Lewis & Short

ŏboedĭentĭa (obed-), ae, f. [oboediens], obedience (class.).

  1. A. Of persons.
    1. 1. With gen.: servitus est oboedientia fracti animi, Cic. Par. 5, 1, 35.
    2. 2. Absol.: relinquunt enim et abiciunt oboedientiam, Cic. Off. 1, 29. 102.
  2. B. Of bees: mira plebi circa regem oboedientia, Plin. 11, 17, 17, § 52.
  3. C. Of elephants: intellectus illis sermonis patrii et imperiorum oboedientia, Plin. 8, 1, 1, § 1.