Lewis & Short

suspīrĭtus, ūs, m. [suspiro], a breathing deeply or with difficulty, a deep breath, a sigh (rare but class.): enicat suspiritus, Plaut. Merc. 1, 2, 4 (14 Ritschl): quem nemo aspicere sine suspiritu posset, Cic. Att. 1, 18, 3 Orell. N. cr.: suspiritus et gemitus, Liv. 30, 15, 3: longos trahens suspiritus, App. M. 8, p. 207.