Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lāmenta, ae, f. (collat. form of lamentum, q. v.): lamentas, fletus facere, Pac. ap. Non. 132, 28 (Trag. Fragm. v. 175 Rib.).

lāmentābĭlis, e, adj. [lamentor], mournful, lamentable (class.).

  1. A. Full of sorrow, expressing sorrow: afflictus et jacens, et lamentabili voce deplorans, Cic. Tusc. 2, 13, 32: carmen, Stat. S. 5, 3, 1.
  2. B. Causing sorrow, deplorable: funera sumptuosa et lamentabilia, Cic. Leg. 2, 25, 64: regnum, Verg. A. 2, 4: tributum, Ov. M. 8, 263.

* lāmentārĭus, a, um, adj. [lamentum], mournful, causing tears: aedes, Plaut. Capt. 1, 1, 28.

lāmentātĭo, ōnis, f. [lamentor],

  1. I. a wailing, moaning, weeping, lamenting, lamentation (class.; cf.: querela, questus, lamentum, plangor, planctus): lamentatio (est) aegritudo, cum ejulatu, Cic. Tusc. 4, 8, 18: aegritudo, lacrumae, lamentatio, Plaut. Merc. 5, 2, 29: lugubris fletusque maerens, Cic. Tusc. 1, 13, 30: plangore et lamentatione complerimus forum, id. Or. 38, 131; id. Verr. 2, 4, 21, § 47: cottidianae virginis, id. Font. 17, 47: (funeris), id. Leg. 2, 23, 59; Plin. 8, 7, 7, § 21: nox lamentationis, Vulg. Jer. 9, 19.
  2. II. Transf., plur. (in eccl. Lat.): Lamentationes, title of the book of afflictions, written by the prophet Jeremiah, Vulg. 2 Paral. 35, 25 al.

lāmentātor, θρηνητής, Gloss. Philox.

lāmentātrix, īcis, f. [lamentator], she who bewails, Vulg. Jer. 9, 17.