No entries found. Showing closest matches:
ĕquĭdem, adv. [comp. of the interj. ĕ and quidem enclit.; cf. edepol], a demonstrative corroborative particle, verily, truly, indeed, at all events, = certe, revera, etc. (freq. and class.).
- I. In gen.
- A. Without other particles.
- 1. With 1. pers. in affirming a fact concerning one’s self, or confirming a previous remark; equidem Sosia Amphitruonis sum, Plaut. Am. 1, 1, 255; 2, 1, 26; 32: i in malam rem. Mi. Ibi sum equidem, id. Poen. 1, 2, 82: nihil inquit, equidem novi, Cic. Div. 1, 6, 11: equidem et ante hoc tempus te dilexi, id. Fam. 11, 29, 2: equidem etiam illud mihi animum advertisse videor, id. ib. 15, 4, 14; cf. Caes. ap. Gell. 13, 3, 5 al.: id equidem ego certo scio, Plaut. Bacch. 3, 3, 33; so with ego, Ter. Heaut. 4, 1, 19; Cic. Mil. 2, 5, acc. to Serv. Verg. A. 1, 576; Sall. C. 51, 15; id. J. 10, 6 Kritz.; id. ib. 85, 26.
- 2. With the 1. pers. plur.: equidem, ere, nos jam dudum hic te apsentem incusamus, Ter. Phorm. 3, 1, 7; so Sall. C. 52, 11 (but not in Cicero, Horace, Vergil, or Quintilian; v. Rib. Lat. Part. p. 37; Madv. ad Cic. Fin. 3, 2, 9).
- 3. With the 2. and 3. perss. sing. (perh. not in Plaut.; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 76 sq.; corrected, quidem, Stich. 2, 2, 5; 4, 1, 48; Mil. 3, 1, 55 Fleck.; Men. 2, 2, 35 Brix, etc. But quando equidem nec tibi bene esse pote pati, etc., Trin. 2, 2, 71 Ritschl2: atque equidem ipsus ultro venit, ib. 3, 1, 10 Ritschl2; cf. Rib. Lat. Part. p. 41): scitis equidem milites, etc., Sall. C. 58, 4; cf. Tac. Or. 27; Varr. R. R. 1, 5, 1: vanum equidem hoc consilium est, Sall. C. 52, 16.
- 4. With 3. pers. plur.: equidem innumerabiles mihi videntur, Varr. R. R. 1, 5: per me equidem sint omnia alba, Pers. 1, 110: equidem si nobis religiones nullae essent, Liv. 5, 51, 4: adulescentem equidem dicebant emisse, etc., Plaut. Ep. 4, 2, 33.
- B. Sometimes made more emphatic by certe, edepol, ecastor, hercle, etc. (most freq. in Plaut.): certe equidem noster sum, Plaut. Mil. 2, 5, 23; so id. Pers. 2, 2, 27; Verg. E. 9, 7; cf.: equidem certo idem sum, Plaut. Am. 1, 1, 291: credo edepol equidem dormire solem, id. ib. 1, 1, 126: equidem pol, id. Most. 1, 3, 22; 29; Ter. Eun. 5, 2, 37: certe equidem edepol, Plaut. Aul. 2, 2, 38; cf. with 3. pers.: equidem edepol liberali’st, id. Pers. 4, 3, 76: equidem ecastor vigilo, id. Am. 2, 2, 66; id. Men. 4, 2, 95: equidem hercle, id. Cist. 1, 1, 54; id. Ep. 3, 4, 48; id. Mil. 4, 7, 24; id. Men. 3, 2, 39; id. Merc. 2, 1, 40; Ter. Phorm. 5, 3, 24.
- II. In partic.
- A. Certainly, by all means, of course, to be sure, in a concessive sense. Pi. Sine. Ba. Sino equidem, si lubet, Plaut. Bacch. 1, 1, 66; id. Men. 2, 3, 18. Q. Sed perge cetera. M. Pergam equidem, Cic. Leg. 2, 27, 69.
So with sed, verum, tamen, etc.: dixi equidem, sed, etc., Plaut. Rud. 4, 4, 59: sic ego nolim equidem apud rusticos, sed multo minus apud vos, Cic. de Or. 2, 6 fin.; cf. Liv. 3, 68: quibus epistolis sum equidem abs te lacessitus ad scribendum, sed, etc., Cic. Att. 1, 13 al.; cf. with foll. verum, Plaut. Merc. 2, 1, 40 (with ego); Ter. Heaut. 4, 1, 34; Cic. Fam. 16, 16; with verumtamen, id. ib. 12, 30, 3; with tamen, Liv. 4, 3; Plin. Pan. 31; with sed tamen, Cic. de Sen. 10, 32; id. Fam. 9, 13, 4; 11, 14, 2; id. Q. Fr. 3, 5, 4; Hor. S. 2, 1, 79 al.; with ceterum, Curt. 4, 12, 20.
- B. Sometimes with pregn. reference to the speaker, for my part, as far as I am concerned: equidem me Caesaris militem dici volui; vos me, etc., Caes. B. C. 2, 32 fin.: equidem doleo non me tuis litteris certiorem fieri, Cic. Att. 6, 3, 4: quod equidem sciam, Plin. 2, 25, 23, § 91; cf. id. 2, 98, 101, § 220.
Cf. Hand Turs. II. pp. 422-437.
ĕquĭ-fĕrus, i, m. [equus], a wild horse, Plin. 28, 10, 45, § 159; 28, 13, 55, § 197.
