Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* faecārĭus, a, um, adj. [faex], of or for the dregs or lees: sportae, Cato, R. R. 11, 4.

* faecātus, a, um, adj. [faex], made from the dregs or lees: vinum, pressed from the dregs, Cato, R. R. 153; cf. Plin. 14, 10, 12, § 86.

* faecĕus, a, um, adj. [faex], impure, feculent; only flg.: nil ego istos moror faeceos mores, turbidos, quibus boni dedecorant sese, Plaut. Trin. 2, 2, 19.

faecĭnĭus or faecĭnus, a, um, adj. [faex], that makes or leaves dregs, abounding in dregs: uvae, Col. 3, 2, 14; Plin. 14, 2, 4, § 27: vinum, Col. 12, 47, 6.

faecōsus, a, um. adj. [faex], full of dregs: garum, Mart. 13, 102, 2 dub. (al. fastosum).

faecŭla (also fēcŭla, and contracted faecla, Cael. Aur. Tard. 2, 1), ae, f. dim. [faex], burnt tartar or salt of tartar, deposited in the form of a crust by wine (used as a condiment or as a drug), Lucr. 2, 430; Hor. S. 2, 8, 9; Scrib. Comp. 226 al.

faecŭlentĭa, ae, f. [faeculentus], lees, dregs; filth (post-class.).

  1. I. Prop., Sid. Ep. 3, 13.
  2. II. Trop.: morum, Fulg. Const. Verg. p. 156 Munk.

faecŭlentus, a, um, adj. [faex], abounding in dregs or sediment, thick, impure, feculent (post-Aug.).

  1. I. Lit.: vinum, Col. 2, 2, 20: pus, Cels. 5, 26, 19: sardonyches, Plin. 37, 6, 23, § 89.
    Comp.: superficies, Sol. 33.
    Sup.: quorum aliud faeculentissimum redditur terrae, i. e. excrement, Aug. de Vera Relig. 40.
  2. * II. Trop.: hilaritas, Arn. 3, 119.

faenārĭus (less correctly fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum], of or for hay, hay-: falces, Cato, R. R. 10, 3; Varr. L. L. 5, 31, 38.
As subst.: faenārĭus, ĭi, m., a seller of hay, a hay salesman, Inscr. ap. Grut. 175, 9.

faenē̆bris (less correctly fēn-, foen-), e, adj. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], of or relating to interest or usury: leges, Liv. 35, 7: res, the matter of interest and debts, the relations between debtor and creditor, id. 7, 21: pecunia, lent on interest, Suet. Calig. 41: malum, Tac. 6, 16.

1. faenĕrārĭus, ĭi, m. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], for the usual faenerator, one who lends money on interest, a usurer, Firm. 3, 8 fin.

    1. 2.faenĕrārĭus (less correctly fēn-, foen-), ĭi, m. [faenum], = faenarius, a seller of hay, a hay salesman: macellarios, vinarios, faenerarios, et cellaritas sic servari desideramus, Cassiod. Var. 10, 28 init.

faenĕrātĭcĭus (less correctly fēn-, foen-, -tius), a, um, adj. [faeneror], of or relating to interest (law Lat.): cautio, instrumentum, Cod. Just. 4, 30, 14.

faenĕrātĭo (less correctly fēn-, foen-), ōnis, f. [faeneror], a lending on interest, usury (class.): haec pecunia tota ab honoribus translata est in quaestum et faenerationem, Cic. Fl. 23, 56: nec enim, si tuam ob causam cuiquam commodes, beneficium illud habendum est, sed faeneratio, id. Fin. 2, 35, 117; id. Verr. 2, 3, 72, § 168; Col. 1 praef. § 8.

faenĕrāto (less correctly fēn-, foen-), adv. [faeneratus], with interest (Plautinian): nae illam mecastor faenerato abstulisti, Plaut. Men. 4, 2, 40: nae ille ecastor faenerato funditat, id. As. 5, 2, 52.

faenĕrātor (less correctly fēn-, foen-), ōris, m. [faeneror], one who lends on interest, a money-lender, capitalist; with an odious secondary idea, a usurer (class.): improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut faeneratorum, Cic. Off. 1, 42, 150; Cato, R. R. praef. § 1; Sall. C. 33, 1; Cic. Fam. 5, 6, 2; Hor. Epod. 2, 67; Suet. Tib. 48: acerbissimi, Cic. Att. 6, 1, 6.

faenĕrātōrĭus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenerator], pertaining to a usurer, usurious (post-class.), Val. Max. 2, 6, 11.

faenĕrātrix (fēn-, foen-), īcis, f. [faeneror], a female money-lender or usurer (post-class.), Val. Max. 8, 2, 2.

faenĕrātus, a, um, Part., from faeneror.

faenero (fēn-, foen-), āre, v. faeneror.

faenĕror (less correctly fēn-, foen-), ātus sum, 1, v. dep., or (mostly post-Aug.), faenero, āvi, ātum, 1, v. a. [faenus].

