Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dētectĭo, ōnis, f. [detego], an uncovering; trop., revealing: creatoris, Tert. adv. Marc. 4, 36 fin.

dētector, ōris, m. [detego], an uncoverer; trop., revealer (eccl. Lat.): creatoris, Tert. adv. Marc. 4, 36 med.: conscientiae, id. adv. Val. 3.

dē-tĕgo, xi, ctum, 3, v. a., to uncover, expose, lay bare (freq. in the Aug. per.).

  1. I. Lit.: ventus detexit villam, unroofed, Plaut. Rud. 1, 1, 3: aedem Junonis ad partem dimidiam, Liv. 42, 3: regiam Caci, Verg. A. 8, 241: juga montium detexerat nebula, Liv. 33, 7 et saep.: capite detecto, Suet. Caes. 57; cf. poet. transf. and in Gr. construction: caput puer detectus, Verg. A. 10, 133: faciem, Suet. Ner. 48: corpora, Tac. A. 13, 38: ossa, Suet. Caes. 81; Ov. M. 9, 169 et saep.: ensem strictum vagina, Sil. 13, 168; cf. ferrum, Luc. 3, 128: arma, Suet. Tib. 37: plagam (opp. celare), id. Oth. 11 et saep.: patefacta et detecta corpora, *Cic. Ac. 2, 38, 122.
    1. B. In comic transf., to take off, remove: detegetur corium de tergo meo, Plaut. Ep. 1, 1, 63: haec illa est tempestas mea, mihi quae modestiam omnem Detexit, tectus qua fui (the figure being taken from buildings), id. Most. 1, 3, 7; cf. id. ib. 1, 2, 60.
  2. II. Trop., to discover, disclose, reveal, betray, detect: nimis detegendo cladem nudandoque, Liv. 23, 5: insidias, id. 27, 16: consilium, id. 27, 45: mentem, Quint. 8 prooem. § 20: animi secreta (with proferre mores), id. 11, 1, 30: latentem culpam, Ov. M. 2, 546 et saep.: mores se inter ludendum, Quint. 1, 3, 12: formidine detegi, Tac. H. 1, 81.

dē-tendo, no perf., sum, 3, v. a., to unstretch, relax a thing strained (very rare): tabernacula, to strike the tents, * Caes. B. C. 3, 85, 3; Liv. 41, 3, 1.

dētensus, a, um, Part., from detendo.

dētentātor, ōris, m. [detento], one who holds or keeps back something, a detainer, Cod. 7, 39, 7; 11, 59, 2.

dētentĭo, ōnis, f. [detineo], a keeping back, detaining, Dig. 4, 6, 15; 25, 1, 5; Vulg. Sirach, 24, 16.

dētento, no perf., ātum, 1, v. intens. a. [id.], to hold or keep back, to detain (late Lat.), Ven. Carm. 11, 21: servos, Cod. Th. 7, 13, 16 al.

dētentor, ōris, m. [detineo], one who holds or keeps back, a detainer: possessionis alienae, Cod. 8, 4, 10.

1. dētentus, a, um, Part., from detineo.

* 2. dētentus, ūs, m. [detineo], a holding or keeping back, Tert. adv. Val. 32.

* dē-tĕpesco, ĕre, v. inch. n., to cease to be lukewarm, to grow cool, Sid. Ep. 5, 17.

dē-tergĕo, si, sum, 2 (also post-class.: detergis, Claud. Cons. Mall. Theod. 191: detergunt, id. ap. Eutr. 2, 375: detergantur, Dig. 33, 7, 12, § 21; Ap. Mag. 59, p. 312, 26; Sen. Ep. 47, 4, v. tergeo), v. a.

  1. I. To wipe off, wipe away (class.).
    1. A. Lit.: sudorem frontis brachio, Suet. Ner. 23; cf.: lacrimas pollice, Ov. M. 13, 746; cf.: teneros fletus stamine, Claud. in Eutr. 2, 375: araneas, Dig. 33, 7, 12, § 21.
      Poet.: nubila, i. e. to drive away, remove, Hor. Od. 1, 7, 15; cf. sidera, to drive or chase away, Cic. Arat. 246.
      1. 2. Transf., to cleanse by wiping, to wipe off, wipe clean, to clean out: caput pallio, Plaut. Cas. 2, 3, 20: labra spongiā, Col. 6, 9, 2; cf.: se linguā, id. 6, 6, 1: frontem unguento, Petr. 47, 1: falces fibrina pelle, Plin. 17, 28, 47, § 265: cloacas, Liv. 39, 44; cf. Suet. Aug. 18.
        Comic: mensam, i. e. to clear, to empty, Plaut. Men. 1, 1, 2.
    2. B. Trop.
      1. 1. To take away, remove: fastidia, Col. 8, 10, 5: somnum, Claud. Epith. Pall. et Cel. 27.
      2. 2. To cleanse, purge: animum helleboro, Petr. 88, 4; secula foedo victu, Claud. Cons. Mall. Theod. 1, 191.
      3. 3. In colloq. lang., of money: primo anno LXXX. detersimus, have swept off, got, Cic. Att. 14, 10, 6.
  2. II. To strip off, break off; to break to pieces: remos, Caes. B. C. 1, 58; Liv. 28, 30 fin.: pinnas asseribus falcatis, id. 38, 5: palmites, Col. 4, 27 fin.

dētĕrĭae porcae id est macilentae, lean, Paul. ex Fest. p. 73, 5 Müll.

dētĕrĭor, ius, adj. comp. (sup. deterrimus, a um) [from an obs. adj. deter, from de, down; hence, lower, inferior, worse], worse, poorer, meaner (freq. and class.—for syn. cf.: malus, injustus, improbus; pravus, nequam, corruptus, perversus; and the compp. pejor, etc.).

