No entries found. Showing closest matches:
Vectōnes or Vettōnes, um, m., a people of Lusitania, in the modern Salamanca and Estremadura, Plin. 3, 3, 4, § 19; 4, 20, 34, § 112; Caes. B. C. 1, 38; Liv 35, 22, 8; Luc. 4, 9; Sil. 3, 378.
Hence, Vet-tōnĭa, ae, f., the territory of the Vettones, Prud. στεφ. 3, 187; Inscr. Grut. 383, 7.
vĕter, ĕris, v. vetus init.
Vĕtĕra, um, n., a town of Gallia Belgica, now Xanten, Tac. A. 1, 45; called also Vetera castra, id. H. 4, 18 and 21.
* vĕtĕrāmentārĭus, a, um, adj. [vetus], of or belonging to old things: sutor, a mender of old shoes, cobbler, Suet. Vit. 2.
vĕtĕrānus, a, um, adj. [vetus],
- I. old, veteran (in technical lang.): boves, Varr. R. R. 1, 20, 2: pecus, Col. 6, 2, 9: gallinae, id. 8, 5, 6: vitis, id. 3, 15, 3: mancipia, Dig. 39, 4, 16: hostis, Liv. 21, 6, 5: miles veteranus, or simply veteranus, an old tried soldier, a veteran soldier, a veteran: milites, Cic. Phil. 3, 2, 3: veterani, Caes. B. C. 3, 24; Cic. Phil. 11, 14, 37; Liv. 37, 20, 2; 40, 39, 4; Sen. Ben. 3, 33, 1; 5, 24, 1; cf.: legiones veteranae, i. e. composed of veterans, Caes. B. G. 1, 24.
- II. Trop., experienced, skilled: veteranis manibus libros evolvite, Vop. Aur. 39.
vĕtĕrārĭus, a, um, adj. [vetus], old, mature (very rare): quoniam non contenti vina diffundere, veteraria per sapores aetatesque disponere invenimus, Sen. Q. N. 4, 13, 3; cf.: veteraria nostra et plena multorum saeculorum vindemiis horrea, id. Ep. 114, 26.
vĕtĕrasco, rāvi, 3, v. inch. n. [id.], to grow old: veterascens ad gloriam, Cic. Fragm. ap. Non. p. 437, 29: pati aliquid veterascere, Col. 2, 14, 2: ut nec vestimenta veterascerent, etc., wear out, Ambros. de Fide, 2, 2, 23: cum febres veteraverunt, Cels. 3, 12, 6 (dub.; al. inveter-); Sen. Cons. ad Marc. 1, 8 (dub.; Haase, verterunt): et omnes sicut vestimentum veterascent, Vulg. Psa. 101, 27.
vĕtĕrātor, ōris, m. [veteratus], one who has grown old, become gray, is practised, skilled in any thing.
- I. In gen.: in causis privatis satis veterator, Cic. Brut. 48, 178: in litteris, Gell. 3, 1, 5.
- II. In partic.
- A. In a bad sense, a crafty fellow, an old fox, sly-boots: acutus, versutus, veterator, Cic. Fin. 2, 16, 53; id. Rep. 3, 16, 26: quid hic vult veterator sibi? Ter. And. 2, 6, 26; id. Heaut. 5, 1, 16; Cic. Off. 3, 13, 57; 3, 32, 113; Gannius ap. Fest. p. 369.
- B. An old slave (opp. novitius), Dig. 21, 1, 65; 21, 1, 37.
vĕtĕrātōrĭē, adv., v. veteratorius fin.
vĕtĕrātōrĭus, a, um, adj. [veterator, II. A.], crafty. cunning, sly (Ciceronian): nihil ab isto tectum, nihil veteratorium exspectaveritis: omnia aperta, omnia perspicua reperientur, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; so, ratio dicendi, id. Brut. 75, 261.
* Adv.: vĕtĕrātōrĭē, craftily, cunningly, slyly: dicere (with acute), Cic. Or. 28, 99.
* vĕtĕrātrix, īcis, f. [veterator], a sorceress, App. M. 9, p. 230, 24 (al. veratrix).
vĕtĕrātus, P. a. of vetero.
vĕtĕrētum, i, n. [vetus], ground that has long lain fallow, old fallow ground, = vervactum, Col. 2, 10, 4 and 5; 2, 13, 2.
vĕtĕrīnārĭus, a, um, adj. [veterinus], of or belonging to beasts of burden and draught.
- I. Adj.: medicina, farriery, Col. 7, 3, 16.
