Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. mentĭo, ōnis, f. [from root man-, men-; v. memini], a calling to mind, a cursory speaking of, a making mention, mentioning, naming, mention: civitatis, Cic. Verr. 2, 5, 64, § 166: casu in eorum mentionem incidi, accidentally happened to mention them, id. Div. in Caecil. 15, 50: tui, mention of you, id. Att. 5, 9, 3: Graecorum, Juv. 3, 114.
With a foll. ut: mentionem fecit, ut reperirem, etc., Plaut. Cist. 1, 2, 15: mentione illatā a tribunis, ut liceret, Liv. 4, 1, 2; 4, 8, 4: mentionem facere alicujus rei, to make mention of a thing, mention it, Cic. Rosc. Am. 2, 5: mentionem de aliquā re, id. Agr. 3, 2, 4: de quo feci supra mentionem, id. Leg. 3, 6, 14: mentionem movere alicujus rei, Liv. 28, 11: mentionem habere accusatorum, to make mention of, to mention, id. 38, 56: mentionem rei incohare, id. 29, 23: mentionem condicionum jacere, Vell. 2, 65, 1: mentionem facere, with acc. and inf., to mention: noli facere mentionem, te has emisse, Plaut. Most. 3, 2, 126: in senatu consules faciunt mentionem, placere statui, si, etc., Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95: mentio in senatu facta, id. Att. 1, 13, 3; Liv. 6, 6, 2: qua de re tecum mentionem feceram, Plaut. Pers. 1, 3, 29: fac mentionem cum avonculo, id. Aul. 4, 7, 4: ubi mentionem ego fecero de puellā, mihi ut despondeat, to propose for a girl, Plaut. Aul. 2, 2, 27.
In plur.: secessionis mentiones ad vulgus militum sermonibus occultis serere, suggestions, hints, Liv. 3, 43, 2.

2. mentĭo, ire, 4, v. n. (archaic collat. form of mentior, Prisc. 8, 6, 29, p. 799 P.): te mentire spirito sancto, v. l. for mentiri, Vulg. Act. 5, 3; for mentitus, pass. part., v. mentior fin., and cf. Neue, Formenl. 2, p. 297 sq.

mentĭor, ītus, 4 (fut. mentibitur, for mentietur, Plaut. Mil. 1, 1, 35; 2, 2, 99; v. Neue, Formenl. 2, p. 448), v. dep. n. and a. [prob. from root men-, whence mens, memini, q. v. Original meaning, to invent; hence],

  1. I. Neutr., to lie, cheat, deceive, etc.: mentiri palam, Plaut. Truc. 1, 2, 89: mentire, id. Poen. 3, 5, 18: adversus aliquem, id. Aul. 4, 7, 9: apud aliquem, id. Poen. 1, 1, 24: sibi, id. Am. 1, 2, 6: mihi, id. Capt. 3, 5, 46; Ter. Eun. 4, 4, 35: aperte, Cic. Ac. 2, 6, 18: in re aliquā, id. Att. 12, 21, 4: de re aliquā, id. N. D. 3, 6, 14: adeo veritatis diligens, ut ne joco quidem mentiretur, Nep. Epam. 3, 1.
    With acc. and inf., to pretend, to declare falsely: certam me sum mentitus habere Horam, quae, etc., Ov. Tr. 1, 3, 53; Plin. 12, 15, 34, § 67: mentior nisi or si mentior, a form of asseveration, I am a liar, if, etc.: mentior, nisi et quae alunt illud, corpora sunt, Sen. Ep. 106, 5: si mentiar, inquit, Ultima, quā fallam, sit Venus illa mihi, Ov. F. 4, 227.
    Of things, to deceive, impose upon: frons, oculi, vultus persaepe mentiuntur, oratio vero saepissime, Cic. Q. Fr. 1, 1, 6: in quibus nihil umquamvetustas mentita sit, id. N. D. 2, 5, 15.
    1. B. To deceive one’s self, mistake: mentire, gnate, Plaut. Trin. 2, 2, 83 Brix ad loc.
  2. II. Act., to lie or speak falsely about, to assert falsely, make a false promise about; to feign, counterfeit, imitate a shape, nature, etc.: cujus consilio tantam rem mentitus esset, had devised such a falsehood, Sall. C. 48: originem alicujus, Just. 35, 2, 4: auspicium, Liv. 10, 40: titulum Lyciscae, to assume falsely, Juv. 6, 123: noctem, to promise falsely, Prop. 3, 9, 1: cur sese daemonia mentiuntur, Tert. Apol. 23; also, to invent, feign, of a poetical fiction: ita mentitur (sc. Homerus), Hor. A. P. 151; cf.: poëtae Orionem mentiuntur in pelago incidentem, Lact. 4, 15, 21.
    Pass.: si a debitore, praelato die, pignoris obligatio mentiatur, Dig. 48, 10, 28.
    1. B. Trop., of inanim. subjects: semel fac illud, Mentitur tua quod subinde tussis, do what your cough keeps falsely promising, i. e. die, Mart. 5, 39, 6: mentiris juvenem tinctis capillis, id. 3, 43, 1: color, qui chrysocollam mentitur, Plin. 35, 6, 29, § 48: nec varios discet mentiri lana colores, Verg. E. 4, 42: sexum viris denegatum muliebri motu, Col. praef. 1.
      Hence,
      1. * 1. mentĭens, entis, m. subst., a fallacy, sophism: quomodo mentientem, quem ψευδόμενον vocant, dissolvas, Cic. Div. 2, 4, 11.
      2. 2. mentītus, a, um, Part., in pass. signif., imitated, counterfeit, feigned (poet.): mentita tela, Verg. A. 2, 422: figurae, Ov. M. 5, 326: fama, id. ib. 10, 28: nomen, id. ib. 10, 439; id. H. 11, 73; Sen. Contr. 5, 5, 3; Luc. 2, 512; Val. Fl. 6, 698; 7, 155; Sil. 15, 796; Stat. S. 4, 6, 21; id. Th. 1, 256; 7, 303; 10, 875; Poët. ap. Suet. Oth. 3; Prop. 4 (5), 7, 58: mentiti fictique terrores, Plin. Ep. 6, 20, 15; id. Pan. 81, 3: divinitas, Lact. 2, 16, 2; Quint. 12, 10, 76.

mentĭōsus, a, um, adj. [menta], smelling strong of mint, Marc. Emp. 33.