Lewis & Short

prŏpinquo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [propinquus].

  1. I. Act., to bring near, bring on, hasten, accelerate (poet.): tu rite propinques Augurium, Verg. A. 10, 254: mortem, Sil. 2, 281.
  2. II. Neutr., to draw near, come nigh, approach (mostly poet. and in post-Aug. prose for appropinquo); with dat. or acc.
    1. A. Of persons.
          1. (α) With dat.: scopulo propinquat, Verg. A. 5, 185: fluvio, id. ib. 6, 384: ripae, id. ib. 6, 410.
          2. (β) With acc.: amnem, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. p. 254 Lindem. (H. 4, 62 Dietsch): campos, Tac. A. 12, 13 init.
            Absol.:
            armis, Stat. Th. 10, 385.
    2. B. Of things: Parcarumque dies et vis inimica propinquat, Verg. A. 12, 150: et triste propinquat supplicium, Stat. Th. 5, 493; Amm. 14, 2, 19: domui ejus ignis propinquat, Tac. A. 15, 39: turris propinquans praetoriae portae, id. H. 4, 30; 2, 18; 2, 58; 3, 82; Gell. 2, 23, 8: mortale immortali propinquare non potest, Lact. 2, 8, 68: dies propinquat ad vesperum, Vulg. Judic. 19, 9.