Lewis & Short

fŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [fugio], to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.): qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit, Cic. Caecin. 12, 33; cf.: fugatus, pulsus, id. ib. 11, 31; 23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati, id. Off. 3, 31, 112: hostes (with fundere), Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.: fugato omni equitatu, Caes. B. G. 7, 68, 1: fugatis equitibus, Sall. J. 101, 10: fugato duce altero, Hirt. B. G. 8, 36, 1: Hannibalem Lares Romanā sede fugantes, Prop. 3, 3 (4, 2), 11: indoctum doctumque fugat recitator acerbus, Hor. A. P. 474: nisi me mea Musa fugasset, had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.: longe fugati conspectu ex hominum, Lucr. 3, 48: dum rediens fugat astra Phoebus, Hor. C. 3, 21, 24: fugatis tenebris, id. ib. 4, 4, 39: (flammas) a classe, Ov. M. 13, 8: maculas ore, id. Med. Fac. 78: fugat e templis oculos Bona diva virorum, id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91: saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc., Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.: id quidem multos a proposito studendi fugat, Quint. 2, 2, 7: fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc., Ov. M. 1, 469 sq.: nostro de corde fugabitur ardor, id. ib. 9, 502.
Trop.: Martia cui somnos classica pulsa fugent, Tib. 1, 1, 4.