No entries found. Showing closest matches:
† cōmissor (on account of erroneous deriv. from comis, comedo, commensa, etc., often written cōmisor, commisor, commissor, cōmesor, cōmes-sor, commessor, commensor, etc.; v. Vel. Long. p. 2233; Liv. 40, 7, 5 Drak.; Quint. 11, 3, 57; Spald. and Zumpt), ātus, 1, v. dep., = κωμάζω (v. Lidd. and Scott in h. v.), to hold a festive procession, to revel, make merry; of young people, who went about with music and dancing, to celebrate a festival, and finally returned to one of their companions, in order to carouse anew (class.; not in Cic.; cf., however, comissatio and comissator): nunc comissatum ibo ad Philolachetem, Plaut. Most. 1, 4, 5: ad fratrem, Liv. 40, 7, 5; 40, 13, 3: domum, Plaut. Most. 1, 4, 22: qui praetereat comissatum volo vocari, id. Stich. 5, 4, 4: in domum alicujus, * Hor. C. 4, 1, 11: intromittere aliquam comissatum, * Ter. Eun. 3, 1, 52.
Absol.: comissantium modo currum secuti sunt, Liv. 3, 29, 5; * Quint. 11, 3, 57; Suet. Calig. 32; id. Dom. 21; Petr. 25, 1.
com-mercĭum (con-m-; ante-class.; sometimes ‡ commircĭum; cf. Vel. Long. p. 2236 P.), ii, n. [merx].
- I. Commercial intercourse, trade, traffic, commerce: mare magnum et ignara lingua commercia prohibebant, Sall. J. 18, 5; Plin. 33, 1, 3, § 7; Plin. Pan. 29; Tac. Agr. 24; Liv. 4, 52, 6: salis, id. 45, 29, 13: commercium hominum in locum aliquem mutui usus contrahunt, id. 38, 18, 12: neque Thraces commercio faciles erunt, id. 40, 58, 1: jus commercii, Dig. 49, 5, 6.
- B. Meton.
- 1. The right to trade as merchants, a mercantile right: commercium in eo agro nemini est, Cic. Verr. 2, 3, 40, § 93; cf. id. ib. 2, 2, 50, § 124: L. Crasso commercium istarum rerum cum Graecis hominibus non fuisse, id. ib. 2, 4, 59, § 133: ceteris Latinis populis conubia commerciaque et concilia inter se ademerunt, Liv. 8, 14, 10; 43, 5, 9; cf. Dig. 41, 1, 62; 30, 1, 39; 45, 1, 34.
- * 2. An article of traffic, merchandise, wares: commercia militaria, Plin. 35, 13, 47, § 168; for provisions, id. 26, 4, 9, § 18; cf. Front. 2, 5, 14.
- 3. A place of trade, market-place: commercia et litora peragrare, Plin. 37, 3, 11, § 45; Claud. in Eutr. 1, 58.
- II. In gen., intercourse, communication, correspondence, fellowship; lit. and trop.: quid tibi mecum est commerci, senex? Plaut. Aul. 4, 4, 4; id. Bacch. 1, 2, 9; id. Stich. 4, 1, 15: mihi cum vostris legibus Nihil est commerci, I have nothing to do with your laws, id. Rud. 3, 4, 20: commercium habere cum Musis, Cic. Tusc. 5, 23, 66: commercium habere cum virtute, id. Sen. 12, 42: dandi et excipiendi beneficii, Val. Max. 5, 3, ext. 3: agrorum aedificiorumque inter se, Liv. 45, 29, 10: plebis, with them, id. 5, 3, 8; 41, 24, 16: linguae, Ov. Tr. 5, 10, 35; Liv. 1, 18, 3; 9, 36, 6; 25, 33, 3: sermonis, id. 5, 15, 5; cf.: loquendi audiendique, Tac. Agr. 2 fin.: commercia epistularum, Vell. 2, 65, 1: hoc inter nos epistularum commercium frequentare, Sen. Ep. 38, 1: communium studiorum, Suet. Claud. 42: sortis humanae, Tac. A. 6, 19: belli, stipulation, treaty, id. ib. 14, 33: belli tollere, Verg. A. 10, 532; so, belli dirimere, Tac. H. 3, 81.
Plur.: est deus in nobis, et sunt commercia caeli, Ov. A. A. 3, 549.
- B. Esp., forbidden intercourse, illicit commerce: libidinis, Val. Max. 8, 2, 2: stupri, Suet. Calig. 36.
Absol.: cum eā mihi fuit commercium, Plaut. Truc. 1, 1, 77.
- 2. In law, = collusio, Cod. Th. 3, 11, 4; cf. ib. 11, 4, 1 al.
* commictĭlis, e, adj. [commingo], that deserves to be defiled, despicable, vile: servi, Pomp. ap. Non. p. 83, 5 (Com. Rel. v. 138 Rib.).
commictus, a, um, Part., from commingo.
commī̆grātĭo, ōnis, f. [commigro], a wandering, migration: (siderum) aliunde alio, Sen. Cons. ad Helv. 6, 6.
com-mī̆gro (con-m-), āvi, ātum, 1, v. n., to go or remove somewhere with all one’s effects, to migrate, enter (rare, but in good prose; esp. freq. after the Aug. per.): huc habitatum, Plaut. Trin. 4, 3, 77: huc, id. Pers. 1, 3, 58; Ter. Ad. 4, 5, 15: huc viciniae, id. And. 1, 1, 43: in tuam (domum), * Cic. Q. Fr. 2, 3, 7: Romam, Liv. 1, 34, 1; 5, 53, 7; 41, 8, 7; Suet. Tib. 1: Antium, deinde Alexandriam, id. Calig. 49: Athenas, Plin. 35, 11, 40, § 135: e Germaniā in Gallias, Tac. G. 27.
