Lewis & Short

Lăverna, ae, f.,

  1. I. the patron goddess of gain (lawful or unlawful), and hence especially of rogues and thieves, Nov. ap. Non. 483, 21 (Com. Fragm. v. 105 Rib.); Plaut. Aul. 3, 2, 31: mihi, Laverna, in furtis celerassis manus, id. Fragm. ap. Non. 134, 32; Lucil. ib. 135, 1: pulcra Laverna, da mihi fallere, da justo sanctoque videri, Hor. Ep. 1, 16, 60: Laverna in via Salaria lucum habet, Est autem dea furum et simulacrum ejus fures colunt, et qui consilia sua volunt tacita, nam preces ejus cum silentio exercentur, Schol. Cruq. ad Hor. l. l.
    Hence,
  2. II. Lăvernālis, e, adj., of or belonging to Laverna, Lavernal: Porta, a gate in Rome where stood an altar of Laverna, Varr. L. L. 5, § 163 Müll.; Paul. ex Fest. s. h. v. p. 117 Müll.