No entries found. Showing closest matches:
* faecārĭus, a, um, adj. [faex], of or for the dregs or lees: sportae, Cato, R. R. 11, 4.
* faecātus, a, um, adj. [faex], made from the dregs or lees: vinum, pressed from the dregs, Cato, R. R. 153; cf. Plin. 14, 10, 12, § 86.
* faecĕus, a, um, adj. [faex], impure, feculent; only flg.: nil ego istos moror faeceos mores, turbidos, quibus boni dedecorant sese, Plaut. Trin. 2, 2, 19.
faecĭnĭus or faecĭnus, a, um, adj. [faex], that makes or leaves dregs, abounding in dregs: uvae, Col. 3, 2, 14; Plin. 14, 2, 4, § 27: vinum, Col. 12, 47, 6.
faecōsus, a, um. adj. [faex], full of dregs: garum, Mart. 13, 102, 2 dub. (al. fastosum).
faecŭla (also fēcŭla, and contracted faecla, Cael. Aur. Tard. 2, 1), ae, f. dim. [faex], burnt tartar or salt of tartar, deposited in the form of a crust by wine (used as a condiment or as a drug), Lucr. 2, 430; Hor. S. 2, 8, 9; Scrib. Comp. 226 al.
faecŭlentĭa, ae, f. [faeculentus], lees, dregs; filth (post-class.).
- I. Prop., Sid. Ep. 3, 13.
- II. Trop.: morum, Fulg. Const. Verg. p. 156 Munk.
faecŭlentus, a, um, adj. [faex], abounding in dregs or sediment, thick, impure, feculent (post-Aug.).
- I. Lit.: vinum, Col. 2, 2, 20: pus, Cels. 5, 26, 19: sardonyches, Plin. 37, 6, 23, § 89.
Comp.: superficies, Sol. 33.
Sup.: quorum aliud faeculentissimum redditur terrae, i. e. excrement, Aug. de Vera Relig. 40.
- * II. Trop.: hilaritas, Arn. 3, 119.
faenārĭus (less correctly fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum], of or for hay, hay-: falces, Cato, R. R. 10, 3; Varr. L. L. 5, 31, 38.
As subst.: faenārĭus, ĭi, m., a seller of hay, a hay salesman, Inscr. ap. Grut. 175, 9.
faenē̆bris (less correctly fēn-, foen-), e, adj. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], of or relating to interest or usury: leges, Liv. 35, 7: res, the matter of interest and debts, the relations between debtor and creditor, id. 7, 21: pecunia, lent on interest, Suet. Calig. 41: malum, Tac. 6, 16.
1. faenĕrārĭus, ĭi, m. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], for the usual faenerator, one who lends money on interest, a usurer, Firm. 3, 8 fin.
- 2. ‡ faenĕrārĭus (less correctly fēn-, foen-), ĭi, m. [faenum], = faenarius, a seller of hay, a hay salesman: macellarios, vinarios, faenerarios, et cellaritas sic servari desideramus, Cassiod. Var. 10, 28 init.
faenĕrātĭcĭus (less correctly fēn-, foen-, -tius), a, um, adj. [faeneror], of or relating to interest (law Lat.): cautio, instrumentum, Cod. Just. 4, 30, 14.
faenĕrātĭo (less correctly fēn-, foen-), ōnis, f. [faeneror], a lending on interest, usury (class.): haec pecunia tota ab honoribus translata est in quaestum et faenerationem, Cic. Fl. 23, 56: nec enim, si tuam ob causam cuiquam commodes, beneficium illud habendum est, sed faeneratio, id. Fin. 2, 35, 117; id. Verr. 2, 3, 72, § 168; Col. 1 praef. § 8.
faenĕrāto (less correctly fēn-, foen-), adv. [faeneratus], with interest (Plautinian): nae illam mecastor faenerato abstulisti, Plaut. Men. 4, 2, 40: nae ille ecastor faenerato funditat, id. As. 5, 2, 52.
faenĕrātor (less correctly fēn-, foen-), ōris, m. [faeneror], one who lends on interest, a money-lender, capitalist; with an odious secondary idea, a usurer (class.): improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut faeneratorum, Cic. Off. 1, 42, 150; Cato, R. R. praef. § 1; Sall. C. 33, 1; Cic. Fam. 5, 6, 2; Hor. Epod. 2, 67; Suet. Tib. 48: acerbissimi, Cic. Att. 6, 1, 6.
faenĕrātōrĭus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenerator], pertaining to a usurer, usurious (post-class.), Val. Max. 2, 6, 11.
faenĕrātrix (fēn-, foen-), īcis, f. [faeneror], a female money-lender or usurer (post-class.), Val. Max. 8, 2, 2.
faenĕrātus, a, um, Part., from faeneror.
faenero (fēn-, foen-), āre, v. faeneror.
faenĕror (less correctly fēn-, foen-), ātus sum, 1, v. dep., or (mostly post-Aug.), faenero, āvi, ātum, 1, v. a. [faenus].