‡ com-mīlĕs, ĭtis, m., a fellow-soldier (for the class. commilito), Inscr. Murat. 819, 4.
com-mīlĭtĭum, ii, n. [militia], companionship in war (prob. not in use before the Aug. period).
- I. Prop., Veil. 2, 29, 5; * Quint. 5, 10, 111; Tac. A. 1, 60; Flor. 4, 4, 2; Just. 5, 10, 3; 11, 5, 3; Plin. Ep. 10, 11, 2; 10, 18, 1.
- II. Transf., fellowship, companionship in gen. (very rare): (studiorum), Ov. P. 2, 5, 72; App. Flor. 3, p. 356, 1; Manil. 1, 780.
1. com-mīlĭto, ōnis, m.
- I. A comrade, companion in war, fellow-soldier (in good prose; most freq. in the histt., esp. of the post-Aug. per.), * Cic. Deiot. 10, 28; Caesar ap. Suet. Caes. 67; August. ap. Suet. Aug. 25; C. Cassius ap. Quint. 6, 3, 90; Liv. 3, 50, 5 and 7; Vell. 2, 59, 4; Suet. Claud. 10; id. Galb. 20; id. Vit. 11; Flor. 2, 20, 2.
- II. Transf., in gen., a comrade: carissimus sibi, Petr. 80: di, Flor. 1, 11, 4; and for a prostitute, Elag. ap. Lampr. Elag. 26.
2. com-mīlĭto, āre, v. n., to be a companion in war, to fight in company; only fig.: luna quasi commilitans, Flor. 3, 5, 23.
* commĭnābundus, a, um, adj. [comminor], threatening (with dat.): comminabundus nobilibus, Tert. adv. Marc. 4, 15.
commĭnātĭo, ōnis, f. [comminor], a threatening, menacing (rare, but in good prose): orationis tamquam armorum, * Cic. de Or. 3, 54, 206 (cf. Quint. 9, 1, 33): taurorum, Plin. 8, 45, 70, § 181; Dig. 26, 7, 7, § 7.
In plur.: imperiosae, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13: Hannibalis, Liv. 26, 8, 3: Tiberii, Suet. Tib. 37.
* commĭnātīvus, a, um, adj. [comminor], threatening, menacing: sensus, Tert. adv. Marc. 2, 25.
* commĭnātor, ōris, m. [comminor], a threatener: ignium, Tert. adv. Gnost. 9.
com-mingo, minxi, minctum, 3, v. a., to pollute, defile: lectum potus (by vomiting), * Hor. S. 1, 3, 90: suavia comminxit spurcā salivā tuā, Cat. 78, 8; cf. id. 99, 10: commictum caenum, as a term of reproach, for a paltry, dirty fellow: commictum caeno stercilinium publicum, Plaut. Pers. 3, 3, 3.
com-mĭniscor (con-m-), mentus, 3, v. a. dep. [miniscor, whence also reminiscor, stem men, whence mens, memini; cf. Varr. L. L. 6, § 44] (lit. to ponder carefully, to reflect upon; hence, as a result of reflection; cf. 1. commentor, II.), to devise something by careful thought, to contrive, invent, feign.
- I. (Class., of something untrue; esp. freq. in Plaut.) Reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito, Plaut. Mil. 2, 2, 71: fabricare quidvis, quidvis comminiscere, id. As. 1, 1, 89: mendacium, id. Ps. 2, 3, 23: dolum docte, id. ib. 4, 7, 64: maledicta, id. Bacch. 4, 9, 58: quid agam? aut quid comminiscar, Ter. Heaut. 4, 2, 7: nec me hoc commentum putes, Cic. Att. 6, 1, 8: tantum scelus, * Quint. 5, 13, 30.
With relative-clause: neque quo pacto celem probrum queo comminisci, Plaut. Aul. 1, 1, 30; 1, 1, 37: fac Amphitruonem ab aedibus Ut abigas quovis pacto commentus sies, id. Am. 3, 3, 24 (cf. infra, P. a.).
- B. Of philosophic fiction (cf. commenticius), as antith. to actual, real: Epicurus monogrammos deos et nihil agentes commentus est, Cic. N. D. 2, 23, 59; so, occurrentia nescio quae, id. Fin. 4, 16, 43: quaedam, id. Fat. 3, 5.
- II. In gen., to devise, invent, contrive: nihil adversus tale machinationis genus parare aut comminisci oppidani conabantur, Liv. 37, 5, 5: id vectigal commentum alterum ex censoribus satis credebant, id. 29, 37, 4: novas litteras, Suet. Claud. 41: novum balinearum usum, id. Calig. 37; Flor. 2, 6, 27: Phoenices, litteras et litterarum operas, aliasque etiam artes, maria navibus adire, classe confligere, etc., Mel. 1, 12, 1: excubias nocturnas vigilesque, Suet. Aug. 30; id. Ner. 34; id. Vesp. 23.
Note:
- 1. P. a.: commentus, a, um, in pass. signif., devised, invented, feigned, contrived, fictitious: dat gemitus fictos commentaque funera narrat, Ov. M. 6, 565: sacra, id. ib. 3, 558; 4, 37; id. A. A. 1, 319: crimen, Liv. 26, 27, 8: fraus, Paul. Sent. 5, 4, 8.
Hence,
- 2. Subst.: commentum, i, n.
- A. (Class.) An invention, fabrication, fiction, falsehood: ipsis commentum placet, Ter. And. 1, 3, 20: opinionum commenta delet dies, Cic. N. D. 2, 2, 5 (cf. just before: opiniones fictas atque vanas): non sine aliquo commento miraculi, Liv. 1, 19, 5: mixta rumorum, Ov. M. 12, 54: animi, id. ib. 13, 38.