- II. Subst.
- A. vĕtĕrīnārĭus, ii, m., a cattle-doctor, farrier, veterinarian, Col. 6, 8, 1; 7, 5, 14; 11, 1, 12.
- B. vĕtĕ-rīnārĭum, ii, n., a place for taking care of diseased animals, Hyg. Grom. p. 12.
vĕtĕrīnus, a, um, adj. [contr. from vehiterinus, from veho; cf. Fest. p. 369 Müll.], of or belonging to carrying or drawing burdens.
- I. Adj.: bestia, a beast of burden or draught, Cato ap. Fest. p. 369; called also pecus, Arn. 3, 139: genus, Plin. 11, 46, 106, § 255; hence also: semen equorum, Lucr. 5, 890 (887); so, semen, id. 5, 865 (862).
- B. Substt.: vĕtĕrīnae, ārum, f., and vĕ-tĕrīna, ōrum, n., draught-cattle, beasts of burden, Varr. R. R. 1, 38, 3; Plin. 11, 37, 64, § 168; 11, 50, 111, § 265.
- II. Of or belonging to beasts of burden: ars, the art of healing domestic animals, Veg. Vet. praef. 1.
* vĕternōsĭtas, ātis, f. [veternosus], lethargy, somnolency, Fulg. Myth. 3, 4 fin.
vĕternōsus, a, um, adj. [veternus, II. C.], afflicted with lethargy, lethargic.
- I. Lit., Plin. 20, 4, 13, § 24; 28, 17, 67, § 230; Cato ap. Gell. 1, 15, 9; id. ap. Fest. p. 369.
- B. Transf., sleepy, drowsy, dreamy: homo, Ter. Eun. 4, 4, 21.
- II. Trop., languid, spiritless (post-Aug.): animus, Sen. Ira, 1, 16, 25: genus dicendi, Sid. Ep. 1, 1: consuetudo, Aug. Ep. 48.
Sup.: veternosissimi artificii nodos, Sen. Ep. 82, 19.
1. vĕternus, a, um, adj. [vetus], of great age, old, ancient (only post-class.).
- I. Adj.: rupes, Fulg. Myth. 1 praef.: silentia, Prud. Cath. 9, 68.
- II. Subst.: vĕter-nus, i, m.
- * A. Old age, age, Stat. Th. 6, 94.
- B. Old dirt (post-Aug. and very rare), Col. 4, 24, 6; App. M. 9, p. 223.
- C. Lethargy, somnolence (as a disease of aged people).
- 1. Lit.: num eum veternus aut aqua intercus tenet? Plaut. Men. 5, 4, 3.
Of the deep, long sleep or torpidity of bears, Plin. 8, 36, 54, § 127.
- 2. Trop., drowsiness, dulness, sluggishness, sloth (freq., but not in Cic.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 4 (cited ap. Cic. Fam. 2, 13, 3); Hor. Ep. 1, 8, 10; Verg. G. 1, 124; Cat. 17, 24; Col. 7, 5, 3; 7, 10, 4; App. Flor. 3, p. 357.
2. vĕternus, i, v. 1. veternus, II.
vĕtĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [vetus], to make old (late Lat.): dicendo autem novum veteravit prius, Vulg. Heb. 8, 13.
P. a.: vĕ-tĕrātus, a, um, old, inveterate: mederi ulceribus veteratis, Plin. 32, 10, 52, § 141: caseus, mouldy, Scrib. Comp. 140.
vĕtĭtum, i, n., v. veto fin.
vĕtĭtus, a, um, Part. of veto.
vĕto, ŭi, ĭtum, 1 (old form vŏto: votes, Plaut. Trin. 2, 4, 56: votitus, id. As. 4, 1, 44; cf. Non. 45, 4; perf. (poet. and late Lat.) vetavit, Pers. 5, 90: vetati sunt, Vulg. Act. 16, 6), v. a. [etym. dub.], not to suffer a thing to take place, not to permit, to advise against, oppose, forbid, prohibit a thing; and, with a personal object, not to permit one to do a thing, to prevent or hinder him from doing it, not to grant, to forbid him a thing, etc. (syn.: interdico, inhibeo); constr. most freq. with acc. and inf., less freq. with the simple inf., the simple acc., with ut, ne, or the simple subj., or absol.
- I. In gen.