ĕquīle, is, n. [id.; cf.: bubile, caprile, ovile, etc.], a stable for horses, Cato, R. R. 14, 2; Varr. R. R. 2, 7, 15; Suet. Calig. 55.
* ĕquīmentum, i, n. [id.; cf.: bubile, caprile, ovile, etc.], a fee for covering, Varr. ap. Non. 69, 27.
* ĕquĭ-mulga, ae, m. [equus-mulgeo), a mare-milker, Sid. Ep. 4, 1, 43 (al. equimulgos).
ĕquīnus, a, um, adj. [equus], of or belonging to horses: pecus, Varr. R. R. 2, 7, 7; cf. genus, Col. 6, 27, 1: lac, Varr. R. R. 2, 11, 1: stercus, id. ib. 1, 38, 3 al.: cervix, Hor. A. P. 1: cauda, id. Ep. 2, 1, 45: ubera, id. Epod. 8, 8: pedes, Plin. 4, 13, 27, § 95: seta, * Cic. Tusc. 5, 21, 62: emptio (i. e. equorum), Varr. R. R. 2, 7, 6: pullus, Vulg. Sir. 23, 30.
ĕquĭo, īre, v. n. [equus], of mares, to be in heat, Plin. 10, 63, 83, § 181; perh. also Col. 6, 38, 1.
ĕquīrĭa, ōrum, n. [equus], the annual horse-races, held on the 27th of February and the 14th of March in the Campus Martius, in honor of Mars, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; Ov. F. 2, 859; 3, 519; Paul. ex Fest. p. 81, 12, and 131, 13 Müll., s. v. MARTIALIS CAMPVS, p. 96.
‡ equĭrīne, jusjurandum per Quirinum, Paul. ex Fest. p. 81, 13 Müll.; cf.: ecastor, ejuno.
ĕquĭsaetum, i, n. [equus-seta], the plant horse-tail, equisetum arvense, Linn., Plin. 26, 13, 83, § 132; also called ĕquĭsae-tis, is, f., id. 18, 28, 67, § 259; and ĕquĭ-sēta, ae, f., App. Herb. 40, no. 1 al.
ĕquīso, ōnis, m. [equus], a groom, stableboy (ante- and post-class.), Varr. ap. Non. 105, 14; 32 sq.; Val. Max. 7, 3 ext. 2; App. M. 7, p. 194: equisones nautici, who draw vessels along by ropes, Varr. ap. Non. 106, 1; id. 451, 4.
ĕquĭtābĭlis, e, adj. [equito], that may be ridden over, smooth: planities, Curt. 4, 9, 10: campi, Amm. 22, 15.
* ĕquĭtātĭo, ōnis, f. [equito], a riding, Plin. 28, 4, 14, § 54.
1. ĕquĭtātus, ūs, m. [equito].
- * I. In abstr., = equitatio, a riding: atteri equitatu, Plin. 28, 15, 61, § 218.
- II. In concr.
- A. Cavalry (very freq.), Caes. B. G. 1, 15, 1; 2; 1, 18, 5; 1, 24, 1 et saep.: ferreus, harnessed cavalry, Amm. 19, 1.
Dat. equitatu, Caes. B. G. 1, 18 fin.; 1, 39, 5; 1, 52 fin.; also, equitatui, id. ib. 1, 42, 5; 7, 4, 9; id. B. C. 3, 89, 3.
In plur., Caes. B. C. 1, 61, 3; 3, 8, 1; Cic. Font. 2; Sall. J. 46, 7; Flor. 3, 11, 8.
- B. The equestrian order (very rare), Plin. 33, 2, 9, § 35; cf. ib. § 36; Aus. Idyll. 11, 78.
* 2. ĕquĭtātus, ūs, m. [equio], a being in heat, of mares (with hinnitus), Lucil. ap. Varr. L. L. 7, § 103 Müll.
* ĕquĭtĭārĭus, ii, m. [equitium], the inspector of a stud, Firm. Math. 8, 13.
ĕquĭtĭum, ii, n. [equus], a stud of horses, Col. 6, 27, 1; Dig. 6, 1, 1; 7, 8, 12, § 4 al.; cf. Varr. R. R. 2, 1, 10.
ĕquĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [eques], to ride.
- I. Neutr.
- A. In gen. (class.): cum in illo nostro exercitu equitaret, Cic. Deiot. 10; Sall. J. 6, 1; Suet. Caes. 57; Hor. C. 2, 9, 24 al.: in equo, Dig. 9, 2, 57; cf.: in equuleis, Cic. Verr. 2, 4, 20; v. Equuleus, II. A.; and: in arundine longa, Hor. S. 2, 3, 248.
- B. In partic. (acc. to eques, II. A.): EQVITARE antiqui dicebant equum publicum merere, Paul. ex Fest. 81, 15 Müll.
- C. Transf.
- 1. To skirmish, manœuvre: illa (certatio) qua tu contra Alfenum equitabas, Cic. Quint. 22, 73.
- 2. Of the horse, to go, Lucil. ap. Gell. 18, 5, 10, and ap. Non. 107, 1.
- 3. Of the wind, like ἱππεύειν, to blow violently: Eurus per undas, Hor. C. 4, 4, 44: per caelum, Poët. ap. Censor. Fr. 14, § 9.
- 4. In mal. part., Juv. 6, 311.
- II. Act., to ride through (post-Aug.).
In pass.: flumen equitatur, Flor. 3, 4, 5: equitataque Culmina Taÿgeti, Claud. Bell. Get. 192: fluxis equitata Bactra Parthis, Sid. Carm. 23, 249.