Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* dissaepīmentum (-sēp-), i, n. [dissaepio], that which separates, a partition, Fest. p. 166, 12 Müll.

dis-saepĭo (less correctly dis-sēpio), psi, ptum, 4, v. a., to part off by a boundary, to separate, divide (very rare).

  1. I. Lit.: aër dissaepit colles, atque aëra montes, Lucr. 1, 998; cf. parietibus, Varr. L. L. 5, § 162 Müll.: vix ea limitibus dissaepserat omnia certis, Ov. M. 1, 69; cf.: bene dissaepti foedera mundi, Sen. Med. 335.
    1. B. Transf., to tear apart, tear to pieces: dissaepto aggere utitur, et truncas rupes in templa Praecipitat, Stat. Th. 10, 880.
  2. II. Trop.: tenui sane muro dissaepiunt id quod excipiunt, *Cic. Rep. 4, 4.

dis-sĕco (dissĭc-), ŭi, ctum, 1, v. a.,

  1. I. to cut asunder, cut in pieces, cut up, dissect (post-Aug.; esp. freq. in Pliny the elder— cf.: seco, meto, findo, scindo): unionem, Plin. 9, 35, 58, § 121: pectus, id. 11, 37, 70, § 185: caput viperae, id. 29, 4, 21, § 69: mures, id. 30, 9, 23, § 76: ranas, id. 32, 9, 36, § 111: multos medios serra, Suet. Calig. 27; App. M. 8, p. 214.
  2. II. Trop.: dissecari cordibus suis, to be cut to the heart, Vulg. Act. 7, 54 al.

dissectus, a, um, Part., from disseco.

dissēmĭnātĭo, ōnis, f. [dissemino], a scattering of seed, a sowing, disseminating (post-class.): evangelii, Tert. Fuga in Persec. 6.
In plur.: malevolorum, App. M. 11 fin.

dissēmĭnātor, ōris, m. [dissemino], one who spreads abroad: incontinentiae, Ambros. in Psa. 36, 49.

dis-sēmĭno, āvi, ātum, 1, v. a.
Lit., to scatter seed, to sow; hence, trop., to spread abroad, disseminate (rare, but good prose); coupled with spargere, Cic. Arch. 12, 30; cf. id. Planc. 23, 56: malum latius opinione, id. Cat. 4, 3 fin.: causam morbi, Just. 12, 13 fin.: cupidines populis, App. M. 5 fin.: rumorem, Amm. 29, 6 al.: scientiam, Vulg. Prov. 15, 7.

dissensĭo, ōnis, f. [dissentio],

  1. I. difference of opinion, disagreement, dissension, discord (good prose): inter homines de jure, Cic. de Or. 1, 56, 238; cf. id. Leg. 2, 13, 32: animorum disjunctio dissensionem facit, id. Agr. 2, 6: inter aliquos sine acerbitate, id. Off. 1, 25, 87; cf. Quint. 3, 6, 22 et saep.: hoc dissidio ac dissensione facta, etc., Cic. Sull. 21; id. Agr. 3, 2; id. Lael. 21, 77 (twice); Caes. B. G. 5, 31, 1 (twice); id. B. C. 1, 20, 4 et saep.: Zenonis a superioribus, Cic. Ac. 1, 11, 42: de bono oratore cum populodissensio, id. Brut. 49, 185: civilis, Caes. B. C. 1, 67, 3; Sall. J. 41 fin.: Suet. Ner. 3; cf. ordinum, Tac. A. 3, 27 et saep.
    In plur., Cic. Agr. 2, 37, 102; id. Lael. 7, 23; Caes. B. G. 6, 22 fin.; id. B. C. 3. 1, 3; Tac. Agr. 32 al.
  2. II. Of inanimate things, disagreement, incompatibility: utilium cum honestis, Cic. Off. 3, 13, 56: actionum, Sen. Ep. 20, 2.

1. dissensus, a, um, Part., from dissentio.

