Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

flābellĭfĕra, ae, f. [flabellum-fero], a fan-bearer, a female slave, Plaut. Trin. 2, 1, 22.

flābello, āre, v. a. [flabellum], to fan (post-Aug.): cum calor in affectationem flabellatur, Tert. Pall. 4.

flābellŭlum, i, n. dim. [flabellum], a little fan, Ter. Eun. 3, 5, 50 (Bentl., Fleck., Umpfenb.; dub.; al. flabellum).

flābellum, i, n. dim. [flabrum], a smali fan or fly-flap.

  1. I. Lit.: cape hoc flabellum, et ventulum huic sic facito, Ter. Eun. 3, 5, 47; 50; Mart. 3, 82, 10; for this a peacock’s tail was used, Prop. 2, 24 (3, 18), 11; Hier. Ep. 27, 13.
  2. * II. Trop.: cujus lingua quasi flabello seditionis, illa tum est egentium concio ventilata, an exciter, Cic. Fl. 23, 54.

flābĭlis, e, adj. [flo], airy.

  1. * I. Lit.: nihil est in animis mixtum atque concretumnihil ne aut humidum quidem aut flabile aut igneum, Cic. Tusc. 1, 27, 66.
    1. B. Trop., spiritual (eccl. Lat.): aedes, Prud. στεφ. 10, 347 al.

flābra, ōrum, n. [flo], blasts, esp. of wind; or, concr., breezes, winds (poet.): flabraque ventorum violento turbine vexant, Lucr. 5, 217: Etesia Aquilonum, id. 5, 742; 6, 730: Boreae, Prop. 2, 27, 12 (3, 23, 12 M.): lenia Austri, Val. Fl. 6, 665: freta spirantibus incita flabris, Lucr. 6, 428; cf. id. 6, 719: non hiemes illam, non flabra neque imbres Convellunt, Verg. G. 2, 293.

flābrālis, e, adj. [flabra], breezy, airy (post-class.): frigus, Prud. Apoth. 841.

flābrārius = custos corporum, Isid. Gloss.

flaccĕo, ēre, v. n. [flaccus], to be flabby or flaccid.

  1. I. Lit. (post-class.): aures pendulae atque flaccentes, Lact. Opif. D. 8, 8.
  2. II. Trop., to be faint, languid, weak; to flag, droop: flaccet, languet, deficit, Non. 110, 10 (mostly ante- and post-class.): sceptra flaccent, Att. ap. Non. 110, 12: flaccet fortitudo. Afran. ib. 13: sin flaccebunt condiciones, Enn. ap. Non. 110, 14 (Trag. v. 401 ed. Vahl.): oratio vestra rebus flaccet, spiritu viget, App. Apol. p. 290: Messala flaccet, flags, loses courage, * Cic. Q. Fr. 2, 14, 4 (cf.: Messala languet, id. Att. 4, 15, 7): erunt irrigua ejus flaccentia, i. e. dried up, Vulg. Isa. 19, 10.

flaccesco (ante-class. also flaccisco), flaccŭi, 3, v. inch. n., to wilt, wither, dry up (cf. tabesco).

  1. I. Lit.: faeniculum cum legeris, sub tecto exponito, dum flaccescat, Col. 12, 7, 4: flaccescente fronde, Vitr. 2, 9, 2: stercus cum flaccuit, Varr. R. R. 1, 13, 4.
  2. II. Trop., to become faint or feeble, to droop, languish: flucti flacciscunt, silescunt venti, Pac. ap. Non. 488, 15 (Trag. Rel. v. 77 ed. Rib.): flaccescebat oratio, * Cic. Brut. 24, 93: flaccescentes voluptates, Arn. 4, 142: ad numerum cymbalorum mollita indignatione flaccescunt, i. e. become mild, softened, id. 7, 237.

Flaccĭānus, a, um, v. 2. Flaccus, II.

flaccĭdus, a, um, adj. [flaccus], flabby, flaccid, pendulous (cf. marcidus).

  1. I. Lit.: aures, Col. 7, 6, 2; Plin. 8, 51, 77, § 205: folium, id. 15, 30, 39, § 127: vela (with pendula), App. Flor. p. 365.
  2. II. Trop., languid, feeble: flaccidiore turbine fertur, Lucr. 5, 632: argumentatio, Arn. 7, 251.

1. flaccus, a, um, adj. [etym. dub.], flabby, hanging down.

  1. I. Lit.: auriculae, Varr. R. R. 2, 9, 4.
  2. II. Transf., of persons, flap-eared: ecquos deos paetulos esse arbitramur? ecquos silos, flaccos, frontones, capitones, quae sunt in nobis? Cic. N. D. 1, 29, 80.
    Hence,

2. Flaccus, i, m.,

  1. I. a Roman surname; cf.: aures homini tantum immobiles: ab iis Flaccorum cognomina, Plin. 11, 37, 50, § 136; esp. freq. in the gens Valeria, Cornelia, and Horatia; e. g. si quid in Flacco viri est, i. e. in Q. Horatio, Hor. Epod. 15, 12.
    1. B. Transf., the writings of Horace: stabunt pueri, cum totus decolor esset Flaccus, Juv. 7, 227.
  2. II. Deriv.: Flaccĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Flaccus, Flaccian: area, Val. Max. 6, 3, 1.

flăgellātīcĭus = μαστιγίας, Gloss. Philox., one who deserves the whip, verbero.

flăgellātĭo, ōnis, f. [flagello], a whipping, scourging, flagellation (eccl. Lat.), Tert. ad Martyr. 4 fin.

flăgello, āvi, ātum, 1, v. a. [flagellum], to whip, scourge, lash (poet. and in postAug. prose).

  1. I. Lit.: quaestorem suum in conjuratione nominatum flagellavit, Suet. Calig. 26: aliquem manu sua, id. ib. 55; id. Claud. 38: canes extremis polypi crinibus, Plin. 9, 30, 48, § 92: terga caudā (leo), id. 8, 16, 19, § 49; cf.: arborem caudā (serpens), Ov. M. 3, 94: messem perticis, to thresh out, Plin. 18, 30, 72, § 298: serpentes sese interimunt flagellando, id. 25, 8, 55, § 101.
    Absol.: in tergum flagellat, Quint. 11, 3, 118.
  2. II. Transf.: flagellent colla comae, beat, dangle against his face, Mart. 4, 42, 7: sertaque mixta comis sparsa cervice flagellat, i. e. shakes, Stat. Th. 10, 169; cf. id. ib. 3, 36: flagellatus aër, Plin. 2, 45, 45, § 116: si puteal multa cautus vibice flagellas, i. e. practise outrageous usury, Pers. 4, 49: cujus laxas arca flagellat opes, presses down, i. e. encloses, Mart. 2, 30, 4; 5, 13, 6; cf.: prout aliquis praevalens manceps annonam flagellet, keeps back commodities, i.e. maintains them at too high a price, Plin. 33, 13, 57, § 164.

flăgellum, i, n. dim. [flagrum], a whip, scourge; more severe than scutica.

