisi aut quid commissi aut est causa jurgi, Plaut. Men. 5, 2, 21: ecquod hujus factum aut commissum non dicam audacius, sed quod, etc., Cic. Sull. 26, 72; cf. turpe, Hor. C. 3, 27, 39: commissi praemia, Ov. F. 4, 590.
      In plur.: post mihi non simili poenā commissa luetis, offences, Verg. A. 1, 136; so, fateri, Stat. S. 5, 5, 5: improba, Claud. Rapt. Pros. 2, 304.
      1. 2. Jurid. Lat., an incurring of fines, a confiscation or confiscated property, Suet. Calig. 41: in commissum cadere, Dig. 39, 4, 16: causa commissi, ib. 39, 4, 16 al.; 19, 2, 61 fin.: aliquid pro commisso tenetur, Quint. Decl. 341.
    3. C. (Acc. to II.) That which is intrusted, a secret, trust: enuntiare commissa, Cic. Tusc. 2, 13, 31: commissa celare, Nep. Epam. 3, 2; cf. Juv. 9, 93: commissa tacere, Hor. S. 1, 4, 84: prodere, id. ib. 1, 3, 95: retinent commissa fideliter aures, id. Ep. 1, 18, 70: commissum teges (corresp. with arcanum scrutaberis), id. ib. 1, 18, 38; cf. id. A. P. 200.

commixtim, v. commistim.

commixtĭo (-mist-), ōnis, f. [commisceo], a mixing, mingling (post-class.), Marc. Emp. 8; cf. Vet. Gloss.: commixtio χύμα.

commixtum, i, n., v. commisceo fin.

commixtūra (-mist-), ae. f. [commisceo], a mixing, mingling, Cato, R. R. 157, 1 dub.

commixtus, a, um, Part., from commisceo.

gummi or cummi, indecl. n., com-mis and cummis, or gummis, is, f. (gen. Graec. gummeos, Mart. Cap. 3, § 225), = κόμμι, gum, Plin. 16, 26, 45, § 108; 24, 1, 1, § 3 al.; 13, 12, 26, § 66; Col. 12, 52, 16 et saep. (in Plin. cummi or cummis is the reading in the best MSS.).