- a. With acc. and inf.: lex peregrinum vetat in murum ascendere, Cic. de Or. 2, 24, 100; cf.: quae (lex naturae) vetat ullam rem esse cujusquam, nisi ejus, qui tractare et uti sciat, id. Rep. 1, 17, 27: ab opere legatos Caesar discedere vetuerat, Caes. B. G. 2, 20: rationes a te collectae vetabant, me rei publicae penitus diffidere, Cic. Fam. 5, 13, 3: ridentem dicere verum Quid vetat? Hor. S. 1, 1, 25: non me ulla vetabunt Frigora Parthenios canibus circumdare saltus, Verg. E. 10, 56: hos vetuit me numerare timor, Prop. 2, 29 (3, 27), 4; 2, 32 (3, 30), 8: cum leges duo ex unā familiā non solum magistratus creari vetarent, sed, etc., Caes. B. G. 7, 33: castra … vallo muniri vetuit, id. B. C. 1, 41: quae (lex) de capite civis Romani nisi comitiis centuriatis statui vetaret, Cic. Rep. 2, 36, 61.
Pass.: cum equites Romani flere pro me edictis vetarentur, Cic. Red. Quir. 5, 13: sterni vetabere terrā, Luc. 4, 647: Nolani muros portasque adire vetiti, Liv. 23, 16, 9: redemptoribus vetitis frumentum parare, id. 34, 9, 12: ut a praefecto morum Hasdrubal cum eo vetaretur esse, Nep. Ham. 3, 2; Luc. 6, 470; 7, 371.
- b. With ut, ne, or the simple subj. (poet.): sive jubebat, Ut faceret quid, Sive vetabat, Hor. S. 1, 4, 124: edicto vetuit, ne quis se praeter Apellen Pingeret, id. Ep. 2, 1, 239; id. S. 2, 3, 187: vetabo, qui Cereris sacrum Vulgarit arcanae, sub isdem Sit trabibus, id. C. 3, 2, 26; Tib. 2, 6, 36.
- c. With quin (ante- and postclass. and rare): nemo hinc prohibet nec votat, Quin quod palam’st venale, emas, Plaut. Curc. 1, 1, 33; Sen. Contr. 1, praef. 17.
- d. With quominus (rare): at haec (sapientiā) nullā re, quo minus se exerceat, vetari potest, Sen. Ep. 95, 8.
- e. With inf. (poet.): tabulae peccare vetantes, Hor. Ep. 2, 1, 23: nec laevus vetet ire picus, id. C. 3, 27, 15: unde proferre pedem pudor vetet, id. A. P. 135; cf. id. C. 1, 6, 10; Mart. 6, 91, 1: quid vetat? with a foll. inf., Hor. S. 1, 10, 56; Ov. Am. 3, 7, 35; id. F. 1, 295.
Impers.: ait esse vetitum intro ad eram accedere, Ter. Phorm. 5, 6 (7), 24.
- f. With acc.
- (α) Of the thing: quia bella vetabat, Verg. A. 2, 84: nec majora veto, Ov. F. 2, 541: quid jubeatve vetetve, id. M. 11, 493: iter mediis natura vetabat Syrtibus, Luc. 9, 301: tristia damna vetabo, Stat. S. 3, 1, 173: Val. Fl. 8, 304: solem vetuit Delia tardior, Sen. Herc. Oet. 150: quercus Phoebum vetat, keeps off, id. ib. 1624.
Pass.: fossam praeduxit, quā incerta Oceani vetarentur, Tac. A. 11, 20: (ludere) vetitā legibus aleā, Hor. C. 3, 24, 58: vetiti hymenaei, Verg. A. 6, 623: vetitae terrae, Ov. Tr. 1, 4, 21: factum vetitum, Plin. Ep. 4, 9, 17: vetito ponto, Sen. Herc. Oet. 1585.
- (β) Of the person: cum Graecos facerem Versiculos, vetuit me tali voce Quirinus, etc., Hor. S. 1, 10, 32: quos vetat igne Creon, keeps off, Stat. Th. 12, 558.
Pass.: acta agimus: quod vetamur vetere proverbio, Cic. Lael. 22, 85; cf.: vetustissimi mortalium nihil per metum vetabantur, Tac. A. 3, 26: propter eandem causam facere debebimus, propter quam vetamur, Quint. 4, 1, 65: quippe vetor fatis, Verg. A. 1, 39: mathematici, genus hominum, quod in civitate nostrā et vetabitur semper et retinebitur, Tac. H. 1, 22.