  1. I. (Cf. also: flagrum, verber, lorum.) Lit.: nec scuticā dignum horribili sectere flagello, Hor. S. 1, 3, 119; cf.: ille flagellis Ad mortem caesus, id. ib. 1, 2, 41; Cic. Rab. Perd. 4, 12; Dig. 48, 19, 10; Hor. Epod. 4, 11; Cat. 25, 11; Ov. Ib. 185; Juv. 6, 479.
    1. B. Transf.
      1. 1. A riding-whip, Verg. A. 5, 579; Sil. 4, 441; a whip for driving cattle, Col. 2, 2, 26.
      2. 2. The thong of a javelin, Verg. A. 7, 731.
      3. 3. A young branch or shoot, a vine-shoot, Varr. R. R. 1, 31, 3; Verg. G. 2, 299; Cat. 62, 52; Col. 3, 6, 3 al.
      4. 4. The arm of a polypus, Ov. M. 4, 367.
      5. 5. In late Lat., a threshing-flail, Hier. Isa. 28.
      6. 6. A tuft of hair, Sid. Ep. 1, 2.
  2. II. Trop., the lash or stings of conscience (poet.), Lucr. 3, 1019; Juv. 13, 195; cf. of the goad of love, Hor. C. 3, 26, 11.

flāgĭtātĭo, ōnis, f. [flagito], an earnest request or demand, importunity (rare but class.): nolui deesse ne tacitae quidem flagitationi tuae, * Cic. Top. 1, 5: uxorum flagitatione revocantur, Just. 2, 4.
In plur.: crebrae populi flagitationes, Tac. A. 13, 50.

flāgĭtātor, ōris, m. [flagito], an importunate asker, demander, dun (rare but class.): eicite ex animo curam atque alienum aes: Ne quis formidet flagitatorem suum, Plaut. Cas. prol. 24; cf. id. Most. 3, 2, 81; so of a dunning creditor, Gell. 17, 6, 10.
Transf.: hunc video flagitatorem, non illum quidem tibi molestum, sed assiduum tamen et acrem fore, Cic. Brut. 5, 18 (see the passage in connection).

        1. (β) With gen.: triumphi ante victoriam flagitator, Liv. 8, 12, 9: pugnae, id. 2, 45, 18.

flāgĭtātrix, īcis, f. [flagitator], she that importunately demands or duns (late Lat.): epistola vehemens flagitatrix, Aug. Ep. 140.

flāgĭtĭōse, adv., v. flagitiosus fin.

flāgĭtĭōsus, a, um, adj. [flagitium], shameful, disgraceful, infamous, flagitious, profligate, dissolute (both of persons and things): flagitiosi sunt, qui venereas voluptates inflammato animo concupiscunt, Cic. Tusc. 4, 32, 68: homo flagitiosissimus, libidinosissimus nequissimusque, id. Verr. 2, 2, 78, § 192: civitas pessima ac flagitiosissima facta est, Sall. C. 5, 9: vitiosa et flagitiosa vita, Cic. Fin. 2, 29, 94: itaque videas rebus injustis justos maxime dolere, imbellibus fortes, flagitiosis modestos, id. Lacl. 13, 47: libidines, id. Verr. 2, 2, 54, § 134: cf.: animus omni genere voluptatum, Quint. 12, 11, 18: emptio, possessio bonorum, Cic. Rosc. Am. 9, 24: flagitiosissima facinora facere, Sall. J. 32, 2: socordia flagitiosior, id. ib. 85, 22: fama flagitiosissima, Tac. H. 2, 31: quod ea, quae re turpia non sunt, verbis flagitiosa ducamus, Cic. Off. 1, 35, 128: regem armis quam munificentia vinci, minus flagitiosum, Sall. J. 110, 5; cf.: flagitiosissimum existimo impune injuriam accepisse, id. ib. 31, 21: quod flagitiosius est, Tac. A. 3, 54.
Hence, adv.: flāgĭtĭōse, shamefully, basely, infamously, flagitiously (freq. in Cic.; elsewh. rare): impure et flagitiose vivere, Cic. Fin. 3, 11, 38: turpiter et flagitiose dicta, id. de Or. 1, 53, 227; cf. Auct. Her. 1, 5, 8: facere, Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: judicia male et flagitiose tueri, id. ib. 1, 15, 44: sumus flagitiose imparati, id. Att. 7, 15, 3: desciscere ab aliquo, id. Fin. 5, 31, 94: obitae legationes, id. Font. 11, 24.
Comp., Arn. 4, 141.
Sup.: ut turpissime flagitiosissimeque discedat, Cic. Div. in Caecil. 22, 71: servire aliorum amori, id. Cat. 2, 4, 8.

flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].

  1. I. Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf. flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari, Tac. A. 1, 27: pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens, id. ib. 3, 17.
  2. II. Transf.
    1. A. Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.; syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt, Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so, flagrantissima (with adulteria), Tac. A. 14, 51; cf.: stupra et adulteria et omne tale flagitium, Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26: domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare, id. Tusc. 1, 30, 72; cf.: homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus, id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25: tantum sceleris et tantum flagitii admittere, id. Att. 10, 3: quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc., id. Cat. 1, 6, 13; cf.: Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus, Sall. C. 23, 1; so with facinora, id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.: nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere, Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1: tanta flagitia facere et dicere, Cic. Tusc. 4, 34, 73: in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum), id. ib. 4, 33, 70: in tot flagitia se ingurgitare, id. Pis. 18, 42.
    2. B. In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion): petere honorem pro flagitio more fit, Plaut. Trin. 4, 3, 28: flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini, id. ib. 3, 1, 11: cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est, Cic. Fam. 9, 22, 3: flagitium rei militaris admittere, id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.): nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier? is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49: praeesse agro colendo flagitium putes, Cic. Rosc. Am. 18, 50: quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.), id. Brut. 61, 219; cf.: ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere, disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.
      Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.
      Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.
    3. C. In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel: flagitium illud hominis! Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9: ipsa quae sis stabulum flagitii, id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28: omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat, Sall. C. 14, 1.
    4. D. (Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.): id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris, Cic. Att. 16, 7, 4; cf.: magnum dedecus et flagitium, id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.): beatus qui pejus leto flagitium timet, Hor. C. 4, 9, 50: flagitio additis damnum, id. ib. 3, 5, 26: quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur, Plaut. Merc. 2, 3, 71: facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo, id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79: flagitium imperio demere, Liv. 25, 15, 19: consul moveri flagitio timoris fatendi, id. 42, 60, 4.

flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. φρύγω; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. φλέγω; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).

