Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.
The word Cari�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:
No entries found. Showing closest matches:
Cārĭa, ae, f., = Καρία.
- I. A province in Asia Minor, south of Lydia, now the provinces Aïdin and Mentesche in Ejalet Anadoli, Mel. 1, 2, 6; 1, 16, 1; 2, 7, 4; Plin. 5, 27, 29, § 103 sq.; Ter. Eun. 1, 2, 46; Cic. Fl. 27, 65; id. Or. 8, 24; 18, 57; id. Div. 1, 41, 91; Nep. Ages. 3, 1; Curt. 10, 10, 1 al.
- B. Hence,
- 1. Car, Cāris, a Carian, Cic. Fl. 27, 65; Nep. Dat. 1, 3.
Orig., the supposed father of the Carian race, and inventor of augury by observing the fight of birds, Plin. 7, 56, 57, § 203.
And in plur.: Cāres, um, m., the inhabitants of Caria, the Carians, Liv. 33, 18, 9.
Acc. Gr. Cārăs, Plaut. Curc. 3, 73; Liv. 38, 13, 7; 44, 15, 1; Sen. Ben. 5, 6, 1; Verg. A. 8, 725; Ov. M. 4, 297; 9, 645; notorious for their treachery; hence the proverbial expression: quid? de totā Cariā nonne hoc vestrā voce vulgatum est, si quid cum periculo experiri velis, in Care id potissimum esse faciendum? Cic. l. l.
- 2. Cārĭcus, a, um, Carian: creta, Varr. R. R. 1, 57, 1; Plin. 18, 30, 73, § 305.
Subst.: Cārĭca, ae (sc. ficus), a kind of dry fig, Pall. 1, 26, 2; 1, 30, 4; Cic. Div. 2, 40, 84; Stat. S. 4, 9, 26; also for dried figs, in gen., Ov. M. 8, 674; id. F. 1, 185; Plin. 13, 5, 10, § 51.
- II. A town in Caria, called also Hydrela, Liv. 37, 56, 3.
- III. A harbor in Thrace, Mel. 2, 2, 5.
cărĭans, antis, adj. [caries], defective, decayed, rotten: tripus, Mart. Cap. 1, § 10.
Cārĭca, v. Caria.
cărĭes, em, ē (other cases appear not to be in use), f.
- I. Decay, caries (prop. of a hard, dry decay, not of rottenness); of wood, Varr. ap. Non. p. 83, 12; Vitr. 7, 3; Col. 11, 2; Plin. 16, 39, 74, § 188; 16, 39, 76, § 197; 16, 40, 78, § 212; Ov. Tr. 5, 12, 27.
Of walls, Amm. 16, 2, 1.
Of bones, Lucil. ap. Non. p. 21, 24; Cels. 8, 2.
Of dry soil, Col. 3, 11.
Of the taste of old wine, flatness, Col. 3, 2, 17; Plin. 15, 2, 3, § 7; 23, 1, 22, § 40; 14, 4, 6, § 55.
Of old fiuit, Mart. 13, 29, 1.
Hence,
- II. Trop., in ridicule, of old, withered persons: nemo illā vivit carie cariosior, Afran. ap. Non. p. 21, 27; Turp. ib.
1. cărīna, ae, f. [cf. κάρυον, cornu].
- I. The keel of a ship, Plaut. Mil. 3, 3, 42; Caes. B. G. 3, 13; id. B. C. 1, 54; Liv. 22, 20, 2; 28, 8, 14; Tac. A. 2, 6; Curt. 7, 3, 9; 10, 1, 19; Ov. M. 14, 552; id. P. 4, 3, 5.
In the poets very freq. (in Ovid’s Met. alone about thirty times).
- II. Meton.
- A. (Pars pro toto.) A vessel, boat, ship, Enn. Ann. 379; 476; 560 Vahl.; Cat. 64, 10; 64, 250; Prop. 3 (4), 9, 35; Verg. G. 1, 303; 1, 360; 2, 445; id. A. 2, 23; 4, 398; 5, 158; Hor. C. 1, 4, 2; 1, 14, 7; id. Epod. 10, 20; Ov. M. 1, 134.
- B. Transf., of objects of similar form; of the shells of nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88; of the bodies of dogs, Nemes. Cyneg. 110 Wernsd.; cf. Schol. Stat. Th. 11, 512 and 2. carino.