  1. I. Of inanimate things: seges, Enn. ap. Cic. Tusc. 2, 5, 13: ruina rem non fecit deteriorem, haud scio an jam fructuosiorem, Cic. Att. 14, 11 fin.: so, vectigalia, * Caes. B. G. 1, 36, 4: muraena carne, Hor. S. 2, 8, 44: deterior ac decolor aetas, Verg. A. 8, 326: forma, Lucr. 4, 1275: mores, Plaut. Merc. 5, 1, 9: via, id. Trin. 3, 2, 54 et saep.: video meliora proboque, Deteriora sequor, Ov. M. 7, 21: cuncta aucta in deterius, Tac. A. 2, 82; 3, 10; id. H. 3, 13 al.
    Sup.: genus reipublicae ex bono in deterrimum conversum, Cic. Rep. 2, 26; so, genus, id. ib. 1, 42: finis, id. Lael. 16, 59: causa belli, Hor. S. 1, 3, 107: color, Verg. G. 3, 82: cogitare optima simul et deterrima, Quint. 12, 1, 4 et saep.
  2. II. Of persons: quo deteriores anteponantur bonis, Plaut. Poen. prol. 39; opp. melior, Cic. Phil. 13, 19; Quint. 2, 4, 21 al.; opp. optimus, Liv. 39, 27; opp. strenuior, Plaut. Ep. 3, 4, 10: vidi ego nequam homines, verum te neminem deteriorem, id. Bac. 5, 2, 61 et saep.: peditatu erat deterior, weaker, Nep. Eum. 3 fin.: infideli deterior, Vulg. 1 Tim. 5, 8.
    Sup.: homo deterrime et impudentissime, Cic. Verr. 2, 2, 16; id. Tusc. 1, 33, 81.dēterius, adv., worse, less: de male Graecis Latine scripta deterius, Cic. Fin. 1, 3, 8: nequi deterius huic sit quam quoi pessumest, Plaut. Capt. 3, 5, 80: valeo, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14: olet herba, Hor. Ep. 1, 10, 19: spe nostra si placeant, id. S. 1, 10, 90.

dētĕrĭōro, āvi, ātum, 1, v. a. [deterior], to make worse, to deteriorate (late Lat.), Claud. Mam. de Statu an. 1, 3 al.

dētĕrĭus, adv., worse, v. deterior fin.

dētermĭnābĭlis, e, adj. [determino], that has an end, finite: materia, Tert. adv. Herm. 41.

dētermĭnātĭo, ōnis, f. [determino], a boundary, conclusion, end: extrema ora et d. mundi, Cic. N. D. 2, 40, 101: exitus et determinatio orationis, id. Inv. 1, 52, 98.

* dētermĭnātor, ōris, m. [determino], one who prescribes or determines: disciplinae, Tert. Pudic. 11.

dē-termĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to enclose within boundaries, to bound; to limit, prescribe, determine (rare but class.).

  1. I. Prop.: regiones, limites, confinia, Plaut. Poen. prol. 49: augur regiones ab oriente ad occasum determinavit, Liv. 1, 18 fin.; cf. Asiam ab oriente Armenia minore, ab occidente Phrygia, etc., Plin. 5, 27, 28, § 102: imaginem templi scipione in solo, id. 28, 2, 4, § 15.
  2. II. Transf., to fix, settle, determine: teli ictus, Lucr. 6, 403: segetes in diem, Plin. 8, 25, 39, § 77; cf.: diem jejuniis, Tert. adv. Psych. 2: senatoria et equestria officia biennio spatio, Suet. Galb. 15; Tac. Or. 16: id quod dicit spiritu, non arte determinat, measures, Cic. de Or. 3, 44, 175: judicium determinat causas, Vulg. Prov. 26, 10: mensuram (Ponti), Plin. 4, 12, 24, § 77.
    Poet.: omnia fixa tuus glomerans determinat annus, Cic. Poet. Div. 1, 12.

dē-tĕro, trīvi, trītum, 3, v. a., to rub away, to wear away, to wear out (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Caes.).

  1. I. Prop.: strataque jam volgi pedibus detrita viarum saxea, Lucr. 1, 315: a catena collum detritum cani, Phaedr. 3, 7, 16; so, vestem usu, Plin. 8, 48, 73, § 191; cf.: detrita tegmina, Tac. A. 1, 18: aurum usu, Plin. 33, 3, 19: pedes (viă longă), Tib. 1, 9, 16: frumenta, to thresh out, Col. 1, 6, 23; cf. milium, id. 6, 12, 4: scillam, id. 6, 27, 10: telephion, Plin. 27, 13, 110, § 137: calces deteris, you tread on my heels, Plaut. Merc. 5, 2, 111.
  2. II. Trop., to diminish in force, to lessen, weaken, impair: laudes Caesaris culpă ingeni, Hor. Od. 1, 6, 12: aliquid velut usu ipso, Quint. 2, 4, 7: fulgorem, id. 10, 5, 16: si quid ardoris ac ferociae miles habuit, deteritur, etc., Tac. H. 2, 76 fin.: ab alio genere vitae detriti jam, Gell. 15, 30, 1: quantum detritum est famae, Sil. 7, 247: detrita bellis Suessa, id. 8, 399: detereret sibi multa Lucilius, would polish his verses, Hor. S. 1, 10, 69 (cf. just before, v. 65, limatior).
    Absol.: nimia cura deterit magis quam emendat, Plin. Ep. 9, 35 fin.
    Hence, * dētrītus, a, um, P. a., worn out, trite, hackneyed (for which in Cic. contritus): illa in agendis causis jam detrita, Quint. 8, 6, 51.

dē-terrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a.