  1. I. In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid (aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.
          1. (α) With acc.: etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen, Cic. Planc. 19, 48; cf.: insector, inquam et flagito testes, id. Font. 1, 1; and: qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret, id. Verr. 2, 5, 28, § 71: ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent, id. Fam. 9, 8, 1; cf.: admonitum venimus te, non flagitatum, id. de Or. 3, 5, 17: consulis auxilium implorare et flagitare, id. Rab. Perd. 3, 9: ea, quae tempus et necessitas flagitat, id. Phil. 5, 19 fin.
            In pass.: quia illum clamore vidi flagitarier, called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48; but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere, you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46: ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur, Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3: populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit, Cic. Rep. 2, 12.
            With acc. and ab and abl.: a te cum tua promissa per litteras flagitabam, Cic. Fam. 3, 11, 4: mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc., id. Tusc. 1, 15, 34: quid gravitas, quid altitudo animiquid artes a te flagitent, tu videbis, id. Fam. 4, 13, 4: id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur, Caes. B. G. 1, 71, 1: unicum miser abs te filium flagitat, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128: siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania, Plin. 18, 5, 28, § 90.
            With two acc.: haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat, Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6: quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare, Caes. B. G. 1, 16, 1: nec potentem amicum Largiora flagito, Hor. C. 2, 18, 13.
          2. (β) With ut: semper flagitavi, ut convocaremur, Cic. Phil. 5, 11, 30: flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc., id. Fam. 10, 16, 1: flagitabatur ab his quotidie ut, etc., id. Sest. 11, 25.
          3. (γ) Absol.: sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc., presses, id. Fam. 15, 18 fin.: causa postulat, non flagitat, id. Quint. 3, 13.
          4. (δ) With inf.: (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici, Hor. S. 2, 4, 61.
            (ε) With acc. and inf.: a delatoribus revocanda praemia, Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.
            (ζ) With interrog. clause: quae sint ea numina flagitat, Verg. A. 2, 123.
  2. II. In partic.
    1. A. To summon before court, to accuse: compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit, Tac. H. 1, 53.
    2. B. In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.): ancillam alienam, Dig. 47, 1, 2: juvenem, App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.

flā̆grans, antis, Part. and P. a., from flagro.

flā̆granter, adv., v. flagro, P. a. fin.

flā̆grantĭa, ae, f. [flagro], a burning, a glowing heat, ardor (mostly post-class.).

  1. I. Lit.: montis (Aetnae), Gell. 17, 10, 8: solis, App. M. 4, p. 157; 6, p. 178: aestatis, Arn. 2, p. 69: aestiva, the heat of summer, Mart. Cap. 8, p. 183: non flagrantiā oculorum, non libertate sermonis, sed etiam complexu; etc., * Cic. Cael. 20, 49.
  2. II. Trop.: omnem pectoris flagrantiam sedare, vehement desire, Prud. στεφ. 10, 734: materna, maternal affection, Gell. 12, 1, 22.
    Concr. as a term of reproach: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia? thou burning shame! worst of scoundrels! Plaut. Rud. 3, 4, 28; cf. flagitium, II. A.

flagrātōres dicebantur genus hominum, quod mercede flagris caedebantur, Paul. ex Fest. p. 89, 5 Müll.; cf.: ‡ flagratores qui flagris conducti caedunt, Placid. p. 463.

* flā̆grĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [flagrum + fero], bearing a whip: Automedon, Aus. Ep. 14, 10.

flagrĭōnes dicti servi, quod flagris subjecti sunt: ut verberones a verberibus. Afranius in Vopisco: Tu flagrionibus, etc., Non. 28, 29 (Com. Rel. v. 391 ed. Rib.).

flā̆grī̆trĭba, ae, m. [flagrum + tero], a whip-spoiler, i. e. one who wears out the whip with being flogged, a comic appellative of a slave, Plaut. Ps. 1, 2, 5.

flā̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. [root in Sanscr. brag-, to glow; Gr. φλέγω, φλεγέθω, φλόξ; Lat. fulgeo, fulgur, fulmen, flamma, flamen, fulvus; Angl.-Sax. blāc, pale; Germ. bleich; connected with flagito, flagitium, etc., by Corss. Ausspr. 1, 398], to flame, blaze, burn (class.; trop. signif. most freq.; not in Caes.; syn.: ardeo, deflagro, caleo, ferveo, etc.).