- 2. Esp. freq. as nom. propr.: Cărīnae, ārum, f., the Keels, a celebrated quarter in the fourth region of Rome, between the Cœlian and Esquiline Hills, now S. Pietro in vincoli, Varr. L. L. 5, § 46 sq.; Cic. Q. Fr. 2, 3, 7; Liv. 26, 10, 1; Hor. Ep. 1, 7, 48; Suet. Gram. 15 al.; cf. Becker, Antiq. 1, p. 522 sq.: lautae, Verg. A. 8, 361 Serv.
Here stood also the house of Pompey, Suet. Tib. 15; id. Gram. 15; hence the humorous play upon the word carinae, ships’ keels, Vell. 2, 77, 1; Aur. Vict. Vir. Ill. 84; cf. Dio. Cass. 48, 38, p. 555.
2. Cărīna, ae, f., a town of Troas, Plin. 5, 32, 41, § 145.
3. Cărīna, ae, m., a mountain in Crete, Plin. 21, 14, 46, § 79.
† cārīnārĭus, ii, m. [καρός = κηρός, cera, wax], he who colors wax-color, a dyer of yellow, Plaut. Aul. 3, 5, 36; cf. Ov. A. A. 3, 184.
Cărīnas, ātis, m., a Roman surname, Varr. L. L. 8, § 84; Cic. Att. 13, 33,
1. cārĭno, āre, v. a. [for scarinare, root in scortum], to abuse, revile, blame ( = irrideo), Enn. Ann. 181; 229 Vahl.; cf. Serv. ad Verg. A. 8, 361, and Paul. ex Fest. p. 47 Müll.: carinantes = illudentes, Gloss. Isid.
2. cărīno, āvi, ātum, 1, v. a. [carina, II. B.], to supply with a shell; with se, of mussels, to get shells, Plin. 9, 33, 52, § 103.
Hence, P. a.: cărīnātus, a, um, keelformed, shell-formed: concha acatii modo, Plin. 9, 30, 49, § 94: pectus animalium, id. 11, 37, 82, § 207.
cărĭōsus, a, um, adj. [caries], decayed, rotten.
- I. Prop.: palmula, Varr. R. R. 1, 67: terra, too loose, porous, Cato, R. R. 5, 6; 34, 1; 37, 1. Cato’s expression, terra cariosa, is explained by Pliny as meaning: arida, fistulosa, scabra, canens. exesa, pumicosa, Plin. 17, 5, 3, § 34; but better by Col. 2, 4, 5, as = varia, i. e. wet on the surface and dry below:—os, Cels. 8, 2: dentes, Phaedr. 5, 10, 5; Plin. 32, 7, 26, § 82: vina, flat, Mart. 13, 120: amphora Falerni, id. 11, 50.
- II. Trop. (cf. caries, II.), withered, dry by old age: nemo illā vivit carie cariosior, Afran. ap. Non. p. 21, 27: senectus, Ov. Am. 1, 12, 29: vetustas, Prud. Cath. 10, 149: dii, i. e. statuae deorum, id. ap. Symm. 1, 435: dotes perfidiā cariosi, Ambros. Ep. 10, 3.
Sup. and adv. not found.
† cāris, ĭdis, f., = καρίς, a kind of seacrab, Ov. Hal. 130.
carisa, ae, f., an artful woman, Paul. ex Fest. p. 44 Müll.
căristĭa, v. charistia.
cārĭtas, ātis, f. [carus].
- I. Prop., dearness, costliness, high price, etc. (opp. vilitas): annonae, Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47; 2, 3, 92, § 215; id. Off. 3, 12, 50; Liv. 44, 7, 10; Suet. Ner. 45: rei frumentariae (opp. vilitas annonae), Cic. Imp. Pomp. 15, 44: nummorum, id. Att. 9, 9, 4: olei, Plin. 18, 28, 68, § 273: vini, Suet. Aug. 42.
Also absol. caritas (sc. annonae), high prices, Cato, R. R. 3: ut tum vendas cum caritas est, Varr. R. R. 1, 69: cum alter annus in vilitate, alter in summā caritate fuerit, Cic. Verr. 2, 3, 93, § 216; id. Off. 2, 17, 58.
