Lewis & Short

convīcĭor (convīt-), ātus, 1, v. dep. [convicium]. to revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).

        1. (α) Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1: ut accusare potius vere quam conviciari videantur, Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al.
        2. (β) With dat.: contra dentientibus inhumane, Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.