  1. I. To frighten from any thing; to deter, discourage from, prevent, hinder (class.).
    Constr.
          1. (α) (Aliquem) ab aliqua re: homines adolescentes a dicendi studio, Cic. de Or. 1, 25, 117: sanos homines a scribendo, id. Brut. 75 fin.; cf. id. Or. 1 fin.: te a dimicatione (opp. ad certam laudem adhortor), id. Fam. 1, 7, 5: eum ab instituto consilio, Caes. B. G. 5, 4; cf.: a proposito, id. B. C. 3, 100, 3: animos a cupiditate, Liv. 22, 42: ferociores annos a licentia, Quint. 2, 2, 3 et saep.
            Without acc.: a turpi meretricis amore, Hor. S. 1, 4, 112.
          2. (β) (Aliquem) de aliqua re: de agro hunc senem, Plaut. Trin. 2, 4, 159: Stoicos de sententia, Cic. Div. 2, 39, 81: me de statu meo, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11 fin.
          3. (γ) (Aliquem) ne, quin, quominus: (poetam) maledictis, ne scribat, Ter. Ph. prol. 3; Cic. Quint. 4, 16; Caes. B. G. 1, 17, 2; 1, 31, 16 al. (but different is Suet. Ner. 47: deterritum putant, ne discerperetur).
            Without acc.: haud ferro deterrere potes, ne me amet, Plaut. Truc. 5, 37.
            With quin: quin loquar haecnumquam me potes deterrere, id. Am. 2, 1, 10; id. Mil. 2, 4, 16; Caes. B. G. 2, 3 fin.
            Pass.,
            Tib. 1, 3, 13; cf.: me homo nemo deterruerit, quin ea sit in his aedibus, i. e. shall make me believe but that, etc., Plaut. Mil. 2, 3, 61.
            With quominus: neque te deterreo, quominus id disputes, Cic. Att. 11, 8; id. Tusc. 1, 38; Liv. 26, 48 al.
          4. (δ) With aliquem and an inf. (very rarely): nefarias ejus libidines commemorare pudore deterreor, Cic. Verr. 1, 5, 14; id. ib. 1, 9, 24.
            (ε) Aliquem aliqua re (very rarely): silvestres homines caedibus et victu foedo, Hor. A. P. 392; cf. Sall. J. 98, 5.
            (ζ) With simple acc.: reliquos magnitudine poenae, Caes. B. C. 3, 8, 3: pavidam ense (with repellere), Ov. M. 14, 296: deterritis tribunis, Liv. 10, 9: Caesar coercendum atque deterrendum Dumnorigem statuebat, Caes. B. G. 5, 7: in deterrenda liberalitate, Cic. Off. 2, 18, 63.
            (η) Absol.: advorsor sedulo et deterreo, Ter. Ad. 1, 2, 64; Cic. Leg. 2, 4, 8; Suet. Caes. 70 al.
  2. II. In Augustan authors, sometimes with an inanimate object, like defendere, prohibere, etc., to avert, keep off: vim a censoribus, Liv. 4, 24 fin.: d. nefas et inhibere bipennem, Ov. M. 8, 767.

dētersĭō, ōnis, f. [detergeo], a cleansing: mitissima, Cael. Aur. Tard. 2, 14, 203.

dētersus, a, um, Part., from detergeo.

dētestābĭlis, e, adj. [detestor], execrable, abominable, detestable (good prose): omen, Cic. Phil. 11, 5, 11; cf.: exsecratus populo Romano, detestabilis, etc., id. ib. 2, 26 fin.: nihil esse tam detestabile tamque pestiferum quam voluptatem, id. de Sen. 12, 41; cf. res (with tetra, misera), id. Tusc. 3, 11 fin.: scelus, id. Lael. 8, 27: exemplum, Liv. 26, 48: voce, Suet. Vit. 10 et saep.
Comp., Cic. Off. 1, 17, 57; Vulg. Sap. 19, 13.
Sup. appears not to occur.
Adv., dētestābĭlĭter, abominably: quod nefarie, quod detestabiliter fecit, Lact. 5, 10, 7.

1. dētestātĭo, ōnis, f. [detestor].

  1. I. In relig. lang.
    1. A. Execration, cursing, detestation, Liv. 10, 38; Hor. Epod. 5, 89; Sen. Ep. 117 med.; Gell. 2, 6, 3; Vulg. Dan. 9, 11.
    2. B. A keeping off, averting, Plin. 15, 30, 40, § 135: scelerum, Cic. Dom. 55, 140.
  2. II. In judicial lang., a formal renunciation under oath: detestatio est denuntiatio facta cum testatione, Dig. 50, 16, 40; cf. detestor, no. II.
    So detestatio sacrorum, the solemn renunciation of the family sacred rites, and thereby of the gens itself, which in arrogatio was made by the son, Gell. 15, 27, 3; cf.: Liber (Servii Sulpicii) de sacris detestandis, id. 6, 12, 1.

* 2. dē-testātĭo, ōnis, f. [2. testis], the removal of the testes, castration, Ap. M. 7, p. 198, 7.

dētestātor, ōris, m. [detestor, no. I.], one who execrates, a curser (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 27 al.

dētesto, āvi, 1, v. a. [act. collat. form of detestor], to execrate (very rare): detestabant, Amm. 26, 6, 17; v. also detestor fin.

dē-testor, ātus, 1, v. dep. a.

  1. I. In relig. lang.
    1. A. To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.: abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur, Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.: caput euntis hostili prece, Ov. M. 15, 505: dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum, Liv. 10, 41: exitum belli civilis, Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.
        1. b. To call to witness, = testor, obtestor: summum Jovem, deosque, Plaut. Men. 5, 2, 60.
    2. B. To call down upon, denounce while invoking a deity: minas periculaque in caput eorum, Liv. 39, 10, 2: deorum iram in caput infelicis pueri, Plin. Ep. 2, 20, 6.
    3. C. To hate intensely, detest, abominate, abhor: causam auctoremque cladis, Tac. H. 2, 35 fin.: civilia arma adeo detestari, felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10: sortem populi Romani, id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.
  2. II. Transf., to avert from one’s self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one’s self or others, = deprecari, to deprecate: ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer, Cic. Cat. 1, 11: memoriam consulatus tui a republica, id. Pis. 40, 96: invidiam, id. N. D. 1, 44, 123: o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen, id. Phil. 4, 4, 10.
  3. III. In judic. lang., to renounce solemnly or under oath: detestatum est testatione denuntiatum, Dig. 50, 16, 238; cf. ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc., Gell. 7, 12, 1.
    Note: In a pass. sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.
    Esp., in the part. perf., detested, abominated: detestata omnia ejusmodi repudianda sunt, Cic. Leg. 2, 11, 28: bella matribus detestata, Hor. Od. 1, 1, 25.

dē-texo, xŭi, xtum, 3, v. a., to weave off, to finish or make by weaving, to weave, plait (mostly poet.).