- I. Prop., to lend on interest.
- A. Form faeneror.
- 1. With abl.: pecunias istius extraordinarias grandes suo nomine faenerabatur, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: primum cum posita esset pecunia apud eas societates, binis centesimis faeneratus est, took two per cent. (per month, and consequently, according to our reckoning, twenty-four per cent. per annum), id. ib. 2, 3, 70, § 165.
- 2. Absol.: a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascere … Et cum ille, qui quaesierat, dixisset: Quid faenerari? tum Cato: Quid hominem occidere? Cic. Off. 2, 25, 89; cf. Cato, R. R. praef. § 1.
- B. Form faenero.
- 1. With sub and abl.: pecuniam publicam sub usuris solitis, Dig. 22, 1, 11.
- 2. In simple constr.: pecuniam pupillarem, Dig. 26, 7, 46, § 2.
- 3. Without object: nil debet: faenerat immo magis, Mart. 1, 86, 4.
- C. Part. perf.: pecunia faenerata a tutoribus, Dig. 46, 3, 100; Pseudo Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 7 fin.
- II. Meton.
- A. To drain by usury: dimissiones libertorum ad faenerandas diripiendasque provincias, Cic. Par. 6, 2, 46.
- B. To borrow on interest: si quis pecuniam dominicam a servo faeneratus esset, Dig. 46, 3, 35.
- C. To lend, impart, furnish (post-Aug. and very rare): sol suum lumen ceteris quoque sideribus faenerat, Plin. 2, 6, 4, § 13: nummos habet arca Minervae: haec sapit, haec omnes faenerat una deos, Mart. 1, 77, 5.
- III. Trop.
- A. Neque enim beneficium faeneramur, practise usury with benefits, Cic. Lael. 9, 31: faeneratum istuc beneficium tibi pulchre dices, i. e. richly repaid, rewarded, Ter. Phorm. 3, 2, 8; cf. id. Ad. 2, 2, 11 Ruhnk.
- B. Juba et Petreius mutuis vulneribus concurrerunt et mortes faeneraverunt, exchanged with usury, i. e. inflicted on each other, Sen. Suas. 7.
faenĕus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum, I.],
- I. of hay (very rare): homines faeneos in medium ad tentandum periculum projectos, men of hay, hay effigies, Cic. Fragm. Or. Cornel. 1, 1; cf.: simulacra effigie hominum ex faeno fieri solebant, quibus objectis ad spectaculum praebendum tauri irritarentur, Ascon. p. 62 ed. Orell.
- II. Fig.: faeneus ille Platonicus Antiochus, August. c. Acad. 3, 18.
faenĭcŭlum (fēn-, foen-), i, n. [faenum, II.], fennel, Plin. 20, 23, 95, § 254; Pall. Febr. 24, 9.
faenīlĭa (fēn-, foen-), ĭum, n. [faenum, I.], a hay-loft: nec totā claudes faenilia brumā, Verg. G. 3, 321; cf. Col. 1, 6, 9; Plin. 18, 28, 67, § 258; Ov. M. 6, 457.
‡ faenilis, e, adj., = fenebris, Not. Tir. p. 68.
faenĭsĕca (fēn-, foen-), ae, v. faenisex.
faenĭ-secta (fēn-, foen-), ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay, Varr. L. L. 5, § 136 Müll. N. cr.; cf. faenisicia.
faenĭ-sector (fēn-, foen-), ōris, m. [faenum, I.; seco], a grass-cutter, mower, Col. 11, 1, 12; cf. faenisex.
faenĭ-sex (fēn-, foen-), ĕcis (faenĭ-sĕca, ae, Pers. 6, 40), m. [faenum, I.; seco].
- I. Prop., a mower, Varr. R. R. 1, 49, 2; Col. 2, 17, 4: igitur cornu propter oleum ad crus ligato faenisex incedebat, Plin. 18, 28, 67, § 261.
