Lewis & Short

2. interjectus, ūs, m. [interjacio], a throwing or placing between, interposition; a coming between, intervention (class.).

  1. I. Lit.: lapides temerario interjectu ponere, App. de Deo, Soc. Prol. p. 365, 15: luna interpositu interjectuque terrae repente deficit, Cic. N. D. 2, 40, 103.
  2. II. Trop., an interval: petito paucorum dierum interjectu, Tac. A. 3, 67.
    Esp. abl. sing.: interjectu, after an interval, with an interval: temporis, Tac. A. 3, 51 fin.: noctis, after a night, id. ib. 6, 39: paucorum dierum, id. ib. 3, 67: parvi temporis, Aur. Vict. Epit. 48, 15.
    In plur.: interjectibus capere fructum, at various times, Col. 3, 21, 61.