Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

rīdĭcŭlē, adv., v. ridiculus fin.

rīdĭcŭlus, a, um, adj. [rideo], that excites laughter.

  1. I. In a good sense, laughable, droll, funny, amusing, facetious (freq. and class.; syn.: jocularis, jocosus).
    1. A. Adj.: quamvis ridiculus est, Plaut. Men. 2, 2, 43; cf.: quando adbibero, alludiabo, tum sum ridiculissimus, id. Stich. 2, 2, 58: si ridiculum hominem quaeret quispiam, id. ib. 1, 3, 17: cavillator facie magis quam facetiis ridiculus, Cic. Att. 1, 13, 2: homines, id. Verr. 2, 1, 46, § 121; id. de Or. 2, 54, 221; Juv. 3, 153: mus, a funny little mouse, Hor. A. P. 139: inest lepos ludusque in hac comoediā: ridicula res est, Plaut. As. prol. 14: ridicula et jocosa res, Cat. 56, 1 and 4: dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus . . . nemo ridet, Plaut. Capt. 3, 1, 22; so, dictum, Quint. 6, 3, 6: logos ridiculos vendo, Plaut. Stich. 1, 3, 68: vultus gestusque, Quint. 6, 3, 26 et saep.: ridiculum est, with subject-clause: ridiculum est, te istuc me admonere, Ter. Heaut. 2, 3, 112; so Quint. 6, 3, 94.
      Absol.: hui, tam cito? ridiculum! how comical! Ter. And. 3, 1, 16; so id. ib. 4, 2, 29; id. Eun. 3, 1, 62; id. Phorm. 5, 7, 8.
      Poet. with inf.: (Porcius) Ridiculus totas simul obsorbere placentas, Hor. S. 2, 8, 24.
    2. B. Substt.
      1. 1. rīdĭcŭ-lus, i, m., a jester, buffoon: Gelasimo nomen mihi indidit parvo pater. Quia inde jam a pauxillo puero ridiculus fui, etc., Plaut. Stich. 1, 3, 21 sq.; so id. ib. 17 and 64; 4, 2, 54; id. Capt. 3, 1, 10; 17; Ter. Eun. 2, 2, 13; Vulg. Hab. 1, 10.
      2. 2. rīdĭcŭlum, i, or plur.: rīdĭcŭla, ōrum, n., something laughable, a laughing matter; a jest, joke, etc.: proprium materiae, de quā nunc loquimur, est ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis περὶ γελοίου inscribitur, Quint. 6, 3, 22; cf. Cic. de Or. 2, 58, 235 sq. (v. the whole chapter on laughter, when and how it should be excited, etc., Cic. l. l.; and: de risu, Quint. 6, 3): in jaciendo mittendoque ridiculo genera plura suntillud admonemus, ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc., Cic. Or. 26, 87: per ridiculum dicere (opp. severe), id. Off. 1, 37, 134: ridiculi causā (with joco), Plaut. Am. 3, 2, 36: mihi solae ridiculo fuit, I had the joke all to myself, Ter. Eun. 5, 6, 3: quatenus sint ridicula tractanda oratori, perquam diligenter videndum estmateries omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc., Cic. de Or. 2, 58, 237 sq.; Plaut. Stich. 3, 2, 2: saepe etiam sententiose ridicula dicuntur, Cic. de Or. 2, 71, 286: facetum non tantum circa ridicula consistere, Quint. 6, 3, 19: ridicula aut facimus aut dicimus, etc., id. 6, 3, 25.
  2. II. In a bad sense, laughable, silly, absurd, ridiculous (not freq. till after the Aug. per.; cf. rideo, II. B. 2.): hujus insania, quae ridiaula est aliis, mihi tum molesta sane fuit, etc., Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148: ludibria, Lucr. 2, 47: qui ridiculus minus illo (es)? Hor. S. 2, 3, 311: stulta reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula, Quint. 6, 3, 71; cf. (with stulta), id. 2, 10, 6: poëma (shortly before: inculti versus et male nati), Hor. Ep. 2, 1, 238: pudor, Juv. 11, 55.
    Ridiculum est, with subject-clause: est ridiculum, ad ea quae habemus nihil dicere, quaerere, quae habere non possumus, Cic. Arch. 4, 8; so, putare, id. Div. in Caecil. 18, 59: de confessis praecipere, Quint. 5, 13, 7.
    Adv.: rīdĭ-cŭlē.
        1. a. (Acc. to I.) Laughably, jokingly, humorously: rogitas, Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Hec. 4, 4, 46: non modo acute, sed etiam ridicule ac facete, Cic. de Or. 1, 57, 243; 2, 71, 289; id. Fam. 9, 22, 4; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105: ridicule magis hoc dictum quam vere, Phaedr. 3, 4, 5.
        2. b. (Acc. to II.) Ridiculously: insanus, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148; id. Rosc. Com. 6, 19.