Lewis & Short

jŏcor, ātus, 1,

  1. I. v. dep. n. and a. [jocus], to jest, joke (class.): tu hanc jocari credis? faciet, nisi caveo, Ter. Heaut. 4, 4, 7: duplex jocandi genus, Cic. Off. 1, 29, 104; cf.: voluit Fortuna jocari, Juv. 3, 40.
  2. II. In partic., to say in jest: haec jocatus sum, Cic. Fam. 9, 14, 4: in aliquid permulta, Hor. S. 1, 5, 62: multum de aliqua re, Sen. Suas. 1, 6; Cat. 2, 6: obscaena, Ov. Tr. 2, 497; Quint. 5, 13, 46.
    Act. collat. form jŏco, āre: quasi jocabo, Plaut. Cas. 4, 4, 20 (al. jocabor).