2. dissensus, ūs, m. [dissentio], dissension, disagreement, discord (poet. and in post-Aug. prose), Verg. A. 11, 455; Stat. Th. 10, 558; Dig. 17, 2, 65, § 3; 46, 3, 80.

dissentānĕus, a, um, adj. [dissentio], disagreeing, contrary, dissentaneous (opp. consentaneus, Cic. Part. Or. 2, 7; cf. Nigid. ap. Non. 100, 7.

dis-sentĭo, si, sum, 4, v. n. (opp. consentio),

  1. I. to differ in sentiment, to dissent, disagree (freq. and class.).
    Constr. usually ab aliquo; less freq. inter se, cum aliquo, the dat. or absol: soles nonnumquam hac de re a me in disputationibus nostris dissentire, Cic. de Or. 1, 2, 5; id. Fin. 2, 25, 80; id. Or. 63, 214; Quint. 7, 3, 8 et saep.; cf. also of actual enmity, Caes. B. C. 1, 20, 4; id. B. G. 7, 29, 6: (Galli) tantum a ceterarum gentium more ac natura dissentiunt, differ, Cic. Font. 9 fin.; so, ab relicuorum malis moribus, Sall. C. 3 fin.: ab hoc publico more, Quint. 1, 2, 2: a computatione, id. 1, 10, 35: illi inter se dissentiunt, Cic. Fin. 2, 6, 19: sibi ipsum dissentire, Auct. Her. 2, 26, 42: ilico dissentiamus cum Epicuro, ubi dicit, Sen. Ep. 18 fin.; Cic. Harusp. Resp. 25, 54; cf. also, secum, Quint. 3, 11, 18: dissentire condicionibus foedis, Hor. C. 3, 5, 14: qui ad voluptatem omnia referunt, longe dissentiunt, Cic. Lael. 9, 23; so absol., id. N. D. 1, 2 fin.; id. Fin. 5, 11, 33; Quint. 3, 3, 13; Hor. Ep. 2, 2, 61; Ov. F. 5, 9 al.; so also of positive enmity, Cic. Phil. 12, 11, 27; Caes. B. G. 5, 29 fin.; Auct. B. Hisp. 37: quia nescio quid in philosophia dissentiret, Cic. N. D. 1, 33 fin.; cf.: nisi quid tu dissentis, Hor. S. 2, 1, 79.
  2. II. Transf., of inanimate or abstract subjects, to be unlike or dissimilar, to differ: affectio inconstans et a se ipsa dissentiens, Cic. Tusc. 4, 13, 29; so. quid ipsum a se, id. Fin. 5, 27: responsum ab interrogatione, Quint. 1, 5, 6: gestus ac vultus ab oratione, id. 11, 3, 67: verba ab animo, id. 12, 1, 29; Plin. 31, 7, 42, § 90 et saep.: scriptoris voluntas cum scripto ipso, Auct. Her. 1, 11, 19: orationi vita, to be out of harmony with, inconsistent with, Sen. Ep. 20, 2: nec fallebat Antipatrum dissentire ab animis gratulantium vultus, Curt. 6, 1, 17.
      1. 2. Absol.: observa numquid tua vestis domusque dissentiant, Sen. Ep. 20, 3; cf. Quint. 7, 3, 12.
    1. * B. To protest, object: nec dissentit eum mortis potitum, quem mens vivom se cernere credit, Lucr. 4, 766; cf. Munro ad loc.
      Note: Once in the dep. form: qui intellegunt, dissentiuntur, Cael. ap. Prisc. p. 801 P.

dissentior, iri, 4, v. dep., v. dissentio fin.

dissēpărātĭo, ōnis, f. [disseparo], a parting, separation (late Lat.), Auct. Decl. in Catil. 31.

dis-sēpăro, āre, 1, v. a., to part, divide (late Lat.), Nazar. Paneg. Const. 2: acus quae capillos a medio, fronte disseparat, Non. 282, 19.

dis-sēpio, etc., v. dissaepio, etc.

* dissĕrēnasco, āvi, 3, v. inch. n. impers. [dissereno], to clear up, grow clear: cum undique disserenāsset, Liv. 39, 46, 4.

dis-sĕrēno, āre, v. impers. and a.

  1. I. Impers., to be clear, as if by dispersing the clouds: si cacumina (montium) pura flent, disserenabit, Plin. 18, 35, 82, § 356.
  2. II. In late Lat., act., to make clear.
    Only trop., to clear away: disserena oculis nostris nubilum, August. Conf. 13, 15; to cheer: mores procellosos, Cassiod. Var. 6, 6 init.