- B. Since the Aug. per., sometimes, a contrivance, Liv. 29, 37, 6; Suet. Vesp. 18; Just. 22, 4, 3 al.
- C. Nefanda, a project, plan, Just. 21, 4, 3: callidum, Dig. 27, 9, 9.
- D. A stratagem, in war, Flor. 1, 11, 2.
- E. A rhetorical figure, equiv. to commentatio, = ἐνθύμημα, Vitellius ap. Quint. 9, 2, 107; cf. id. ib. 5, 10, 1.
* com-mĭno, āre, v. a., to drive together: pecus gregatim, App. M. 7, p. 192, 29.
com-mĭnor, ātus, 1, v. dep., to threaten one with something, esp., in milit. lang., to threaten with an attack, to menace (in prose most freq. in the histt.; not in Cic.); constr. usu. alicui aliquid; rarely alicui aliquā re, aliquem, or absol.: comminando magis quam inferendo pugnam, Liv. 10, 39, 6: impetum, Auct. B. Afr. 71: obsidionem, Liv. 31, 26, 6; 42, 7, 5: necem alicui, Suet. Caes. 14: inter se, Liv. 44, 9, 7: alicui cuspide, Suet. Caes. 62: accusationem, Dig. 5, 2, 7.
With acc. pers., Dig. 1, 16, 9, § 3; 1, 12, 1, § 10 al.
Absol.: vox comminantis audita est, Suet. Calig. 22 fin.
Part.: commĭ-nātus, a, um, in pass. signif., threatened: mots alicul, App. M. 6, p. 184, 12: novercae nex, id. ib. 10, p. 241, 16.
com-mĭnŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a., to make small, either by breaking into many small parts, or by removing parts from the whole (class. in prose and poetry).
- I. To separate into small parts, to break or crumble to pieces, to crush, split, etc.: saxo cere comminuit brum, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 412 (Ann. v. 586 Vahl.): fores et postes securibus, Plaut. Bacch. 5, 1, 31: ossa atque artua illo scipione, id. Men. 5, 2, 103: tibi caput, id. Rud. 4, 4, 74: illi statuam … deturbant, affligunt, comminuunt, dissipant, Cic. Pis. 38, 93: scalas, Sall. J. 60, 7: anulum, Cic. Verr. 2, 4, 25, § 56: lapidem, Plin. 2, 103, 106, § 233: vitrea, Stat. S. 1, 6, 73: fabas molis, Ov. Med. Fac. 72: vasa crystallina, Petr. 64.
Also of medicines: calculos, Plin. 20, 4, 13, § 23.
Fig.: diem articulatim, i.e. to divide into hours, Plaut. ap. Gell. 3, 3, 5.
- II. To lessen, diminish.
- A. Lit. (very rare): argenti pondus et auri, * Hor. S. 1, 1, 43: opes civitatis, Cic. Verr. 2, 5, 37, § 98: regni opes, Sall. J. 62, 1.
- 2. Transf. to persons: re familiari comminuti sumus, Cic. Att. 4, 3, 6.
- B. Trop. (freq.), to weaken, impair, enervate: nullum esse officium tam sanctum atque solenne, quod non avaritia comminuere atque violare soleat, Cic. Quint. 8, 26: ingenia, Quint. 1, 7, 33; cf.: ingenii vires, Ov. P. 3, 3, 34; and, animum, Plin. Ep. 9, 2, 1.
- 2. Transf. to persons: Viriathus, quem C. Laelius praetor fregit et comminuit, Cic. Off. 2, 11, 40; so of enemies, Flor. 1, 3, 3; 2, 6, 28: nec te natalis origo Comminuit (i. e. animum tuum), Ov. M. 12, 472: lacrimis comminuēre meis, i.e. vinceris, commoveberis, id. H. 3, 134.
com-mĭnus (less correctly cōmĭ-nus), adv. [manus; cf. Beda, Orth. p. 2331 P.; Fronto, Diff. p. 2193 ib.]; orig. belonging to milit. lang., of conflict,
- I. in close contest, hand to hand (with the sword, etc.), Gr. συσταδόν; opp. eminus, also to missilia, sagittae, etc. (class.; most freq. in the histt.): quae mea comminus machaera atque hasta hostibit e manu, Enn. ap. Fest. p. 270, 29 Müll.: nec eminus hastis aut comminus gladiis uteretur, Cic. Sen. 6, 19; Ov. M. 3, 119: undique ex insidiis barbari a fronte ab tergo coörti comminus eminus petunt, Liv. 21, 34, 6; 31, 24, 15; Tac. A. 6, 35; 15, 4; App. M. 5, p. 164, 1: neque ictu comminus neque conjectione telorum (pulsi), Cic. Caecin. 15, 43: jacula inutilia esse … gladio comminus geri rem, Liv. 44, 35, 12: dum locus comminus pugnandi daretur, Caes. B. C. 1, 58: veterani … comminus acriter instare, Sall. C. 60, 3; Liv. 27, 18, 14: conferre signa, id. 1, 33, 4: conferre vires, id. 42, 47, 8: adversus resistentes niti, Tac. A. 4, 51: trucidato hostium duce, Suet. Tib. 3.
- 2. Poet., of copulation, Lucr. 4, 1051; of fighting, Stat. Th. 10, 213; App. M. 2, p. 122, 14.
