Lewis & Short

strĕpo, ui, 3, v. n. and a.

  1. I. Neutr.
    1. A. Lit., to make a noise; to rattle, rustle, rumble, murmur, hum, roar, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose; syn.: fremo, strideo): cum Achivi coepissent Inter se strepere, * Cic. poët. Div. 1, 16, 29: vocibus truculentis, Tac. A. 1, 25: apes in alvo strepunt, Plin. 11, 10, 10, § 26; cf. id. 11, 17, 17, § 54.
      Of musical instruments (poet.): rauco strepuerunt cornua cantu, Verg. A. 8, 2; so, litui, Hor. C. 2, 1, 18: fluvii strepunt Hibernā nive turgidi, id. ib. 4, 12, 3.
      Of arms, etc.: strepit assiduo cava tempora circum Tinnitu galea, Verg. A. 9, 808: lancea, Val. Fl. 6, 302: tonitrua, Sil. 15, 145.
      Of the place in which the sound is heard: strepit omnis murmure campus, Verg. A. 6, 709: omnia terrore ac tumultu, Liv. 25, 25, 9; cf. id. 21, 11, 6: urbs apparatu belli, id. 26, 51, 7; cf. Tac. H. 2, 84: aures clamoribus plorantium, Liv. 22, 14, 8: placidum aequor mille navium, remis, Tac. A. 2, 23: armorum paratu provinciae, id. H. 2, 84: mons tibiarum cantu tympanorumque sonitu, Plin. 5, 1, 1, § 7.
    2. B. Trop.: Scythici equitatūs equorum gloriā strepunt, ring, resound with the glory, Plin. 8, 42, 64, § 156: intra Albanam arcem sententia Messalini strepebat, i. e. was not heard beyond, Tac. Agr. 45.
  2. II. Act. (very rare): haec cum sub ipso vallo portisque streperent, bawled out, vociferated, Liv. 2, 45, 5: strepens immania, making strenuous accusations, Amm. 16, 6, 1: qui (lucus) Capitolium montem strepit, fills with rustling, Front. Ep. ad M. Caes. 3, 9.