- II. Trop., regard, esteem, affection, love (cf. amor, I.; in good prose; syn.: benevolentia, favor, studium): cum deorum tum parentum patriaeque cultus eorumque hominum, qui aut sapientiā aut opibus excellunt, ad caritatem referri solet: conjuges autem et liberi, et fratres et alii, quos usus familiaritasque conjunxit, quamquam etiam caritate ipsā, tamen amore maxime continentur, Cic. Part. Or. 25, 88; hence, opp. amor, as esteem to personal affection: si id videare, quod sit utile ipsis, defendere … haec res amorem magis conciliat, illa virtutis defensio caritatem, id. de Or. 2, 51, 206; cf. Treb. ap. id. Fam. 12, 16, 2; Liv. 24, 4, 8: ut qui pacem belli amore turbaverant, bellum pacis caritate deponerent, Tac. H. 2, 37: amor πάθος, caritas ἦθος, Quint. 6, 2, 12: caritas, quae est inter natos et parentes, Cic. Lael. 8, 27; Quint. prooem. § 6: liberalitate qui utuntur benevolentiam sibi conciliant et caritatem, id. Fin. 1, 16, 52; id. Lael. 27, 102; Quint. 11, 1, 72: ingenita erga patriam caritas, Liv. 1, 34, 5: retinere caritatem in aliquem, Cic. Lael. 19, 70: sanguine et caritate propior, Tac. A. 6, 46: caritatem paraverat loco auctoritatis, id. Agr. 16 fin.
The subjoined gen. is usu. objective: patriae et suorum, Cic. Off. 3, 27, 100; id. Sest. 24, 53; Nep. Alcib. 5, 1: rei publicae, Cic. Phil. 12, 8, 20; Liv. 2, 2, 5: domini, id. 1, 51, 8: Syracusanorum, id. 25, 28, 7: Hieronis, id. 24, 5, 1: liberum, id. 8, 7, 18: filiae, Tac. A. 12, 4: ipsius soli, Liv. 2, 1, 5: sedium suarum, id. 5, 42, 2; Quint. 6, 2, 14.
But sometimes also subjective, love entertained by one: hominum, deorum, Cic. N. D. 1, 44, 122; id. de Or. 2, 58, 237: civium, id. Phil. 1, 12, 29; Liv. 24, 4, 8 (with amor); or, more rarely, of the cause or ground of the love: caritas illius necessitudinis, Cic. Sest. 3, 6: benevolentiae, id. Lael. 9, 32.
In plur. of the different species of affection: omnes omnium caritates patria una complexa est, Cic. Off. 1, 17, 57; id. Fin. 3, 22, 73: liberum, App. M. 5, p. 171.
- B. In late Lat., meton., caritates = cari, the loved persons, Amm. 18, 8, 14; 24, 1, 9.
‡ cārĭtōres [1. caro], wool-carders, Gloss. Papiae.
1. cārus (not chārus; in Inscrr. often kārus, Inscr. Orell. 1175; 2417 al.), a, um, adj. [Sanscr. kan, to be beloved; kāru, agreeable],
- I. dear, precious, valued, esteemed (pass., freq. and class. in prose and poetry; syn.: dilectus, amatus, acceptus, gratus; opp. vilis, neglectus, contemptus; carum esse; syn. diligi); act., loving, affectionate, Verg. A. 1, 646: carum ipsum verbum est amoris, ex quo amicitiae nomen est ductum, Cic. N. D. 1, 44, 122; id. Off. 2, 8, 29; id. Fin. 3, 20, 66; 5, 10, 29: ego illum scio, quam carus sit cordi meo, Plaut. Men. 2, 1, 21; id. Ep. 1, 2, 30: neque meo cordi esse quemquam cariorem, Ter. Eun. 1, 2, 121: ut dis inmortalibus cari simus et ab iis diligamur, Cic. Fin. 3, 20, 66: dis carus ipsis, Hor. C. 1, 31, 13: laeta pax cariores Sabinas viris fecit, Liv. 1, 13, 6: populo carus atque jucundus, Cic. Cat. 4, 6, 11: patriae, Hor. Ep. 1, 3, 29; Lucr. 1, 730: parentes, id. 3, 85: cari sunt parentes, cari liberi, propinqui, familiares: sed omnes omnium caritates patria una complexa est, Cic. Off. 1, 17, 57: mater carissima, Asin. ap. Quint. 9, 2, 34.
