Lewis & Short

rĕfŭgĭum, ii, n. [refugio], a recourse, a taking refuge (mostly post-Aug.; cf.: perfugium, asylum).

  1. I. Lit. (not in Cic.).
    1. A. Abstr.: ad naves, Front. Strat. 1, 11 fin.
      In plur.: portas refugiis profugorum aperuere, Just. 11, 4, 9.
    2. B. Concr., a place of refuge, a refuge: silvae tutius dedere refugium, Liv. 9, 37: refugium abscondendi causā servo praestare, Dig. 11, 3, 1, § 2.
      In plur., Front. Strat. 1, 3 fin.: refugia aperire, Dig. 7, 1, 13, § 7: quos refugia montium receperunt, Just. 2, 6, 11.
  2. II. Trop., a refuge: regum, populorum, nationum portus erat et refugium senatus, * Cic. Off. 2, 8, 26; Suet. Tib. 35: Dominus refugium pauperi, Vulg. Psa. 9, 9.
    In plur.: refugia salutis, Just. 14, 2, 8.