- g. Absol.: lex omnis aut jubet aut vetat, Quint. 7, 5, 5: optat supremo collocare Sisyphus In monte saxum; sed vetant leges Jovis, Hor. Epod. 17, 69: res ipsa vetat, Ov. M. 10, 354: a patria pelago vela vetante datis, id. H. 13, 128; 13, 131.
- II. In partic.: veto, I forbid it, I protest; the word with which the tribunes of the people declared their protest against any measure of the Senate or of the magistrates, Liv. 3, 13, 6; 6, 35, 9; Suet. Tib. 2 fin.: ut vim fieri vetarent, Gell. 13, 12, 9.
Of the protest of the praetor against any unlawful measure, Cic. Caecin. 13, 36; Dig. 42, 1, 14.
And in the lang. of augury: vetat haruspex, Ter. Phorm. 4, 4, 28: volucres, Cic. Div. 2, 38, 80: si vetet auspicium, Ov. F. 6, 764.
Hence, vĕtĭtum, i, n.
- A. That which is forbidden or prohibited, a forbidden or prohibited thing: nitimur in vetitum semper cupimusque negata, Ov. Am. 3, 4, 17: sed jam de vetito quisque parabat opes, id. F. 5, 282: venerem In vetitis numerant, id. M. 10, 435: crebrescit occultis primum sermonibus, ut vetita solent, Tac. A. 2, 39: agebat quaedam vetita legibus, Amm. 28, 6, 3.
- B. A prohibition, protest: jussa ac vetita populorum, Cic. Leg. 2, 4, 9; 3, 3, 10: quae contra vetitum discordia? Verg. A. 10, 9; Suet. Caes. 43.
Vettius, i, m., the name of a Roman gens, Cic. Att. 2, 4, 7; 6, 1, 15; id. Vat. 10, 24.
Vettōnes, um, v. Vectones.
vettŏnĭca (beto-), ae, f., a plant, the betony, Plin. 25, 8, 46, § 84.
Vĕtŭlōnĭa, ae, f., a town of Etruria, Sil. 8, 485.
Hence,
- 1. Vĕtŭlōnĭi, ōrum, m., the inhabitants of Vetulonia, Plin. 2, 103, 106, § 227.
- 2. Vetŭlōnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Vetulonia, Plin. 3, 5, 8, § 52.
vĕtŭlus, a, um, adj. dim. [vetus], little old, old (class.)
- I. Adj.: vetulus, decrepitus senex, Plaut. Merc. 2, 2, 43: gladiator, Cic. Quint. 7, 29: filia, id. Att. 13, 29, 1: equi, id. Lael. 19, 67: arbor (opp. novella), id. Fin. 5, 14, 39: Falernum, Cat. 27, 1: cornix, Hor. C. 4, 13, 25; cf. cadi, Mart. 13, 112, 2 et saep.
- II. Substt.
- A. vĕtŭlus, i, m., a little old man, Plaut. Ep. 2, 2, 4.
Jocularly: mi vetule, my little old fellow, Cic. Fam. 7, 16, 1.
- B. vĕtŭla, ae, f., a little old woman, Plaut. Most. 1, 3, 118; Juv. 6, 241; Mart. 8, 79, 1.
Veturĭus, i, m.; Veturĭa, ae, f., the name of a Roman gens.
- 1. L. Veturius Philo, a consul 548 A.U.C., Cic. Brut. 14, 57.
- 2. T. Veturius Calvinus, a consul 433 A.U.C., Cic. Off. 3, 30, 109; id. Sen. 12, 41; Liv. 3, 8, 2.
Fem.: Veturia, the mother of Coriolanus, Liv. 2, 40, 1.
vĕtus, ĕris (ante-class. collat. form of the nom. sing. vĕter, Enn. and Att. ap. Prisc. p. 607 P.; cf. Varr. L. L. 6, § 2 Müll.; abl. regularly, vetere; but veteri, Juv. 6, 121; Stat. Th. 1, 360; 11, 582; 13, 374; comp. class. vetustior; archaic form veterior), adj. [Sanscr. vatsas, year; Gr. ἔτος, ϝετος].
- I. Adj.
- A. Old (opp. young), aged: Acherunticus senex, vetus, decrepitus, Plaut. Merc. 2, 2, 20: novus amator, vetus puer, id. ib. 5, 4, 15: poëta, Ter. Heaut. prol. 22: veteres ac moris antiqui memores, Liv. 42, 27, 4: veteres et sancti viri, Sall. H. 2, 23, 5 Dietsch: parentes, Verg. A. 5, 576: pecudes, Varr. R. R. 2, 11, 2: gallinae, Plin. 10, 53, 74, § 146; Col. 8, 5, 14: laurus, Verg. A. 2, 513: caput, Tib. 1, 8, 42.