  1. I. Lit.: inter decem annos unam togam, Titin. ap. Non. 406, 19; cf.: ad detexundam telam, Plaut. Ps. 1, 4, 7: vestimentum, Dig. 32, 1, 70, § 11.
    Comic.: pallium (qs. to take it from the loom), to steal, Plaut. Am. 1, 1, 138: aliquid viminibus mollique junco, Verg. E. 2, 72; cf.: fiscellam vimine junci, Tib. 2, 3, 15.
  2. II. Trop., to explain, describe, complete, finish: (lacteus) non perpetuum detexens conficit orbem, Cic. Arat. 250: te ab summo jam detexam exordio, Poët. ap. Auct. Her. 2, 27, 42; cf.: ante exorsa et potius detexta prope retexantur, Cic. de Or. 2, 38, 158: at modo coeptum detexatur opus, Aus. Edyll. 10, 411.

dētextus, a, um, Part., from detexo.

dē-tĭnĕo, tĭnŭi, tentum, 2, v. a. [teneo], to hold off, keep back, detain.

  1. I. Lit. (class.): nos de nostro negotio, Plaut. Poen. 1, 2, 190: aliquem ab aliquo incepto studioque, Sall. C. 4, 2: aliquem apud villam, Plaut. Cist. 2, 1, 13: so, aliquem, id. Men. 4, 2, 22; Ter. Eun. 2, 2, 49; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 5, 5 (with demorari), Caes. B. C. 2, 17, 3 Oud. N. cr.; Liv. 4, 55 (opp. concire); Verg. A. 2, 788; Hor. Ep. 1, 2, 5: me grata compede Myrtale, id. Od. 1, 33, 14; Ov. M. 13, 301 et saep.: novissimos proelio, Caes. B. C. 3, 75, 4; cf.: Hannibalem quam acerrimo bello, Liv. 27, 12: se miserandis alimentis detinuerat, had supported himself, Tac. A. 6, 23: naves tempestatibus detinebantur, Caes. B. G. 3, 12 fin.; cf.: rates voce canora, Ov. A. A. 3, 311: iter iratae anguis (cantus), Tib. 1, 8, 20: illum ne discederet, Vulg. Luc. 4, 42.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen. (poet.), to delay, i. e. lengthen: euntem multa loquendo Detinuit sermone diem, Ov. M. 1, 683; cf. tempus, id. Pont. 4, 10, 67.
    2. B. Esp., to occupy, engage (also class.): in alienis negotiis detineri, Cic. Inv. 2, 45, 132; cf. Quint. 10, 5, 17: in contumelia, Tac. A. 13, 36 fin.: in admiratione sui, Suet. Ner. 52: manus in lyricis modis, Ov. F. 5, 386: mentes hominum circa alia, Plin. H. N. 14 prooem. § 4: animum studiis, Ov. Tr. 5, 7, 39: oculos (mea poëmata), id. ib. 2, 520; cf. Quint. 9, 2, 63: animos in timore, Hirt. B. Afr. 72, 3.
    3. C. To hold in the mind, know: veritatem Dei in injustitia, Vulg. Rom. 1, 18.

dē-tondĕo, tŏtondi and tondi, tonsum, 2 (detotonderat, Varr. ap. Prisc. p. 868 P.; opp. detondit, Enn. ib.: detonderis, Cato R. R. 96, 1; Col. 7, 4, 7), v. a., to shear off, cut off, to clip, shear.

  1. I. Prop.: oves, Cato R. R. 96, 1; Varr. R. R. 2, 1, 28; cf. Plaut. Bac. 5, 2, 10: virgulta (for which, shortly before, deputare), Col. 4, 23 fin.: crines, Ov. F. 6, 229; cf.: detonsa juventus, Pers. 3, 54: detonsi manni, Prop. 4 (5), 8, 15.
  2. II. Transf.: detonsae frigore frondes, i. e. stripped off, Ov. F. 3, 237: deque totondit agros laetos, i. e. lays waste, Enn. ap. Prisc. p. 868 P. (An. v. 487 Vahl.): salices haedi, gramina vaccae, i. e. crop, eat, Nemes. Ecl. 1, 6.

dē-tŏno, ŭi, 1, v. n.

  1. I. To thunder down, to thunder.
    1. A. Prop.: hic (sc. Juppiter) ubi detonuit, Ov. Tr. 2, 35.
    2. B. Trop., to thunder forth, express in thundertones, to storm (freq. in Florus): captis superioribus jugis in subjectos detonuit, Flor. 1, 17, 5; of Hannibal’s invasion of Italy, id. 2, 6, 10 al.: adversus epistolam meam turba patricia detonabit, Hier. Ep. 47: haec ubi detonuit, Sil. 17, 202; of lofty poetry, Stat. Silv. 2, 7, 65.
  2. II. To cease thundering; so only trop., to cease raging: Aeneas nubem belli, dum detonet omnis, sustinet, * Verg. A. 10, 809 (bellantum impetum sustinet, donec deferveat, Serv.): ira, Val. Fl. 4, 294: dicendi vitiosa jactatio, Quint. 12, 9, 4.

dētonsĭo, ōnis, f. [detondeo], a shearing off: capitis, Cael. Aur. Tard. 1, 3.

