Lewis & Short

pĕcūlĭāris, e, adj. [peculium], of or relating to private property.

  1. I. Lit.: peculiaris causa, concerning property, Dig. 41, 2, 44: peculiari nomine, on account of property, ib. 14, 12, 16.
  2. II. Transf.
    1. A. One’s own, belonging to one (cf. proprius): etiam opilio, qui pascit alienas oves, aliquam habet peculiarem, Plaut. As. 3, 1, 36: ovem tibi dabo peculiarem, id. Merc. 3, 1, 27: ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat, Varr. R. R. 1, 17: aedes, Dig. 15, 1, 22; 23: nummi, ib. 12, 1, 31: vinum, ib. 33, 6, 9: vectigalibus peculiares servos praeposuit, belonging to him, his own, Suet. Caes. 76: prolatos manu sua e peculiaribus loculis suis id. Galb. 12.
    2. B. One’s own, belonging particularly to one’s self, not held in common with others; proper, special, peculiar: venio ad Lysaniam, peculiarem tuum, Deciane, testem, Cic. Fl. 21, 51: hoc mihi peculiare fuerit, id. Q. Fr. 2, 10, 3: edictum, id. Verr. 2, 3, 14, § 36; Liv. 3, 19, 9: quasi proprio suo et peculiari deo, Suet. Aug. 5: Africae peculiare, quod in oleastro inserit, Plin. 17, 18, 30, § 129: haec sunt peculiaria Arabiae, id. 12, 17, 38, § 77; 19, 8, 41, § 140: me peculiaris quidem impedit ratio, Plin. Ep. 1, 8, 16; 10, 2, 2: luce peculiari nitere, Mart. 4, 64, 8: ut sis ei populus peculiaris, Vulg. Deut. 26, 18: in populum peculiarem, id. ib. 14, 2.
    3. C. Singular, particular, extraordinary, peculiar (post-Aug.): peculiari merito, Suet. Vit. 4: peculiare munus, Just. 36, 4, 3.
      Adv.: pĕcūlĭārĭ-ter.
    1. A. As private property: quaedam etiam ignorantes possidemus, id est quae servi peculiariter paraverunt, Dig. 41, 2, 3; 20, 6, 8.
    2. B. Especially, particularly, peculiarly: folia peculiariter cruribus vitiosis utilia, Plin. 26, 8, 33, § 50: medicinae peculiariter curiosus, id. 25, 2, 3, § 7; Quint. 1, 2, 16; 11, 3, 130; 8, 2, 8 (but in Plin. 36, 20, 37, § 145, the correct read. is peculiaris, not peculiarius; v Sillig ad h. l.).