Lewis & Short

sŭpĕr-ăbundo, āvi, 1, v. n., to be very abundant, to superabound (post-class.): ubi delictum abundaverit, illic gratiam superabundasse, Tert. Res. Carn. 34; 47; Macr. Somn. Scip. 1, 14; Lact. Ep. 6, 13; Dig. 27, 1, 6.
Hence, sŭpĕrăbundanter, adv., very abundantly: facere omnia, Vulg. Eph. 3, 20.