* dētonso, āre, v. intens. a. [detondeo], to shear off: capillum, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 11.

dētonsus, a, um, Part., from detondeo.

dē-torno, no perf., ātum, 1, v. a., to turn off with a lathe, to turn (very rare).

  1. I. Prop.: anulos, Plin. 13, 9, 18, § 62.
  2. II. Trop.: sententiam, Gell. 9, 8, 4.

dē-torquĕo, si, tum (detorsum, v. infra no. 1. A. 2.), 2, v. a. and n.

  1. I. Act., to turn or bend aside, to turn off, turn away (class.).
    1. A. In gen.
      1. 1. Lit.: ponticulum, Cic. Tusc. 5, 20, 59: cornua (antennarum), Verg. A. 5, 832: habenas, id. ib. 11, 765: lumen ab illā, Ov. M. 6, 515 et saep.
        Poet.: vulnus, Verg. A. 9, 746.
        1. b. With in or ad and acc., to turn in any direction, to direct towards: (orbis partem) a latere in dextram partem, Cic. Univ. 7 fin.; so, caudam in dexterum, in laevum, Plin. 8, 51, 77, § 207: proram ad undas, Verg. A. 5, 165: cursus ad regem, id. ib. 4, 196: cervicem ad oscula, Hor. Od. 2, 12, 25 et saep.
      2. 2. Trop.: voluptates animos a virtute, Cic. Off. 2, 10, 37: quae (sc. voluntas testium) nullo negotio flecti ac detorqueri potest, id. Cael. 9 fin.; id. de Or. 1, 17.
        Of etymolog. derivation: Marrucini vocantur, de Marso detorsum nomen, Cato ap. Prisc. p. 871 P.; so, parce detorta, Hor. A. P. 53.
        With indication of the term. ad quem: aliquem ad segnitiem luxumque, Plin. Pan. 82, 6: vividum animum in alia, Tac. A. 13, 3; cf.: te pravum alio (i. e. ad aliud vitium), Hor. S. 2, 2, 55.
    2. B. In partic., to turn or twist out of shape, to distort.
      1. 1. Lit.: partes corporis detortae, Cic. Tusc. 3, 5, 17: Vatinius corpore detorto, Tac. A. 15, 34.
      2. 2. Trop., to distort, misrepresent: calumniando omnia detorquendoque suspecta efficere, Liv. 42, 42; cf.: recte facta (with carpere), Plin. Ep. 1, 8, 6: sincera rectaque ingenia, id. Pan. 70, 5; cf. Tac. Or. 28 fin.: verbum aliquod in pejus, Sen. Ep. 13 med.; cf.: verba, voltus in crimen, Tac. A. 1, 7: sermonem in obscenum intellectum, Quint. 8, 3, 44.
  2. * II. Neutr., to turn or go in any direction: in laevam, Plin. 28, 8, 27, § 93.

dē-torrĕo, ēre, v. a., to scorch, to burn (late Lat.): me flamma, Sid. Ep. 1, 7.

dētorsus and dētortus, a, um, Part., from detorqueo.

dētractātio and dētractātor, v. detrect.

* dē-tractātus, ūs, m., a treatise, Tert. Spect. 3.

dētractĭo, ōnis, f. [detraho], a drawing off, taking away, withdrawal.

  1. I. In gen. (good prose): alieni, opp. appetitio, Cic. Off. 3, 6, 30: doloris, id. ib. 3, 33, 118: loci, departure from, id. Att. 12, 35: sanguinis, Cels. 4, 4; Quint. 2, 10, 6; Plin. 17, 26, 39, § 246: illa ipsa (sc. Praxitelia capita) efficiuntur detractione, Cic. Div. 2, 21, 48.
  2. II. In partic.
    1. A. Medic. t. t., a purging: cibi, Cic. Univ. 6.
      More freq. absol., Cels. 2, 10; Scrib. Comp. 101 et saep.
      In plur., Vitr. 1, 6; Plin. 16, 44, 92, § 244; 22, 25, 64, § 133.
    2. B. Rhet. t. t., a taking away, leaving out, ellipsis, Quint. 1, 5, 38; 9, 2, 37 al.
    3. C. Detraction, slander, evil-speaking, Vulg. Sap. 1, 11.
      Plur., id. 2 Cor. 12, 20.

dētracto, āre, v. detrecto.

dētractor, ōris, m. [detraho, no. II. B.], a disparager, detractor: sui, Tac. A. 11, 11 fin. (for which, detrectator laudum suarum, Liv. 34, 15 fin.): abominatio hominum detractor, Vulg. Prov. 24, 9 al.

dētractōrius, a, um, adj. [detractor], disparaging, slanderous.
Plur.
as subst.: inflammat linguae mobilitasad detractoria, (Pseud.) August. ad Frat. Erem. 3.

1. dētractus, a, um, Part., from detraho.

* 2. dētractus, ūs, m. [detraho], a taking away, rejection: syllabae (opp. adjectio), Sen. Suas. 7 fin.

