Lewis & Short

lăpĭdo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [lapis], to throw stones at a person or thing, to stone ( = lapidibus obruo, percutio; not ante-Aug.).

  1. I. With personal object: exercitus imperatorem lapidavit, Flor. 1, 22; Petr. 93: eum lapidare coeperunt, Auct. B. Hisp. 23: Stephanum, Vulg. Act. 7, 58: Paulum, id. ib. 14, 18.
          1. (β) To cast stones upon, to bury: praeteriens aliquis nos lapidabit, Petr. 114, 11.
          2. (γ) With an inanim. object: quo defunctus est die, lapidata sunt templa, Suet. Calig. 5.
    1. B. Trop., to assail, assault, strike at: notantes impotentiam ejus hac dicacitate lapidatam, Macr. S. 2, 7 init.
  2. II. Impers.: lapidat, it rains stones: quia Veiis de caelo lapidaverat, Liv. 27, 37: Reate imbri lapidavit, id. 43, 13.
    In the pass. form: quod de caelo lapidatum esset, Liv. 29, 14, 4: propter crebrius eo anno de caelo lapidatum, id. 29, 10, 4.