- B. Trop.: sed haec fuerit nobis tamquam levis armaturae prima orationis excursio: nunc comminus agamus, Cic. Div. 2, 10, 26: qui me epistulā petivit, ad te, ut video, comminus accessit, has approached you in person, id. Att. 2, 2, 2: in apros ire, Ov. F. 5, 176; cf.: agrestes comminus ire sues (for in sues), Prop. 2 (3), 19, 22; and so also of game: cervos obtruncant ferro, Verg. G. 3, 374; and of the preparation of the soil (considered as a contest with the same): jacto qui semine comminus arva Insequitur, i. e. manu sive rastro urget, exercet, id. ib. 1, 104; cf. App. M. 2, p. 117, 16; Hand, Turs. II. p. 96.
- II. In gen., without the access. idea of contest, nigh at hand, near to, near, = prope, in or ex propinquo (not freq. before the Aug. per.): prius Eminus ardescunt quam comminus imbuat ignis, Lucr. 6, 904: aspicit hirsutos comminus ursa Getas, Ov. P. 1, 5, 74; Tac. A. 12, 12: viso comminus armatorum agmine, id. H. 1, 41; id. G. 8: sole per eos dies comminus facto, Plin. 5, 9, 10, § 55: aliquid comminus judicantur, near at hand, i.e. by the eyesight, Plin. 11, 42, 97, § 240; 35, 3, 6, § 17: recipere a debitore suo pecuniam, Dig. 13, 7, 3.
- B. Transf., of time, immediately, = statim, sine intermissione; a very common provincialism in Cisalpine Gaul, acc. to Serv. ad Verg. G. 1, 104.
- III. In postAug. poetry sometimes = ad manus, at hand: comminus arma habere, Val. Fl. 5, 583.
commĭnūtus, a, um, Part., from comminuo.
commis, is, v. gummi.
com-miscĕo (con-m-), miscui, mixtum, or mistum, 2, v. a., to mix or mingle together, to intermingle (class.).
- I. Lit., constr. with cum, with abl., with in or inter, and absol.
- A. With cum and abl.: postea amurcam cum aquā commisceto aequas partis, Cato, R. R. 93; 103; 109: ventus … se cum eo commiscuit igni, Lucr. 6, 276: ignem illum sempiternum (Vestae) cum totius urbis incendio, Cic. Dom. 57, 144: servos cum ingenuis, Suet. Aug. 25.
- B. With abl.: canes capro commixta, Plaut. Most. 1, 1, 40: commixta. vis venti calore, Lucr 6, 322: liquidum corpus turbantibus aëris auris, id. 5, 502: frusta cruento commixta mero, Verg. A. 3, 633: commixtis igne tenebris, id. ib. 8, 255: aether … magno commixtus corpore, id. G. 2, 327: Chio nota si commixta Falerni est, Hor. S. 1, 10, 24: commixtae salivae melle, Suet. Vit. 2: reliquias Phyllidis cineribus Juliae, id. Dom. 17: crocum aquā pluviali, Scrib. Comp. 265.
- C. With in or inter: inter se omnia pariter, Cato, R. R. 96, 1: necesse est ventus et aër Et calor inter se vigeant commixta per artus, Lucr. 3, 283: fumus in auras Commixtus tenuis, Verg. G. 4, 500.
- D. Absol.: commisce mulsum, Plaut. Pers. 1, 3, 7: in hac (patinā) scarorum jocinera, phasianarum cerebella … commiscuit, Suet. Vit. 13.
Esp., in part. perf., mingled, compounded: cibos omnis commixto corpore dicent Esse, Lucr. 1, 861: fert commixtam ad astra favillam, Verg. A. 9, 76; cf.: commixti corpore tantum Subsident Teucri, id. ib. 12, 835.
Esp., of sexual union: commiscendorum corporum libidines, Cic. N. D. 2, 51, 128: commisceri, Jul. Epit. Nov. 107, § 373.
- II. Transf., in gen., to unite, bring together, join, mingle: ego abeo a te, ne quid tecum consili conmisceam, Plaut Mil. 2, 5, 68: siquis cum eo (Neptuno) quid rei conmiscuit, id. Rud. 2, 6, 3: jus accusatoris cum jure testimonii, Auct. Her. 4, 35, 47: numquam temeritas cum sapientiā comm iscetur, Cic. Marcell. 2, 7: gemitu commixta querella, Lucr. 6, 1159: attulit hunc illi caecis terroribus aura Commixtum clamorem, Verg. A. 12, 618: utrasque partis in computatione, Dig. 35, 2, 1, § 14.
- B. To produce by mingling: Italo commixtus sanguine Silvius, i. e. of an Italian mother, Verg. A. 6, 762: materiae ex utroque commixtae, Quint. 3, 8, 55.
* commiscĭbĭlis, e, adj. [commisceo], that can be mingled: animus, Tert. Anim. 12.
‡ commiscŭus, a, um, adj. [commisceo], common, κοινός, Gloss Gr. Lat.
commĭsĕrātĭo, ōnis, f. [commiseror]; in rhetoric, a part of an oration intended to excite compassion, Cic. de Or. 2, 28, 125; 3, 58, 219; * Quint. 10, 1, 107; Auct. Her. 2, 31, 50.
com-mĭsĕresco, ĕre, 3, v. inch. a., to commiserate, have sympathy with (anteclass.): servos, Enn. ap. Non. p. 472, 29 (Trag. v. 222 Vahl.): Priamus si adesset, ipse ejus commiseresceret, Pac. ap. Serv. ad Verg. A. 11, 259 (Trag. Rel. v. 391 Rib.): ut illius conmiserescas miserulae orbitudinis, Turp. ap. Non. p. 146, 18 (Com. Rel. v. 211 ib.).