- B. Old (opp. new), of long standing: quam veterrumu’st, tam homini optimu’st amicus, Plaut. Truc. 1, 2, 71: maceria, id. ib. 2, 2, 50: Antemna veterior est Romā, Cato ap. Prisc. p. 716 P. (Orig. 1, fr. 25): quod si veteris contumeliae oblivisci vellet; num etiam recentium injuriarum memoriam deponere posse? Caes. B. G. 1, 14: invidia et infamia non recens, sed vetus ac diuturna, Cic. Verr. 1, 2, 5: vetus atque usitata exceptio, id. de Or. 1, 37, 168: sphaerae illius vetus esse inventum, id. Rep. 1, 14, 22: amici veteres (opp. novi), id. Lael. 18, 67: veterrima (amicitia), id. ib.: naves, Caes. B. G. 5, 15: nobilitas, Sall. J. 85, 4: consuetudo, id. C. 23, 3: provinciae, Liv. 21, 44, 7; 28, 39, 8.
Esp., of soldiers, veteran, experienced: ille exercitatus et vetus (miles), Cic. Tusc. 2, 16, 38; cf. exercitus, id. ib.; Caes. B. C. 1, 3; Liv. 41, 8, 5: copiae, Caes. B. G. 1, 27: milites, id. ib. 6, 40; Liv. 26, 41, 2: legiones, id. 27, 8, 15: centuriones, id. 4, 17, 10.
With gen. (post-Aug.): gnaros belli veteresque laborum, Sil. 4, 532: militiae, Tac. H. 4, 20: regnandi, id. A. 6, 44: scientiae et caerimoniarum, id. ib. 6, 12: operis ac laboris, id. ib. 1, 20: armorum, Sil. 17, 297.
With inf. (poet.): hinc Fadum petit et veterem bellare Labicum, Sil. 5, 565.
- C. Old, of a former time (opp. present, existing), former, earlier, ancient, etc. (cf. antiquus): veterem atque antiquam rem novam ad vos proferam, Plaut. Am. prol. 118: historia vetus atque antiqua, id. Trin. 2, 2, 100 Brix ad loc.: credendum est veteribus et priscis, ut aiunt, viris, Cic. Univ. 11: veterrimi poëtae Stoici, id. N. D. 1, 15, 41: multo vetustior et horridior ille (Laelius) quam Scipio, archaic, antiquated, id. Brut. 21, 83: in veterem revoluta figuram, Verg. A. 6, 449: fama veterum malorum, id. ib. 6, 527: injuria, Phaedr. 1, 21, 6.
- II. Substt.
- A. vĕtĕres, um, m., the ancients, men of a former time, the fathers, ancestors, forefathers: majores nostri, veteres illi, admodum antiqui, leges annales non habebant, Cic. Phil. 5, 17, 47.
Esp., of ancient authors, etc.: nostri veteres, Plin. 36, 7, 12, § 59: quae veteres factitarunt, Ter. Eun. prol. 43: omnes veteres et Cicero praecipue, Quint. 9, 3, 1; cf. id. 5, 4, 1: antiqui veteres, Front. Ep. ad Amic. 1, 5.
- B. vĕtĕres, um, f. (sc. tabernae), the old booths on the south side of the Forum Romanum (opp. Novae, v. novus): sub Veteribus, Plaut. Curc. 4, 1, 19; Liv. 44, 16, 10; Plin. 35, 4, 8, § 25.
- C. vĕtĕra, um, n., the old, old things, antiquity (opp. praesentia): vetera semper in laude, praesentia in fastidio, Tac. Or. 18; cf. id. ib. 15: si vetera mihi ignota (sunt), Cic. Sull. 18, 51: vetera omittere, to leave out of consideration, Sall. J. 102, 14: vetera odisse, nova optare, id. C. 37, 3: vetera scrutari, traditions, Cic. Tusc. 1, 13, 29.
Prov.: vetera vaticinamini, Plaut. Ps. 1, 3, 129 Lorenz ad loc.
vĕtuscŭlus, a, adj. dim. [vetus], somewhat old or ancient, oldish, rather antiquated: color, Fronto Eloqu. p. 232 Mai: dictio, Sid. Ep. 8, 16.
vĕtustas, ātis, f. [Sanscr. vatsas, year; Gr. ], old age, age, long existence.