  1. I. Lit.: flagrantes onerariae, Cic. Div. 1, 32, 69: crinemque flagrantem excutere, Verg. A. 2, 685: flagrabant ignes, Ov. F. 6, 439: intima pars hominum vero flagrabat ad ossa, Lucr. 6, 1168: flocci molles et sine oleo flagrant, Plin. 16, 7, 10, § 28: ut flagret (carbo), id. 33, 13, 57, § 163.
  2. II. Trop., sc. according as the notion of heat or of the pain produced by burning predominates (cf. flamma, II.).
    1. A. To be inflamed with passion (in a good and a bad sense), to blaze, glow, burn, be on fire, to be violently excited, stirred, provoked.
      With abl.: non dici potest, quam flagrem desiderio urbis, Cic. Att. 5, 11, 1; so, desiderio tui, id. ib. 7, 4, 1: dicendi studio, id. de Or. 1, 4, 14; cf.: eximio litterarum amore, Quint. prooem. § 6: mirabili pugnandi cupiditate, Nep. Milt. 5, 1: cupiditate atque amentia, Cic. Verr. 2, 4, 34, § 75; cf. id. Clu. 5, 12: amore, id. Tusc. 4, 33, 71; Hor. Epod. 5, 81; cf.: cupidine currus, Ov. M. 2, 104: libidinibus in mulieres, Suet. Gramm. 23: odio, Cic. de Or. 2, 45, 190: totam Italiam flagraturam bello intelligo, id. Att. 7, 17, 4: bello flagrans Italia, id. de Or. 3, 2, 8: convivia quae domesticis stupris flagitiisque flagrabunt, id. Verr. 2, 4, 32, § 71.
      Absol.: flagrabant vitia libidinis apud illum, id. Cael. 5, 12; cf.: uti cujusque studium ex aetate flagrabat, Sall. C. 14, 6.
      Poet. with acc. of respect, to love: caelestem flagrans amor Herculis Heben, Prop. 1, 13, 23: Cerberus et diris flagrat latratibus ora, Verg. Cul. 220.
      1. * 2. Poet. as a v. a., to inflame with passion: Elisam, Stat. S. 5, 2, 120.
    2. B. To be greatly disturbed, annoyed, vexed; to suffer: consules flagrant infamiā, Cic. Att. 4, 18, 2; cf.: invidiā et infamiā, id. Verr. 1, 2, 5: invidiā, id. Clu. 49, 136; id. Sest. 67, 140: Tac. A. 13, 4; Plin. Ep. 9, 13, 21; Suet. Aug. 27; id. Galb. 16: infamiā, id. Caes. 52; id. Tib. 44: rumore malo, Hor. S. 1, 4, 125; ignominiā et pudore, Flor. 2, 18: inopiā et cupidinibus, Sall. Or. Philipp. p. 220 ed. Gerl.
      Hence, flā̆grans, antis, P. a., flaming, blazing, burning, glowing.
    1. A. Lit.: fulmen, Varr. Atacin. ap. Quint. 1, 5, 18; cf. telum, Verg. G. 1, 331: flagrantis hora Caniculae, Hor. C. 3, 13, 9; cf.: flagrantissimo aestu, Liv. 44, 36, 7: genae, Verg. A. 12, 65: oscula, Hor. C. 2, 12, 25.
      1. 2. Transf., of color, glittering, shining: (Aeneas) Sidereo flagrans clipeo et caelestibus armis, Verg. A. 12, 167: redditur extemplo flagrantior aethere lampas (i. e. sol), Sil. 12, 731.
    2. B. Trop., glowing with passion, ardent, eager, vehement: oratoria studia quibus etiam te incendi, quamquam flagrantissimum acceperam, Cic. Fat. 2, 3: non mediocris orator, sed et ingenio peracri et studio flagranti, id. de Or. 3, 61, 230: recentibus praeceptorum studiis flagrans, id. Mur. 31, 65: flagrans, odiosa, loquacula, Lampadium fit, flickering, restless, Lucr. 4, 1165: in suis studiis flagrans cupiditas, Cic. Tusc. 4, 19, 44: flagrantissima flagitia, adulteria, Tac. A. 14, 51: flagrantissimus amor, Plin. Ep. 6, 8, 2: Nero flagrantior in dies amore Poppaeae, Tac. A. 14, 1; id. H. 4, 39: Othonis flagrantissimae libidines, id. ib. 2, 31; Val. Max. 8, 14 ext. 3: studia plebis, Tac. A. 2, 41 fin.: aeger et flagrans animus, id. ib. 3, 54: flagrantior aequo Non debet dolor esse viri, Juv. 13, 11: adhuc flagranti crimine comprehensi, i. e. in the very act, Cod. Just. 9, 13, 1.
      Hence, flā̆gran-ter, adv., ardently, vehemently, eagerly (post-Aug.): Germani exarsere flagrantius, Amm. 31, 10, 5: flagrantius amare, Fronto, Ep. ad Anton. 2 ed. Mai.: flagrantissime cupĕre, Tac. A. 1, 3.

flā̆grum, i, n. [cf.: fligo, af-fligo, etc. and flagellum], a whip, scourge, lash (syn.: verber, scutica, flagellum).

  1. I. Lit., Plaut. Am. 4, 2, 10; id. Cas. 1, 35; id. Merc. 2, 3, 81; Liv. 28, 11, 6; Suet. Oth. 2; Juv. 5, 173; Dig. 47, 10, 9 al.
  2. II. Transf.: ad sua qui domitos deduxit flagra Quirites, i. e. to servitude, Juv. 10, 109.
    As a term of reproach applied to a slave: Gymnasium flagri, salve, School for the scourge, i. e. on whom the scourge is often tried, Plaut. As. 2, 2, 31: lassitudo conservum, rediviae flagri, i. e. whose skin is cut up by the lash, Titin. ap. Fest. s. v. redivia, p. 270, 20 Müll.

1. flāmen (also ‡ FILAMEN, Inscr. Grut. 227, 6), mis, m. [same root with fla-gro, q. v.; lit., he who burns, sc. offerings, Corss. Ausspr. 1, 84, 146; cf. 2, 86 note; Momms. Röm. Gesch. 1, 155; and Curt. Gr. Etym. p. 301], a priest of one particular deity, a flamen (acc. to a false etym. of Varr. and Fest., v. infra, so called from the fillet which he wore around his head). Festus enumerates from the highest flamen, that of Jupiter, to the lowest, that of Pomona, fifteen of these priests; in the times of the emperors, the deified emperors and other deified persons also had their separate flamens assigned to them: flamines, quod in Latio capite velato erant semper, ac caput cinctum habebant filo, flamines dicti. Horum singuli cognomina habent ab eo deo, quoi sacra faciunt, Varr. L. L. 5, § 84 Müll.: flamen Dialis dictus, quod filo assidue velatur, indeque appellatur flamen, quasi filamen, Paul. ex Fest. p. 87, 15 Müll.; cf. also Serv. Verg. A. 8, 664: maximae dignationis Flamen Dialis est inter quindecim flamines, et cum ceteri discrimina majestatis suae habeant, minimi habetur Pomonalis, quod Pomona levissimo fructui agrorum praesidit pomis, Fest. p. 154, 27 sq.; cf. Müll. Comm. ad h. l. p. 385, b: DIVIS ALIIS ALII SACERDOTES, OMNIBVS PONTIFICES, SINGVLIS FLAMINES SVNTO, Cic. Leg. 2, 8, 20: (Numa) flaminem Jovi assiduum sacerdotem creavithuic duos flamines adjecit, Marti unum, alterum Quirino, Liv. 1, 20, 2; cf. Cic. Rep. 2, 14; Aug. Civ. D. 2, 15; cf. also: est ergo flamen, ut Jovi, ut Marti, ut Quirino, sic divo Julio M. Antonius, etc., Cic. Phil. 2, 43, 110: Tiberius flamines sibi decerni prohibuit, Suet. Tib. 26; v. Gell. 10, 15: FLAMEN D. AVGVSTI, Inscr. Orell. 311; 488; cf. AVGVSTALIS, ib. 643; 2366: DIVI CLAVDII, ib. 2218; 3651: PERPETVVS NERONIS AVG., ib. 2219: SALVTIS AVGVSTAE, ib. 1171: ROMAE, ib. 2183: flaminem prodere, Cic. Mil. 10, 27: inaugurare flaminem, Liv. 27, 8, 4.

