Lewis & Short

argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].

  1. I. That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, § 37: argutiae operum, id. 34, 18, 19, § 65.
    Of the quick motion of the fingers (cf. argutus): nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum, Cic. Or. 18, 59.
    Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.
    Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.
  2. II. Transf. to mental qualities.
    1. A. Brightness, acuteness, wit, genius: hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit, Cic. Brut. 45, 167: Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi, id. Or. 31, 110.
    2. B. Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action: sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis, Cic. Lael. 13, 45: cujus loquacitas habet aliquid argutiarum, id. Leg. 1, 2, 7.
      In this signif. also in the sing.: importuna atque audax argutia, Gell. 3, 1, 6: levis et quasi dicax argutia, id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.