Lewis & Short

sōpio, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [sopor], to deprive of feeling or sense; esp. by sleep, to put or lull to sleep.

  1. I. Lit. (class.; most freq. in part. perf.; in Cic. only so; cf. sedo): impactus ita est saxo, ut sopiretur, became unconscious or senseless, was stunned, Liv. 8, 6; 1, 41; Plin. 9, 16, 25, § 58: vino oneratos sopire, Liv. 9, 30; 24, 46 fin.; Tib. 3, 4, 19; Ov. M. 7, 149; 7, 213.
    In part. perf.: castoreo gravi mulier sopita recumbit, Lucr b, 794; so, sopitum vulnere ac nihil sentientem, Liv. 42, 16: quem vigilantem sic eluseritis, sopitum oportet fallatis, id. 7, 35, 6: delphinus sopitus odoris novitate, Plin. 9, 8, 8, § 26: ut sopito corpore ipse (animus) vigilet, Cic. Div. 1, 51, 115; 1, 29, 60: hostes, Liv. 8, 16; 25, 9 (opp. vigiles); 31, 23; Petr. 87, 7; Lucr. 3, 431; 3, 920; Ov. M. 9, 471; 12, 317: sensus, Verg. A. 10, 642; Col. 10, 367: sopitae quietis tempus, of deep or sound sleep, Liv. 9, 37.
    1. B. In the poets, pregn., to lay to rest, i. e. to kill: aliquem fundā, Sil. 10, 153.
      Pass., to be laid to rest, to die: (Homerus) sceptra potitus, eādem aliis sopitu’ quiete est, Lucr. 3, 1038; cf. id. ib. 3, 904.
  2. II. Transf., of things concr. and abstr., to lull to sleep, set, or lay at rest; to calm, settle, still, quiet: venti sopiuntur, Plin. 2, 47, 48, § 129: sopito mari, id. 2, 79, 81, § 192: sopitos suscitat ignes, Verg. A. 5, 743; 8, 410; cf.: aras excitat, id. ib. 8, 542: draconis saevi sopivi impetum, Enn. ap. Charis. p. 252 P. (Trag. v. 314 Vahl.): haec omnia veteris imperatoris maturitas brevi sopiit ac sustulit, Vell. 2, 125, 3.
    Part. perf.: quibus (blandimentis) sopita virtus coniveret, lulled to sleep, Cic. Cael. 17, 41: munera militiaï, Lucr. 1, 29: furor armorum ubique, Vell. 2, 89, 3: ingenium pecudis, Col. 6, 37, 2: gloria vitiis, Val. Max. 9, 1, ext. 1: artes, Claud. Cons. Mall. Theod. 264.