dē-trăho, xi, ctum, 3 (inf. perf. sync. detraxe, Plaut. Trin. 3, 3, 15), v. a., to draw or take off, draw away, draw or take down; to pull down; to take away, remove, withdraw (class. and very freq.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.
          1. (α) With acc. and de or ex with abl.: crumenam sibi de collo, Plaut. Truc. 3, 1, 7: anulum de digito, Ter. Heaut. 4, 1, 38: aliquem de curru, Cic. Cael. 14 fin. et saep.: aliquem ex cruce, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6; so, stramenta e mulis, Caes. B. G. 7, 45, 2: homines ex provinciis, Cic. Prov. Cons. 1; cf.: inimicum ex Gallia, id. ib. 8, 19: Hannibalem ex Italia, Liv. 29, 20; aliquem pedibus e tribunali, Suet. Rhet. 6 et saep.
          2. (β) With acc. and dat.: nudo vestimenta detrahere me jubes, Plaut. As. 1, 1, 79: alicui anulum, Ter. Hec. 5, 3, 31: vestem alicui, id. Eun. 4, 4, 40: amiculum alicui, Cic. N. D. 3, 34, 83: torquem alicui, id. Fin. 1, 7, 23: loricam alicui, Verg. A. 5, 260 et saep.: tegumenta scutis, Caes. B. G. 2, 21, 5: frenos equis, Liv. 4, 33 et saep.: virum equo, Liv. 22, 47; cf.: aliquem in transvehendo, Suet. Aug. 38.
          3. (γ) With acc. alone: vestimenta, Cato ap. Gell. 10, 3, 17: veste detracta, Cic. Brut. 75, 262: soccos detrahunt (servi), Ter. Heaut. 1, 1, 72: detractis insignibus imperatoris, Caes. B. C. 3, 96, 3: vestem, Cic. Brut. 75, 262; statuas, Just. 38, 8, 12.
          4. (δ) With ad, in, or trans: castella trans Euphraten, Tac. A. 15, 17 et saep.: aliquem in judicium, Cic. Mil. 8, 38; cf.: aliquem ad accusationem, id. Clu. 68, 179: aliquem ad aequum certamen, Liv. 22, 13: tauros ad terram cornibus, Suet. Claud. 21; cf.: naves ad terram, Auct. B. Alex. 10 fin.: dominationem in carcerem et catenas, Flor. 1, 24, 3.
    2. B. In partic.
      1. 1. In medic. lang., to purge, Cels. 2, 10 fin.; Plin. 27, 7, 28, § 48 et saep.
      2. 2. With the accessory idea of depriving or diminishing, to remove, withdraw, take away a thing from any one; to draw off, remove, take away from any thing.
          1. (α) With acc. and de or ex with abl.: multa de suis commodis, Cic. Lael. 16, 57: aliquid de summa, Lucr. 3, 513; cf. Cic. Verr. 2, 3, 78, § 181: aliquid ex ea summa, id. Att. 10, 5; and: nihil de vivo, id. Fl. 37: ex tertia acie singulas cohortes, Caes. B. C. 3, 89, 3; cf.: detractis cohortibus duabus, id. B. G. 3, 2, 3.
          2. (β) With acc. and dat.: cum ei eidem detraxisset Armeniam, Cic. Div. 2, 37 fin.: scuto militi detracto, Caes. B. G. 2, 25: coronam capiti, Liv. 38, 47; cf. Hor. S. 1, 10, 48: auxilia illi, Caes. B. G. 6, 5, 5: fasces indigno (opp. deferre), Hor. Ep. 1, 16, 34 et saep.: pellem hostiae, to flay, Vulg. Levit. 1, 6.
          3. (γ) With acc. and ab with abl.: aliquid ab homine, Cic. Off. 3, 6, 30.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to pull down, to lower (very rarely): regum majestatem ab summo fastigio ad medium, Liv. 37, 45, 18: superbiam, Vulg. Isa. 23, 9.
      Far more freq.,
    2. B. In partic. (acc. to no. I. B. 2.), to withdraw, take away, take; to lower in estimation, disparage, detract from.
          1. (α) With de or ex: detractis de homine sensibus, Cic. Fin. 1, 9, 30; cf.: quicquam de nostra benevolentia, id. Fam. 5, 2 fin.: tantum sibi de facultate, id. Brut. 70 fin.; cf.: studiose de absentibus detrahendi causa, severe dicitur, id. Off. 1, 37, 134: de ipso, qui scripsit, detrahi nihil volo, Cic. Pis. 29, 71: aliquid de aliquo, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7: de hoc senatu detrahere, Cic. Rab. Perd. 7, 20; so, de aliquo, id. Att. 11, 11 fin.; Nep. Chabr. 3, 3: de se, Cic. Ac. 2, 5, 15; cf.: de rebus gestis alicujus, Nep. Timol. 5, 3: quantum detraxit ex studio, tantum amisit ex gloria, Cic. Brut. 67, 236; cf. id. Div. ap. Caecil. 15, 49; id. Fam. 1, 5, a.
          2. (β) With dat.: nihil tibi detraxit senatus nisi, etc. (opp. dare), id. ib. 1, 5, b; cf. opp. concedere, id. de Or. 2, 71; Quint. 11, 1, 71: honorem debitum ordini, Cic. Verr. 2, 4, 11: illam opinionem maerenti, id. Tusc. 3, 31, 76: auctoritatem Cottae, Quint. 6, 5, 10: fidem sibi, id. 2, 17, 15; 5, 7, 4 al.: errorem animis, Ov. M. 2, 39: multum alicui, Nep. Eum. 1, 2: regi, Vulg. Eccles. 10, 20.
          3. (γ) Absol.: aliquid dicere detrahendae spoliandaeque dignitatis alicujus gratia, Cic. Cael. 2 et saep.: laudis simulatione detrahitur, Quint. 8, 6, 55; id. 12, 9, 7.
    3. C. To withhold: ususfructus in mancipanda proprietate detrahi potest, Gai. Inst. 2, 33.

dētrectātĭo (dētract-), ōnis, f. [detrecto], a declining, refusing (very rare, and perh. not ante-Aug.): militiae, Liv. 3, 69: heredis, Plin. 18, 6, 7, § 37: fidei, Tert. Pat. 3: sine detrectatione, Liv. 7, 28.

dētrectātor (dētract-), ōris, m. [detrecto].