So pater, Verg. A. 2, 707; Ov. M. 2, 649: genitor, Verg. A. 10, 789; Ov. M. 1, 486: genitrix, Verg. A. 1, 689: nutrix, id. ib. 4, 634: conjux, Ov. M. 11, 727: Thisbe, id. ib. 4, 143: nata, id. ib. 4, 222: nepotes, Cat. 64, 381: pignora, nati, Ov. F. 3, 218; so also pignora, nepotes, id. M. 3, 134; cf.: caput nepotis, Cat. 68, 120: frater carissimus atque amantissimus, Cic. Cat. 4, 2, 3: homines mihi carissimi et amicissimi, id. de Or. 2, 4, 15: illa, quam Ego animo Egregie caram habuerim, Ter. And. 1, 5, 38; so, carum habere aliquem, Cic. Fam. 1, 7, 11 fin. (with amare); id. Balb. 26, 59 (with diligere): omnis suos caros habet, me quidem se ipso cariorem, id. Att. 10, 11, 1: parentes carissimos habere, id. Red. Sen. 1, 2; Nep. Att. 10, 5; Quint. 5, 10, 74: ex decessu carissimorum, Sen. Cons. ad Marc. 7, 1: omnium societatum nulla est carior, Cic. Off. 1, 17, 57: patria, Hor. S. 2, 2, 104: Athenae, Cat. 64, 81: carmina legenti, Prop. 3 (4), 2, 13: crines, id. 1, 17, 21: simulacra, Ov. M. 14, 112: amplexus, id. ib. 9, 750 et saep.
Prov. uses: patria mihi vită meă multo est carior, Cic. Cat. 1, 11, 27; so id. Sest. 20, 45; cf. Cat. 68, 159: carius oculis, id. 82, 2; 104, 2; Ov. M. 7, 847 al.
Subst.: cāri mei, my loved ones, Plaut. Men. 1, 1, 29 al.
In a double sense with II., Plaut. Bacch. 2, 3, 76 sq.; id. Men. 1, 1, 29 sq.; cf.: hoc est gratum nobisque est carius auro, Cat. 107, 3.
- II. Prop. (opp. vilis), dear, costly, of a high price: venio ad macellum, rogito pisces: indicant Caros, agninam caram, caram bubulam, cara omnia, Plaut. Aul. 2, 8, 3 sq.: quod ei amorem Carissimum … eum confeci sine sumptu, Ter. Eun. 5, 4, 5: quom cara annona sit, Plaut. Capt. 3, 1, 35: coquos carissimus, id. Ps. 3, 2, 59.
So annona, Plaut. Stich. 1, 3, 25; Ter. And. 4, 4, 7; (comp.) Cic. Div. 2, 27, 59; (sup.) id. Dom. 6, 14 et saep.: aurum argentumque caelando carius fecimus (cf. just before: auximus pretia rerum), Plin. 33, praef. 2, § 4; cf.: cariora pretia facere, Just. 16, 4, 19.
With abl. pretii: quod non opus est, asse carum est. Cato ap. Sen. Ep. 94, 28; so, trecentis, Plaut. Pers. 4, 4, 118.
Adv. (rare).
- A. cārē.
- 1. Dearly, at a high price: vēnire, Varr. R. R. 3, 5, 2; comp., Cic. Dom. 44, 115; Suet. Calig. 27; sup., Sen. Ep. 42, 5.
- 2. Highly: carius aestimare, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.
- B. cārō (acc. to II.), dearly, at a high price, Dig. 19, 1, 13, § 3.
† chăristĭa (car-), ōrum, n., = χαρίστεια or χαριστήρια, an annual family repast made three days after the Parentalia, on the 20th of February; a family banquet, at which existing family feuds were settled, Ov. F. 2, 617 sq.; Val. Max. 2, 1, 8; cf. Mart. 9, 56, 1.
Cūrĭŏsŏlītes, um, m., a Gallic tribe in Armorica (Gall. Lugdun.), near the mod. Corseult, south of St. Malo, Caes. B. G. 7, 75; acc. Curiosolitas, id. ib. 2, 34; 3, 7; 3, 11 al.
The same called Cārĭosvĕlītes, Plin. 4, 18, 32, § 107.