Lewis & Short

per-pŏlĭo, īvi, ītum (fut. perpolibo, App. M. 6, 28), 4, v. a., to polish well.

  1. I. Lit.: loco calce arenāque perpolito, Vell. 2, 22, 3: aurum tritu perpolitum, Plin. 33, 4, 21, § 66: caudae setas horridas comptā diligentiā perpolibo, App. M. 6, 28, p. 185; cf. Vell. 2, 22, 4.
  2. II. Trop., to polish, perfect, finish, put the finishing hand to (class.): opus, Cic. de Or. 2, 13, 54: perpolire et absolvere aliquid, id. Univ. 13: perpolire atque conficere, id. de Or. 2, 28, 121: perpoliendi labor, id. Balb. 7, 17: ea, quae habes instituta, perpolies, id. Fam. 5, 12, 10.
    Hence, perpŏlītus, a, um, P. a., thoroughly polished or refined: homines perfecti in dicendo et perpoliti, Cic. de Or. 1, 13, 58: qui non sit omnibus iis artibus perpolitus, id. ib. 1, 16, 72; so, litteris perpolitus, id. Pis. 29, 70: vita perpolita humanitate (opp. immanis), id. Sest. 42, 92: oratio, id. de Or. 1, 8, 31: explicatio, id. ib. 2, 27, 120.
    Hence, adv.: perpŏlītē, in a very polished manner; in sup.: perfecte et perpolitissime absolutae, Auct. Her. 4, 32, 44.