1. dis-sĕro, sēvi (serui, poet. ap. Macr. S. 2, 14, 12), sĭtum, 3, v. a.,

  1. I. to scatter seed, to sow here and there, to sow (rare): Caeciliana (lactuca) mense Januario recte disseritur, Col. 11, 3, 26: semina in areolas, id. 11, 2, 30; cf.: res in arcas (olitor), Varr. L. L. 6, § 64 Müll.: dissita pars animae per totum corpus, Lucr. 3, 143; cf. id. ib. 377; 4, 888.
  2. II. To fix in the earth at intervals, to plant here and there: taleae mediocribus intermissis spatiis disserebantur, Caes. B. G. 7, 73 fin.

2. dis-sĕro, rŭi, rtum (part. perf. disserta, first in Hier. in Isa. 4, 11; class. form dĭsertus, as a P. a., is very freq.; v. under P. a.), 3, v. a.
Lit., to set forth in order, arrange distinctly; hence, to examine, argue, discuss; or (more freq.) to speak, discourse, treat of a thing (good prose and very freq., esp. in Cic. and Quint.—cf.: disputo, discepto).

        1. (α) With acc. (so in Cic., and usually only with pronouns, but in Tac. also freq. with nominal subjects): idonea mihi Laelii persona visa est, quae de amicitia ea ipsa dissereret, quae disputata ab eo meminisset Scaevola, Cic. Lael. 1, 4; cf. id. de Sen. 21, 78: nihil de ea re, Tac. A. 1, 6: seditiosa de aliqua re, id. ib. 3, 40: permulta de eloquentia cum Antonio, Cic. de Or. 2, 3, 13; cf.: haec cum ipsis philosophis, id. ib. 1, 13, 57: quae inter me et Scipionem de amicitia disserebantur, id. Lael. 10, 33: qui haec nuper disserere coeperunt, cum corporibus simul animos interire, id. ib. 4, 13: haec subtilius, id. ib. 5, 18: aliquid pluribus verbis in senatu, id. Fam. 12, 7; cf. Sall. J. 30 fin.: ea, quae disputavi, Cic. N. D. 3, 40, 95; cf. id. Fat. 5; id. Tusc. 1, 11, 23: ea lege, qua credo omnibus in rebus disserendis utendum esse, id. Rep. 1, 24: pauci bona libertatis incassum disserere, Tac. A. 1, 4; cf. id. ib. 6, 34; id. H. 3, 81: cujus negotii initium, ordinem, finem curatius disseram, id. A. 2, 27; cf. id. H. 2, 2 fin.: paucis instituta majorum domi militiaeque, quomodo rem publicam habuerint, etc., disserere, Sall. C. 5 fin. Kritz.; for the latter constr. with a rel. clause, cf. Quint. praef. § 22, and 1, 10, 22; and with acc. and inf.: malunt disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere, Cic. Div. 1, 47, 105; id. Fin. 4, 1, 2 al.
        2. (β) With de: Scipio triduum disseruit de re publica, Cic. Lael. 4, 14; so id. Rep. 1, 23 fin. et saep.; cf. also: consuetudo de omnibus rebus in contrarias partes disserendi, Cic. Tusc. 2, 3, 9: de Scripturis, Vulg. Act. 17, 2 et saep.
          Pass. impers.: ut inter quos disseritur, conveniat, quid sit id, de quo disseratur, Cic. Fin. 2, 1 fin.
          Less freq. for de, super aliqua re, Gell. 19, 1, 19.
        3. (γ) Absol.: ut memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum et cum Scipione disserere, Cic. Lael. 3, 11; so, cum aliquo, id. Rep. 1, 21: ita disseruit: duas esse vias, etc., id. Tusc. 1, 30: in disserendo rudes, id. Rep. 1, 8; cf. id. ib. 3, 16; Quint. 12, 1, 35; 12, 2, 25 al.: causa disserendi, Cic. Tusc. 3, 3 fin.: ratio disserendi, id. Fat. 1; cf. id. Fin. 1, 7; id. Ac. 1, 8, 30; and: ars bene disserendi, id. de Or. 2, 38: adhibita disserendi elegantia, id. ib. 2, 2 fin.; cf.: disserendi subtilitas, id. de Or. 1, 15, 68 et saep.
          Hence, dĭsertus, a, um (for dissertus. Cf.: difficultas laborque discendi disertam negligentiam reddidit. Malunt enim disserere, nihil esse in auspiciis, quam quid sit ediscere, Cic. Div. 1, 47, 105; and: disertus a disserendo dictus, Paul. ex Fest. p. 72, 15), P. a., skilful in speaking on a subject; clear, methodical in speaking; well-spoken, fluent (less than eloquens, eloquent: disertos cognosse me nonnullos, eloquentem adhuc neminem, etc., Cic. de Or. 1, 21; and id. Or. 5, 18; cf. also: facundus, loquax, dicax).
  1. A. Prop.: disertorum oratione delenitusutilitates non a sapientibus et fortibus viris sed a disertis et ornate dicentibus esse constitutae, Cic. de Or. 1, 9, 36; cf. id. Phil. 2, 39 fin.; id. Rep. 1, 3; Quint. 2, 3, 7 et saep.; Hor. Ep. 1, 5, 19; id. A. P. 370; Ov. M. 13, 228; id. Tr. 3, 11, 21; Mart. 9, 12, 16 et saep.
    Cf. also, ora, Ov. Tr. 3, 11, 20; and poet., Arpi, because within its limits Cicero was born, Mart. 4, 55: leporum disertus puer, Cat. 12, 9: callidus et disertus homo, i. e. sagacious, shrewd, Ter. Eun. 5, 7, 10.
    Comp., Cic. de Or. 3, 32, 129 (with eloquentior).
    Sup., Cic. Phil. 2, 43, 111; id. de Or. 1, 54, 231; id. Brut. 91, 315; Cat. 49, 1.
  2. B. Transf., of discourse: illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri, Cic. de Or. 1, 54, 231; cf. historia, id. Brut. 26: epilogus, id. Att. 4, 15, 4: verba, Ov. Pont. 3, 5, 8 al.; Quint. 1, 8, 4; cf. id. 2, 11, 5; 8 prooem. § 24; 8, 2, 21.
    Comp.: sententia, Sen. Ep. 21.
    Sup.: litterae, Cic. Att. 7, 2 fin.
    Adv.,
    clearly, expressly, distinctly; eloquently.
        1. (α) dĭserte, Plaut. Am. 2, 1, 31; Afran. ap. Non. 509, 23; Liv. 21, 19 Fabri ad loc.; id. 42, 25, 4 al.; Cic. de Or. 1, 10 fin.; id. Tusc. 5, 9, 24; id. Att. 4, 1, 6; id. Q. Fr. 3, 1, 10; Quint. 12, 1, 30; Tac. Or. 9, 26.
        2. (β) dĭsertim, Liv. Andr., Att. Trag. v. 350 Rib. (ap. Non. 509, 25 sq.); Titin. Com. v. 150 Rib. (ap. Non. ib.); Plaut. Stich. 1, 3, 87.
      1. b. Comp., Mart. 3, 38.
      2. c. Sup., Liv. 39, 28; Quint. 6, 2, 26.