- I. Lit.
- A. In gen.: municipium vetustate antiquissimum, Cic. Phil. 3, 6, 15: vetustate possessionis se, non jure defendunt, id. Agr. 2, 21, 57: tantum aevi longinqua valet mutare vetustas, Verg. A. 3, 415: tum senior: quamvis obstet mihi tarda vetustas; Multaque me fugiant, etc., = senectus, Ov. M. 12, 182.
Plur.: quae familiarnm vetustatibus aut pecuniis ponderantur, Cic. Rep. 1, 31, 47.
- B. In partic., ancient times, antiquity: historia nuntia vetustatis, Cic. de Or. 2, 9, 36: contra omnia vetustatis exempla, Caes. B. C. 1, 6: in tantā vetustate non rerum modo sed etiam auctorum, Liv. 2, 21, 4: vetustatem in majus componens, exaggerating, Sall. H. 3, 60 Dietsch: judicio vetustatis, Quint. 1, 5, 72: sic credidit alta vetustas, Sil. 1, 26.
- II. Transf.
- A. Long duration, great age: quae mihi videntur habitura etiam vetustatem, i.e. will have a long duration, Cic. Att. 14, 9, 2: scripta vetustatem si modo nostra ferent, Ov. Tr. 5, 9, 8: vinum in vetustatem servare, till it becomes old, acquires age, Cato, R. R. 114, 2: terebinthi materies fidelis ad vetustatem, Plin. 13, 6, 12, § 54; Quint. 10, 1, 40; Col. 3, 2, 19; Cels. 3, 14: conjuncti vetustate, officiis, benevolentiā, i. e. long intimacy, ancient friendship, Cic. Fam. 13, 32, 2; 10, 10, 2; 11, 16, 2; Q. Cic. Pet. Cons. 5, 16.
- B. Hence, posterity, the remote future (conceived as a time when this age will have become ancient): de me semper omnes gentes loquentur, nulla umquam obmutescet vetustas, Cic. Mil. 35, 98: si qua fidem tanto est operi latura vetustas, Verg. A. 10, 792 Ladew. and Forbig. ad loc.; cf.: quis hoc credat, nisi sit pro teste vetustas, Ov. M. 1, 400.
- C. In medic. lang.: ulcerum, i. e. inveterate ulcers, Cels. 5, 26, 31; Plin. 21, 19, 74, § 127.
vĕtustē, adv., v. vetustus fin.
vĕtustesco (-tisco acc. to Nigid. ap. Non. p. 437, 27), ĕre, v. inch. n. [vetustus], to grow old: vina, Col. 1, 6, 20.
vĕtustus, a, um, adj. [vetus], that has existed a long time, aged, old, ancient (in the posit. mostly poet., and almost exclusively of things; for the comp. vetustior, v. vetus): veteris vetusti (vini) cupida sum, Plaut. Curc. 1, 2, 4: templum Cereris, Verg. A. 2, 713: lucus, Ov. M. 11, 360: silva, id. ib. 6, 521: ligna, Hor. Epod. 2, 43: gens, Verg. A. 9, 284: cornicum saecla, Lucr. 5, 1084: spatium aetatis, id. 2, 1174; 3, 774, cf. id. 5, 827: ratio, id. 5, 160: res, Quint. 11, 2, 5: opinio, Cic. Clu. 1, 4: hospitium, id. Fam. 13, 36, 1: amicitia, Ov. P. 4, 3, 11: sors, id. M. 4, 642.
Of a person: vetusto nobilis ab Lamo, Hor. C. 3, 17, 1.
Comp.: pix, Col. 12, 23, 1: ova, id. 8, 5, 4: memoria, Plin. 13, 16, 30, § 102: semen, id. 21, 19, 73, § 124.
Sup.: sepulcra, Suet. Caes. 81: navis, id. ib. 66: foedera, Quint. 8, 2, 12: tempora, id. 1, 7, 11: instrumentum imperii, ancient records of the State, Suet. Vesp. 8.
Of persons: qui vetustissimus ex iis, qui viverent, censoriis esset, Liv. 23, 22, 10: auctores, Quint. 10, 1, 40: vetustissimus liberorum. Tac. A. 2, 2; 2, 43; 11, 32.
Adv.: vĕtustē.
- * 1. After the manner of the ancients, Ascon. ad. Cic. Verr. 1, 47; 2, 13.
- 2. From ancient times: vetustissime in usu est, Plin. 27, 7, 28, § 46.