Impers., with acc. pers. and gen. rei: Bacchidem ejus commiseresceret, Ter. Hec. 1, 2, 54.
com-mĭsĕrētur, ĭtum est, ēri, 2, v. impers., with acc. pers. and gen. rei, I, thou, he, etc., have compassion upon, compassionate, commiserate: navitas precum Arionis commiseritum esse, Gell. 16, 19, 11.
com-mĭsĕro, ōnis, m. [miser], a companion in misfortune (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 9, as transl. of Gr. συνταλαίπωρος; id. ib. 4, 37.
com-mĭsĕror, ātus, 1,
- I. v. a. dep., to commiserate, pity, to bewail (class. but rare); aliquem or aliquid: aliquem, Att. ap. Non. p. 445, 11: fortunam Graeciae, Nep. Ages. 5, 2: in commiserandā re, Auct. Her. 4. 55, 69: interitum fratris, Gell. 1, 5, 6.
- * B. Transf., of inan. objects: leo gemitus edens et murmura dolorem cruciatumque vulneris commiserantia, making it known by complaints, Gell. 5, 14, 19.
- II. In rhetoric, absol., of an orator, to excite compassion (cf. commiseratio): quid cum commiserari, conqueri coeperit, Cic. Div. in Caecil. 14, 46: cum commiserandum sit, * Quint. 11, 3, 58.
commissātĭo and commissātor, v. comiss-.
commissĭo, ōnis, f. [committo].
- I. (Acc. to committo, I. B.) Lit., a setting or bringing together in contest; hence, the beginning of a contest (in the public games, etc.): tecum ago, ut jam ab ipsā commissione ad me … persequare, etc., Cic. Att. 15, 26, 1; 16, 5, 1: ludorum, Suet. Aug. 43; id. Galb. 6; Plin. Ep. 7, 24, 6; id. Pan. 54, 1; Macr. S. 2, 7.
- B. Meton., a speech at the opening of the games; hence, a prize declamation, ostentatious speech, ἀγώνισμα, Calig. ap. Suet. Calig. 53; Suet. Aug. 89; v. Casaub. in h. ll.
- II. (Acc. to committo, II. B. 4.) A perpetration, commission: piaculi, Arn. 4, p. 148.
commissor, ōris, m. [committo, II. B. 4.], a perpetrator, Ennod. 1, 4.
commissōrĭus, a, um, adj. [committo]; Lex, in jurid. lang., a clause in the condition of a sale or of a contract (by which a vendor reserved to himself the privilege of rescinding the sale if the purchaser did not pay his purchase-money at the time agreed on), Dig. 18, 3, 14.
So also absol.: com-missōrĭa, ae, f., Dig. 18, 3, 14; 43, 23, 11.
commissum, i, n., v. committo fin.
commissūra, ae, f. [committo].
- I. Prop., a joining or connecting together; hence, in concr., a band, knot, joint, seam, juncture, commissure (class.): commissura funis, Cato, R. R. 135, 4; cf. nodorum, Sen. Ben. 5, 12, 2: molles digitorum, Cic. N. D. 2, 60, 150: mirabiles ossium, id. ib. 2, 55, 139; id. Univ. 7 fin.: navium, Plin. 16, 36, 64, § 158: nucum, id. 17, 10, 11, § 64: colorum, a mingling, id. 35, 5, 11, § 29; Sen. Q. N. 1, 3, 4: Piscium, the knot in the constellation Pisces, Plin. 18, 31, 74, § 311: vitis, Col. 3, 17, 4; id. Arb. 26, 9.
- II. In Quint. transf., connection in discourse, Quint. 12, 9, 17; cf. id. 7, 10, 16, 9, 4, 90: verborum, id. 9, 4, 37.
commissūrālis, e, adj. [commissura], of or pertaining to a juncture (only in Veg.): loca, Veg. Art. Vet. 3, 13, 4; 3, 3, 51.
commissus, a, um, Part., from committo.
* commistim (commixtim), adv. [commisceo], in a mixed manner, jointly; opp. separatim, Hier. praef. in Isa.
commistus, a, um, Part., from commisceo.
* com-mītĭgo (con-m-), āre, v. a., to make soft, mellow: alicui sandalio caput, humorously for contundo, Ter. Eun. 5, 7, 4 (imitated: misero mihi mitigabat sandalio caput, Turp. ap. Non. p. 343, 15; cf. also: mitis sum fustibus, Plaut. Mil. 5, 1, 31).
com-mitto (con-m-), mīsi, missum, 3, v. a.
- I. Of two or more objects, to bring, join, combine into one whole; to join or put together, to connect, unite.
- A. In gen. (rare; not in Cic.), constr. inter se, cum aliquā re, alicui, with in and acc., and with acc. only.
- (α) Inter se: res in ordinem digestae atque inter se commissae, Quint. 7, prooem. § 1: per nondum commissa inter se munimenta urbem intravit, Liv. 38, 4, 8; cf. thus with inter se: oras vulneris suturis, Cels. 7, 19: duo verba, Quint. 9, 4, 33: easdem litteras, id. ib.: duo comparativa, id. 9, 3, 19.
- (β) With cum: costae committuntur cum osse pectoris, Cels. 8, 1.
- (γ) With dat.: viam a Placentiā ut Flaminiae committeret, Liv. 39, 2, 10: quā naris fronti committitur, is joined to, Ov. M. 12, 315: quā vir equo commissus erat, id. ib. 12, 478 (of a Centaur); cf. of Scylla: delphinum caudas utero commissa luporum, Verg. A. 3, 428: commissa dextera dextrae, Ov. H. 2, 31: medulla spinae commissa cerebro, Cels. 8, 1: moles, quae urbem continenti committeret, Curt. 4, 2, 16; Flor. 1, 4, 2 Duker.
- (δ) With in and acc.: commissa in unum crura, Ov. M. 4, 580: committuntur suturae in unguem, Cels. 8, 1.