  1. * I. One who declines or refuses: ministerii, Petr. 117, 11.
  2. II. A diminisher, disparager: laudum suarum, Liv. 34, 15, 9: honorum, Aus. Idyll. 2, 51.

dē-trecto (in the best MSS. also dē-tracto), ăvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. Orig., to decline, refuse, reject any thing; and hence, to decline, refuse to do any thing (not in Cic.—for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, denego, recuso, abnuo, renuo, defugio).
          1. (α) With acc.: militiam, * Caes. B. G. 7, 14, 9; Liv. 2, 43; Front. Strat. 4, 1, 25; 43; Flor. 1, 22, 2; Ov. M. 13, 36 al.; cf. pugnam, Liv. 3, 60; 4, 18: proelium, Just. 13, 5, 8; Front. Strat. 1, 11, 1: certamen, Liv. 37, 39; Tac. H. 4, 67; Curt. 3, 8: officia sua, Quint. 2, 1, 5: judicandi munus, Suet. Aug. 32 et saep.: imperata, Suet. Caes. 54: dominationem, id. ib. 80; cf. principem, id. Tib. 25: patris jussa, Tac. A. 3, 17: vincla pedum, Tib. 1, 6, 38; cf. juga, Verg. G. 3, 57: aratrum, Ov. Pont. 3, 7, 15.
          2. (β) With inf. (late Lat.): tutelam administrare, Dig. 37, 14, 19: dicere, Arn. 6, p. 201.
          3. (γ) Absol., Liv. 2, 45 fin.; 3, 38, 12; Suet. Ner. 47.
  2. II. To pull down with violence; hence, trop. (cf. detraho, no. II. B.), to lower in estimation, to depreciate, detract from: advorsae res etiam bonos detractant, Sall. J. 53 fin.: poëtas, Tac. Or. 11: antiquos oratores, id. ib. 26: Pompeium, Flor. 4, 2, 9 al.: virtutes, Liv. 38, 49: Ciceronis, Vergilii gloriam, Tac. Or. 12: ingenium Homeri, Ov. R. Am. 365: laudes, id. M. 5, 246: maligne benefacta, id. ib. 13, 271.
    With dat.: sibi primo, mox omnibus detrectaturus, Suet. Vit. Pers. fin.
    With de: de vobis tamquam de malefactoribus, Vulg. 1 Pet. 2, 12.
    Absol., Ov. Tr. 2, 337.

* dētrīmentōsus, a, um, adj. [detrimentum], hurtful, detrimental: ab hoste discedere detrimentosum esse existimabat, Caes. B. G. 7, 33.

dētrīmentum, i, n. [detero], a rubbing off.

  1. * I. Lit.: limae tenuantis, Ap. M. 6, p. 175, 25.
  2. II. Transf., loss, damage, detriment.
    1. A. In gen. (class.; cf. for syn.: damnum, jactura, incommodum, dispendium): emolumenta et detrimenta (quae ὠφελήματα et βλάμματα appellant) communia esse voluerunt, Cic. Fin. 3, 21; cf. Varr. L. L. 5, § 176 Müll.; so opp. emolumentum, Cic. Fin. 1, 16, 53: nostro incommodo detrimentoque doleamus, id. Brut. 1, 4: afferre, to occasion, cause, Caes. B. C. 1, 82, 2; Nep. Att. 2, 3; cf.: magna inferre, Caes. B. C. 2, 2 fin.: importare, Cic. de Or. 1, 9, 38: accipere, to suffer, in gen., id. de Imp. Pomp. 6, 15; id. Phil. 5, 12, 34; esp. to suffer defeat in battle, Caes. B. G. 5, 22, 3; 5, 53, 6; 6, 1, 3 et saep.: capere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2; cf. the foll., and facere, Cic. Verr. 2, 4, 9; Nep. Cato 2 fin.; Sen. Tranq. 11 med.: acceptum sarcire, Caes. B. C. 1, 45, 2; 3, 67, 2; cf. reconcinnare, id. ib. 2, 15 fin.: in bonum vertere, id. ib. 3, 73 fin., et saep.: animae suae detrimentum pati, loss, ruin, Vulg. Matt. 16, 26: detrimentum sui facere, id. Luc. 9, 25.
    2. B. Esp.
      1. 1. In the well-known formula, by which unlimited power was intrusted to the consuls: videant consules (dent magistratus operam, provideant, etc.), ne quid respublica detrimenti capiat (accipiat), Caes. B. C. 1, 5, 3; 1, 7, 4; Cic. Mil. 26, 70; id. Cat. 1, 2; id. Fam. 16, 11, 3; Liv. 3, 4 fin.
      2. 2. In the histt., the loss of a battle, defeat, overthrow (cf. calamitas and incommodum, no. II.), Caes. B. G. 5, 52; 6, 34, 7; 7, 19, 4 et saep.

1. dētrītus, a, um, Part., from detero.

2. dētrītus, ūs, m. [detero], a rubbing away: detrimentum a detritu, Varr. L. L. 5, 36, § 176 Müll.

dē-trĭumpho, āvi, ātum, 1, v. a., to triumph over, to conquer (late Lat.): daemones, Tert. Apol. 27 al.