- II. Meton., poet. for countryman, rustic, Pers. 6, 40.
faenĭ-sĭcĭa (fēn-, foen-), ae, f., and ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay: addere faenisiciae cumulum, Varr. R. R. 1, 49, 1; 1, 47 and 56: vindemias ac faenisicia administrare, id. ib. 1, 17, 2; 2, 11, 7; 3, 2, 6; Col. 2, 17, 6.
faenum (less correctly fēn-, not foen-), i. n. [fe-, feo; whence felix, femina, etc., Paul. ex Fest. p. 86].
- I. Hay, Varr. R. R. 1, 9 sq.; Col. 2, 18; Plin. 18, 28, 67, § 258 sq.; Ov. M. 14, 645: Judaei, quorum cophinus faenumque supellex, Juv. 3, 18; cf. id. 6, 542.
Plur., App. M. 3 fin.
Prov.: faenum alios aiebat esse oportere, i. e. seemed as stupid as oxen, Cic. de Or. 2, 57, 233: faenum habet in cornu, i. e. he is a dangerous fellow (the figure being taken from an ox apt to gore, whose horns were bound about with hay), Hor. S. 1, 4, 34.
- II. Faenum (fen-) Graecum, also as one word, faenumgraecum, fenugreek, Cato, R. R. 27, 1; Col. 2, 10, 33; Plin. 18, 16, 39, § 140.
faenus (less correctly fēn-, not foen-; cf. in the foll.), ŏris, n. [fe-, feo; cf.: faenum, femina, etc.; therefore, lit., what is produced; hence].
- I. Prop., the proceeds of capital lent out, interest (cf.: usura, versura): faenerator, sicuti M. Varro in libro tertio de Sermone Latino scripsit, a faenore est nominatus. Faenus autem dictum a fetu, et quasi a fetura quadam pecuniae parientis atque increscentis, Varr. ap. Gell. 16, 12, 7 sq., and ap. Non. 54, 5 sq.; cf.: faenus et faeneratores et lex de credita pecunia fenebris a fetu dicta, quod crediti nummi alios pariant, ut apud Graecos eadem res τόκος dicitur, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.: cf.: faenum (so it should read, instead of faenus) appellatur naturalis terrae fetus; ob quam causam et nummorum fetus faenus est vocatum et de ea re leges fenebres, id. p. 94: idem pecunias his faenori dabat, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: pecuniam faenore accipere, id. ib. 2, 3, 72, § 169: Scaptius centesimis, renovato in singulos annos faenore, contentus non fuit, id. Att. 6, 3, 5: faenus ex triente Idib. Quint. factum erat bessibus, id. ib. 4, 15, 7: iniquissimo faenore versuram facere, id. ib. 16, 15, 5: Graeci solvent tolerabili faenore, id. ib. 6, 1, 16: pecuniam occupare grandi faenore, id. Fl. 21, 51: dives positis in faenore nummis, Hor. S. 1, 2, 13; id. A. P. 421: faenore omni solutus, id. Epod. 2, 4.
- II. Transf.
- A. Capital lent on interest (very rare): argenti faenus creditum, Plaut. Most. 3, 1, 101: faenus et impendium recusare, Cic. Att. 6, 1, 4.
- 2. Meton., that lent to the soil, i. e. the seed: quam bona fide terra creditum faenus reddit! Plin. 2, 63, 63, § 155.
- B. Gain, profit, advantage: terra, quae nunquam recusat imperium, nec unquam sine usura reddit quod accepit, sed alias minore, plerumque majore cum faenore, Cic. de Sen. 15, 51; cf.: semina, quae magno faenore reddat ager, Tib. 2, 6, 22; and: cum quinquagesimo faenore messes reddit eximia fertilitas soli, Plin. 18, 17, 47, § 162: saepe venit magno faenore tardus amor, Prop. 1, 7, 26; cf.: at mihi, quod vivo detraxerit invida turba, Post obitum duplici faenore reddet Honos, id. 3 (4), 1, 22.
* faenuscŭlum (fēn-, foen-), i, n. dim. [faenus], a little interest, Plaut. Ps. 1, 3, 53.
Faesŭlae (also Fēs-), ārum, f.,
- I. a city of Etruria, now Fiesole, Cic. Cat. 3, 6, 14; Liv. 22, 3; Sall. C. 24, 2.
Also Faesŭla, ae, Sil. 8, 479.
- II. Deriv., Faesŭlānus (Fēs-), a, um, adj., of or belonging to Faesulae, Faesulan: ager, Cic. Cat. 2, 6, 14: coloni, id. Mur. 24, 49.