(ε) With acc. only: barbaricam pestem navibus obtulit, commissam infabre, Pac. ap. Non. p. 40, 31 (Trag. Rel. v. 271 Rib.): commissis operibus, Liv. 38, 7, 10: fidibusque mei commissa mariti moenia, Ov. M. 6, 178: (terra) maria committeret, Curt. 3, 1, 13; 7, 7, 14: noctes duas, Ov. Am. 1, 13, 46; cf.: nocte commissā. Sen. Herc. Oet. 1698: commissa corpore toto, Ov. M. 4, 369; Lucil. ap. Non. p. 248, 25: cervix committitur primo artu, Val. Fl. 4, 310: domus plumbo commissa, patched, Juv. 14, 310.
- B. In partic., to set or bring men or animals together in a contest or fight, as competitors, etc., to set together, set on (freq. in Suet.; elsewhere rare): pugiles Latinos cum Graecis, Suet. Aug. 45: quingenis peditibus, elephantis vicenis, tricenis equitibus hinc et inde commissis, id. Caes. 39; id. Claud. 34: camelorum quadrigas, id. Ner. 11; Luc. 1, 97: victores committe, Mart. 8, 43, 3; cf. id. Spect. 28, 1: licet Aenean Rutulumque ferocem Committas, i.e. you describe their contest in your poem, you bring them in contact with each other, Juv. 1, 162: eunucho Bromium committere noli, id. 6, 378: inter se omnes, Suet. Calig. 56: aequales inter se, id. Gram. 17.
- b. Trop., to bring together for comparison, to compare, put together, match: committit vates et comparat, inde Maronem, Atque aliā parte in trutinā suspendit Homerum, Juv. 6, 436; cf. Prop. 2, 3, 21; Mart. 7, 24, 1.
- 2. Transf., of a battle, war: proelium, certamen, bellum, etc.
- a. To arrange a battle or contest, to enter upon, engage in, begin, join, commence, Cic. Div. 1, 35, 77: proelii committendi signum dare, Caes. B. G. 2, 21: cum proelium commissum audissent, id. ib. 7, 62: commisso ab equitibus proelio, id. B. C. 1, 40: in aciem exercitum eduxit proeliumque commisit, Nep. Eum. 3 fin.; id. Hann. 11, 3; id. Milt. 6, 3; Just. 2, 12, 7; 15, 4, 22; 22, 6, 6: postquam eo ventum est, ut a ferentariis proelium committi posset, Sall. C. 60, 2: commisso proelio, diutius nostrorum militum impetum hostes ferre non potuerunt, Caes. B. G. 4, 35; id. B. C. 1, 13; 2, 6 Kraner ad loc.: Caesar cohortatus suos proelium commisit, id. ib. 1, 25: utrum proelium committi ex usu esset, necne, id. ib. 1, 50; 1, 52; 2, 19; Nep. Milt. 5, 3: pridie quam Siciliensem pugnam classe committeret, Suet. Aug. 96: avidus committere pugnam, Sil. 8, 619: pugnas, Stat. Th. 6, 143: rixae committendae causā, Liv. 5, 25, 2: cum vates monere eum (regem) coepit, ne committeret, aut certe differret obsidionem, Curt. 9, 4, 27.
Of a drinking contest for a wager: a summo septenis cyathis committe hos ludos, Plaut. Pers. 5, 1, 19: nondum commisso spectaculo, Liv. 2, 36, 1: musicum agona, Suet. Ner. 23: aciem, Flor. 4, 2, 46: commissum (bellum) ac profligatum conficere, Liv. 21, 40, 11; 8, 25, 5; 31, 28, 1 al.; cf.: si quis trium temporum momenta consideret, primo commissum bellum, profligatum secundo, tertio vero confectum est, Flor. 2, 15, 2: committere Martem, Sil. 13, 155: quo die ludi committebantur, Cic. Q. Fr. 3, 4, 6: ludos dedicationis, Suet. Claud. 21: ludos, Verg. A. 5, 113.
- b. In gen., to maintain a contest, etc., to fight a battle, to hold, celebrate games, etc. (rare): illam pugnam navalem … mediocri certamine commissam arbitraris? Cic. Mur. 15, 33: levia inde proelia per quatriduum commissa, Liv. 34, 37, 7: commisso modico certamine, id. 23, 44, 5.
- (β) Absol. (post-Aug. and rare): contra quem Sulla iterum commisit, Eutr. 5, 6; 9, 24; Dig. 9, 1, 1: priusquam committeretur, before the contest began, Suet. Vesp. 5.
- 3. In gen.: committere aliquid, to begin any course of action, to undertake, carry on, hold (rare): tribuni sanguine commissa proscriptio, Vell. 2, 64 fin.: judicium inter sicarios committitur, Cic. Rosc. Am. 5, 11.
In part. perf.: egregie ad ultimum in audacter commisso perseveravit, Liv. 44, 4, 11; cf. id. ib. § 8; 44, 6, 14.
- 4. In partic., to practise or perpetrate wrong, do injustice; to commit a crime (very freq. and class.).
- (α) With acc.: ut neque timeant, qui nihil commiserint, et poenam semper ante oculos versari putent, qui peccaverint, Cic. Mil. 23, 61; cf. Quint. 7, 2, 30: commississe cavet quod mox mutare laboret, Hor. A. P. 168: ego etiam quae tu sine Verre commisisti, Verri crimini daturus sum, Cic. Div. in Caecil. 11, 35: quantum flagitii, id. Brut. 61, 219: tantum facinus, id. Rosc. Am. 23, 65: virilis audaciae facinora, Sall. C. 25, 1: majus delictum, Caes. B. G. 7, 4: nil nefandum, Ov. M. 9, 626: nefarias res, Cic. Phil. 6, 1, 2: scelus, id. Sull. 2, 6; Dig. 48, 9, 7: adulterium, Quint. 7, 2, 11; 7, 3, 1: incestum cum filio, id. 5, 10, 19: parricidium, id. 7, 2, 2: caedem, id. 7, 4, 43; 10, 1, 12; 5, 12, 3: sacrilegium, id. 7, 2, 18: fraudem, Hor. C. 1, 28, 31.