dē-trūdo, si, sum, 3, v. a., to thrust, drive, or force away; to thrust down, push down (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: neminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intellegatur, Cic. Caecin. 17, 49: qui advorsum eunt, aspellito, Detrude, deturba in viam, Plaut. Merc. 1, 2, 6: aliquos ad molas, id. Poen. 5, 3, 33; so, d. et compingere in pistrinum, Cic. de Or. 1, 11, 46: in laevam partem oculorum, id. Univ. 14: quosdam contis remisque in mare, Suet. Cal. 32: pedum digitos in terram, Ov. M. 11, 72: Stygias ad undas, Verg. A. 7, 773; Sil. 15, 43: sub inania Tartara, Ov. M. 12, 523: vi tempestatum Cythnum insulam detrusus, Tac. H. 2, 8: hucine nos ad senem, Plaut. Aul. 2, 5, 8; cf.: istoc maleficos, id. Trin. 2, 4, 150: naves scopulo, Verg. A. 1, 145.
    2. B. In partic.
      1. 1. Milit. t. t., to thrust or drive away an enemy from his position; to dislodge, dispossess, Liv. 2, 10; 33, 7: Albani prensare, detrudere, i. e. from their horses, Tac. A. 6, 35; cf.: aliquoties detrusus (sc. de rostris), Sall. Hist. Fragm. 1, 99; Verg. A. 7, 469; cf. Liv. 28, 3 al.
        1. b. Transf.: ex qua (arce) me nives, frigora, imbres detruserunt, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10 fin.
      2. 2. Jurid. t. t., to drive out a person from his possession, to dispossess (cf. deduco, no. I. B., and deicio, no. I. B.): quid ais? potestne detrudi quisquam, qui non attingitur? etc., Cic. Caecin. 17: Quintius contra jus de saltu, agroque communi a servis communibus vi detruditur, id. Quint. 6 fin.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to drive from or to any thing; to bring, reduce to any thing: aliquem de sua sententia, Cic. Fam. 14, 16: a primo ordine in secundum detrudi, Suet. Caes. 29: ut detrudendi Domitii causa consulatum peterent, of defeating, keeping him out of office, id. ib. 24; cf.: ex quanto regno ad quam fortunam, Nep. Timol. 2, 2: se ad mendicitatem, Plaut. Men. 1, 3, 21; cf.: ad ea quae nostri ingenii non erunt, Cic. Off. 1, 31 fin.: ad id, quod facere possit, id. de Or. 1, 28 fin.: ad necessitatem belli civilis, Tac. A. 13, 43: in tantum luctum et laborem detrusus, Cic. Q. Fr. 1, 4, 4; cf.: aliquem in paupertatem, Tac. A. 14, 54: eloquentiam in paucissimos sensus et angustas sententias, id. Or. 32.
    2. B. In partic. of time, to put off, postpone: comitia in mensem Martium, Cic. Q. Fr. 2, 13, 3; cf. id. Att. 4, 17, 2.

dētruncātĭo, ōnis, f. [detrunco], a lopping off (rare): ramorum, Plin. 24, 9, 37, § 57; so absol., id. 17, 24, 37, § 237.

dē-trunco, āvi, ātum, 1, v. a., to lop or cut off (rare, and perh. not ante-Aug.).

  1. I. Prop.: arbores, Liv. 21, 37: superiorem partem, Col. 5, 6, 13: alam regi apium, Plin. 11, 17, 17, § 54: caput, Ov. M. 8, 770 al.
  2. II. Transf. to the body from which a member is cut off, to mutilate, maim, behead: gladio detruncata corpora bracchiis abscisis, Liv. 31, 34: aliquem, Val. Fl. 3, 145; cf.: Dalmatas incensa urbe quasi detruncaverat, Flor. 4, 12, 11.

dētrūsĭo, ōnis, f. [detrudo], a thrusting down (late Lat.): in lacum, Hier. Isai. 8, 24, 22 al.

dētrūsus, a, um, Part., from detrudo.

dētŭdes, detunsi, deminuti, Paul. ex Fest. 73, 11 Müll.

dē-tŭmesco, mŭi, 3, v. inch. n., to cease swelling, to settle down, subside (postAug. and very rare): stagna lacusque sonori detumuere, Stat. Th. 3, 259: animi maris, id. ib. 5, 468.
Trop.: odia, Petr. 109, 5: colla superbarum gentium, Amm. 15, 8, 7.

dē-tundo, no perf., sum, 3, v. a., to beat, bruise (very rare; perh. only in the foll. passages): guberna, Lucil. ap. Non. 490, 32 (dub. Gerl. detondete): digitos pedum ad lapides, Ap. M. 2, p. 128, 39.

dē-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to drive, thrust, or cast down, to throw or beat down, sc. in a violent, tumultuous manner (freq. and class.; orig. perh. peculiar to milit. lang.).

  1. I. Lit.: aliquem de pugnaculis, Plaut. Mil. 2, 3, 63: nostros de vallo lapidibus, Caes. B. G. 7, 81, 2; cf.: aliquem ex vallo, id. B. C. 3, 67, 4: Macedones ex praesidiis stationibusque, Liv. 31, 39 fin.; and so in a milit. sense with the simple acc., Caes. B. G. 5, 43 fin.; Liv. 10, 41; 25, 13 al.; and absol., Tac. A. 4, 51: de tecto tegulas, Plaut. Rud. 1, 1, 5: Trebonium de tribunali, Caes. B. C. 3, 21, 2; cf.: aliquem certa re et possessione, Cic. Fam. 12, 25, 2: fucos a sedibus suis, Pall. Jun. 7 et saep.: statuam, Cic. Verr. 2, 4, 41 fin.; id. Pis. 38, 93; cf. aedificium, to pull or tear down, id. Q. Fr. 3, 9, 7 et saep.: Phaëthonta equis in terram, Lucr. 5, 402; cf.: praecipitem ab alta puppi in mare, Verg. A. 5, 175: aliquem in viam, Plaut. Merc. 1, 2, 6; id. Mil. 2, 2, 6: caput orantis terrae, to strike to the ground, i. e. to cut off, Verg. A. 10, 555.
  2. II. Trop. (repeatedly in Cic.; elsewhere rare): aliquem de sanitate ac mente, to deprive of, Cic. Pis. 20, 46: aliquem ex magna spe, id. Fam. 5, 7: de fortunis omnibus P. Quinctius deturbandus est, id. Quint. 14, 47: haec verecundiam mi et virtutis modum deturbavit, Plaut. Most. 1, 2, 60.
    With abl. alone: neque solum spe, sed certa re jam et possessione deturbatus est, Cic. Fam. 12, 25, 2; id. Rep. 3, 20, 30.

dē-turpo, āre, v. a., to disfigure (postAug. and very rare): comatos occipitio raso, Suet. Calig. 35: poma rugis. Plin. 15, 16, 18, § 59: caput suum, Vulg. 1 Cor. 11, 4 sq.