Lewis & Short

con-scĕlĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare; not in Cic.): domum, Cat. 67, 24: oculos videndo, Ov. M. 7, 35: aures paternas, Liv. 40, 8, 19: conscelerati contaminatique ab ludis, id. 2, 37, 9.
Hence, conscĕlĕrātus, a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero’s orations): pirata, Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90: vultus, id. Clu. 10, 29: mens, id. Cat. 2, 9, 19: ea rescaptisque magis mentibus quam consceleratis similis visa, Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.: furor, Cic. Sull. 10, 29: impetus, id. Cael. 6, 14: voluntates, id. Sull. 9, 28: exsectio linguae, id. Clu. 67, 191.
Sup.: filii, Cic. Rosc. Am. 24, 67: bellum, id. Cat. 3, 7, 16.
Subst.: conscĕlĕrātus, i, m., a wicked person, a villain: in inpios et consceleratos poenae certissimae, Cic. Pis. 20, 46: cum tuā consceleratorum ac perditorum manu, id. Dom. 3, 6.
Comp. and adv. not in use.