Lewis & Short

rĕ-tĭcĕo, cŭi, 2, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to be silent, keep silence (class.; syn.: sileo, obmutesco): cum Sulpicius reticuisset, etc., Cic. de Or. 2, 57, 232: de Chelidone reticuit, quoad potuit, id. Verr. 2, 1, 53, § 139: de utriusque vestrum errore, id. Phil. 1, 12, 29: non placuit reticere, Sall. J. 85, 26: ne retice, ne verere, Ter. Heaut. 1, 1, 33: de adversis, Tac. A. 1, 67: velut vinculis ori impositis reticentes, Amm. 30, 4, 11.
    Poet.: lyra, quae reticet, Claud. IV. Cons. Hon. 223: Pelion, id. in Rufin. 2, 43.
          1. (β) With dat. of a person asking something, to keep silent, not to answer, to refrain from answering (perh. not ante-Aug.): nunc interroganti senatori, paeniteatne, etc. . . . si reticeam, superbus videar, Liv. 23, 12, 9 Drak.; 3, 41, 3; Tac. A. 14, 49: loquenti, Ov. M. 3, 357.
  2. II. Act., to keep a thing silent; to keep secret, conceal (class.; syn. celo): nihil reticebo, quod sciam, Plaut. Merc. 5, 9, 47; so, nihil, Ter. Ad. 3, 3, 51; Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 3: ea, quae, etc., id. Fam. 5, 2, 1: quae audierat, Sall. C. 23, 2: vestros dolores, Prop. 1, 10, 13: multa linguae reticenda modestae, Ov. H. 19, 63.
    Pass.: reticetur formula pacti, Ov. H. 20, 151.
    Absol.: nihil me subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo, Cic. Clu. 1, 1.
    P. a. as subst.: rĕtĭcenda, ōrum, n., things to be kept secret, Just. 1, 7, 4.