  1. I. Prop., to lend on interest.
    1. A. Form faeneror.
      1. 1. With abl.: pecunias istius extraordinarias grandes suo nomine faenerabatur, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: primum cum posita esset pecunia apud eas societates, binis centesimis faeneratus est, took two per cent. (per month, and consequently, according to our reckoning, twenty-four per cent. per annum), id. ib. 2, 3, 70, § 165.
      2. 2. Absol.: a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascereEt cum ille, qui quaesierat, dixisset: Quid faenerari? tum Cato: Quid hominem occidere? Cic. Off. 2, 25, 89; cf. Cato, R. R. praef. § 1.
    2. B. Form faenero.
      1. 1. With sub and abl.: pecuniam publicam sub usuris solitis, Dig. 22, 1, 11.
      2. 2. In simple constr.: pecuniam pupillarem, Dig. 26, 7, 46, § 2.
      3. 3. Without object: nil debet: faenerat immo magis, Mart. 1, 86, 4.
    3. C. Part. perf.: pecunia faenerata a tutoribus, Dig. 46, 3, 100; Pseudo Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 7 fin.
  2. II. Meton.
    1. A. To drain by usury: dimissiones libertorum ad faenerandas diripiendasque provincias, Cic. Par. 6, 2, 46.
    2. B. To borrow on interest: si quis pecuniam dominicam a servo faeneratus esset, Dig. 46, 3, 35.
    3. C. To lend, impart, furnish (post-Aug. and very rare): sol suum lumen ceteris quoque sideribus faenerat, Plin. 2, 6, 4, § 13: nummos habet arca Minervae: haec sapit, haec omnes faenerat una deos, Mart. 1, 77, 5.
  3. III. Trop.
    1. A. Neque enim beneficium faeneramur, practise usury with benefits, Cic. Lael. 9, 31: faeneratum istuc beneficium tibi pulchre dices, i. e. richly repaid, rewarded, Ter. Phorm. 3, 2, 8; cf. id. Ad. 2, 2, 11 Ruhnk.
    2. B. Juba et Petreius mutuis vulneribus concurrerunt et mortes faeneraverunt, exchanged with usury, i. e. inflicted on each other, Sen. Suas. 7.

faenĕus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum, I.],

  1. I. of hay (very rare): homines faeneos in medium ad tentandum periculum projectos, men of hay, hay effigies, Cic. Fragm. Or. Cornel. 1, 1; cf.: simulacra effigie hominum ex faeno fieri solebant, quibus objectis ad spectaculum praebendum tauri irritarentur, Ascon. p. 62 ed. Orell.
  2. II. Fig.: faeneus ille Platonicus Antiochus, August. c. Acad. 3, 18.

faenĭcŭlum (fēn-, foen-), i, n. [faenum, II.], fennel, Plin. 20, 23, 95, § 254; Pall. Febr. 24, 9.

faenīlĭa (fēn-, foen-), ĭum, n. [faenum, I.], a hay-loft: nec totā claudes faenilia brumā, Verg. G. 3, 321; cf. Col. 1, 6, 9; Plin. 18, 28, 67, § 258; Ov. M. 6, 457.

faenilis, e, adj., = fenebris, Not. Tir. p. 68.

faenĭsĕca (fēn-, foen-), ae, v. faenisex.

faenĭ-secta (fēn-, foen-), ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay, Varr. L. L. 5, § 136 Müll. N. cr.; cf. faenisicia.

faenĭ-sector (fēn-, foen-), ōris, m. [faenum, I.; seco], a grass-cutter, mower, Col. 11, 1, 12; cf. faenisex.

faenĭ-sex (fēn-, foen-), ĕcis (faenĭ-sĕca, ae, Pers. 6, 40), m. [faenum, I.; seco].

