Lewis & Short

prōsāpĭa, ae (collat. form prōsāpĭes, ēi or ēs), f. [pro and root sa.; cf. sero, satus], a stock, race, family (archaic; v. Quint. 1, 6, 40; 8, 3, 26; cf.: stirps, genus, progenies, posteritas): prosapia progenies: id est porro sparsis et quasi jactis liberis: quia supare significat jacere et disicere, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.: veteres prosapias (perh. to be read veteris prosapies, as a gen. sing.), Cato ap. Non. 67, 30: de Coclitum prosapiā esse, Plaut. Curc. 3, 23: rogitares, unde esset, quā prosapiā, id. Merc. 3, 4, 49: homo veteris prosapiae, Sall. J. 85, 10; so, vetus, Just. 14, 6, 11; Suet. Galb. 2: et eorum, ut utamur veteri verbo, prosapiam, Cic. Univ. 11; cf.: nec utique ab ultimis et jam oblitteratis repetita (verba) temporibus, qualia suntprosapia, Quint. 1, 6, 40: insulsum (verbum), id. 8, 3, 26. Galba magnā et vetere prosapiā, Suet. Galb. 2: pro gloriā veteris prosapiae, Just. 14, 6, 11; Prud. Apoth. 1006.
Form prosapies: tot stuprorum sordidam prosapiem, Prud. στεφ. 10, 180; Cassiod. Var 9, 25: prosapies, γένους καταγωγή, Gloss. Philox.