2. flāmen, ĭnis, n. [flo], = πνεῦμα, a blowing, blast, esp. of wind (poet., most freq. in the plur.; cf.: ventus, flatus, flabra, spiritus, aura).

  1. I. Lit.: cur Berecynthiae Cessant flamina tibiae? Hor. C. 3, 19, 19; Nemes. Ecl. 1, 16: aquilo suo cum flamine, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 424 ed. Vahl.): Borea, surdas flamine tunde fores, Ov. Am. 1, 6, 54: venti, Lucr. 1, 290: Cauri, id. 6, 135; cf. Verg. A. 10, 97.
  2. II. Transf., concr., a gale, breeze, wind: ferunt sua flamina classem, Verg. A. 5, 832; Ov. F. 3, 599: flamina conticuere, jacet sine fluctibus aequor, Val. Fl. 3, 732.

3. Flāmen, ĭnis, m., a surname in the gens Claudia, Liv. 27, 21, 5.

* flāmentum, i, n. [flo], a blowing of the wind: tempestatum, Fulg. Myth. 1 praef.

flāmĭna, ae, f. [1. flamen], the wife of a flamen, usu. flaminica, Inscr. Grut. 459, 9.

flāmĭnālis, is, m. [1. flamen], one who has been a flamen, Inscr. Orell. 3932.
In apposition: FLAMINALES VIRI, Inscr. Orell. 155.

flāmĭnātus, ūs, m. [1. flamen], the office of flamen, Inscr. Orell. 3281; 3978.

flāmĭnĭa, ae, v. 1. flaminius, II. A.

Flāmĭnĭānus, a, um, v. 2. Flaminius, II. C.

flāmĭnĭca, ae, f. [1. flamen], the wife of a flamen, who assisted at the sacrifices: Ov. F. 2, 27; Tert. Exhort. ad Cast. 13; Inscr. Orell. 2225 sq.: flaminicae Diales, Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 26: Dialis, Tac. A. 4, 16; Paul. ex Fest. s. v. flaminia, p. 93 Müll.: FLAMINICAE PRIMAE AVGVSTI, Inscr. Orell. 345: flaminica omnibus nundinis in regia Jovi arietem soleat immolare, Macr. S. 1, 16, 30.

Flāmĭnīnus, i, m., a Roman surname in the gens Quintia. So in partic.: T. Quintius Flamininus, the conqueror of King Philip of Macedonia, Cic. Verr. 1, 21, 55; id. Mur. 14, 31; id. Pis. 25, 61.

1. flāmĭnĭus, a, um, adj. [1. flamen], of or belonging to a flamen.

  1. I. Adj.: flaminia aedes domus flaminis Dialis, Paul. ex Fest. p. 89, 10 Müll.; so, ex domo flaminia, id. s. v. ignem, p. 106, 4 Müll.; cf. in the foll.: flaminius camillus puer dicebatur ingenuus patrimes et matrimes, qui flamini Diali ad sacrificia praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 2 sq. Müll.: flaminius lictor est, qui flamini Diali sacrorum causa praesto est, id. ib.
  2. II. Subst.
    1. A. flāmĭnĭa, ae, f.
      1. 1. the dwelling of the flamen Dialis: ignem e flaminia, id est flaminis Dialis domo, nisi sacrum efferri jus non est, Gell. 10, 15, 7.
      2. 2. A young priestess who attended on the wife of the flamen Dialis: flaminia dicebatur sacerdotula, quae flaminicae Diali praeministrabat, Paul. ex Fest. p. 93, 6 Müll. (but perh., from the preceding words of Festus, we are to supply the word camilla, and to read flaminia camilla, like flaminius camillus; cf. Müll. ad loc.).
    2. B. flămĭnĭum, ii, n., the office or dignity of flamen, Cic. Phil. 13, 19, 41; Liv. 26, 23, 8; Tac. A. 4, 16; Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 22.

2. Flāmĭnĭus, a,

  1. I. the name of a Roman gens. So C. Flaminius Nepos, who, when censor, A.U.C. 534, built a circus and constructed a road, and, when consul, was overcome and slain by Hannibal at the lake of Trasimenus, Liv. 22, 4 sq.; Cic. Inv. 2, 17, 52; id. Div. 1, 35, 77; id. N. D. 2, 3, 8; id. Brut. 14, 57; Nep. Hann. 4, 3.
  2. II. Derivv.
    1. A. Flāmĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flaminius, Flaminian: ea omnia in pratis Flaminiis acta, quem nunc Circum Flaminium appellant, Liv. 3, 54, 15; cf. id. 3, 63, 7; Cic. Att. 1, 14, 1; id. Sest. 14, 33 al.; Mart. 12, 74, 2; cf. Becker’s Antiq. 1, p. 604; 608 and 667 sq.; 2, 1, p. 361: via, leading from Rome to Ariminum, Cic. Phil. 12, 9, 22; id. Att. 1, 1, 2.
    2. B. As subst.: Flāmĭnĭa, ae, sc. via, Mart. 8, 75, 2; along it stood many tombs; hence: quorum Flaminia tegitur cinis atque Latina, Juv. 1, 171.
    3. C. Flāmĭnĭānus, a, um, adj., Flaminian: ostentu, Cic. Div. 2, 31, 67.

1. flamma, ae (archaic gen. sing. flammaï, Lucr. 1, 725; 900; 5, 1099), f. [for flagma, v. flagro; cf. Gr. φλέγμα, from φλέγω], a blazing fire, a blaze, flame (cf. ignis).