  1. I. Prop., a mower, Varr. R. R. 1, 49, 2; Col. 2, 17, 4: igitur cornu propter oleum ad crus ligato faenisex incedebat, Plin. 18, 28, 67, § 261.
  2. II. Meton., poet. for countryman, rustic, Pers. 6, 40.

faenĭ-sĭcĭa (fēn-, foen-), ae, f., and ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay: addere faenisiciae cumulum, Varr. R. R. 1, 49, 1; 1, 47 and 56: vindemias ac faenisicia administrare, id. ib. 1, 17, 2; 2, 11, 7; 3, 2, 6; Col. 2, 17, 6.

faenum (less correctly fēn-, not foen-), i. n. [fe-, feo; whence felix, femina, etc., Paul. ex Fest. p. 86].

  1. I. Hay, Varr. R. R. 1, 9 sq.; Col. 2, 18; Plin. 18, 28, 67, § 258 sq.; Ov. M. 14, 645: Judaei, quorum cophinus faenumque supellex, Juv. 3, 18; cf. id. 6, 542.
    Plur., App. M. 3 fin.
    Prov.: faenum alios aiebat esse oportere, i. e. seemed as stupid as oxen, Cic. de Or. 2, 57, 233: faenum habet in cornu, i. e. he is a dangerous fellow (the figure being taken from an ox apt to gore, whose horns were bound about with hay), Hor. S. 1, 4, 34.
  2. II. Faenum (fen-) Graecum, also as one word, faenumgraecum, fenugreek, Cato, R. R. 27, 1; Col. 2, 10, 33; Plin. 18, 16, 39, § 140.

faenus (less correctly fēn-, not foen-; cf. in the foll.), ŏris, n. [fe-, feo; cf.: faenum, femina, etc.; therefore, lit., what is produced; hence].

  1. I. Prop., the proceeds of capital lent out, interest (cf.: usura, versura): faenerator, sicuti M. Varro in libro tertio de Sermone Latino scripsit, a faenore est nominatus. Faenus autem dictum a fetu, et quasi a fetura quadam pecuniae parientis atque increscentis, Varr. ap. Gell. 16, 12, 7 sq., and ap. Non. 54, 5 sq.; cf.: faenus et faeneratores et lex de credita pecunia fenebris a fetu dicta, quod crediti nummi alios pariant, ut apud Graecos eadem res τόκος dicitur, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.: cf.: faenum (so it should read, instead of faenus) appellatur naturalis terrae fetus; ob quam causam et nummorum fetus faenus est vocatum et de ea re leges fenebres, id. p. 94: idem pecunias his faenori dabat, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: pecuniam faenore accipere, id. ib. 2, 3, 72, § 169: Scaptius centesimis, renovato in singulos annos faenore, contentus non fuit, id. Att. 6, 3, 5: faenus ex triente Idib. Quint. factum erat bessibus, id. ib. 4, 15, 7: iniquissimo faenore versuram facere, id. ib. 16, 15, 5: Graeci solvent tolerabili faenore, id. ib. 6, 1, 16: pecuniam occupare grandi faenore, id. Fl. 21, 51: dives positis in faenore nummis, Hor. S. 1, 2, 13; id. A. P. 421: faenore omni solutus, id. Epod. 2, 4.
  2. II. Transf.
    1. A. Capital lent on interest (very rare): argenti faenus creditum, Plaut. Most. 3, 1, 101: faenus et impendium recusare, Cic. Att. 6, 1, 4.
      1. 2. Meton., that lent to the soil, i. e. the seed: quam bona fide terra creditum faenus reddit! Plin. 2, 63, 63, § 155.
    2. B. Gain, profit, advantage: terra, quae nunquam recusat imperium, nec unquam sine usura reddit quod accepit, sed alias minore, plerumque majore cum faenore, Cic. de Sen. 15, 51; cf.: semina, quae magno faenore reddat ager, Tib. 2, 6, 22; and: cum quinquagesimo faenore messes reddit eximia fertilitas soli, Plin. 18, 17, 47, § 162: saepe venit magno faenore tardus amor, Prop. 1, 7, 26; cf.: at mihi, quod vivo detraxerit invida turba, Post obitum duplici faenore reddet Honos, id. 3 (4), 1, 22.

* faenuscŭlum (fēn-, foen-), i, n. dim. [faenus], a little interest, Plaut. Ps. 1, 3, 53.

Faesŭlae (also Fēs-), ārum, f.,

  1. I. a city of Etruria, now Fiesole, Cic. Cat. 3, 6, 14; Liv. 22, 3; Sall. C. 24, 2.
    Also Faesŭla, ae, Sil. 8, 479.
  2. II. Deriv., Faesŭlānus (Fēs-), a, um, adj., of or belonging to Faesulae, Faesulan: ager, Cic. Cat. 2, 6, 14: coloni, id. Mur. 24, 49.
    Subst.: Faesŭlā-nus, i, m., a Faesulan, Sall. C. 60, 6.

faex, faecis (gen. plur.: faecum, acc. to Charis. p. 114 P.), f. [etym. dub.], grounds, sediment, lees, dregs of liquids (cf. sentina).

