Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. [prope], favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).

  1. I. Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi, Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto, id. Curc. 4, 4, 1: ita deos mihi velim propitios, ut, etc., Cic. Div. in Caecil. 13, 41: parentes, Ter. Ad. 1, 1, 6: hunc propitium sperant, illum iratum putant, Cic. Att. 8, 16, 2: uti volens propitius suam sospitet progeniem, Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.
  2. II. Of things: propitiis auribus accipitur, Sen. Suas. 1: propitius et tranquillus Oceanus, Flor. 3, 10: pax, Plaut. Trin. 4, 1, 18: voluntas, Nep. Dion, 9, 6.