Lewis & Short

2. convictĭo, ōnis, f. [convivo],

  1. I. companionship, intercourse, intimacy with one ( = 2. convictus): jucundissima, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 4.
  2. II. Transf., = convictor: convictiones domesticae, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4, § 12.