  1. I. Lit.: omnis mundi quasi limus subsedit funditus ut faex, Lucr. 5, 498: poti faece tenus cadi, Hor. C. 3, 15, 16; cf. id. ib. 1, 35, 27: peruncti faecibus ora, id. A. P. 277: aceti, Plin. 28, 16, 62, § 219: sapae, id. 23, 2, 33, § 68; Vulg. Ezech. 23, 34.
    1. B. Transf.
      1. 1. Burnt tartar or salt of tartar (cf. faecula), Hor. S. 2, 4, 55 and 73.
      2. 2. The brine of pickles, Ov. M. 8, 666.
      3. 3. Sediment, dregs, impurities of other things: salis, Plin. 31, 7, 42, § 92: aeris, id. 34, 13, 37, § 135: plumbosissima stibii, id. 33, 6, 34, § 103.
      4. 4. Paint or wash for the face, rouge, Ov. A. A. 3, 211.
      5. 5. Jestingly, the last remains of one’s money: si quid adhuc superest de nostri faece locelli, Mart. 14, 13, 1.
  2. II. Trop.: res itaque ad summam faecem turbasque residit, to the lowest dregs of the people, Lucr. 5, 1140: quota portio faecis Achaei, Juv. 3, 61; cf.: apud illam perditissimam atque infimam faecem populi, Cic. Q. Fr. 2, 9, 5: apud sordem urbis et faecem, id. Att. 1, 16, 11; cf. also: in Romuli faece, id. ib. 2, 1, 8: legationis, id. Verr. 2, 1, 39, § 99: de faece hauris, i. e. from bad orators, id. Brut. 69, 244: faeces Israël, Vulg. Isa. 49, 6: dies sine faece, i. e. unclouded, clear, Mart. 8, 14, 4.

Fēnĭcŭlārius (Faen-) campus, Fennelfield, a place in Hispania Tarraconensis (so called because abounding in fennel); as a descriptive designation for Spain, Cic. Att. 12, 8.

fētĕo (less correctly foetĕo, faetĕo), ēre, no

  1. I. perf., v. n. [Sanscr. dhū-, dhūmas, smoke; Gr. θῦμα, θύος; Lat. fumus; fetere (or foet-), for fovitere; cf. also foedus]. Lit., to have an ill smell, to stink: an fetet anima uxori tuae? Plaut. As. 5, 2, 44; 78: fetere multo Myrtale solet vino, Mart. 5, 4, 1: abstineat a fetentibus acrimoniis allii vel caeparum, Col. 9, 14, 3.
  2. II. Fig.: fi! fi! fetet Tuus mihi sermo, Plaut. Cas. 3, 6, 7: omnes civitates lupanaribus fetent, Salv. Gub. D. 7, 23.

fētesco (faet-, foet-, no perf. nor sup.), 3, v. inch. n. [feteo], to become stinking (late Lat.): fetescit vetusta (aqua), Isid. Orig. 20, 3.

fētĭdus (faet-, foet-), a, um, adj. [feteo].

  1. I. Prop., that has an ill smell, stinking, fetid: anima fetida, Plaut. Merc. 3, 3, 13; cf.: cum isto ore fetido teterrimam nobis popinam inhalasses, Cic. Pis. 6, 13: corpus, Suet. Ner. 51: pisces, Plaut. Capt. 4, 2, 33.
    Comp.: dejectiones, Cels. 3, 2.
  2. II. Fig., foul, disgusting: libido, Prud. στεφ. 2, 245.
    Of heresy (sup.): fetidissimus fons, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 11 fin.

fētor (faet-, foet-), ōris, m. [feteo].

  1. I. Prop., an offensive smell, a stench: jacebat in suorum Graecorum fetore atque vino, Cic. Pis. 10, 22; Col. 12, 18, 3: fetores oris emendare, Plin. 28, 8, 27, § 100: nec fetet fetor amanti, Paul. Nol. Carm. 18, 348.
  2. II. Fig., foulness, noisomeness: reconditorum verborum fetores, Aug. ap. Suet. Aug. 86: fetorem haereticae pestis evomuit, Cassiod. Hist. Eccl. 5, 47.

fētŭlentus (faet-, foet-), a, um, adj. [feteo], stinking, fetulent (post-class.), App. Mag. p. 277: viscera, Arn. 7, 225.