Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vēnātor, ōris, m. [venor], a hunter.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quasi venator tu quidem es, dies atque noctes cum cane aetatem exigis, Plaut. Cas. 2, 5, 11; Cic. Tusc. 2, 17, 40; Caes. B. G. 6, 27; Hor. C. 1, 1, 26; 1, 37, 19; id. S. 1, 2, 105: COLLEGIVM VENATORVM, Inscr. Murat. 531, 2.
      In apposit.: venator canis, a hunting-dog, hound, Verg. A. 12, 751: equus, a hunting-horse, hunter, Stat. Th. 9, 685; cf. venatrix.
    2. B. In partic. (cf. venatio, I. B.), one who fights with wild beasts in the arena, Dig. 48, 19, 8, § 11; Tert. ad Mart. 5.
  2. II. Trop.: venator adest nostris consiliis cum auritis plagis, Plaut. Mil. 3, 1, 14: physicus, id est speculator venatorque naturae, Cic. N. D. 1, 30, 83.

vēnātōrĭus, a, um, adj. [venator], of or belonging to a hunter or to the chase, hunter’s, hunting-: galea, Nep. Dat. 3: culter, Suet. Aug. 19 fin.; id. Claud. 13: instrumentum, Plin. Ep. 3, 19, 3; Dig. 48, 19, 8.