Aliquid adversus, in, erga: committere multa et in deos et in homines impie nefarieque, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6; cf.: in te, Verg. A. 1, 231: aliquid adversus populum Romanum, Liv. 42, 38, 3: aliquid erga te, Cic. Att. 3, 20, 3.
- (β) Committere contra legem, in legem, lege, to offend, sin, commit an offence: quasi committeret contra legem, Cic. Brut. 12, 48: in legem Juliam de adulteriis, Dig. 48, 5, 39; 48, 10, 13: adversus testamentum, ib. 34, 3, 8, § 2: ne lege censoriā committant, Varr. R. R. 2, 1, 16: lege de sicariis, Quint. 7, 1, 9.
- (γ) Absol.: hoc si in posterum edixisses, minus esset nefarium … nemo enim committeret, Cic. Verr. 2, 1, 43, § 110.
- (δ) With ut, to be guilty or be in fault, so that, to give occasion or cause, that, to act so as that: id me commissurum ut patiar fieri, Plaut. Trin. 3, 2, 78: non committet hodie iterum ut vapulet, Ter. Ad. 2, 1, 5: ego nolo quemquam civem committere, ut morte multandus sit: tu, etiam si commiserit, conservandum putas, Cic. Phil. 8, 5, 15: committere ut accusator nominere, id. Off. 2, 14, 50; so Liv. 25, 6, 17: non committam, ut tibi ipse insanire videar, Cic. Fam. 5, 5, 3; 3, 7, 3; id. Att. 1, 6, 1; 1, 20, 3; id. de Or. 2, 57, 233; id. Off. 3, 2, 6; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1, Quint. 1, 10, 30; 5, 13, 27; Cic. Leg. 1, 13, 37.
More rare in a like sense, (ε) With cur or quare: Caedicius negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret, Liv. 5, 46, 6: neque commissum a se, quare timeret, Caes. B. G. 1, 14.
(ζ) With inf.: non committunt scamna facere, Col. 2, 4, 3: infelix committit saepe repelli, Ov. M. 9, 632.
- b. Poenam, multam, etc., jurid. t. t., to bring punishment upon one’s self by an error or fault, to incur, make one’s self liable to it: poenam, Cic. Verr. 2, 3, 12, § 30; cf. Quint. 7, 4, 20; and: committere in poenam edicti, Dig. 2, 2, 4: ut illam multam non commiserit, Cic. Clu. 37, 103; Dig. 35, 1, 6 pr.
- (β) Committi, with a definite object, to be forfeited or confiscated, as a penalty: hereditas Veneri Erycinae commissa, Cic. Verr. 2, 1, 10, § 27; 2, 2, 14, § 36; so, commissae hypothecae, id. Fam. 13, 56, 2: commissa tibi fiducia, id. Fl. 21, 51: merces, Dig. 39, 4, 11, § 2: mancipium, ib. 39, 14, 6: praedia in publicum, ib. 3, 5, 12: hanc devotionem capitis esse commissam, incurred, Cic. Dom. 57, 145.
- c. Also (mostly in jurid. Lat.) of laws, judicial regulations, promises, etc., that become binding in consequence of the fulfilment of a condition as the commission of a crime, etc.: in civitatem obligatam sponsione commissa iratis omnibus diis, a promise the condition of which has been fulfilled, Liv. 9, 11, 10 Weissenb. ad loc.; cf.: hanc ego devotionem capitis mei … convictam esse et commissam putabo, Cic. Dom. 57, 145: si alius committat edictum, transgresses, incurs its penalty, makes himself liable to, Dig. 37, 4, 3, § 11; cf.: commisso edicto ab alio filio, ib. lex 8, § 4: commisso per alium edicto, ib. lex 10, § 1 al.: statim atque commissa lex est, ib. 18, 3, 4, § 2: committetur stipulatio, ib. 24, 3, 56.
- II. To place a thing somewhere for preservation, protection, care, etc.; to give, intrust, commit to, to give up or resign to, to trust (syn.: commendo, trado, credo; very freq. and class.); constr. with aliquid (aliquem) alicui, in aliquid, or absol.
- (α) Aliquid (aliquem, se) alicui: honor non solum datus sed etiam creditus ac commissus, Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35: nec illi (Catoni) committendum illud negotium, sed inponendum putaverunt, id. Sest. 28, 60: qui capita vestra non dubitatis credere, cui calceandos nemo commisit pedes? Phaedr. 1, 14, 16: ego me tuae commendo et committo fidei, Ter. Eun. 5, 2, 47 (cf. id. And. 1, 5, 61): ne quid committam tibi, Plaut. Most. 3, 3, 21; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. And. 3, 5, 3; cf.: his salutem nostram, his fortunas, his liberos rectissime committi arbitramur, Cic. Off. 2, 9, 33; id. Att. 1, 13, 1; cf. id. ib. § 4: tibi rem magnam, id. Fam. 13, 5, 1; id. Mil. 25, 68: quia commissi sunt eis magistratus, id. Planc. 25, 61: summum imperium potestatemque omnium rerum alicui, Nep. Lys. 1 fin.: domino rem omnem, Hor. S. 2, 7, 67: caput tonsori, id. A. P. 301: ratem pelago, id. C. 1, 3, 11: sulcis semina (corresp. with spem credere terrae), Verg. G. 1, 223; cf.: committere semen sitienti solo, Col. 2, 8, 4: ulcus frigori, Cels. 6, 18, n. 2: aliquid litteris, Cic. Att. 4, 1, 8; so, verba tabellis, Ov. M. 9, 587: vivunt commissi calores Aeoliae fidibus puellae, Hor. C. 4, 9, 11 al.: committere se populo, senatui, publicis praesidiis et armis (corresp. with se tradere), Cic. Mil. 23, 61; so, se urbi, id. Att. 15, 11, 1: se theatro populoque Romano, id. Sest. 54, 116: se proelio, Liv. 4, 59, 2: se pugnae, id. 5, 32, 4: se publico, to venture into the streets, Suet. Ner. 26: se neque navigationi, neque viae, Cic. Fam. 16, 8, 1; cf. id. Phil. 12, 10, 25; id. Imp. Pomp. 11, 31: se timidius fortunae, id. Att. 9, 6, 4: civilibus fluctibus, Nep. Att. 6, 1 al.