  1. I. Lit.: fana flammā deflagrata, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 116 ed. Vahl.); Lucr. 6, 1169: dicere aiunt Ennium, flammam a sapiente facilius ore in ardente opprimi quam bona dicta teneat, Cic. de Or. 2, 54, 222: flammam concipere, to take fire, Caes. B. C. 2, 14, 2: flammā torreri, id. B. G. 5, 43, 4: flamma ab utroque cornu comprehensa, naves sunt combustae, id. B. C. 3, 101, 5: circumventi flammā, id. B. G. 6, 16, 4: effusa flamma pluribus locis reluxit, Liv. 30, 6, 5: flammam sedare, Cic. Rep. 1, 42 fin.: lumina illa non flammae, sed scintillis inter fumum emicantibus similia, Quint. 8, 5, 29: solis flammam per caeli caerula pasci, the blazing light, Lucr. 1, 1090: erat is splendidissimo candore inter flammas circulus elucens, i. e. among the blazing stars, Cic. Rep. 6, 16: polo fixae flammae, Ov. Tr. 4, 3, 15: deum genitor rutilas per nubila flammas Spargit, i. e. flashing lightnings, id. F. 3, 285: flammam media ipsa tenebat Ingentem, i. e. a torch, Verg. A. 6, 518; so, armant picis unguine flammas, Val. Fl. 8, 302; for ignis: modum ponere iambis flammā, Hor. C. 1, 16, 3: flamma ferroque absumi, by fire and sword, Liv. 30, 6; Juv. 10, 266.
        1. b. Provv.
          1. (α) Flamma fumo est proxima: Fumo comburi nihil potest, flamma potest, i. e. the slightest approach to impropriety leads to vice, Plaut. Curc. 1, 1, 53.
          2. (β) E flamma cibum petere, to snatch food from the flames, i. e. to be reduced to extremities for want of it, Ter. Eun. 3, 2, 38 (cf. Cat. 59).
          3. (γ) Prius undis flamma (sc. miscebitur), sooner will fire mingle with water, of any thing impossible, Poët. ap. Cic. Phil. 13, 21, 49.
          4. (δ) Unda dabit flammas, Ov. Tr. 1, 8, 4.
            (ε) flamma recens parva sparsa resedit aqua, = obsta principiis, Ov. H. 17, 190.
    1. B. Transf.
      1. 1. Of color, flame-color: reddit flammam excellentis purpurae, Plin. 35, 6, 27, § 46: stant lumina (i. e. oculi) flammā, his eyes glare with fire, Verg. A. 6, 300; cf.: rubrā suffusus lumina flammā, Ov. M. 11, 368.
      2. 2. Fever-heat, Ov. M. 7, 554.
  2. II. Trop., viz., acc. as the notion of glowing heat or of destructive power predominates (cf. flagro, II.).
    1. A. The flame or fire of passion, esp. of love, the flame or glow of love, flame, passion, love: amoris turpissimi, Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92: cuncto concepit pectore flammam Funditus, Cat. 64, 92; cf.: excute virgineo conceptas pectore flammas, Ov. M. 7, 17: digne puer meliore flammā, Hor. C. 1, 27, 20: ira feri mota est: spirat pectore flammas, Ov. M. 8, 355; Sil. 17, 295: omnis illa vis et quasi flamma oratoris, Cic. Brut. 24, 93; cf.: scilicet non ceram illam neque figuram tantam vim in sese habere, sed memoria rerum gestarum eam flammam egregiis viris in pectore crescere, Sall. J. 4, 6.
    2. B. A devouring flame, destructive fire, suffering, danger: incidi in ipsam flammam civilis discordiae vel potius belli, Cic. Fam. 16, 11, 2: invidiae, id. de Or. 3, 3, 11: is se tum eripuit flammā, id. Brut. 23, 90: implacatae gulae, i. e. raging hunger, Ov. M. 8, 849.
    3. C. Flamma Jovis, the name of a red flower, Plin. 27, 7, 27, § 44.

2. Flamma, ae, m., a Roman surname, Tac. H. 4, 45.

flammābundus, a, um, adj. [1. flamma], flaming (post-class.): subsellia, Mart. Cap. 1, § 90.

flammātrix, īcis, f. [flammo], she that inflames (post-class.), Mart. Cap. 5, § 428.

flammĕārĭus, ii, m. [flammeum, from flammeus], a maker of bridal-veils: Plaut. Aul. 3, 5, 36; cf.: flammearii, infectores flammei coloris, Paul. ex Fest. p. 89, 11 Müll.

flammĕŏlum, i, n. dim. [flammeum, from flammeus], a small bridal veil, Juv. 10, 334; Prud. Psych. 449.

* flammĕŏlus, a, um, adj. dim. [flammeus], flame-colored: caltha, Col. 10, 307.

* flammesco, ĕre, v. inch. n. [1. flamma], to become inflamed: flammescere caelum, Lucr. 6, 669.

flammĕus, a, um, adj. [flammeum, from flammeus], flaming, fiery.

  1. I. Lit.: sunt stellae naturā flammeae, Cic. N. D. 2, 46, 118; Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44: halitus, Col. 5, 5, 15; Mart. 10, 62, 6.
    1. B. Transf., of color, flaming, flamecolored, fiery red: lumina, Ov. H. 12, 107: flammeum quod phlox vocatur, Plin. 21, 11, 38, § 64: murex, Val. Fl. 5, 361: vestimentum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.
      Deriv.,
      1. 2. Subst.: flammĕum, i, n.
          1. (α) A fiery red color: aliquid flammei, aliquid lutei, Sen. N. Q. 1, 3, 4.
          2. (β) = phlox, the flame-red violet, Plin. 21, 11, 38, § 64.
          3. (γ) (sc. velum), a (flame-colored) bridal-veil, Plin. 21, 8, 22, § 46: capere, Cat. 61, 8: sumere, Juv. 2, 124: puellae caput involvere flammeo, Petr. 26, 1: flammea texuntur sponsae, Mart. 11, 78, 3; 12, 42, 3; Claud. Rapt. Pros. 2, 325; Paul. ex Fest. p. 89 Müll.; cf. Non. p. 541 fin.; Becker’s Gall. 2, p. 24 sq.: lutea, Luc. 2, 361; Mart. Cap. 5, § 538; Verg. Cir. 317.
            Poet.: flammea conterit, i. e. changes husbands repeatedly, Juv. 6, 225.
  2. II. Trop.: flaming, glowing (ante- and post-class.): versus, Enn. ap. Non. 139, 15 (Sat. 7, p. 155 ed. Vahl.): acres et flammei viri, Sid. Ep. 1, 7.