Subst.: Faesŭlā-nus, i, m., a Faesulan, Sall. C. 60, 6.
faex, faecis (gen. plur.: faecum, acc. to Charis. p. 114 P.), f. [etym. dub.], grounds, sediment, lees, dregs of liquids (cf. sentina).
- I. Lit.: omnis mundi quasi limus subsedit funditus ut faex, Lucr. 5, 498: poti faece tenus cadi, Hor. C. 3, 15, 16; cf. id. ib. 1, 35, 27: peruncti faecibus ora, id. A. P. 277: aceti, Plin. 28, 16, 62, § 219: sapae, id. 23, 2, 33, § 68; Vulg. Ezech. 23, 34.
- B. Transf.
- 1. Burnt tartar or salt of tartar (cf. faecula), Hor. S. 2, 4, 55 and 73.
- 2. The brine of pickles, Ov. M. 8, 666.
- 3. Sediment, dregs, impurities of other things: salis, Plin. 31, 7, 42, § 92: aeris, id. 34, 13, 37, § 135: plumbosissima stibii, id. 33, 6, 34, § 103.
- 4. Paint or wash for the face, rouge, Ov. A. A. 3, 211.
- 5. Jestingly, the last remains of one’s money: si quid adhuc superest de nostri faece locelli, Mart. 14, 13, 1.
- II. Trop.: res itaque ad summam faecem turbasque residit, to the lowest dregs of the people, Lucr. 5, 1140: quota portio faecis Achaei, Juv. 3, 61; cf.: apud illam perditissimam atque infimam faecem populi, Cic. Q. Fr. 2, 9, 5: apud sordem urbis et faecem, id. Att. 1, 16, 11; cf. also: in Romuli faece, id. ib. 2, 1, 8: legationis, id. Verr. 2, 1, 39, § 99: de faece hauris, i. e. from bad orators, id. Brut. 69, 244: faeces Israël, Vulg. Isa. 49, 6: dies sine faece, i. e. unclouded, clear, Mart. 8, 14, 4.
Fēnĭcŭlārius (Faen-) campus, Fennelfield, a place in Hispania Tarraconensis (so called because abounding in fennel); as a descriptive designation for Spain, Cic. Att. 12, 8.
fētĕo (less correctly foetĕo, faetĕo), ēre, no
- I. perf., v. n. [Sanscr. dhū-, dhūmas, smoke; Gr. θῦμα, θύος; Lat. fumus; fetere (or foet-), for fovitere; cf. also foedus]. Lit., to have an ill smell, to stink: an fetet anima uxori tuae? Plaut. As. 5, 2, 44; 78: fetere multo Myrtale solet vino, Mart. 5, 4, 1: abstineat a fetentibus acrimoniis allii vel caeparum, Col. 9, 14, 3.
- II. Fig.: fi! fi! fetet Tuus mihi sermo, Plaut. Cas. 3, 6, 7: omnes civitates lupanaribus fetent, Salv. Gub. D. 7, 23.
fētesco (faet-, foet-, no perf. nor sup.), 3, v. inch. n. [feteo], to become stinking (late Lat.): fetescit vetusta (aqua), Isid. Orig. 20, 3.
fētĭdus (faet-, foet-), a, um, adj. [feteo].
- I. Prop., that has an ill smell, stinking, fetid: anima fetida, Plaut. Merc. 3, 3, 13; cf.: cum isto ore fetido teterrimam nobis popinam inhalasses, Cic. Pis. 6, 13: corpus, Suet. Ner. 51: pisces, Plaut. Capt. 4, 2, 33.
Comp.: dejectiones, Cels. 3, 2.
- II. Fig., foul, disgusting: libido, Prud. στεφ. 2, 245.
Of heresy (sup.): fetidissimus fons, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 11 fin.
fētor (faet-, foet-), ōris, m. [feteo].
- I. Prop., an offensive smell, a stench: jacebat in suorum Graecorum fetore atque vino, Cic. Pis. 10, 22; Col. 12, 18, 3: fetores oris emendare, Plin. 28, 8, 27, § 100: nec fetet fetor amanti, Paul. Nol. Carm. 18, 348.
- II. Fig., foulness, noisomeness: reconditorum verborum fetores, Aug. ap. Suet. Aug. 86: fetorem haereticae pestis evomuit, Cassiod. Hist. Eccl. 5, 47.
fētŭlentus (faet-, foet-), a, um, adj. [feteo], stinking, fetulent (post-class.), App. Mag. p. 277: viscera, Arn. 7, 225.