Lewis & Short

bĭfārĭus, a, um, adj. [bis, after the analogy of the Gr. διφάσιος; cf.: ambifarius, trifarius, multifarius, etc.], twofold, double (as adj. only post-class.): ratio, Amm. 18, 4, 3: illatio, App. Dogm. Plat. 3, p. 39, 16 dub. (al. bifariam).
Hence, adv. in two forms.

  1. A. bĭfārĭam (acc. fem. sc. partem), on two sides, i. e. twofold, double, in two ways, in two parts, in two places, twice, etc. (class.): ut dispertirem obsonium hic bifariam, Plaut. Aul. 2, 4, 3: annus bifariam divisus, Varr. R. R. 2, 4, 14; Liv. 25, 32, 7; 41, 19, 8: bifariam quattuor perturbationes aequaliter distributae sunt, Cic. Tusc. 3, 11, 24: quam (inflexionem) bifariam contrarie simul procedentia efficiebat, id. Univ. 9: ita bifariam consules ingressi hostium fines, Liv. 3, 23, 7: gemina victoria duobus bifariam proeliis parta, id. 3, 63, 5: castra bifariam facta, id. 10, 21, 12; Dig. 38, 10, 4: bifariam laudatus est, Suet. Aug. 100: bifariam cum populo agi non potest, Messala ap. Gell. 13, 15, 8.
    1. 2. Trop. (rare): bifariam intellegere aliquid, in both ways or senses, Dig. 38, 10, 4, § 2; cf. App. Dogm. Plat. 3, p. 39, 16.
  2. B. bĭfārĭes, doubly, Cassiod. de Or. 1 fin. p. 601 Garet.