* flammĭcŏmans, antis, adj. [flamma + como], having fiery hair, flaming: taedae, Juvenc. 25, 4, 202.

* flammĭcŏmus, a, um, adj. [flamma + coma], having fiery hair, flaming: ignes, Prud. Psych. 775; Avien. Descr. Orb. 1089.

* flammĭcrĕmus, a, um, adj. [flamma + cremo], consumed with fire: ruinae, Fortun. 1, 15, 47.

flammĭdus, a, um, adj. [flamma], flaming, burning, fiery (Appuleian): glacialibus flammida confundit, App. de Mundo, p. 66, 37: roseo rubore flammida, id. Met. 11, p. 158, 22.

flammĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [flamma + fero], flame-bearing, i. e. flaming, burning, fiery (poet.): fer mi auxilium; pestem abige a me, flammiferam hanc vim, quae me excruciat, etc., Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. 50 ed. Vahl.): crinis (stellae), Ov. M. 15, 849: currus solis, Sil. 5, 55: Olympus, Val. Fl. 1, 4: nox, i. e. lit up by torches, Luc. 5, 402.

* flammĭgĕna, ae, m. [flamma + gigno], fire-born: fur, i. e. Cacus, son of Vulcan, Sid. Carm. 13, 9.

flammĭger, gĕra, gĕrum, adj. [flamma + gero], flame-bearing, flaming, fiery (poet.): ales, i. e. the eagle, Stat. Th. 8, 676: sol, Val. Fl. 5, 582; cf. Titan, Luc. 1, 415: zona, Claud. Idyll. 4, 9.

flammĭgĕro, āre, v. n. [flamma + gero], to flame, blaze, Ambros. ap. Luc. 7, § 132; id. Off. Min. 3, 18, 103 al.

flammĭgo, āre, v. n. [flamma + ago], to emit flames (post-class.): noctu flammigare (Aetnam), Gell. 17, 10, 11; cf. Macr. S. 5, 17.

* flammĭ-pes, pĕdis, adj. [flamma], fiery-footed: quadrijugi, Juvenc. 11, 4, 554.

* flammĭpŏtens, entis, adj. [flamma + potens], powerful by fire: Vulcanus, Arn. 3, p. 112.

* flammĭvŏlus, a, um, adj. [flamma + volo], flying with flames: sol, Arator. Act. Apost. 2, 531.

flammĭvŏmus, a, um, adj. [flamma + vomo], vomiting flames, Mart. Cap. 1, § 70; Juvenc. 23 praef.

flammo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [1. flamma].

  1. I. Neutr., to flame, blaze, burn (poet. and perh. only in the part. pres.): super raros feni flammantis acervos Traicit immundos ebria turba pedes (in the purifications at the Palilia), Prop. 4 (5), 4, 77 (cf. Ov. F. 4, 727 and ib. 781): flammantia lumina torquens (anguis), Verg. G. 3, 433.
  2. II. Act., to inflame, set on fire, burn; in pass. also to burn (poet. and in postAug. prose).
    1. A. Lit.: quaecumque igni flammata cremantur, Lucr. 2, 672: ut interirent aut crucibus affixi aut flammandi, Tac. A. 15, 54: fax nubila flammans, Val. Fl. 1, 568: principio aetherio flammatus Juppiter igni Vertitur, blazing, flaming, Cic. poët. Div. 1, 11, 17.
      1. 2. Transf., of color, to make flame-colored, to color red, to redden: illius roseo flammatur purpura vultu, Stat. Ach. 1, 297; cf.: flammata pudore juventus, Val. Fl. 4, 655: flammata toga, i. e. fiery red, Mart. 5, 19, 12.
    2. B. Trop., to inflame, kindle, incite: sic donis vulgum laudumque cupidine flammat, Sil. 16, 303: juvenem facta ad Mavortia, id. 1, 55: flammantur in hostem cornipedes, Stat. Th. 8, 390: his inter se vocibus instinctos flammavere insuper adlatae litterae, Tac. H. 4, 24: omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum, i. e. had inflamed with anger, incensed, id. ib. 2, 74; cf.: talia flammato secum dea corde volutans, inflamed, angry mind, Verg. A. 1, 50: sponsae flammatus amore, Val. Fl. 8, 300; Stat. Th. 1, 249.

flammōsus, a, um, adj. [flamma + vomo], fiery, burning (late Lat.): carbones, Cael. Aur. Acut. 3, 17, 174: febris, id. ib. 2, 32, 165.

flammŭla, ae, f. dim. [flamma + vomo], a little flame.

  1. I. Lit.: Timagoras negat sibi umquam, cum oculum torsisset, duas ex lucerna flammulas esse visas, Cic. Ac. 2, 25, 80; Col. 9, 14, 9.
  2. II. Transf., in late Lat., a little banner used by cavalry, Veg. Mil. 2, 1; 3, 5.

Flamomenses, ium, m., a people of Italy, Plin. 3, 19, 23, § 130.

flātĭlis, e, adj. [flo], produced by blowing, blown (post-class.): sonitus, Amm. 30, 1: laminae, i. e. founded, cast, Arn. 6, 201: virus, blown in, Prud. Ham. 533; Prisc. 560 P.

flāto, āre, v. freq. a. [flo], to blow.

  1. I. Lit.: cantores tibia calamoque flatantes, Arn. 2, p. 69.
  2. II. Trop., August. Conf. 7, 6 med.

flātor, ōris, m. [flo], a blower of a windinstrument: flator tibicen, Paul. ex Fest. p. 89 Müll.; cf.: flat, flator φυσᾷ, αὐλητής, Gloss. Lab.: flatores, tibicines a flando, Placid. p. 463; a caster of metals: triumviri monetales, aeris, argenti, auri flatores, a melter, coiner, Dig. 1, 2, 2, § 30.

flātūra, ae, f. [flo], a blowing (post-Aug. and very rare): ventos jamdiu non esse, et caeli conquievisse flaturas, Arn. 1, 7: aeris, a melting, coining, Vitr. 2, 7 med.: auri, Plin. 7, 56, 57, § 197: ARGENTARIAE, Inscr. Orell. 4217.

* flātūrālis, e, adj. [flatura], blowing: artus, i. e. containing air, Tert. Anim. 10.

flātūrārĭus, ii, m. [flatura], a metal-caster, money-coiner, minter, Cod. Theod. 9, 21, 6; Inscr. Orell. 4192 sq.: FABER, ib. 4280.

flātus, ūs, m. [flo], a blowing, breathing, snorting (mostly poet.; syn.: flamen, flabra, ventus, aura).