* dis-serpo, ĕre, v. n., to creep about, to spread imperceptibly: late disserpunt tremores, Lucr. 6, 547.

dissertātĭo, ōnis, f. [disserto], a spoken dissertation, discourse, disquisition (not a written treatise; cf. disputatio; late Lat.), Gell. 1, 2, 6; 10, 4, 1; 14, 3, 5 (in Plin. 10, 68, 87, § 190, the true reading is edissertatio) al.

* dissertātor, ōris, m. [disserto], a disputant, Prud. Apoth. 850.

dissertĭo, ōnis, f. [2. dissero],

  1. I. destruction, abolition: cur exsecrabilis ista nobis solis velut dissertio juris humani est? Liv. 41, 24, 10 (dub., this not being the etym. sense of the word; al. dissaeptio, discerptio).
  2. II. The explanation, solution, Hier. in Matt. 13, 13.

disserto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [dissero], to discuss, argue, debate a thing; or to dispute, converse, treat respecting a thing (ante-class. and post-Aug., esp. in Tac.): quid ego cum illo dissertem amplius? Cato ap. Paul. ex Fest. p. 60, 1 Müll.: dic mihi istuc, quod vos dissertatis, Plaut. Men. 5, 2, 58; cf.: vim Romanam pacisque bona dissertans, Tac. H. 4, 69; so, haec atque talia, id. A. 12, 11.
Absol.: ostentandi gratia magno conventu hominum, Gell. 7, 14, 9: totis exercitibus coram dissertare, Tac. A. 13, 38.

dissertus, a, um, v. 2. dissero init.