Lewis & Short

in-sŏlentĭa, ae, f. [insolens].

  1. I. A being unaccustomed to a thing, unusualness, novelty; with gen. (class.).
    1. A. In gen.: fori, judiciorumque, Cic. Rosc. Am. 31, 88: itineris, Sall. J. 94, 2: loci, Cic. Deiot. 2, 5: voluptatum, id. Cael. 31, 75: disputationis, id. de Or. 1, 22.
    2. B. Rhet., unusualness, novelty, strangeness, affectedness in the choice of words: orationis, Cic. Brut. 82, 284: verborum, id. de Or. 3, 13: peregrina, id. ib. 12.
      In plur.: insolentias verborum a veteribus dictorum respuere, Gell. 13, 21, 22.
  2. II. Want of moderation, pride, haughtiness, arrogance, insolence: illa tua singularis insolentia, superbia, contumacia, id. Verr. 2, 4, 41, § 89; id. ib. 2, 3, 44, § 106; lavish indulgence; opp. continentiam, id. Phil. 9, 6, 13; id. Fam. 9, 20, 1: hominis, id. de Or. 2, 52, 209: modeste insolentiam suam continere, id. Agr. 1, 6, 18: ex secundis rebus, Sall. J. 40, 5: insolentiam alicui obicere, Nep. Epam. 5: gloriae, id. Ag. 5.
    Plur.: spiritus a noxiorum insolentiis premitur, Phaedr. 3, epil. 31.