Lewis & Short

sup-pūro (subp-), āvi, ātum, 1, v. n. and a. [pus].

  1. I. Neutr., to gather matter, form pus, come to a head, suppurate.
    1. A. Lit.: (cancer) fistulosus subtus suppurat sub carne, Cato, R. R. 157, 3; Col. 6, 12, 2; Plin. 22, 14, 16, § 38; 22, 25, 70, § 142; 22, 25, 73, § 152.
      Also part. as subst.: suppŭ-rantĭa, ĭum, n., gatherings, suppurating sores, Plin. 22, 24, 58, § 122.
    2. B. Trop. (post-Aug.): cum voluptates angusto corpori ingestae suppurare coeperunt, Sen. Ep. 59, 17: quos hasta praetoris infami lucro et quandoque suppuraturo exercet, i. e. to become noxious, id. Brev. Vit. 12, 1.
  2. II. Act., to bring to a head, cause to suppurate (post-Aug.).
    1. A. Lit. (only in part. perf.), suppurated, full of matter or sores: aures, Plin. 29, 2, 9, § 33.
      Subst.: suppurāta, ōrum, n., matter, pus, Plin. 21, 19, 76, § 131; 23, 3, 35, § 72; 20, 4, 14, § 29; 22, 25, 58, § 124.
    2. B. Trop.: magnum de modico malum, scorpium terra suppurat, i. e. brings forth, produces, as if by suppuration, Tert. adv. Gnost. 1: aestum, Paul. Nol. Carm. 20, 261: gravis et suppurata tristitia, deepseated, festering, Sen. Ep. 80, 6.