Lewis & Short

frĭco, cŭi, ctum, and (rarely) fricātum, 1, v. a. [Sanscr. ghar-, gharsh-, rub; Gr. χρίω, χρῖμα; Lat. frio; cf. Gr. χρίμπτω, χραίνω, to touch, color], to rub, rub down (not in Cic. or Caes.; cf.: perfrico, palpo, titillo): mulos qui fricabat, Poët. ap. Gell. 15, 4, 3: numquam concessavimus Lavari aut fricari aut tergeri, etc., Plaut. Poen. 1, 2, 10: corpus oleo, Mart. 4, 90, 5: (sus) fricat arbore costas, Verg. G. 3, 256: medicamento dentes, Scrib. Comp. 58: membra fricata, Ser. Samm. 6, 76; for which: si prurit frictus ocelli Angulus, Juv. 6, 577: alopecias fricuere tunsis caepis, Plin. 20, 5, 20, § 41: lacrima in fricando odora, id. 12, 25, 54, § 120: mensae manu sicca fricatae, id. 13, 15, 30, § 99: tofus fricatur vento, id. 36, 22, 48, § 166: pavimenta, Vitr. 7, 1: cum duo ligna inter se diutius fricta sunt, Sen. Q. N. 2, 22, 1: numquam hercle facerem, genua ni tam nequiter fricares, i. e. rubbed my knees as a suppliant (shortly before: confricantur genua), Plaut. As. 3, 3, 88.
In mal. part., Plaut. Ps. 4, 7, 94; Petr. 92; Mart. 11, 99.