Prov.: ovem lupo (Gr. καταλείπειν ὄϊν ἐν λύκοισι), Ter. Eun. 5, 1, 16.
- (β) Aliquid (aliquem, se) in aliquid (so esp. freq. in Liv.): aliquid in alicujus fidem committere, Ter. Hec. 1, 2, 34; cf. Liv. 30, 14, 4: se in id conclave, Cic. Rosc. Am. 23, 64: se in conspectum populi Romani, id. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf. Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2: se in senatum, Cic. Q. Fr. 3, 2, 2; id. Ac. 2, 21, 68: summae fuisse dementiae dubiā spe impulsum certum in periculum se committere, id. Inv. 2, 8, 27: rem in casum ancipitis eventus, Liv. 4, 27, 6; cf.: duos filios in aleam ejus casus, id. 40, 21, 6: rem in aciem, id. 3, 2, 12; cf.: se in aciem, id. 7, 26, 11; 23, 11, 10; rempublicam in discrimen, id. 8, 32, 4; cf.: rerum summam in discrimen, id. 33, 7, 10.
- (γ) Simply alicui, or entirely absol.: sanan’ es, Quae isti committas? in trusting to him, Plaut. Curc. 5, 2, 55: ei commisi et credidi, Ter, Heaut. 5, 2, 13: haec cum scirem et cogitarem, commisi tamen, judices, Heio, Cic. Verr. 2, 4, 7, § 16: universo populo neque ipse committit neque illi horum consiliorum auctores committi recte putant posse, id. Agr. 2, 8, 20: venti, quibus necessario committendum existimabat, Caes. B. C. 3, 25: sed quoniam non es veritus concredere nobis, accipe commissae munera laetitiae, intrusted, Prop. 1, 10, 12: instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt, quod deesse nobis putant, often hazard the most important advantage, Quint. 6, 4, 17: cum senatus ei commiserit, ut videret, ne quid res publica detrimenti caperet, Cic. Mil. 26, 70.
With de: iste negat se de existimatione suā cuiquam nisi suis commissurum, Cic. Verr. 2, 3, 60, § 137.
Hence, P. a. as subst.: commissum, i, n.
- A. (Acc. to I. 3.) An undertaking, enterprise: nec aliud restabat quam audacter commissum corrigere, Liv. 44, 4, 8: supererat nihil aliud in temere commisso, quam, etc., id. 44, 6, 14.
- B. (Acc. to I. 4.) A transgression, offence, fault, crime: sacrum, Cic. Leg. 2, 9, 22: nisi aut quid commissi aut est causa jurgi, Plaut. Men. 5, 2, 21: ecquod hujus factum aut commissum non dicam audacius, sed quod, etc., Cic. Sull. 26, 72; cf. turpe, Hor. C. 3, 27, 39: commissi praemia, Ov. F. 4, 590.
In plur.: post mihi non simili poenā commissa luetis, offences, Verg. A. 1, 136; so, fateri, Stat. S. 5, 5, 5: improba, Claud. Rapt. Pros. 2, 304.
- 2. Jurid. Lat., an incurring of fines, a confiscation or confiscated property, Suet. Calig. 41: in commissum cadere, Dig. 39, 4, 16: causa commissi, ib. 39, 4, 16 al.; 19, 2, 61 fin.: aliquid pro commisso tenetur, Quint. Decl. 341.
- C. (Acc. to II.) That which is intrusted, a secret, trust: enuntiare commissa, Cic. Tusc. 2, 13, 31: commissa celare, Nep. Epam. 3, 2; cf. Juv. 9, 93: commissa tacere, Hor. S. 1, 4, 84: prodere, id. ib. 1, 3, 95: retinent commissa fideliter aures, id. Ep. 1, 18, 70: commissum teges (corresp. with arcanum scrutaberis), id. ib. 1, 18, 38; cf. id. A. P. 200.
commixtim, v. commistim.
commixtĭo (-mist-), ōnis, f. [commisceo], a mixing, mingling (post-class.), Marc. Emp. 8; cf. Vet. Gloss.: commixtio χύμα.
commixtum, i, n., v. commisceo fin.
commixtūra (-mist-), ae. f. [commisceo], a mixing, mingling, Cato, R. R. 157, 1 dub.
commixtus, a, um, Part., from commisceo.
† gummi or cummi, indecl. n., com-mis and cummis, or gummis, is, f. (gen. Graec. gummeos, Mart. Cap. 3, § 225), = κόμμι, gum, Plin. 16, 26, 45, § 108; 24, 1, 1, § 3 al.; 13, 12, 26, § 66; Col. 12, 52, 16 et saep. (in Plin. cummi or cummis is the reading in the best MSS.).