vōcĭfĕror, ātus, 1, v. dep. n. and a. [vox-fero], to cry out, cry aloud, exclaim, scream, bawl, vociferate (class.; cf. clamo): vociferari palam, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: adventu Gallorum vociferatus est (anser) canibus silentibus, Col. 8, 13, 2: me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, quam miserum indignumque sit, etc., Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52: Canuleius pauca in senatu vociferatus, Liv. 4, 1, 6: talia, Verg. A. 2, 679: incendiarium et patinarium, i. e. to call aloud, Suet. Vit. 17.
With objectclause: quod vociferabare decem millia talentūm Gabinio esse promissa, Cic. Rab. Post. 8, 21; so Liv. 2, 65, 3 Drak. N. cr.; 10, 29, 3; 10, 35, 13; Suet. Calig. 36; id. Claud. 40; cf.: vociferans, Q. Vare, legiones redde, id. Aug. 23: vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fugā spem haberent? Liv. 10, 28, 12 (MSS. vociferare; cf. Weissenb. ad loc.).
Of things concr. or abstr.: aera, i. e. to sound, resound, Lucr. 2, 450: carmina, id. 1, 732: res ipsa per se vociferatur, proclaims it, id. 2, 1051; cf.: ratio naturam rerum, id. 3, 14.