Lewis & Short

nūgātor, ōris, m. [nugor],

  1. I. a jester, joker, babbler, trifler, silly person; hence, too, a braggart, a swaggerer: illic nugator nili, non nauci’st homo, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. naucus, p. 166 Müll. (Com. v. 10 Vahl.); Lucil. ap. Non. 35, 24; Plaut. Trin. 4, 2, 91; 5, 2, 14: nimius, id. Capt. 2, 2, 25: vae tibi nugator! id. Mil. 4, 2, 86: non vero tam isti (lacerti), quam tu ipse nugator, Cic. Sen. 9, 27: neque in istum nugatorem, tamquam in aliquem testem, invehar, id. Fl. 16, 38; Liv. 38, 56: homo nihili et nugator, Gell. 15, 2, 2: iste nugator libellus, Aus. Idyll. 11 praef.: cessas nugator? Pers. 5, 127.
  2. II. Perh., a debauchee, Prud. Cath. 2, 29.