  1. I. Lit.: nondum spissa nimis complere sedilia flatu (sc. tibiae), Hor. A. P. 205; Phaedr. 5, 7, 14: flatuque secundo, Carbasa mota sonant, Ov. M. 13, 418; so of the wind, id. ib. 14, 226; Hor. C. 4, 5, 10; also in plur., Ov. M. 15, 302; Verg. G. 2, 339: ipsa sui flatus ne sonet aura, cavet, of his breath, Ov. F. 1, 428: (equi) humescunt spumis flatuque sequentum, with the snorting, Verg. G. 3, 111; in plur.: aestiferi, Cic. Arat. 111: ventris (with crepitus), a breaking wind, Suet. Claud. 32: flatu figuratur vitrum, Plin. 36, 26, 66, § 193.
    1. B. Transf., concr., the breath of life, the soul, Prud. στεφ. 3, 168.
  2. II. Trop.
    1. A. A breath, breeze (the fig. being taken from wind): cum prospero flatu fortunae utimur, ad exitus pervehimur optatos, Cic. Off. 2, 6, 19: ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do, id. de Or. 2, 44, 187.
    2. B. Pride, haughtiness (mostly in plur.): det libertatem fandi flatusque remittat, Verg. A. 11, 346; Ov. A. A. 1, 715; Val. Fl. 3, 699; Stat. Th. 1, 321; 3, 192.

flāvĕo, ēre, v. n. [flavus], to be golden yellow or gold-colored, to be light yellow (poet.): sed cum maturis flavebit messis aristis, Col. poët. 10, 311; Paul. Nol. Carm. 20, 124.
In part. pres.: flaventes cerae, Ov. M. 8, 671: culta, Verg. G. 4, 126: Clytius flavens prima lanugine malas, id. A. 10, 324.

flāvesco, ĕre, v. inch. n. [flaveo], to become golden yellow or gold-colored, to turn a light yellow (poet. and in post-Aug. prose): molli paulatim flavescet campus arista, Verg. E. 4, 28: flavescere haphe, Mart. 7, 66, 5; so of gold, id. 9, 24, 1; Ov. M. 8, 703: ne (ebur) flavescere possit, id. Am. 2, 5, 39: folium fagi celerrime flavescens, Plin. 16, 6, 7, § 18; cf. id. 19, 8, 47, § 159; 15, 29, 36, § 121; Vulg. Prov. 23, 31.

Flāvĭālis, e, v. Flavius, II. B.

Flāvĭānus, a, um, v. Flavius, II. C.

* flāvĭcŏmans, antis, adj. [flavus + comans], yellow-haired, flaxen-haired: pueri, Prud. Apoth. 495.

* flāvĭcŏmus, a, um, adj. [flavus + coma], yellow-haired, flaxen-haired: corymbion, Petr. 110 (al. flavus).

flāvĭdus, a, um, adj. [flavus], of a golden yellow, yellowish: fel, Cael. Aur. Acut. 3, 20, 194: rapacia, Plin. 18, 13, 34, § 127.

Flāvīna, ae, f., a small city of Etruria, Sil. 8, 492; called also Flāvīnĭum, i, n., Serv. Verg. A. 7, 698.
Hence, Flāvīnĭ-us, a, um, adj., Flavinian: arva, Verg. A. 7, 696 Serv.

(flavissae, a false reading in Non. 112, 29, for favissae, v. h. v.).)

Flāvĭus, a,

  1. I. the name of a Roman gens: gens Flavia, Suet. Vesp. 1; Mart. 9, 2, 8.
    So in partic. Cn. Flavius, the scribe of the pontifiex maximus, Appius Caecus, who published the Fasti, Liv. 9, 46, 1 sqq.; Plin. 33, 1, 6, § 17; v. fasti. From the gens Flavia were descended the emperors Vespasian, Titus, and Domitian, Suet. Vesp. 1.
    Hence poet., Flavius ultimus for Domitianus, Juv. 4, 37.
  2. II. Derivv.
    1. A. Flā-vĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius: templa, i. e. built by Domitian, Mart. 9, 4, 12; 9, 35, 2.
    2. B. Flāvĭālis, e, adj., of or belonging to the college of priests for the Flavian family, instituted by Domitian, Flavial-: FLAMEN, Inscr. Orell. 2220: PONTIFEX, ib. 3672: COMES, ib. 3162: SEXVIR, ib. 3726: XVVIRI, ib. 2375: assidentibus Diali sacerdote et collegio Flavialium, Suet. Dom. 4.
    3. C. Flāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius, Flavian: jus civile, named after Cn. Flavius, the publisher of the Fasti, Dig. 1, 2, 2, § 7: partes, i. e. the adherents of Vespasian, Tac. H. 2, 67; 3, 1.

flāvus, a, um, adj. [for flag-vus from FLAG, flagro, burning, light-colored], golden yellow, reddish yellow, flaxen-colored, ξανθός (mostly poet.): color, Col. 4, 3, 4: mellis dulci flavoque liquore, Lucr. 1, 938; 4, 13: mella, Mart. 1, 56, 10: aurum, Verg. A. 1, 592: Ceres, id. G. 1, 96; cf. of the same: et te, flava comas, frugum mitissima mater, Ov. M. 6, 118: mare marmore flavo, Enn. ap. Gell. 2, 26 (Ann. v. 377 ed. Vahl.): arva, Verg. G. 1, 316: crines, id. A. 12, 605: coma, Hor. C. 1, 5, 4; cf.: Galanthis flava comas, Ov. M. 9, 307: flavus comarum Curio, Sil. 9, 414: Ganymedes, Hor. C. 4, 4, 4: Phyllis, id. ib. 2, 4, 14: Chloë, id. ib. 3, 9, 19: Tiberis, reddish yellow (from the puzzolan earth on its ground), id. ib. 1, 2, 13; 1, 8, 8; 2, 3, 18: Tiberinus multa flavus harena, Verg. A. 7, 31; Ov. M. 14, 447: Lycormas, id. ib. 2, 245: pudor, blushing, Sen. Hippol. 652: capillus in flavum colorem, Vulg. Lev. 13, 36; 30.
Subst.: an de moneta Caesaris decem flavos, gold pieces (cf. Engl. yellow-boys), Mart. 12, 65, 6.
Comp.: flavior, Boëth. ap. Porphyr. Dial. 2, p. 31.