Lewis & Short

uspĭam, adv. [us-piam, v. usque],

  1. I. at or in any place, anywhere, somewhere (rare but class; mostly in affirmative clauses; cf. usquam): sive est illa (lex) scripta uspiam, sive nusquam, Cic. Leg. 1, 15, 42: si avenam uspiam videris, id. Fin. 5, 30, 91: non dubitabam, quin te ille aut Dyrrhachii aut in istis locis uspiam visurus esset, id. Att. 1, 17, 2: utrum consistere uspiam velit, an mare transire, nescitur, id. ib. 7, 12, 2: malo esse in Tusculano aut uspiam in suburbano, id. ib. 16, 13, b, 1: perscrutabor fanum, si inveniam uspiam Aurum, Plaut. Aul. 4, 2, 13: ne uspiam insidiae fient, id. Mil. 3, 1, 2: metuo ne opsint mihi, neve opstent uspiam, id. ib. 4, 2, 6.
    With gen.: nec uspiam ruris reperitur ille, App. M. 7, p. 119: scripturarum, Aug. Ep. 164, 7.
  2. II. Transf., in any business or affair: Ol. Nimis tenax es. St. Num me expertus uspiam? Plaut. Cas. 4, 3, 19; cf. id. Mil. 3, 1, 2 supra.